Ալեքսեյ Դիկի

Ալեքսեյ Դիկին ծնվել է 1889 թվականի փետրվարի 24-ին^[3] (այլ աղբյուրներով՝ 1889 թվականի փետրվարի 25-ին^[4][5]) Եկատերինոսլավում (ներկայումս՝ Դնիպրո, Ուկրաինա)՝ աղքատ գյուղացիներ Դենիս և Աննա Դիկիների ընտանիքում։ Հայրն անբուժելի հիվանդ էր, չէր կարողանում աշխատել, և ամբողջ ընտանիքին կերակրում էր մայրը, որն աշխատում էր որպես դերձակ^[5]։

Վաղ մանկությունից ավագ քրոջ՝ դերասանուհի Մարիա Դիկովայի և նրա ամուսնու՝ Խարկովում գործող Ուկրաինայի երաժշտական դրամատիկական թատրոնի ռեժիսոր և անտրեպրենյոր Ալեքսեյ Սուխոդոլսկու ազդեցությամբ սկսել է հետաքրքրվել թատրոնով. վերջինիս ներկայացումներին սկսել է մասնակցել վեց տարեկանից^[5][6]։ Նրա վրա մեծապես ազդել են դերասաններ Մարկ Կրոպիվնիցկին, Պանաս Սակսագանսկին, Իվան Կարպենկո-Կարին, Մարիա Զանկովեցկայան։

Ավարտել է տարրական դպրոցն ու քաղաքային չորսամյա ուսումնարանը։ 1904-1907 թվականներին սովորել է Խարկովի ռեալական ուսումնարանում։ 1907-1908 թվականներին ծառայել է Պենզայի 121-րդ հետևակային գնդում^[7]։ Երիտասարդ դերասանի տաղանդը բացահայտեց Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոնի դերասան Իլյա Ուրալովը՝ նրան հրավիրելով սովորել թատրոնին կից գործող ստուդիայում^[6]։

1909 թվականին տեղափոխվում է Մոսկվա և սկսում հաճախել Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոնի դերասանուհի Սոֆյա Խալյուտինայի մասնավոր դրամատիկական դասընթացներ։ Մինչև 1912 թվականը սովորում է Կոնստանտին Մարջանովի և Վախթանգ Մչեդելովի մոտ^[3]։

Չգիտեմ, թե ինչով էին առաջնորդվում ինձ քննողները՝ որոշելով ռուսական թատերական դպրոց վերցնել ուկրաինական խոսվածքով ուկրաինացի երիտասարդի... բայց միայն ես ընդունվեցի և նույնիսկ որոշ ժամանակ անց ինձ ազատեցին ուսման վճարից... որն անում էին միայն այն աշակերտների համար, որոնց հետ մեծ հույսեր էին լապում։ - — Ալեքսեյ Դիկի, «Հատընտիր»[5]

1910 թվականի օգոստոսին ընդունվել է Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոնի թատերախումբ, հանդես է եկել մասսայական տեսարաններում։ 1911 թվականին հաջողությամբ խաղացել է առաջին դերը՝ ծառա Միշկայի դերը «Ռևիզորում» և դատական պրիստավի (զառամյալ ծերունի) ոչ մեծ դերը «Կենդանի դիակ» պիեսում։ 1911 թվականի օգոստոսին սկսել է հաճախել թատրոնին կից գործող դրամատիկական դասընթացներին։ 1912 թվականին ստեղծվում է Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոնի 1-ին ստուդիան, որտեղ Դիկին շարունակում է իր բեմական գործունեությունը։ Նույն թվականին դառնում է Պրեչիստենկայի աշխատավորական դասընթացների բեմական կազմավորման ղեկավարը, որտեղ աշխատանքները տարվում էին 1-ին ստուդիայի ոճով^[5]։ Երկու տարվա ընթացքում բեմադրել է Անտոն Չեխովի՝ մեկ արարանոց մի քանի պիես։ Աշխատել է նաև Ուրալովի անվան թատրոնի բանվորա-գյուղացիական խմբակում^[6]։

