Հոն Մյոն Հի

Ծնվել է Հյուսիսային Չունգչոնգ^[5] նահանգի Կվեսան շրջանի Դոնբուրի գյուղում։ Ծնվել է ապահով ընտանիքում, բայց շուտ կորցրել է մորը և դաստիարակվել է խորթ մոր կողմից։

Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո 1908 թվականից մինչև 1910 թվականը սովորել է Տանսեի դպրոցում^[6]՝ Տոկիոյում, 1910 թվականին Ճապոնիայի կողմից Կորեայի բռնակցումից հետո վերադարձել է Կորեա^[7]։

1919 թվականին մասնակցել է մարտի մեկի հակաճապոնական շարժմանը՝ դառնալով ղեկավարներից մեկը, շարժման ճնշումներից հետո ստիպված է եղել արտագաղթել Չինաստան և որոշ ժամանակ աղքատության մեջ ապրել Շանհայում, բայց այնուհետև վերադարձել է հայրենիք^[8]։ 1920-ական թվականներին «Դոնա իլբո» (կորեերեն՝ 동아일보)^[9] թերթում զբաղեցրել է գլխավոր խմբագրի պաշտոնը։ Այդ շրջանում Հոն Մյոն Հին մի քանի անգամ ենթարկվել է կալանավորման և դատապարտվել ոչ երկար ազատազրկման՝ իր հակաճապոնական հայտարարությունների և հոդվածների պատճառով։ Համաձայն մի շարք աղբյուրների, նույն 1920-ական թվականներին նա տարվել է մարքսիզմով և նույնիսկ որոշ ժամանակ եղել է կոմունիզմի ընդհատակյա սկզբնական կազմակերպությունում^[10]։ 1927 թվականին դարձել է «Ժամանակակից քննադատություն» (կորեերեն՝ 현대평론)^[11] գրական-քննադատական միության հիմնադիրներից մեկը (այլ կերպ կոչված «Հասարակության թարմացում» (կորեերեն՝ 신간회, Սինգանխվե)^[12]), որը զբաղվել է հայրենասիրական հակաճապոնական գործունեությամբ։

Կորեայի ազատազրկման պահին՝ 1945 թվականին, զբաղեցրել է Գրական ասոցիացիայի ղեկավարի պաշտոնը^[13]։ Սկզբնապես գտնվել է պետության հարավային մասում, որտեղ մասնակցել է «ձախերի» շարժմանը, մասնավորապես եղել է Կորեական թերակղզու նկատմամբ ՄԱԿ-ի խնամակալության հաստատմանը հակազդելու կոմիտեի ղեկավարության կազմում^[14], իսկ 1947 թվականի հուլիսին՝ Յո Ուն Հյոնի սպանությունից հետո, գլխավորել է Աշխատանքի ժողովրդական կուսակցությունը^[15]։ 1948 թվականի փետրվարին ենթադրաբար գաղտնի այցելել է Հյուսիսային Կորեա^[16], իսկ նույն թվականի ապրիլին երկրորդ այցելությունից հետո մնացել է այդտեղ^[17]։ Նույն թվականի սեպտեմբերին նա դարձել է Հյուսիսային Կորեայի նախարարների առանձնասենյակի^[18] նախագահի տեղակալներից մեկը և այդ պաշտոնը զբաղեցրել է մինչև 1962 թվականը։

1961 թվականի մայիսի 13-ին գլխավոր է «Խաղաղության և միավորման կոմիտե»-ն՝ Կորեայի աշխատանքային կուսակցության կազմում, զբաղվել է հարավկորեական իշխանությունների գործունեության քննադատությամբ^[19]։ 1953 թվականից մինչև 1956 թվականը եղել է Հյուսիսային Կորեայի Գիտությունների ակադեմիայի նախագահ, 1959 թվականին՝ Օլիմպիական կոմիտեի նախագահ^[20], իսկ 1962 թվականին ընտրվել է Գերագույն ժողովրդավարական ժողովի մշտական կոմիտեի նախագահի երրորդ տեղակալ^[21]։ 1952 թվականին գրել է պանեգիրիկ՝ ի պատիվ Կիմ Իլ Սոնգի^[22], ինչով վաստակել է պետության ղեկավարի բարեհաճությունը, երբեք չի ենթարկվել ճնշման։ Այնուամենայնիվ, համաձայն աղբյուրներից մեկի, Հոն Մյոն Հին իր կյանքի վերջում կարոտում էր Սեուլում անցկացրած տարիները^[23]։

Մահացել է 1968 թվականի մարտի 5-ին։ Թաղված է հայրենասեր նահատակների գերեզմանատանը՝ Փհենյանում^[21]։

Հոն Մյոն Հիի առավել հայտնի ստեղծագործությունը համարվում է բազմահատոր պատմական վեպ «Իմ Կոկչոնը» (կորեերեն՝ 임꺽정), որը XVI դարավերջի կորեացի ազգային հերոսների մասին է՝ գրված Պյոկչխո կեղծանվան տակ (կորեերեն՝ 벽초)։ Ստեղծագործության առաջին անավարտ տարբերակը հրապարակվել է մասերով՝ 1928 թվականի նոյեմբերի 21-ից մինչև 1939 թվականի մարտի 11-ը՝ «Չոսոն իլբո»^[24] թերթում, իսկ 1940 թվականի հոկտեմբերին դուրս է եկել «조광» հրատարակչությունում՝ առանձին գրքի տեսքով^[25], սակայն ճապոնական գրաքննության սպառնալիքներից մեկի պատճառով Հոն Մյոն Հին որոշել է դադարել աշխատել ստեղծագործության վրա^[26]։ Համաձայն սովետական մեծ հանրագիտարանի, 1954 թվականից մինչև1956 թվականը լույս է տեսել նրա երկրորդ ընդլայնված հրատարակությունը՝ Հյուսիսային Կորեայում, որը բաղկացած էր վեց հատորից^[27]։

• Хон Мён Хи / Концевич Л. Р. // Франкфурт — Чага. — М. : Советская энциклопедия, 1978. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров ; 1969—1978, т. 28).