Սկանդինավյան մոդել

«The Nordic Model — Embracing globalization and sharing risks» հրապարակման մեջ համակարգը բնորոշվում է հետևյալ առանձնահատկություններով^[8]։

• Սոցիալական պաշտպանության զարգացած համակարգ, ինչպես նաև անվճար կրթության և առողջապահական ծառայությունների հասանելիության բարձր մակարդակ^[8]։
• Թոշակային պետական համակարգեր^[8]։
• Կոռուպցիայի ցածր մակարդակ^[8]։ 2012 թվականին Transparency International-ի կոռուպցիայի դեմ պայքարի ինդեքսում, Հյուսիսային Եվրոպայի բոլոր հինգ երկրները աշխարհի 176 երկրների շարքում եղել են առաջին 11 հորիզոնականներում^[9]։
• Աշխատավորների մեծ տոկոս, ովքեր անդամակցում են արհմիություններին։ 2010 թվականին արհմիությունների անդամ են եղել Ֆինլանդիայի աշխատավորների 69,9 %-ը, Շվեդիայի աշխատավորների 68,3 %-ը և Նորվեգիայի աշխատավորների 54,8 %-ը։ Համեմատության համար ԱՄՆ-ում արհմիությունների անդամ են աշխատավորների 11,3 %-ը, Մեքսիկայում՝ 12,9 %-ը^[10]։
• Գործատուների, արհմիությունների և կառավարության միջև փոխգործակցություն, ընդորում սոցիալական այս գործընկերները պայմանավորվում են համագործակցության շրջանականների շուրջ, որոնք շատ հաճախ կարող են օրենսդրական ամրագրում չունենալ։
• Գործազրկության բարձր նպաստներ և հնարավորություն ժամկետից շուտ թոշակի գնալու։ 2001 թվականին Դանիայում գործազրկության նպաստը կազմել է միջին աշխատավարձի 90 %-ը, Շվեդիայում՝ 80 %-ը։ Համեմատության համար Նիդերլանդներում այն կազմում է 75 %, իսկ Գերմանիայում՝ 60 %:
• Ի տարբերություն ՏՀԶԿ անդամ այլ երկրների, Դանիայում, Շվեդիայում և Նորվեգիայում առողջապահության և կրթական ոլորտներում կատարվող ներդրումները զգալիորեն շատ են^[11]։
• Սեփականության իրավունքի պաշտպանություն և բիզնեսի վարման դյուրին համակարգ^[12]։
• Ազատ առևտրին խոչընդոտող հանգամանքների ցածր մակարդակ^[12]։ Այն համադիր է ռիսկերի կոլեկտիվ բաշխման հետ (սոցիալական ծրագրեր, աշխատանքի շուկայի ինստիտուտներ), որը պաշտպանում է շուկան ռիսկերից, որոնք կապված են տնտեսական բաց հարաբերությունների հետ^[8]։
• 2011 թվականի տվյալներով ընդհանուր հարկային բեռը (ՀՆԱ-ից տոկոսներով) Շվեդիայում (51,1 %), Դանիայում (46 % )^[13], և Ֆինլանդիայում (43,3 %) հանդիսանում է աշխարհում ամենաբարձրերից մեկը։ Ի տարբերություն այս երկրների, Գերմանիայում այն կազմում է 34,7 %, Կանադայում՝ 33,5 %, իսկ Իռլանդիայում՝ 30,5 %:

1990-2005 թվականներին նկատվել է համասկանդինավյան միտում՝ սոցիալական նպաստներ ստացող անձանց թվի կրճատման հարցում^[14]։ 1990-2005 թվականներին Դանիայում սոցիալական նպաստներ ստացող անձանց թիվը 235,2 հազարից կրճատվել է 179,3 հազարի, Նորվեգիայում 178,3 հազարից հասել է 150,6 հազարի, իսկ Շվեդիայում՝ 339,4 հազարից 271,6 հազարի^[14]։ 18 տարեկանից բարձր բնակչության շրջանում սոցիալական նպաստներ ստացող քաղաքացիների թիվը նույնպես կրճատվել է։ Այսպես, Դանիայում 5,8 %-ից կրճատվել է 4,3 %, Իսլանդիայում՝ 2,6 %-ից 2,4 %, Նորվեգիայում՝ 5,3 %-ից՝ 4,2 %, իսկ Շվեդիայում՝ 5 %-ից 3,8 %^[14]։ Բացառություն է կազմում միայն Ֆինլանդիան, որտեղ սոցիալական նպաստներ ստացողների թիվը 1990-2005 թվականներին 255,6 հազարից հասել է 279, 6 հազարի, իսկ տոկոսային հաշվարկով 5,9 %-ից հասել է 6,7 %-ի^[14]։