Pomatoschistus
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
Pomatoschistus[1] | |||
Gill, 1863 | |||
![]() Przedstawiciel rodzaju – Pomatoschistus minutus | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | Gobionellinae | ||
Rodzaj | Pomatoschistus | ||
Typ nomenklatoryczny | |||
Gobius minutus Pallas, 1770 | |||
Synonimy | |||
| |||
| |||
|
Pomatoschistus – rodzaj ryb okoniokształtnych z rodziny babkowatych (Gobiidae) i podrodziny Gobionellinae[2]. Są to babki małe (przeważnie poniżej 10 cm[3]) i krótko żyjące, zazwyczaj 1–2 lata[4]. Dojrzałość płciową osiągają już po pierwszej zimie[5].
Tam, gdzie występują, stanowią ważny element ekosystemu. Żywią się głównie mejobentosem, same zaś padają ofiarą innych, większych ryb[6], np. parposza czy kurka czerwonego (m.in. P. microps i P. minutus) lub ptaków wodnych, np. perkoza dwuczubego (m.in. P. microps i P. minutus)[7][8]. U P. minutus znane są przypadki kanibalizmu[8].
Rodzaj został wprowadzony w 1863 przez amerykańskiego ichtiologia Theodore’a Gilla (1837–1914). Gatunek typowy – Gobius minutus[2].
Poszczególne gatunki rodzaju Pomatoschistus są trudne do rozróżnienia ze względu na znaczne podobieństwo w wyglądzie i zasiedlanie podobnych ekosystemów[3]. W obrębie rodzaju występuje specyficzny kompleks gatunkowy o różnym stopniu pokrewieństwa i pokrywających się niszach ekologicznych, nazwany kompleksem Pomatoschistus minutus, który tworzą – oprócz P. minutus – P. norvegicus i P. lozanoi. P. lozanoi wykazuje morfologiczną pośredniość w stosunku do pozostałych dwóch gatunków. Możliwe jest krzyżowanie się P. lozanoi z P. minutus lub P. norvegicus w ich środowisku naturalnym. Krzyżowanie wsteczne jednak nie występuje[6][9][3].
Babki tego rodzaju licznie występują w przybrzeżnych wodach Europy (wschodni Atlantyk, Morze Północne, Bałtyckie, Śródziemne)[10][6]. Są to gatunki słonowodne. Jedynie P. microps, szeroko rozprzestrzeniony w zachodniej i północnej Europie, jest gatunkiem katadromicznym[10]. Do 2018 w rodzaju umieszczone były również wyłącznie słodkowodny, endemiczny dla Jeziora Szkoderskiego P. montenegrensis i endemiczny dla zlewiska Morza Adriatyckiego, zdolny do stałego przebywania w wodach słodkich P. canestrinii. Oba zostały jednak przeniesione przez Thackera i innych do rodzaju Ninnigobius[10][2].
W Polsce obecne są trzy gatunki tego rodzaju – babka czarnoplamka, babka mała i babka piaskowa[11].
Do rodzaju zalicza się 14 gatunków (stan na 2018)[2]: