Ուեդա Ակինարի

Մայրը եղել է մարմնավաճառ Օսակայից, հայրն անհայտ է։ Չորս տարեկան հասակում Ուեդային որդեգրել է մի հարուստ վաճառական, որն ապահովել է բարենպաստ ապրելու պայմաններ և օգնել է ստանալու լավ կրթություն։ Երեխա ժամանակ Ուեդան հիվանդացել է ջրծաղիկով։ Չնայած նա կարողացել է հաղթահարել այդ ծանր հիվանդությունը, բայց նրա ձեռքերի մատները վնասվել են։ Հիվանդության ընթացքում նրա ծնողները աղոթել են Կաշիմա Ինարի սրբավայրի աստծուն, և Ուեդան հավատում էր, որ լավացել է Աստծո շնորհիվ։ Ամբողջ կյանքի ընթացքում նա հավատում էր գերբնական ուժերին, և այդ հավատը, ամենայն հավանականությամբ, արտացոլվել է գրողի ստեղծագործություններում, այդ թվում նաև նրա ամենահայտնի աշխատանքում՝ ոգիների և ուրվականների մասին պատմվածքների «Լուսինը մշուշում» ժողովածուում^[5]։

Խորթ հոր մահից հետո Ուեդան ժառանգել է ընտանեկան ձեռնարկությունները, բայց հաջողակ առևտրական չի դարձել։ 10 տարվա ընթացքում Ուեդան հրատարակել է ուկիյո ջոսի ժանրի մի քանի հումորային պատմություններ։ Երբ նրա ձեռնարկությունը հրդեհվել է, նա թողել է առևտրային գործունեությունը և Ցուգա Տեշոյի օգնությամբ հետաքրքրվել է բժշկությամբ։ Ուսուցիչը Ուեդային սովորեցրել է ոչ միայն բժիշկ լինելու հմտությունները, այլև նրան ներգրավել է չինական գրական բանահյուսության մեջ։ 1776 թվականին Ուեդան սկսել է իր բժշկական գործունեությունը և հրատարակել «Լուսինը մշուշում» հավաքածուն, որը նրան դասել է յոմիհոն ժանրի հանրաճանաչ գրողների շարքին, ներառյալ Կյոկուտեյ Բակինին^[6]։ 1760 թվականին Ակինարին ամուսնացել է Տամա Ուեյամա անունով սպասուհու հետ, որն աշխատում էր իր խորթ ծնողների տանը։

Բացի գեղարվեստական գրականությունից գրողը մասնակցել է կոկուգակու շարժմանը, որը չինական, նեոկոնֆուցիականական, բուդդայական տեքստերին հակադրում էր ճապոնական մշակույթի և պատմության ինքնատիպությունը։ Համախոհների շրջանում Ուեդան բավականին անկախ դիրք էր գրավում՝ ակտիվորեն բանավիճելով Մոտոորի Նորինագայի հետ, որը շարժման առաջատար գիտնականն էր։ Կարծիք կա, որ Ուեդան այս կոնֆլիկտն արտացոլել է իր պատմություններում, այդ թվում նաև «Լուսինը մշուշում»-ի մեջ, դրանք հիմնելով նախ չինացիների պատմության վրա, ապա գերբնական տարրերի և կերպարների խոր հույզերի օգնությամբ առաջ բերելով ճապոնական զգայունությունը։

Կնոջ մահից մի քանի տարի հետո, 1798 թվականին, Ուեդան տեսողության ժամանակավոր կորուստ է ունենում։ Եվ չնայած որոշ ժամանակ անց նրա ձախ աչքի տեսողությունը վերականգնվում է, այնուամենայնիվ նա ստիպված է լինում թելադրելու իր ստեղծագործությունները։ 1802 թվականին նա ավարտում է «Գարնանային անձրևի հեքիաթներ» ժողովածուի առաջին երկու պատմվածքները^[7]։ Ի տարբերություն «Լուսինը մշուշում»-ի, այս ժողովածուի մեջ չի օգտագործվում գերբնական ուժի թեման, իսկ պատմվածքները զգալիորեն երկար են։

Ուեդան եղել է նաև բանաստեղծ և գրել է թանկաներ և հայկուներ։

Գրողի կյանքի վերջին տարիներն անցել են աղքատության և թափառումենրի մեջ^[8]։ ՈւԵդա Ակինարին մահացել է 1809 թվականին Կիոտոյում։

• Ugetsu Monogatari («Անձրևի և Լուսնի հեքիաթները») (1776)
• Harusame Monogatari^[9] (春雨物語, Harusame monogatari) (1809)^[10]

• Keene, Donald. 1976. World within Walls: Japanese Literature of the Pre-Modern Era, 1600—1867. Holt, Rinehart, and Winston.
• Hamada, Kengi. «About the Author». In Tales of Moonlight and Rain. New York: Columbia University Press.
• Reider, Noriko T. 2002. Tales of the Supernatural in Early Modern Japan: Kaidan, Akinari, Ugetsu Monogatari. Edwin Mellen Press.
• Washburn, Dennis. «Ghostwriters and Literary Haunts: Subordinating Ethics to Art in Ugetsu Monogatari.» Monumenta Nipponica 45.1 (1996)
• Ueda Akinari. 1974. Ugetsu Monogatari: Tales of Moonlight and Rain Trans by Leon M. Zolbrod. George Allen and Unwin Ltd.
• Григорьева Т., Логунова В., Японская литература, М., 1964, с. 84—88.
• Большая советская энциклопедия, М.: Советская энциклопедия. 1969—1978.

• Հոդվածը Բրիտանիկա հանրագիտարանում
• Հոդվածը Համառոտ գրական հանրագիտարանում

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ուեդա Ակինարի» հոդվածին։