Սամսարա
Սամսարա կամ Սանսարա (սանսկրիտ՝ संसार, saṃsāra, թափառում, դեգերում, աշխարհ), աշխարհներում ծննդի և մահվան շրջապտույտ (ցիկլիկ փոփոխություն)[1][2], որը սահմանափակված է կարմայով, Հնդկաստանի փիլիսոփայության հիմնական հասկացություններից մեկը[2][3]․ «սամսարայի օվկիանոսում» խեղդվող հոգին ձգտում է ազատագրման (մոկշա) և իր նախկին գործողությունների արդյունքներից մաքրման (կարմա), որոնք հանդիսանում են «սամսարայի շղթայի» մի մասը։ Սամսարան երբեմն հիշատակվում է այնպիսի հասկացությունների և արտահայտությունների հետ, ինչպիսիք են վերամարմնավորում (Ռեինկարնացիա), վերաբնակեցում, կարմայի ցիկլ, «աննպատակ թափառման և աշխարհիկ գոյության ցիկլ»[2][4]։
.jpg)
Սամսարայի հայեցակարգն իր արմատները ստանում է վեդայական գրականությունից, սակայն տեսությունն այնտեղ նկարագրված չէ։ Այն ավելի զարգացած ձևով, բայց առանց գործնական մանրամասների, ներկայացված է վաղ շրջանի Ուպանիշադներում[5][6]։ Սամսարա ուսմունքի ամբողջական բացատրությունը գտնվել է այնպիսի շրամանական կրոններում, ինչպիսիք են Բուդդայականությունը և Ջաինիզմը, ինչպես նաև հնդկական փիլիսոփայության մ․թ․ա․ 1-ին հազարամյակի կեսերի տարբեր դպրոցներում[6][7]։ Սամսարայի ուսմունքը կապված է կարմայի ուսմունքի հետ[8][9]։ Սամսարայից ազատագրումը կոչվում է մոկշա, նիրվանա, մուկտի կամ կաիվալյա[10][11]։
Ստուգաբանություն և տերմինաբանություն
Սամսարա եզրույթը նշանակում է «թափառել, դեգերել»[2][12], ունի նաև «աշխարհ» նշանակությունը, որում լրացուցիչ իմաստ է արտահայտում, այն է՝ «ցիկլիկ փոփոխություն»[1]։ Սամսարան բոլոր հնդկական կրոններում հիմնարար հասկացություն, կապված է կարմայի տեսության հետ և նշանակում է հավատ այն բանի նկատմամբ, որ բոլոր կենդանի արարածները ցիկլիկ կերպով անցնում են ծնունդներով և վերածնունդներով։ Եզրույթը կապված է այնպիսի արտահայտությունների հետ, ինչպիսիք են՝ «հաջորդական գոյության ցիկլ», «վերաբնակեցում», «կարմայական ցիկլ», «կյանքի անիվ», «կյանքի, մատերիայի, գոյության ցիկլիկություն»[2][2][13]։ Բազմաթիվ տեքստերում Սամսարան ընթերցվում է Սանսարա[14]։
Ըստ Մուանիե-Ուիլիամսի՝ Սամսարայի հիմքում Սամսրի (սանսկրիտ՝ संसृ) եզրույթն է, որը նշանակում է «պտտվել, անցնել վիճակների հաջորդականությամբ, ընդառաջ գնալ կամ ստանալ, շղթայով շարժվել»[15]։ Այս արմատից հայեցակարգային ձևը հնագույն տեքստերում հանդիպում է որպես Սամսարանա, որը նշանակում է «պտտվել կենդանի էակների և աշխարհի վիճակների, ծնունդների, վերածնունդների միջով», առանց խոչընդոտի[15]։ Եզրույթը կրճատվել և դարձել է Սամսարա, վերաբերում է նույն եզրույթին՝ կյանքի շղթա, որտեղ մեկը կրկնում է նախկին վիճակները՝ մի մարմնից դեպի մյուսը, անընդհատ փոփոխության աշխարհային կյանքը, այն է՝ վերածնունդ, աճ, քայքայում, մահ[16]։ Եզրույթն այնուհետև հակադրվում է մոկշայի եզրույթին, որը հայտնի է նաև որպես մուկտի, նիրվանա կամ կաիվալյա՝ ազատագրում այդ աննպատակ թափառման ցիկլից[15][17]։