1914 թվականի օգոստոսին սկսված Առաջին համաշխարհային պատերազմը ընդհատեց նրա դերասանական կարիերան։ 1914-1917 թվականներին պրապորշչիկ կոչումով ծառայել է Ռուսական կայսերական բանակի Կովկասյան ճակատում։ Զինվորական տարիները համարում էր «անվերադարձ կորած»^[4]։

1918 թվականի հունվարից հիմնականում հանդես է եկել 1-ին ստուդիայի բեմում, 1924 թվականին՝ վերակազմավորված Մոսկվայի գեղարվեստական երկրորդ թատրոնում։ Այդ տարիներին մարմնավորել է սուր խարակտերային, չարաճճի կերպարների^[6]։ Միաժամանակ փնտրել է իր ուղին ռեժիսուրայի մեջ։

1919 թվականին Մանսուրովի ստուդիայում որպես ռեժիսոր բեմադրել է Գենինգ Բերգերի «Ջրհեղեղ» ներկայացումը։ 1921 թվականին Ֆ. Շալյապինի անվան թատրոն-ստուդիայում բեմադրել է իր առաջին ինքնուրույն ներկայացումը՝ Արթուր Շնիցլերի «Կանաչ թութակը». մամուլը գովաբանել է ներկայացումը գունեղության, կրակոտության և ժամանակակից լինելու համար^[6]։

1925 թվականին Մոսկվայի գեղարվեստական երկրորդ թատրոնում բեմադրել է Եվգենի Զամյատինի «Լու»-ն, որը դարձավ նրա ռեժիսորական աշխատանքներից ամենանշանակալիներից մեկը։ Ներկայացումներ է բեմադրել նաև այլ թատրոններում՝ Ելիզավետա Տարախովսկայայի «Գտածո»-ն Մոսկվայի պատանեկան թատրոնում, Բեռնարդ Շոուի «Կապիտան Բրասբաունդի վարմունքը» Կոմեդիա թատրոնում (նախկինում՝ Կորշի)։ Լենինգրադի Ժողովրդական տան թատրոնում աշխատել է ավանգարդ նկարիչներ Նիկոլայ Ռադլովի և Արիստարխ Լենտուլովի հետ^[6]։

1922-1926 թվականներին աշխատել է նաև Մոսկվայի հրեական թատրոնում, որտեղ «Տևիե-կաթնավաճառ»-ի հիման վրա բեմադրել է «Ջութակահարը տանիքում» ներկայացումը։ Աշխատել է նաև Բելառուսական ԽՍՀ-ի Հրեական ստուդիայում, որտեղ բեմադրել է Շոլոմ Ալեյխեմի «Տոնը Կասրիլովկայում»^[5]։ Ներկայացումը հաջողություն ունեցավ, ճիշտ էին ցուցադրվել ազգային ձևը, լեզուն, հոգեբանական դիմանկարները։ 1928 թվականին ռեժիսորին հրավիրեցին Թել Ավիվի Հաբիմա թատրոն՝ Շոլոմ Ալեյխեմի «Ոսկի փնտրողները» և Կալդերոնի «Դավթի թագը» պիեսները բեմադրելու համար։ Պրեմիերան կայացել է 1929 թվականի մայիսի 23-ին։ Մի շարք պատճառներով Դիկին հեռացավ թատրոնի^[8] ց։

1925-1926 թվականներին ի հայտ եկան Ալեքսեյ Դիկիի ռեժիսորական և դերասանական տաղանդի հիմնական գծերը՝ սերը վառ և ուժեղ բեմական գույների, աչք ծակող բեմական պատկերի, դերասանական կերպարների մեծածավալության և մասշտաբայնության նկատմամբ։ Դիկիի արվեստը երբեմն հակվում էր դեպի խեղկատակային զավեշտականություն և ցասկոտ երգիծանք^[9]։

