Իվան Իլչև

Իվան Իլչևը ծնվել է 1953 թվականի հունիսի 25-ին Սոֆիայում՝ ակադեմիկոս Իլչո Դիմիտրովի ընտանիքում։ Ավարտել է Սոֆիայի թիվ 114 անգլիական գիմնազիան, այնուհետև ուսումը շարունակել է Սոֆիայի համալսարանի պատմության ֆակուլտետում (նոր և նորագույն համաշխարհային պատմության ամբիոն)։ 1978 թվականից եղել է ասիստենտ Սոֆիայի համալսարանի պատմության ֆակուլտետում, 1981 թվականին պաշտպանել է դոկտորական ատենախոսությունը «Բուլղարիան անգլիական բալկանյան քաղաքականության մեջ (1913-1918)» (բուլղար․՝ България в балканската английска политика (1913 - 1918)), իսկ 1987 թվականին ստացել է բալկանյան ժողովուրդների նոր և նորագույն պատմության դոցենտի կոչում։ Պաշտպանել է «Իմ երկիրն է՝ ճիշտ է, թե ոչ։ Բալկանյան ժողովուրդների արտաքին քաղաքական քարոզչությունը» (բուլղար․՝ Родината ми — права или не! Външнополитическа пропаганда на балканските народи) թեմայով ատենախոսություն՝ ստանալով պատմական գիտությունների դոկտորի աստիճան։ Սոֆիայի համալսարանի պրոֆեսոր է 1995 թվականից։

Իվան Իլչևը Օհայո նահանգի Պետական համալսարանի, Կոլումբիայի համալսարանի, Մերիլենդի պետական համալսարանի (1984-1986), Վաշինգտոնի Վուդրո Վիլսոնի կենտրոնի (1990-1991) ու Ճապոնիայի Տիբա համալսարանի (1999-2000) պատվավոր պրոֆեսոր է։ 1997 թվականից մինչև 2002 թվականը եղել է Բարձրագույն որակավորման հանձնաժողովի անդամ, իսկ 2003 թվականից՝ պատմության ֆակուլտետի դեկան ու ֆակուլտետի գիտական խորհրդի նախագահ։ 2008 թվականից մինչ 2015 թվականը Իվան Իլչևը եղել է Սոֆիայի համալսարանի ռեկտոր^[3]։

2013 թվականին Իվան Իլչևն իր աջակցությունն է հայտնել այն ուսանողներին, ովքեր բողոքում էին Պլամեն Օրեշարսկու կառավարության դեմ^[4]։

Իվան Իլչևի անվամբ է կոչվել ելուստ Անտարկտիկայի թերակղզում՝ ի նշան այն բանի, որ Իլչևն իր աջակցությունն է ցուցաբերել Բուլղարիայի անտարկտիկական ազգային ծրագրին^[5][6]։

• Илчев, Иван; Георги Гунев (1989). Уинстън Чърчил и Балканите. София: ОФ. էջ 276.
• Илчев, Иван (1995). Рекламата през Възраждането. София: Академично издателство „Проф. Марин Дринов“. էջ 217. ISBN 954-430-325-1.
• Илчев, Иван (1995). Родината ми - права или не!: Външнополитическа пропаганда на балканските страни (1821-1923). София: Университетско издателство „Св. Климент Охридски“. էջ 593.
• Илчев, Иван (2001). По на Запад, най на Запад - Япония: Писма на един гайджин. София: Колибри. էջ 231. ISBN 954-529-189-3.
• Илчев, Иван (2005). Междено време. София: Колибри. էջ 336. ISBN 954-529-347-0.^[7][8]
• Илчев, Иван (2005). La rose des Balkans. София: Колибри. էջ 376. ISBN 954-529-260-1.
• Илчев, Иван; Георги Гунев (2007). Уинстън Чърчил и Балканите. София: Рива. էջ 344. ISBN 978-954-320-105-1.

• Иван Илчев, „Най-добрата магистрала към прогреса е образованието“ Արխիվացված 2016-03-04 Wayback Machine, Слово на ректора на Софийския университет „Св. Климент Охридски“, произнесено в присъствието на премиера Борисов при откриването на учебната година на 1 октомври 2012 г.
• „Проф. Иван Илчев: Несъгласието е двигателят“, интервю на Христо Буцев, в. „Култура“, бр. 40 (2523), 21 ноември 2008 г.
• „Проф. Иван Илчев, ректор на СУ „Св. Климент Охридски“: В България има пари за образование, но не се дават за неговото качество“(չաշխատող հղում), интервю, в. „Класа“, 11 октомври 2011 г.
• „Проф. Иван Илчев: Води се страшна атака срещу духовността“ Արխիվացված 2012-06-18 Wayback Machine, интервю на Таня Джоева, в. „Преса“, 14 юни 2012 г.
• „Проф. Иван Илчев: Хуманитаристиката създава мислещи хора и личности“, интервю на Ани Бурова и Амелия Личева, в. „Литературен вестник“, 23 май 2012 г.
• „Ректорът на Софийския университет проф. Иван Илчев: Обзети сме от стихия на разрушението“ Արխիվացված 2014-07-15 Wayback Machine, интервю на Мариела Балева, в. „Преса“, 1 юли 2014 г.

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Իվան Իլչև» հոդվածին։