Սամսարան մշակվել է Վեդաների շրջանում, կարելի է հանդիպել օրինակ Ռիգվեդայի 10.14 բաժնում[18][19]։ Գաղափարն ամբողջապես զարգացվել է վաղ շրջանի Ուպանիշադներում[20][21]։ Ըստ Դեմիեն Քյոունի՝ «շրջափուլային ծննդի և մահվան» գաղափարն ի հյատ է եկել մ.թ.ա 800-ական թվականներին[22]։
Սահմանում և հիմնավորում
Եզրույթը բառացիորեն նշանակում է «միջով դեգերել, հոսել»՝ «աննպատակ և անուղի դեգերում» նշանակությամբ[23]։ Սամսարան սերտորեն ասոցացվում է այն հավատի հետ, որ անձը շարունակում է ծնվել և վերածնվել տարբեր ոլորտներում և ձևերով[24]։
Վաղ շրջանի վեդաները պարունակում էին կյանքի հասկացությունը, որին հաջորդում էր կյանքը մահից հետո դրախտում կամ դժոխքում՝ կախված առաքինությունից և արատներից[25]։ Այնուամենայնիվ, հնագույն վեդաներում այս գաղափարը համարվում էր շատ պարզ, քանի որ մարդիկ չեն ապրում հավասարապես բարոյական կամ անբարոյական կյանք։ Ընդհանուր առմամբ առաքինի կյանքերի մեջ որոշներն ավելի առաքինի են, իսկ չարը ևս ունի աստիճաններ, և Յամա աստծու համար շատ բարդ կլինի դատել՝ ելնելով առաքինության և արատների տարբեր աստիճաններից[26][27][28]։ Մահից հետո կյանքի գաղափարը ներկայացվում էր ըստ արժանիքների դրախտում կամ դժոխքում հայտնվելով, և երբ դա ավարտվում էր, գալիս էր վերածնունդը[26][29]։ Այս գաղափարը առկա է հնագույն և միջնադարյան տեքստերում (օրինակ՝ Մահաբհարաթա 6:31) որպես կյանքի, մահվան, վերածննդի, հաջորդ մահվան շրջափուլ[13][26]։
Սամսարան հինդուիզմում
Հինդուիզմում սամսարան հոգու ճանապարհորդությունն է[30]։ Մարմինը մեռնում է, իսկ հոգին՝ հավիտենական իրականությունը, որն անխորտակելի է ու երանելի, ոչ[30]։ Ամեն ինչ և գոյությունը կապված են, շրջափուլային և կազմված երկու մասնիկից՝ հոգի և մարմին կամ մատերիա։ Հավերժական հոգին երբեք չի վերամարմնավորվում, չի փոխվում և ըստ հինդուիստական հավատքի՝ չի կարող փոխվել։ Ի հակադրություն, մարմինն ու անհատականությունը կարող են փոխվել, անընդհատ փոխվել, ծնվել և մեռնել։ Ներկայիս կարման ազդում է կյանքի ապագա վիճակների, ձևերի և ոլորտների վրա[31][32]։ Կյանքի՝ հինդուիստական ընկալումներից ելնելով՝ լավ մտադրությունները և արարքներն առաջնորդում են լավ ապագայի, վատերը՝ վատ ապագայի[33]։
Դհարմային համահունչ առաքինի կյանքը, գործողությունները նպաստում են ավելի լավ ապագայի՝ այս կյանքում կամ հաջորդ[34]։ Հոգևոր փնտրտուքների նպատակը բհակտիի (նվիրում), կարմայի (աշխատանք), ջնանայի (գիտելիք) կամ ռաջայի (մեդիտացիա) միջոցով ինքնաազատումն է սամսարայից[34][35]։
Ուպանիշադները՝ որպես հինդուիստական ավանդույթների մի մաս, գլխավորապես կենտրոնացել են սամսարայից ինքնազատման վրա[36][37][38]:Բհագավադ-Գիտան քննարկում է ազատման տարբեր ուղիներ[30]։ Ըստ Ուպանիշադների՝ մարդկային ջանքերի նպատակն է ինքնակատարելագործման և ինքնաուսուցման ճանապարհորդությամբ վերջ դնել սամսարային[39]։ Իսկ հոգու նպատակն է գտնել իրական եսը, ճանաչել ինքն իրեն, ինչը տանում է երանելի ազատության վիճակի՝ մոկշայի[40]։
Տարբերությունները հինդուիստական ավանդույթներում