1925-1928 թվականներին Մեծ թատրոնում բեմադրել է օպերաներ և բալետներ։ 1927-1928 թվականներին եղել է Մոսկվայի դրամատիկական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավարը։ 1928 թվականին Մոսկվայի հեղափոխական թատրոնում բեմադրել է Ալեքսեյ Ֆայկոյի «Պորտֆելով մարդը» պիեսը։ 1929-1930 թվականներին կրկին եղել է Լենինգրադի ժողովրդական տան թատրոնի ռեժիսորը։ 1931 թվականին ղեկավարել է Սվերդլովսկի դրամատիկական թատրոնը, որտեղ բեմադրել է Ալեքսանդր Աֆինոգենովի «Վախը» պիեսը։

1931 թվականին Գիտնականների տանը կից ստեղծել և ղեկավարել է թատերական-գրական արվեստանոց, որը հետագայում ստացել է «Դիկիի ստուդիա» անվանումը^[3]։ Այստեղ ծավալել է ռեժիսորական և մանկավարժական գործունեություն՝ մասնավորապես բեմադրել է «Մցենսկու գավառի լեդի Մակբեթը» ներկայացումը, որը բարձր է գնահատել խորհրդային մամուլը^[6]։ Զուգահեռաբար 1932-1936 թվականներին եղել է Պրոֆեսիոնալ միությունների համամիութեանակն կենտրոնական միության անվան Մոսկվայի դրամատիկական թատրոնի գեղարվեստական ղեկավարը։ 1936 թվականի սկզբին Դիկիի ստուդիան փակվել է։

1936 թվականի մարտի 26-ին նշանակվել է Մ. Գորկու անվան դրամատիկական մեծ թատրոնի գլխավոր ռեժիսոր, որտեղ նրա հետ միասին եկել են մի խումբ երիտասարդ դերասաններ՝ իր նախկին ստուդիայի սաներից։ Թատրոնի պատմության մեջ մեծ իրադարձություն էր 1937 թվականի հունիսին բեմադրված «Քաղքենին»^[10]։ Նվիրված լինելով Մաքսիմ Գորկու մահվան տարելիցին՝ ներկայացումը սկզբում քննադատաբար ընդունվեց՝ ինչպես բեմադրման գաղափարի, այնպես էլ մի շարք դերասանների առումով։ Նույն թվականի օգոստոսի 23-ին կայացավ ներկայացման թարմացված տարբերակը՝ մասնակիորեն փոփոխված դերասանական կազմով^[11]։

1937 թվականի օգոստոսի 17-ին Ալեքսեյ Դիկին ձերբակալվեց, իսկ 1938 թվականի սեպտեմբերի 2-ին ԽՍՀՄ ՆԳԺԿ-ի հատուկ ժողովով Հոդված 58-ով դատապարտվեց հինգ տարվա ազատազրկման։ Պատիժը կրելու համար ուղարկվեց ՆԳԺԿ-ի Ուսոլսկու ուղղիչ-աշխատանքային ճամբար։ Առանց ղեկավար մնացած երիտասարդ դերասանները որոշեցին պահպանել իրենց թատերախումբը և գրեթե նույն կազմով մեկնեցին Տաջիկական ԽՍՀ-ի Ստալինաբադ քաղաք, որտեղ հիմնեցին Վ. Մայակովսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնը։

1941 թվականի օգոստոսի 28-ին «Դիկիի գործը» կասեցվեց^[12]։ Վերջինս վերադարձավ Մոսկվա և ընդգրկվեց Ե. Վախթանգովի անվան թատրոնի թատերախումբ։ Նույն թվականի նոյեմբերին թատրոնի հետ տարհանվեց Օմսկ, որտեղ 1942 թվականին խաղաց իր լավագույն դերերից մեկը՝ գեներալ Գորլովի դերը «Ռազմաճակատ» ներկայացման մեջ։

Ալեքսեյ Դիկիի ստեղծած Գորլովի կերպարը դերասանական վարպետության գագաթնակետն է։ Այս կերպարը խորհրդային բեմը զարդարող լավագույն կերպարների թվում է։ Գեներալ Գորլովի կերպարը Դիկիի մարմնավորմամբ վերածվել է հավաքական կերպարի։ Նրա այս դերն ընդհանրական բառով անվանել են «գորլովշչինա»։ - — Ռուբեն Սիմոնով, «Սովետսկայա կուլտուրա» №124, 1955[13]

