Gerty Cori

Gerty Radnitz var elst þriggja dætra austurrísk-ungversku hjónanna Otto Radnitz, sem var efnafræðingur, og Mörthu Radnitz. Hún var menntuð í heimahúsum þar til hún var tíu ára, en þá gekk hún í stúlknaskóla í Prag.^[1] Þegar Gerty var 16 ára ákvað hún að gerast læknir og reyndi að skrá sig til læknisnáms í Karlsháskólanum í Prag, en var hafnað þar sem hún þótti ekki nógu langt komin í stærðfræði, latínu og efnafræði. Á næstu árum bætti hún kunnáttu sína í þessum fögum og námsumsókn hennar var loks samþykkt árið 1914, þegar Gerty var átján ára.^[2]

Í háskólanum kynntist Gerty Carl Ferdinand Cori, sem hún giftist árið 1920.^[1] Vegna hungursneyðar sem tröllreið Tékkóslóvakíu á þeim tíma fluttu hjónin til Vínarborgar, þar sem Gerty Cori var ráðin til starfa við barnaspítala og vann við rannsóknir á blóðsjúkdómum og kannaði breytingar á líkamshita fyrir og eftir meðferðir á skjaldkirtlum.^[2] Gerty sýktist á þessum tíma af augnþurrki og þurfti að snúa aftur til Prag um hríð til að hvílast í húsi foreldra sinna og ná aftur heilsu.^[2] Á miðjum þriðja áratuginum fóru hjónin að þreifa fyrir sér um möguleika á að flytjast burt frá Evrópu vegna aukins gyðingahaturs í álfunni. Fyrst sóttu þau um starf hjá ríkisstjórn Hollands á eyjunni Jövu, en eftir að hafa verið hafnað þáði Carl Cori atvinnutilboð frá ríkisrekinni rannsóknarmiðstöð á illvirkum sjúkdómum í Buffalo í Bandaríkjunum.^[2] Hann fór til Bandaríkjanna árið 1922 en Gerty fylgdi honum ekki þangað fyrr en sex mánuðum síðar, eftir að hún hafði fengið stöðu sem aðstoðarkennari í meinafræðum.^[2]

Árið 1929, eftir sex ára rannsóknarvinnu, lögðu Cori-hjónin fram kenningu sem síðar hefur verið kennd við þau og kölluð Cori-hringrásin. Kenning þeirra útskýrði hvernig mjólkursýrur sem verða til við sykrurof í vöðvunum ferðast niður í lifrina, þar sem þær breytast í glúkósa fyrir efnaskipti og eru síðan sendar aftur í vöðvana, þar sem hringrásin endurtekur sig.^[3] Rannsóknarstörf þeirra höfðu mikil áhrif á notkun insúlíns, sem var uppgötvað nokkrum árum síðar.^[2]

Þrátt fyrir mikla og árangursríka rannsóknarvinnu Gerty, sem hafði birt 11 greinar sjálf og 50 í samstarfi við eiginmann sinn, hlaut hún aðeins ráðningu sem aðstoðarmaður til ársins 1946 vegna kynfordóma bandaríska vísindasamfélagsins.^[4] Við Háskólann í Rochester var Carl jafnvel varaður við því að hann væri að „eyðileggja feril sinn“ með því að birta greinar í samstarfi við eiginkonu sína.^[5] Háskólarnir í Toronto og Cornell tóku ekki til greina að ráða Gerty til starfa þrátt fyrir að sækjast eftir því að ráða eiginmann hennar.^[5] Loks hlutu hjónin bæði stöður við Washington-háskóla í St. Louis árið 1931. Carl varð prófessor í lyfjafræðum en Gerty varð aðstoðarmaður við lyfjarannsóknir.^[2] Það var ekki fyrr en árið 1946 sem Gerty varð sjálf lyfjafræðiprófessor, en þá hafði Carl tekið við stöðu forstöðumanns lífefnafræðideildar skólans.^[5]

Við rannsóknir sínar á glúkósum árið 1936 uppgötvuðu hjónin glúkósa-1-fosfat með því að fylgjast með niðurbroti glýkógens í glúkósa.^[2] Þetta var fyrsta skrefið í rannsókn sem leiddi til þess að hjónin unnu til Nóbelsverðlaunanna í lífeðlis-og læknisfræði árið 1947 ásamt Argentínumanninum Bernardo Houssay. Hjónin voru verðlaunuð fyrir rannsóknir sínar á glýkósum og fyrir uppgötvun Cori-hringrásarinnar.^[6][3]

Nokkrum dögum eftir verðlaunaafhendinguna greindist Gerty með mergnetjuhersli, sjaldgæft og ólæknandi krabbamein.^[2] Þrátt fyrir sjúkdóminn hélt Gerty áfram rannsóknarstörfum sínum og uppgötvaði meðal annars hvernig dauði eða truflun á starfsemi ensíms getur orsakað sjúkdóma.^[2] Gerty Cori lést heima hjá sér þann 26. október árið 1957, þá 61 árs gömul.^[3]