Բոլոր հինդուիստական ավանդույթները և փիլիսոփայությունը պարունակում են սամսարայի հայեցակարգը, սակայն մանրամասները և սամսարայից ազատագրման վիճակի նկարագրությունը տարբեր են[41]։ Սամսարան դիտվում է որպես մշտապես փոփոխվող իրականությամբ ժամանակային աշխարհում վերածնունդի շրջափուլ կամ Մայա (պատրանք), Բրահմանը սահմանվում է որպես այն իրականությունը, որը երբեք չի փոխվում՝ Սատ (հավերժական ճշմարտություն, իրականություն), իսկ Մոկշան՝ որպես Բրահմանի իրականացում և ազատում Սամսարայից[42][43][44]։
Դուալիստական աստվածավախ ավանդույթները հաստատում են, որ անհատ մարդու հոգին և Բրահմանը (Վիշնու, Կրիշնա) երկու տարբեր իրականություններ են. նվիրումը Վիշնուին նշանակում է ազատում սամսարայից, այդ Վիշնուի շնորհն է, որն առաջնորդում է դեպի մոկշա, և հոգևոր ազատումը հասանելի է միայն մահից հետո[45]։ Ոչ դուալիստաան ավանդույթներով հաստատվում է, որ անհատ մարդու հոգին և Բրահմանը նույնական են. միայն տգիտությունը, իմպուլսիվությունը և իներտությունն են հանգեցնում սամսարայի միջով տառապանքին. մեդիտացիան և ինքնաճանաչումը բերում են ազատագրման՝ մոկշայի, իսկ հոգևոր ազատումը հասանելի է այս կյանքում[46][47]։
Սամսարան ջայնիզմում
Ջաինիզմում սամսարան և կարման տեսական հիմքերի կենտրոնում են դեռևս ամենավաղ շրջաններից[48][49]։ Ջաինիզմում սամսարան շարունակական վերածնունդներով և գոյության տարբեր տառապալի ձևերով կյանքն է խորհրդանշում[49][50][51]։
Սամսարայի հայեցակարգային շրջանակը ջաինիզմում տարբերվում է հնդկական այլ կրոններից։ Օրինակ՝ ջաինական ավանդույթներում հոգին, ինչպես և հինդուիստական ավանդույթներում, ընդունվում է որպես ճշմարտություն, իսկ բուդդայական ավանդույթներում այդպես չէ։ Այնուամենայնիվ, սամսարան կամ վերածնունդների շրջափուլը ջաինիզմում ունի հստակ սկիզբ և ավարտ[52]։
Հոգիներն իրենց ճանապարհը սկսում են արմատական վիճակում, գոյատևում են գիտակցության շարունական վիճակում, որը կայուն կերպով զարգանում է սամսարայի միջոցով[53]։ Ըստ ջաինական տեսության՝ որոշ հոգիներ զարգանում են ավելի բարձր վիճակի, մյուսները՝ հետընթացք են ապրում՝ շարժում, որը մղվում է կարմայով[54]։ Բացի այդ ըստ ջաինական ավանդույթների՝ գոյություն ունի հոգիների դաս (աբհավյա), որը երբեք չի կարող հասնել մոկշայի[49][52]։ Այդ դաս հոգին մուտք է գործում դիտավորյալ կամ կանամտածված չա արարքից հետո[55]։
Ըստ ջաինական ավանդույթների՝ հոգին անցնում է մարմինների 5 տիպերով՝ երկրային մարմին, ջրային մարմին, կրակային մարմին, օդային մարմին և բանջարեղենային կյանք[56]։ Երկրի վրա գոյություն ունեցող ամենը, բոլոր կենդանի էակները ծնվում են կամ մեռնում, նրանց հոգիները մշտապես փոխում են մարմինները[57]։
Ջաինիզմում ազատագրված հոգին այն հոգին է, որը վեր է հայտնվել սամսարայից, գագաթնակետին է, ամենաիմաստունն է, այնտեղ է հավերժ և անվանվում է Սիդդհա[58]։ Ջաինական որոշ ուղղություններ համարում են, որ միայն տղամարդիկ կարող են հասնել ազատագրման, իսկ կանայք դրանից առաջ պետք է վերամարմնավորվեն տղամարդու մարմնում[59][60]։ Այնուամենայնիվ, որոշ ուղղություններ գտնում են, որ կինը ևս կարող է հասնել սամսարայից ազատագրման[60][61]։
Ջաինիզմում անգամ ամենափոքր էակին վնասելն ազդում է կարմայի վրա՝ լինի դա բույս, թե սերմ[62][63][64]. դա բացասական ազդեցություն է ունենում հոգու սամսարայի վրա[65]։