1943 թվականից ակտիվորեն նկարահանվել է կինոյում։ «Կուտուզով» և «Ադմիրալ Նախիմով» ֆիլմերում խաղացած գլխավոր դերերի համար արժանացել է Ստալինյան 1-ին աստիճանի մրցանակների։ Իոսիֆ Ստալինի դերակատարումը «Երրորդ հարված» (1948) և «Ստալինգրադի ճակատամարտ» (1949) ֆիլմերում արժանացել է Ստալինի հավանությանը և բարձր պարգևների արժանացել։

1944 թվականին Դիկին նշանակվել է Կինոդերասանի թատրոն-ստուդիայի գեղարվեստական ղեկավար և ԽՍՀՄ Մինիստրների խորհրդին կից գործող կինեմատոգրաֆիայի գծով կոմիտեի գեղարվեստական խորհրդի անդամ^[6]։ Նույն թվականի սեպտեմբերին տեղափոխվել է Փոքր թատրոն, որտեղ աշխատել է մինչև 1952 թվականը։ Այնուհետև տեղափոխվել է Մոսկվայի Ա. Պուշկինի անվան դրամատիկական թատրոն։

Ծավալել է մանկավարժական գործունեություն։ 1948 թվականից՝ Մ. Շչեպկինի անվան թատերական ուսումնարանի պրոֆեսոր։ Գրել է «Պատմություն թատերական պատանեկության մասին» հուշեր (հրատարակվել է 1957 թվականին)^[14] և թատերական արվեստի մասին բազմաթիվ հոդվածներ։

Ալեքսեյ Դիկին մահացել է 1955 թվականի հոկտեմբերի 1-ին Մոսկվայում՝ երկարատև հիվանդությունից հետո։ Հոկտեմբերի 5-ին կայացել է քաղաքացիական հոգեհանգիստը և թաղումը Նովոդևիչյան գերեզմանատանը (հողակտոր №2)^[5]։

Առաջին կինը՝ դերասանուհի Եկատերինա Կորնակովան է (1895-1956), Դիկիից հեռացել է ինժեներ Բորիս Բրինների մոտ, որը ամերիկյան հայտնի դերասան Յուլ Բրինների հայրն է^[15]։

Երկրորդ կինը՝ բալետի պարուհի Ալեքսանդր Դիկայան է (օրիորդական ազգանունը՝ Բորովիտինովա)^[16]։ Կինն ու զոքանչը դերասանի հետ թաղված են միևնույն գերեզմանոցում։

• ՌԽՖՍՀ վաստակավոր արտիստ (դեկտեմբերի 21, 1933)
• Լենինի շքանշան (ապրիլի 14, 1944)՝ «Կուտուզով» ֆիլմում խաղացած գլխավոր դերի համար^[17]
• Ստալինյան 1-ին աստիճանի մրցանակ (1946)՝ «Կուտուզով» ֆիլմում խաղացած գլխավոր դերի համար
• Մեդալ «1941-1945 թվականներին Հայրենական մեծ պատերազմի ժամանակ ցուցաբերած անձնվեր աշխատանքի համար» (1946)
• ՌԽՖՍՀ ժողովրդական արտիստ (նոյեմբերի 5, 1947)^[18]
• Վենետիկի կինոփառատոնում պատվոգիր «Լավագույն դերասան» անվանակարգում՝ «Ադմիրալ Նախիմով» ֆիլմում գլխավոր դերի համար (1947)
• Մեդալ «Մոսկվայի 800-ամյա տարելիցի հիշատակին» (1948)
• Ստալինյան 2-րդ աստիճանի մրցանակ (1949)՝ Ի. Ստալինի դերակատարման համար «Երրորդ հարված» ֆիլմում
• Ստալինյան 1-ին աստիճանի մրցանակ (1949)՝ Ա. Սոֆրոնովի «Մոսկովյան բնավորություն» ներկայացման բեմադրության համար
• ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ (հոկտեմբերի 26, 1949)^[3]
• Աշխատանքային կարմիր դրոշի շքանշան (հոկտեմբերի 29, 1949)
• Գոտվալդովի կինոփառատոնում հաղթանակի մրցանակ «Ստալինգրադի ճակատամարտ» ֆիլմի համար (1949)
• Մարիանսկե Լազնեի կինոփառատոնի գլխավոր մրցանակ «Ստալինգրադի ճակատամարտ» ֆիլմի համար (1949)
• Ստալինյան 1-ին աստիճանի մրցանակ (1950)՝ Ի. Ստալինի դերակատարման համար «Ստալինգրադի ճակատամարտ» ֆիլմում^[19]

