Գաբրիել Գևրեկյան

Գևրեկյանը մի տվյալով ծնվել է 1900 թվականին^[7], (Իմբերդ 1993, Turner 1996),մյուս տվյալով 1892-ին^[8]։ Նա ծնվել է Կոստանդնուպոլսում, ներկայիս Ստամբուլում, ապա ընտանիքի հետ տեղափոխվել Թեհրան, որտեղ մեծացել է։ 1910 թվականին տեղափոխվել է Վիեննա, որտեղ ապրել է հորեղբոր ՝ ճարտարապետ Ալեքս Գալուստյանի հետ։ 1915 թվականից Օսկար Ստրնադի և Յոզեֆ Հոֆմանի հետ աշխատել է ճարտարապետություն Քունստգերբերբեշչյուլում, իսկ 1919 թվականին ստացել է իր դիպլոմը։ Նա այնուհետև աշխատել է Ստրնադի և Հոֆմանի հետ, մինչև 1922 թվականին տեղափոխվել է Փարիզ^[8]։ Փարիզում նա աշխատել է le Corbusier- ի, André Lurçat- ի, Sigfried Giedion- ի և Henri Sauvage- ի հետ։ Նա աշխատել է Ռոբերտ Մալետ-Սթիվենսսի հետ 1922 թվականից մինչև 1926 թվականը, որտեղ աշխատել է Rue Mallet-Stevens– ի նախագծերի վրա՝ միևնույն ժամանակ հետամուտ լինելով սեփական նախագծերին։ 1926 թվականից Փարիզում, որպես անկախ ճարտարապետ, աշխատել է Գևրեկյանը^[8]։ Նա ակտիվորեն ներգրավված էր Congrès International d'Architecture Moderne- ի (CIAM) վաղ փուլերում, որը նա վարում էր 1928 թվականից մինչև 1932 թվականը, մի պաշտոն, որը նրան նշանակեց le Corbusier- ի կողմից (Turner 1996): Նա ստեղծել է L'architecture d'aujourd'hui ամսագիրը։ Ժոզեֆ Ֆրանկը նրան հրավիրեց նախագծել երկու տուն 1932 թվականին Վիեննայում գտնվող Werkbundsiedlung- ի համար^[8]։

1933 թվականին նա կառավարության հրավերով վերադարձել է Իրան:Նախագծել է կառավարական շենքեր, ներառյալ Թեհրանում գտնվող Կախ Դադգոստարի, բնակավայրեր և առանձնատներ, որոնցից քիչ բան է փաստագրված։ Նա 1937 թվականին վերադարձավ Եվրոպա և երեք տարի աշխատեց Լոնդոնում, բայց Երկրորդ աշխարհամարտի սկսվելու պատճառով նրա նախագծերից ոչ մեկը չիրականացավ։ 1940 թվականին նա վերադարձել է Փարիզ, որտեղ աշխատել է նախնական շինությունների կառուցման ուղղությամբ՝ միաժամանակ դասավանդելով Սաարբրուկենում։ Այնուհետև նա դադարեցրել է աշխատանքը 1940-1944 թվականներին՝ հրաժարվելով աշխատել Ֆրանսիայի նացիստների և Վիշիի կառավարության համար^[8]։

Պատերազմից հետո նա աշխատել է Ժորժ-Անրի Պինգուսոնի հետ Սարբրուկենը վերակառուցելու վրա և նաև այնտեղ ուսուցանել է ճարտարապետություն։ 1948 թվականին տեղափոխվել է ԱՄՆ՝ Ալաբամայի պոլիտեխնիկական ինստիտուտում դասավանդելու։ Հաջորդ տարի նա դարձավ Իլինոյսի համալսարանի պրոֆեսոր, և այնտեղ դասավանդեց մինչև իր թոշակի անցնելը։ Գևրեկյանը 1955 թվականին դարձավ ԱՄՆ քաղաքացի^[7][8]։ Թոշակի անցնելուց հետո Գ․ Գևրեկյանը կնոջ հետ վերադարձավ Ֆրանսիա։Մահացել է 1970 թվականի հոկտեմբերի 29-ին՝ Անտիբում^[8]։