Սամսարան բուդդայականությունում
Բուդդայականության մեջ սամսարան «առանց սկիզբ և ավարտ, տառապանքով բեռնված կյանքի, մահվան և վերածնունդի շրջափուլն է»[67]։ Անվանվելով նաև գոյության անիվ (բհավաչակրա)՝ այն հաճախ բուդդայական տեքստերում նշվում է պունարբհավա (վերածնունդ, վերադարձ) եզրույթով. այս շրջափուլից ազատումը՝ նիրվանան, բուդդայականության հիմքը և ամենակարևոր նպատակն է[67][68][69]։
Բուդդայականության մեջ սամսարան համարվում է ոչ մշտական, ինչպես հնդկական այլ կրոններում։ Բոլոր բուդդայական ավանդույթների կողմից ընդունված Չորս ազնվագույն ճշմարտությունների նպատակն է վերջ տալ սամսարայի հետ կապված վերադարձների և դրա հետ կապված տառապանքների շրջափուլին[70][71][72]։
Ինչպես ջաինիզմում, բուդդայականության մեջ նույնպես ձևավորվել է սամսարայի սեփական տեսություն, որը զարգացել է ժամանակի ընթացքում[73][74]։ Վաղ շրջանի ավանդույթներում սամսարայի տիեզերաբանությունը բաղկացած էր 5 ոլորտներից, որոնցով պտտովւմ է գոյության անիվը[67]։ Դա ներառում էր դժոխք (նիրայա), քաղցած ուրվականներ (պրետա), կենդանիներ (տիրյակ), մարդիկ (մանուշյա) և աստվածներ[75][76]։ Հետագայում ավելացավ 6-րդ ոլորտը՝ դեմի-աստվածներ (ասուրա)[77]։
Սամսարայի համատեքստում համարվում է, որ այս 6 ոլորտները միմյանց հետ փոխկապակցված են, և յուրաքանչյուրն անցնում է կյանքը կյանքի հետևից։ Բուդդայականության մեջ նիրվանան բնութագրվում է որպես ազատում վերածնունդից և սամսարայի տառապանքին միակ հակադրություն[78][79]։ Այնուամենայնիվ, բուդդայական տեքստերում նկարագրվում է վերածնունդի ավելի բազմակողմանի տեսություն՝ ամատա՝ վիճակ, որը հոմանիշ է նիրվանային[78][80]։
Սամսարան սիկհիզմում
Սիկհիզմում նույնպես ներառվում է սամսարայի, որը հաճախ տեքստերում անվանվում է սանսարա, կարմայի և ժամանակի ու գոյության շրջափուլային բնույթի գաղափարները[81][82]։ Քանի որ սիկհիզմը ստեղծվել է 15-րդ դարում, հիմնադիր Գուրու Նանակն ունեցել է ընտրություն հնագույն հնդկական կրոնների և 7-րդ դարի իսլամի գծային հայեցակարգի միջև՝ ընտրությունը կատարելով հոգուտ ժամանակի շրջափուլային հայեցակարգի[82][83]։ Այնուամենայնիվ, սիկհիզմի սանսարայի և հինդուիստական բազմաթիվ ավանդույթների սամսարայի միջև կան կարևոր տարբերություններ[84]։ Գլխավոր տարբերությունն այն է, որ սիկհիզմում կա հավատ աստվածային փրկության նկատմամբ[85]։
Սիկհիզմը, ինչպես նաև երեք հնագույն հնդկական ավանդույթները, հավատում է, որ մարմինն անցողիկ է, գոյություն ունի վերածննդի շրջափուլ, որի յուրաքանչյուր շրջափուլ ուղեկցվում է տառապանքով[86]։ Սիկհիզմում, ի տարբերություն ջաինիզմի, չկա հավատ, որ խստակյաց, ճգնավորի կյանքը ազատման ճանապարհն է[87][88]։ Ընդհակառակը, այն փայփայում է սոցիալական ընդգրկվածությունը և նվիրվածությունը միակ Աստծուն՝ դա դիտելով որպես սանսարայից ազատման ճանապարհ[89]։
Ծանոթագրություններ
Գրականություն
- John Geeverghese Arapura (1986). Hermeneutical Essays on Vedāntic Topics. Motilal Banarsidass. ISBN 978-81-208-0183-7.