Մոսկվայում ռեժիսորի անունն են կրում՝

• փողոց, որտեղ №16 համարի ներքո գտնվում էնրա տուն-թանգարանը։
• 1957 թվականին այն տանը, որտեղ ապրել է ռեժիսորը (Տվերսկայա փողոց, տուն 19), տեղադրվել է հուշատախտակ (քանդակագործ՝ Դ. Ստրելյաև)

Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոն

Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոնի 1-ին ստուդիա, Մոսկվայի գեղարվեստական երկրորդ թատրոն

Ե․ Վախթանգովի անվան թատրոն

Փոքր թատրոն

Ֆ. Շալյապինի անվան թատրոն-ստուդիա

Մոսխորհին կից Մոսկվայի թատրոն երեխաների համար

Կոմեդիա թատրոն

Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոնի 1-ին ստուդիա

Մոսկվայի գեղարվեստական երկրորդ թատրոն

Լենինգրադի Ժողովրդական տան դրամատիկական թատրոն

Մոսկվայի հրեական թատրոն

Մեծ թատրոն

Հեղափոխության թատրոն

Սվերդլովսկի դրամատիկական թատրոն

Ա. Դիկիի ղեկավարությամբ թատրոն-ստուդիա

Պրոֆեսիոնալ միությունների համամիութեանակն կենտրոնական միության անվան Մոսկվայի դրամատիկական թատրոն

Լենինգրադի դրամատիկական մեծ թատրոն

Ե․ Վախթանգովի անվան թատրոն

Փոքր թատրոն

Մոսկվայի Ա. Պուշկինի անվան դրամատիկական թատրոն

• Повесть о театральной юности / Вступ. статья А. Мацина. — М.: Искусство, 1957. — 359 с.
• Статьи. Переписка. Воспоминания / Сост. и ред. Н. Г. Литвиненко и А. Г. Гулиев. — М.: Искусство, 1967. — 503 с.
• Избранное / Сост. Н. Г. Литвиненко, предисл. З. В. Владимировой. — М.: ВТО, 1976. — 442 с.

• Владимирова З. Алексей Дикий // Портреты режиссёров. Выпуск 4. — М.: Искусство, 1986. — С. 5—37.
• Иванов В. В. Алексей Дикий в Тель-Авиве // Иванов В. В. Русские сезоны театра «Габима». М.: «АРТ», 1999. С. 166—180.
• Иванов В. В. Алексей Дикий — режиссёр «Габимы» // Диалог культур. Проблемы взаимодействия русского и мирового театра XX века. Сб. ст./ Ред. коллегия: А. В. Бартошевич, Т. В. Бутрова, Т. К. Шах-Азизова. СПб.: Дмитрий Буланин, 1997. С. 56—71.
• Кино. Энциклопедический словарь / Гл. ред. С. И. Юткевич; Редкол.: Ю. С. Афанасьев, В. Е. Баскаков, И. В. Вайсфельд и др. — М.: Советская энциклопедия, 1987. — 640 с. — 100 000 экз.
• «Реалистическая химера» Алексей Дикий. Режиссерский план спектакля «Смерть Тарелкина» А.В. Сухово-Кобылина в Малом театре и статья «Мои взгляды на театр» / Публ., вступит. статья и коммент. Е. И. Струтинской // Мнемозина. Документы и факты из истории отечественного театра XX века. Вып. 7 / Ред.-сост. В. В. Иванов. М.: Индрик, 2019. С. 459—486.

• Ալեքսեյ Դիկիի մասին «Актерские байки» կայքում (ռուս.)

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ալեքսեյ Դիկի» հոդվածին։