Běła fijałka

Běła fijałka
Běła fijałka (Viola alba)
systematika
DomenaEukaryoty
SwětRostlinstwo
rjadownja:Rosopsida
rjad:(Violales )
swójba:fijałkowe rostliny (Violaceae)
ród:Fijałka
družina:Běła fijałka
wědomostne mjeno
Viola alba
Besser (1809)
Wobdźěłać
p  d  w

Běła fijałka (Viola alba) je rostlina ze swójby fijałkowych rostlinow (Violaceae).

Wopisanje

Běła fijałka je trajne zelo, kotrež docpěwa wysokosć wot 5 hač 10 cm.

Łopjena su swětłozelene a 1 - 1,5 raz tak dołhe kaž šěroke a wutrobojće-jejkojte. Jich stołpik je wotstejo kosmaty.

Kćěje wot měrca hač apryla. Běłe kćenja docpěwaja dołhosć wot 1 hač 2 cm.

Stejnišćo

Rosće na ćopłych lěsnych a kerčinowych kromach, w swětłych bohatych na zelach lisćowych lěsach a na pućach. Preferuje w prawej měrje suche, wutkate, zwjetša wapnite hlinjane pódy w ćopłych połoženjach.

Rozšěrjenje

Rostlina wustupuje předewšěm w sewjernej Africe a kónčinach Srjedźneho morja a při nas dosaha sewerjnu hranicu jeje rozšěrjenja.

Wužiwanje

Žórła

  • Spohn, Aichele, Golte-Bechtle, Spohn: Was blüht denn da? Kosmos Naturführer (2008), ISBN 978-3-440-11379-0, strona 188 (němsce)
  • Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
  • Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
  • Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
  • Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)
Commons
Z Wikipedije, swobodneje encyklopedije