Վաղ հասակում Ռոբերտ Մոլետ-Սթիվենսը ներկայացրել է գործեր, ինչպես Les Roses Rouges-ը, որոնք ողջունվում էին որպես «jardin moderne» և «jardin d'avant Garde»: Նա նաև ստեղծել է այգի 1925 թվականի Expositions des Arts Decoratifs- ի համար։ Մալետ-Սթիվենսի միջոցով Գևրեկյանը հրավեր ստացավ ներկայացնելու Պարսկաստանի դրախտի պարտեզի ժամանակակից մատուցումը։

The Jardin d'Eau et de Lumiere- ը 1925 թվականի «Exposition Internationale des Arts Décoratifs» - ի համար հանդիսանում էր հավասարաչափ եռանկյուն, որը բաժանված էր եռանկյունաձև տարրերի։ Կենտրոնում կան չորս շերտավոր արտացոլող լողավազաններ, որոնք զարդարված էին Ռոբերտ Դելաունի կողմից:Դրանք շրջապատված էին բազմաշերտ տնկիներով և ներկված էին ապակու փոքր եռանկյունիներով և վարդագույն երանգներով:Ոլորտը և արտացոլող մակերեսը նշանակում էին, որ լույսն արտացոլվում էր այգու ներսում գտնվող բոլոր ուղղություններով։ Գիշերային ժամերին ներքին լուսավորված ոլորտը կանխատեսում էր լույսը` աշխուժացնելով համադրությունը։ (Imbert 1993 էջ 128, Adams 1993 էջ 32, Dodds 2002 էջ 185)

Սկզբում մամուլում անվանվելով որպես պարսկական պարտեզ, այն ի վերջո կոչվեց Կուբիստական այգի (Adams 1993 էջ 30)։ Նույն ցուցահանդեսի համար Գևրեկյանը նախագծեց տաղավար Սոնյա Դելաունայի և Ժակ Հեյմի համար^[9]։

Villa Nailles- ի Չարլզի և Մարի-Լոր դե Նոիլսի համար նրա հետագա պարտեզն ուներ պարտադրված տարածք, որի եռանկյունին ձևավորում էին հաճախորդներն ու Մալետ-Սթիվենսը, որոնք հարմար էին Գևրեկյանի դիզայնի նոր ոճին։ Նախքան «Մալետ-Սթիվենս» -ին աշխատանքի անցնելը Նոիլը խորհրդակցել էր ինչպես Միզ վան դեր Ռեհի, այնպես էլ Լե Կորբուզյեի հետ։ Նա ցանկանում էր իր լանդշաֆտում արհեստ ստեղծեր։ Վիլլան պատվիրում էր Կոտ դ'Ազուրի և Նոիլսի հիանալի տեսարանները` ցանկանալով դա հակադրել ուժեղորեն շրջապատված և ճարտարապետական անսամբլի հետ, որը շրջապատում էր բնական ինքնությունը, մինչդեռ նկարագրում էր սեփականությունը։

Նոայի այգու բույսերի կարիքների անտեսումը և տատանվող աճի տեմպերը շուտով խաթարեցին դիզայնի հավասարակշռությունը և դրդեցին Շառլ դե Նոիլին (հայտնի որպես սիրողական այգեպան) վերամշակել դիզայնը ամբողջությամբ՝ դրա հրահրումից ոչ շատ անց։

Ժակ Հեյմը Գևրեկյանի համար նախագծեց Վիլլա Հեյմ, որը կառուցվել է 1927-1930 թվականներին^[10]։ Նա նաև նախագծեց ինտերիերն ու կահույքը, և մի պարտեզ, որը բաղկացած էր մի շարք ուղղանկյուն կտուրներից։ Վիլլա Հեյմը նկարահանվել է L'Illustration- ում և L'Architecte- ում^[11]։ Գևրեկյանն այս անգամ լավ ներգրավված էր CIAM-ում և անցել էր ավելի ֆունկցիոնալ ոճի։ Այդ ժամանակից ի վեր տունը շատ փոփոխված է և բաժանվել է երկու մասի^[10]։

