Antoni Morawiecki
- Artykuł
- Dyskusja
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
Data i miejsce urodzenia | 28 grudnia 1903 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 1971 |
profesor nauk przyrodniczych | |
Specjalność: geologia złóż | |
Alma Mater | Uniwersytet Warszawski |
Instytut | Państwowy Instytut Geologiczny |
Odznaczenia | |
![]() |
Antoni Morawiecki (ur. 28 grudnia 1903 w Winnicy, zm. w 1971 w Warszawie) – polski geolog, specjalista geologii złóż surowców mineralnych, a zwłaszcza złóż fosforytów, oraz geologii gospodarczej.
Do szkół średnich uczęszczał najpierw w Charkowie, następnie w Warszawie. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1923. W tym samym roku rozpoczął studia mineralogiczne i petrograficzne na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego. Jednym z jego profesorów był mineralog Stanisław Józef Thugutt. W latach 1928–1930 studiował w mineralogię i petrografię w Paryżu, w Collège de France pod kierunkiem prof. Lucien Cayeux oraz w Musée National d’Historie Naturelle u prof. Alfreda Lacroix. W tym czasie odbył kilka wycieczek naukowych po Francji, Algierii i Tunezji badając złoża fosforytów, rud żelaza, cynku i ołowiu.
W 1930 powrócił do Warszawy, zdał egzaminy z petrografii, mineralogii i chemii i doktoryzował się na podstawie pracy Cenomańskie warstwy fosforytonośne okolic Niżniowa nad Dniestrem. Przez kilka lat był współpracownikiem Państwowego Instytutu Geologicznego, a od 1934 do 1936 pełnił obowiązki asystenta w dziale geologiczno-górniczym Muzeum Przemysłu i Techniki w Warszawie. Przez następne dwa lata był doradcą do spraw geologiczno-surowcowych w Biurze Planowania Gospodarczego przy wicepremierze Eugeniuszu Kwiatkowskim.
Podczas okupacji prowadził w ramach Armii Krajowej produkcję materiałów wybuchowych (amonitu) w tajnym laboratorium apteki u zbiegu ulic Mariańskiej i Pańskiej w Warszawie. W połowie 1944 został aresztowany przez Gestapo. Uniknął śmierci, bo nie został zidentyfikowany. Był w obozie koncentracyjnym w Groß-Rosen, a następnie w Bergen-Belsen. Schwytany podczas ucieczki z obozu przebywał w różnych więzieniach, aż do oswobodzenia na początku maja 1945. W wyniku tych przeżyć przez następne kilka lat ciężko chorował.
W 1950 podjął pracę w Państwowym Instytucie Geologicznym, najpierw jako kierownik pracowni Wydziału Surowców Skalnych, a później jako kierownik innych sekcji i pracowni. Od 1966, aż do śmierci, był kierownikiem Zakładu Ekonomiki Prac Geologicznych. W międzyczasie uzyskał stanowisko samodzielnego pracownika nauki, kolejno, z tytułem docenta i profesora nadzwyczajnego.
Od 1954 prowadził wykłady w zakresie surowców mineralnych na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1956 był doradcą do spraw geologii w Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Był również przewodniczącym lub członkiem szeregu komisji i rad naukowych zajmujących się złożami surowców mineralnych.
W dorobku naukowym ma 120 publikacji i ponad 200 opracowań archiwalnych, referatów i recenzji. Zajmował się przede wszystkim fosforytami, ich złożami, geochemią, technologią ich przeróbki i ich wykorzystaniem praktycznym. Opracowywał również surowce skalne na Dolnym Śląsku.
Wielokrotnie wyjeżdżał w charakterze eksperta za granicę: do Belgii, Czechosłowacji, Francji, Gwinei, Mongolskiej Republiki Ludowej, Senegalu, Węgier i Związku Radzieckiego.
W 1953 otrzymał Państwową Nagrodę Naukową drugiego stopnia za odkrycie nowych złóż minerałów użytecznych, a w 1966 Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za całokształt działalności naukowej.
Został pochowany na Powązkach Wojskowych (d. Cmentarzu Komunalnym Powązki) w Warszawie (kwatera A32-1-17)[1].