Unha característica peculiar desta especie e a longa duración do período de coidados e relación entre pais e fillos, que pode dura varios anos e incluír casos de atención ás crías por parte dos avós.
Miden entre 65 e 78 cm de lonxitude e teñen unha envergadura alar de entre 130 e 165 cm. O peso vai dos 1 900 os 2 400 g nos machos, e dos 1 600 aos 2 100 g nas femias. Son de cor castaña agrisada escura, coa parte inferior do corpo clara e con bandas negras irregulares no ventre. Teñen unha mancha branca moi visible que abrangue a área da fronte e a base do bico, sen chegar ata detrás dos ollos, coma no caso do ganso pequeno. As patas son de cor alaranxada. O bico ten coloracións que varían entre a vermella pálido ata a rosada (subespecie A. a. albifrons) ou a laranxa amarelada (A. a. flavirostris).
A especie adoita dividirse en cinco subespecies:[1]
Anser albifrons albifrons (Scopoli, 1769)
Anser albifrons elgasi Delacour & Ripley, 1975
Anser albifrons flavirostris Dalgety & P. Scott, 1948
Anser albifrons frontalis S. F. Baird, 1858
Anser albifrons gambeli Hartlaub, 1852
Os exemplares da subespecie nominativa, A. a. albifrons, crían no extremo norte de Europa e Asia, nas zonas de tundra entre a península de Kanin en Rusia ata o río Katanka na península de Taimyr, e pasan o inverno principalmente no sur e oeste de Europa, cos lugares principais de invernada en Alemaña, Países Baixos e Bélxica.
No extremo leste de Siberia e a zona ártica do Canadá, aparece a subespecie A. a. frontalis, algo maior e de bico algo máis longo. Esta subespecie pasa os invernos nos Estados Unidos de América e no Xapón.
Outras dúas subespecies atópanse en Norteamérica: A. a. gambeli, do noroeste do Canadá, e que inverna no golfo de México estadounidense, e a A. a. elgasi (o ganso de Tula), do suroeste de Alasca. É a subespecie máis grande e de bico máis longo, cos cuarteis de inverno en California. O ganso de Tula é unha subespecie rara, que foi probablemente afectada pola destrución dos seus hábitats de invernada a causa da presenza humana.[2]
A. a. flavirostris cría no oeste de Groenlandia e pasa a estación fría en Escocia e Irlanda. O número de exemplares desta subespecie é escaso, polo que en 2006 a súa caza foi prohibida. Os individuos desta subespecie diferéncianse con claridade dos das outras: son máis escuros e máis barrados na rexión ventral e teñen o bico laranxa. Estudos recentes suxiren que esta subespecie podería constituír unha especie separada.[3]
Bergmann, Hans-Heiner, Helmut Kruckenberg & Volkhard Wille (2006): Wilde Gänse - Reisende zwischen Wildnis und Weideland, G. Braun Verlag, Karlsruhe
Madsen, J., G. Cracknell & Tony Fox (1999): Goose Populations of the Western Palearchtic, Wetlands International, Wageningen.
Rutschke, E. (1997): Wildgänse Lebensweise - Schutz - Nutzung, Parey, Berlin
Carboneras, Carles (1992): Family Anatidae (Ducks, Geese and Swans). En: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew & Sargatal, Jordi (eds.): Handbook of Birds of the World (Volume 1: Ostrich to Ducks): 536-629, plates 40-50. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-10-5.
Fox, A.D. & Stroud, D.A. (2002): Greenland White-fronted Goose. Birds of the Western Palearctic Update4(2): 65-88.
Littlejohn, Chase (1916): Some unusual records for San Mateo County, California. Abstract en: Cooper Ornithological Society|Cooper Club: Minutes of Cooper Club Meetings. Condor (journal)18(1): 38-40. PDF fulltext