Դժվար է պարզել, թե արդյոք դա նկարչի մտադրությունն էր, ինչ վերաբերում է հետագա այգիներին։ Ինչպես նշում է Imbert- ը «գրավոր ապացույցների անբավարարության պատճառով, պարտեզի դիզայներների մտադրությունները հիմնականում մնում են չհաստատված, որ նրանք բարձր են գնահատել կուբիստական շարժման հետևանքները իրենց դաշտի համար, այնուամենայնիվ, առավել համոզիչ է (Imbert 1997 էջ 169)։ Քննադատելով գործը, որպես չափազանց բառացի թարգմանություն, կուբիստական նկարչությունը թե՛ անարդար է, և թե՛ ընկալելի է (և սովորաբար հիմնված է Ուեսլիի քննադատության կամ նման գաղափարների վրա)։ Չնայած նրա գեղարվեստական հիմնական միջոցը գեղանկարչությունն էր, Գևրեկյանը նախագծեց ավելի շատ ազդեցություններով, քան կուբիստական նկարչությունը և ժամանակակից լրատվամիջոցների ու տեխնիկայի ավելի մեծ պատկերացումը, քան իրեն հաճախ վստահվում էր։

Ջորջ Դոդդսը տալիս է Դրախտի պարտեզի այս ընթերցումը. «Դրախտի պարտեզը իդեալականացված և մեկուսացված սահման է, որոնցում դրախտի չորս գետերը ներկայացնող ջրային տարրը տարածությունը բաժանում է չորս հավասար տեղամասերի»։ (Dodds 2002 էջ 192) «Միջագետքի վաղ շրջանի բնակիչները երկինքը ընկալում էին որպես եռանկյունի և պատկերում էին այն որպես լեռ։ Լուսինը, որը հանգստություն էր բերում անողոք արևից, պատկերվում էր որպես ծառ լեռան վերևում։ Քանի որ ծառերը նշանակում են կյանք տվող,ուստի լուսնի ծառի բուսահյութը պետք է ջուր լինի՝ կյանքի էություն»։ (Dodds 2002 էջ 192-193) Գևրեկյանը մետաղի ոլորտը օգտագործում է որպես լուսնի և ծառի ներկայացուցիչ, մի տեխնիկա, որը նա օգտագործում է հետագա ձևավորումներում։ Ծառը սնուցում է «ջուրը» ներքևի լողավազաններում և դրա սահմաններից դուրս գտնվող բույսերով։

Գեևրեկյանն օգտագործում է աքսիոմետրիկը, որը հանրաճանաչ ճարտարապետական տիպ է, որտեղ բոլոր չափումները հավատարիմ են մնում իդեալականացված տեսքին։ Նա այս գաղափարը հետագայում զարգացնում է Ռոբերտ և Սոնիա Դելաունայների հետ, որոնց սիմվոլիստական արվեստը նա է նկարում և որի հետ էլ հետագայում աշխատում է՝ ստեղծելու պուրիստական շարժումը։

• 1923, «Au Sacre du Printemps»,Փարիզ
• Երկու աշխատանք ժամանակակից դեկորատիվ և արդյունաբերական արվեստների միջազգային ցուցահանդեսից
  • «Boutique Simultané» Սոնյա Դելոնեի համար^[8][12]
  • «Jardin d'eau et de lumière», ժամանակավոր պարտեզ, Փարիզ^[9]
• 1926, Կուբիստական այգի^[13]
• 1927, Վիլլա Հեյմ, Մադրիդի պողոտա 17, Փարիզ^[10][14]
• 1930-1932, Տներ, Վիեննա
• 1933-1937, պետական և մասնավոր շենքեր Թեհրանում, որոնցից մի քանիսը կառուցվել են այն բանից հետո, երբ Գևրեկյանը հեռացավ Իրանից
• «Vilā Siāsi»
• «Vilā Panāhi»
• «Vilā Firuz»
• «Villa Ch. Kosrovani»

• ՃԱՐՏԱՐԱՊԵՏ ԳԱԲՐԻԵԼ ԳԵՎՐԵԿՅԱՆ Արխիվացված 2019-04-07 Wayback Machine

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Գաբրիել Գևրեկյան» հոդվածին։