Կառլո Սկարպա

Սկարպան ծնվել է Վենետիկում։ Վաղ մանկությունն անցել է Վիչենցայում, որտեղ ընտանիքը տեղափոխվել էր, երբ նա երկու տարեկան էր։ Տասներեք տարեկանում, կորցնելով մորը, հոր և եղբոր հետ տեղափոխվել է Վենետիկ։ Սովորել է տեղի գեղարվեստի դպրոցում, որտեղ կենտրոնացել է ճարտարապետական ուսումնասիրությունների վրա, աշակերտել է ճարտարապետ Ֆրանչեսկո Ռինալդոյին և ամուսնացել նրա զարմուհու՝ Նինի Լացցարիի հետ (Օնորինա Լացցարի)։

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Սկարպան չի հանձնում Իտալական կառավարության կողմից սահմանված pro forma մասնագիտական քննությունները։ Դատարանի առջև է կանգնել առանց լիցենզիայի ճարտարապետական պրակտիկայի համար, սակայն արդարացվել է։ Սկարպայի հաճախորդները, համախոհները նրան անվանել են «պրոֆեսոր», և ոչ՝ «ճարտարապետ»։

Որպես դիզայներ առաջին պատվերն ստացել է դեռևս գեղարվեստի դպրոցում սովորելու տարիներին՝ համագործակցելով Վենետիկի ապակյա արտադրանքների գործարանի հետ։ 1926 թվականին ավարտելով ակադեմիան՝ դասավանդել է Վենետիկի ճարտարապետության (Istituto universitario di architettura di Venezia) համալսարանում։ Կահույքի առաջին գործերը արել է 1920-ական թվականներին, եղել է ինտելեկտուալ շրջանակներում, որտեղ հանդիպել է Ջուզեպպե Ունգարետտիին, Կառլո Կարային, Ֆելիչե Կազորտիին։ 1933-1947 թվականներին աշխատել է Վենետիկի ապակյա արտադրանքների գործարանում։ 1932 թվականին Վենետիկի Բիենալեի ժամանակ կազմակերպվել է նրա առաջին ցուցահանդեսը, որին մեկ տարի անց հաջորդել է Միլանի տրինալեն։

Թեև Սկարպայի կառուցած աշխատանքների մեծ մասը գտնվում է Վենետոյում, նա կատարել է նաև լանդշաֆտների, այգիների, շենքերի, նախագծեր Իտալիայի, Կանադայի, ԱՄՆ-ի, Սաուդյան Արաբիայի, Ֆրանսիայի և Շվեյցարիայի շրջանների համար։ Նրա անունն ունի 11 տառերը, որոնք նա բազմիցս օգտագործել է իր ճարտարապետության մեջ^[11]։

Սկարպայի վերջին նախագծերից մեկը մնացել է անավարտ նրա մահվան պատճառով։ 2006 թվականի հոկտեմբերին նրա որդին Տոբիան փոփոխություններ է կատարել Մոնսելիչեի Villa Palazzetto կառույցում, որը Սկարպայի առավել հավակնոտ լանդշաֆտային, պարտեզային նախագծերից էր։

1978 թվականին Ճապոնիայի Սենդայ քաղաքում մահացել է դժբախտ պատահարի արդյունքում։ Թաղված է Վենետոյի Բրիոն գերեզմանատանը։

• Վենետիկի Ակադեմիայի պատկերասրահ, Վենետիկ, Իտալիա
• Padiglione del libro d'arte, Giardini di Castello, Վենետիկի Բիենալե, 1950-1952^[12]
• Palazzo Abatellis: La Galleria Di Sicilia,Պալերմո, 1953-1954^[13]
• Palazzo Ca'Foscari, Վենետիկ, Իտալիա, 1935 – 1956
• Venezuelan Pavilion (1954–1956), Բիենալե, Վենետիկ, Իտալիա^[14]
• Veritti տուն, Ուդինե, Իտալիա 1955 - 1961^[15]
• Museo Canova di Possagno, Իտալիա, 1955 - 1957^[16]
• Կաստելվեկկոյի թանգարան, Վերոնա, Իտալիա, 1956 – 1964^[17]
• Negozio Olivetti, piazza S. Marco, Վենետիկ, Իտալիա, 1957 – 1958^[18]
• Քվերինի Ստամպալիայի հիմնադրամ, Վենետիկ 1961–1963^[19][20]
• Բրիոն գերեզմանատուն, San Vito d'Altivole, Իտալիա, 1969 – 1978^[21]
• Banca Popolare di Verona, Իտալիա, 1973 - 1978^[22]

• Francesco Dal Co; Giuseppe Mazzariol (1984). Carlo Scarpa : Opera Completa. Milan: Electa.^[23]
• Francesco Dal Co; Giuseppe Mazzariol (1985). Carlo Scarpa : The Complete Works. Milan: Electa; New York: Rizzoli.
• Maria Antonietta Crippa, edited by Marina Loffi Randolin.(1986). Carlo Scarpa : Theory, Design, Projects. Cambridge, Mass : MIT Press^[24]
• Nicholas Olsberg, et al. (1999). Carlo Scarpa Architect: Intervening With History. Montréal, Quebec : Canadian Center for Architecture; New York : The Monacelli Press^[25]
• Sergio Los (1967). Carlo Scarpa : architetto poeta. London: RIBA.^[26]
• Sergio Los (1995). Carlo Scarpa, guida all’architettura.Venice: Arsenale.^[27]
• Sergio Los (2009). SCARPA. Taschen, Koln.^[28]
• Franca Semi (2010). A Lezione Con Carlo Scarpa. Venice : Cicero^[29]
• Carla Sonego (1995). Carlo Scarpa. Gli anni della formazione. Venice: IUAV, (unpublished thesis, Professor Marco De Michelis, Supervisor).

• Կառլո Սկարպայի թվային արխիվ

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Կառլո Սկարպա» հոդվածին։