Մաքս Ռեգեր

1890-1893 թվականներին կոմպոզիցիա է պարապել Հ. Ռիմանի մոտ։ Դասավանդել է Մյունխենում (1905 թվականից, երգեհոն և կոմպոզիցիա), Լայպցիգում (1907-1916, կոմպոզիցիա), Մայնինգենում ղեկավարել պալատական կապելլան (1911-1914)։ Ստեղծագործել է բոլոր ժանրերում, բացի երաժշտական-բեմականից։ Ռեգերի ոճը ձևավորվել է, գլխավորապես, Բախի (որին ձոնել է «Բախի հիշատակին» երգեհոնային սյուիտը, 1894-1895), Բրամսի երաժշտության, նաև Վագների հարմոնիայի ազդեցությամբ։ Ժանրերի և ձևերի ընտրության (հնագույն սյուիտ, պրելյուդ և ֆուգա, կոնչերտո գրոսսո), պոլիֆոնիկ մտածողության գերակշռության մեջ արտահայտվել են Ռեգերի նեոկլասիցիստական միտումները, հատկապես վերջին երկերում՝ Կոնցերտ նվագախմբի համար հնագույն ոճով (1912), Մոցարտի թեմայով վարիացիաներ և ֆուգա նվագախմբի համար (1914)։ Ռեգերի ստեղծագործությունը յուրատիպ կապող օղակ է արևմտաեվրոպական ուշ ռոմանտիզմի և 20-րդ դարի կլասիցիստական հոսանքների միջև։