Reguła Hunda
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
Reguła Hunda – reguła mówiąca, że w atomie, w celu uzyskania najbardziej korzystnego energetycznie zapełnienia orbitali atomowych, powinno być jak najwięcej elektronów niesparowanych. Elektrony ulegają sparowaniu po pojedynczym zapełnieniu wszystkich form przestrzennych danych orbitali danej powłoki elektronowej.
Kolejność wypełniania podpowłok – reguły Hunda:
Efekt zmiany preferencji J w oddziaływaniu spin-orbita (zmianę znaku współczynnika sprzężenia) w miarę wypełnienia podpowłoki zgrabnie opisuje np. Carsten Timm (str. 9-10)[2]. Krótko mówiąc, po wypełnieniu podpowłoki elektronami o spinach "w górę" - jej wkład do L znika. Następnie postępuje wprowadzanie spinów "w dół", które wymagają przeciwnego znaku L, ale ponieważ wypadkowy S jest wciąż większe od zera, efektywnie następuje odwrócenie znaku współczynnika sprzężenia spin-orbita.
Kolejność zapełniania orbitali elektronowych jest następująca[3][4]:
Kolejność ta wynika z następujących postulatów:
Powyższa reguła znana jest jako reguła Madelunga (opisana przez E. Madelunga (1881–1972) w 1936[3]) lub reguła Kleczkowskiego (opisana przez W.M. Kleczkowskiego (1900–1972) w 1952[5]). Kleczkowski jako pierwszy (w 1962) podał podstawy teoretyczne pierwszej części reguły, natomiast podstawy teoretyczne dla drugiej części sformułował w 1979 roku D. Pan Wong[3]. Mnemotechnicznie można to zapamiętać jako czytanie "ukosem" poniższej macierzy trójkątnej:
Powyższa regularność jest zaburzona w niektórych przypadkach w wyniku promocji elektronowej[4].