Խիոսի իշխանություն

Իշխանությունը հիմնադրվել է 1304 թվականին՝ ջենովացի ծովակալ Բենեդետտո I Զակկարիայի կողմից Խիոսի գրավումից հետո^[1]։ Բենեդետտոն, որը նախքան Խիոսում իշխանության գալը տիրույթներ ուներ նաև Փոքր Ասիայի արևմտյան ափերին, կղզու զբաղեցումը Կոստանդնուպոլսի թագին հիմնավորում է թուրք ծովահենների շարունակական հարձակումների վտանգով պայմանավորված։ Բյուզանդիայի կայսր Անդրոնիկոս II Պալեոլոգոսը ընդառաջում է ջենովացիների պատրաստակամությանը և ընդունում fait accompli-ն, համաձայն որի, Խիոս կղզին նախնական 10 տարի ժամկետով բյուզանդական կայսրը որպես ֆեոդ հանձնում էր Ձակկարիաների իշխանական տանը։

Բենեդետտոն մահանում է 1037 թվականին և նրա իրավահաջորդությունը ստանձնում է վերջինիս որդին՝ Պալեոլոգո Ձակկարիան։ 1314 թվականին անժառանգ Պելեոլոգոյին փոխարինում է Մարտինո Ձակկարիան, որը խիոսյան գահը կիսում էր Բենեդետտո II-ի հետ։ Վերջիններիս իշխանավարման տարիներին իշխանությունը հասնում է իր հզորության գագաթնակետին։ Այս տարիներին Խիոսը դառնում է բարեբեր տիրույթ, որի տարեկան եկամուտը կազմում էր շուրջ 120 հազար ոսկե հիպերպիրոն։ Գահակիցներին հաջողվում է ընդարձակել իշխանապետության տարածքները՝ գրավելով նաև հարակից Սամոս և Կոս կղզիները։ Նավատորմի վերակազմակերպման շնորհիվ Ձակկարիաները կարողանում են արդյունավետ պայքար մղել թուրքական ծովահենների դեմ՝ արժանանալով Պապականության գովեստին։ Կոստանդնուպոլսի լատինական կայսր Ֆիլիպ II-ը Մարտինոյին շնորհում է «Փոքր Ասիայի արքա և դեսպոտ»։