- Buitenen, J. A. B. Van (1957). «Dharma and Moksa». Philosophy East and West. 7 (1/2): 33. doi:10.2307/1396832.
- John Bowker (2014). God: A Very Short Introduction. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-870895-7.
- Robert Buswell Jr.; Donald Lopez Jr. (2013). The Princeton Dictionary of Buddhism. Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-4805-8.
- Harold Coward (2008). The Perfectibility of Human Nature in Eastern and Western Thought: The Central Story. State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-7336-8.
- Harold Coward (2012). Religious Understandings of a Good Death in Hospice Palliative Care. State University of New York Press. ISBN 978-1-4384-4275-4.
- Dalal, Roshen (2010). Hinduism: An Alphabetical Guide. Penguin Books. ISBN 978-0-14-341421-6.
- Mircea Eliade (1987). The encyclopedia of religion. Macmillan. ISBN 978-0-02-909480-8.
- Jeaneane D. Fowler (1997). Hinduism: Beliefs and Practices. Sussex Academic Press. ISBN 978-1-898723-60-8.(չաշխատող հղում)
- Jessica Frazier; Gavin Flood (2011). The Continuum Companion to Hindu Studies. Bloomsbury Academic. ISBN 978-0-8264-9966-0.
- Gethin, Rupert (1998), Foundations of Buddhism, Oxford University Press, ISBN 978-0192892232
- Padmanabh Jaini (1980). Wendy Doniger (ed.). Karma and Rebirth in Classical Indian Traditions. University of California Press. ISBN 978-0-520-03923-0.
- Mark Juergensmeyer; Wade Clark Roof (2011). Encyclopedia of Global Religion. SAGE Publications. ISBN 978-1-4522-6656-5.
- Damien Keown (2004). A Dictionary of Buddhism. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-157917-2.
- Klaus Klostermaier (2010). A Survey of Hinduism: Third Edition. State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-8011-3.
- Dalai Lama (1992), The Meaning of Life, translated and edited by Jeffrey Hopkins, Wisdom, ISBN 978-1459614505
- Stephen J. Laumakis (2008). An Introduction to Buddhist Philosophy. Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-46966-1.
- Lochtefeld, James (2002). The Illustrated Encyclopedia of Hinduism, Vol. 2: N-Z. Rosen Publishing. ISBN 978-0-8239-2287-1.
- Michael Myers (2013). Brahman: A Comparative Theology. Routledge. ISBN 978-1-136-83565-0.
- Obeyesekere, Gananath (1980). Wendy Doniger (ed.). Karma and Rebirth in Classical Indian Traditions. University of California Press. ISBN 978-0-520-03923-0.
- Obeyesekere, Gananath (2005). Wendy Doniger (ed.). Karma and Rebirth: A Cross Cultural Study. Motilal Banarsidass. ISBN 978-8120826090.
- Stephen Phillips (2009). Yoga, Karma, and Rebirth: A Brief History and Philosophy. Columbia University Press. ISBN 978-0-231-51947-2.
- Williams, Paul (2002), Buddhist Thought, Routledge, ISBN 0-415207010
- Paul Williams; Anthony Tribe; Alexander Wynne (2012), Buddhist Thought, Routledge, ISBN 978-1-136-52088-4
Արտաքին հղումներ
- Սանսարա - Կրոնադարան
- Վերամարմնավորում․ պարզ բացատրություն (անգլերեն)
- Կյանքի անիվը, Ս․ Ջորջ Բոերի, Շիփենսբուրգի համալսարան (անգլերեն)
- Սամսարայի և Նիրվանայի տարբերությունը, Մինեսոտայի համալսարան, Մանկատո (անգլերեն)
- Սամսարա և վերածնունդ, Բուդդայականություն, Օքսֆորդ (անգլերեն)