Urea
A urea (do grego ούρον, urina) é un composto químico cristalino e incoloro, de fórmula CO(NH2)2. Atópase de xeito abondoso na urina e nas feces. É o principal produto terminal do metabolismo de proteínas nos mamíferos. A urina humana contén arredor duns 20 g por litro, e unha persoa adulta elimina de 25 a 39 g ao día.
| Urea | |
|---|---|
 | |
 |  |
 | |
Outros nomes Carbamida, carbonildiamida, carbonildiamina, diaminometanal, diaminometanona | |
| Identificadores | |
| Número CAS | 57-13-6 |
| PubChem | 1176 |
| ChemSpider | 1143 |
| UNII | 8W8T17847W |
| DrugBank | DB03904 |
| KEGG | D00023 |
| ChEBI | CHEBI:16199 |
| ChEMBL | CHEMBL985 |
| Número RTECS | YR6250000 |
| Código ATC | B05,D02 AE01 |
| Imaxes 3D Jmol | Image 1 |
| |
| |
| Propiedades | |
| Fórmula molecular | CH4N2O |
| Masa molar | 60,06 g mol−1 |
| Aspecto | Sólido branco |
| Densidade | 1,32 g/cm3 |
| Punto de fusión | 133–135 °C |
| Solubilidade en auga | 107,9 g/100 ml (20 °C) 167 g/100ml (40 °C) 251 g/100 ml (60 °C) 400 g/100 ml (80 °C) |
| Solubilidade | 500 g/L glicerol,[2] 50 g/L etanol |
| Basicidade (pKb) | pKBH+ = 0,18[3] |
| Estrutura | |
| Momento dipolar | 4,56 D |
| Perigosidade | |
| MSDS | JT Baker |
| EU Index | Non listado |
| Punto de inflamabilidade | Non inflamable |
| LD50 | 8500 mg/kg (oral, rata) |
| Compostos relacionados | |
| ureas relacionados | Tiourea Hidroxicarbamida |
| Compostos relacionados | Carbamida peróxido Urea fosfato |
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa. | |
Características
En cantidades menores, está presente no sangue, no fígado, na linfa e mais nos fluídos serosos, e tamén nos excrementos dos peixes e moitos outros animais inferiores. Tamén a atopamos no corazón, nos pulmóns, nos ósos e nos órganos reprodutivos así como no seme. A urea fórmase principalmente no fígado coma un produto final do metabolismo. O nitróxeno da urea, que constitúe a meirande parte do nitróxeno da urina, procede da descomposición das células do corpo, especialmente das proteínas dos alimentos. A urea está presente tamén nos fungos así como nas follas e sementes de numerosos legumes e cereais.
É solúbel na auga mais no alcol, e lenemente solúbel en éter. Obtense mediante a síntese de Wöhler, deseñada en 1828 polo químico alemán Friedrich Wöhler, e foi a primeira substancia orgánica obtida artificialmente.
Usos
Por mor ao seu alto contido en nitróxeno, a urea preparada comercialmente emprégase na fabricación de adubos agrícolas. A urea emprégase tamén como estabilizador en explosivos de carbonocelulosa e é unha compoñente básica de resinas preparadas sinteticamente.
Así mesmo úsase nos pensos para o gando. É unha fonte de azoto non proteico que pode aproveitar a flora bacteriana que mora no sistema dixestivo dos ruminantes para producir proteínas, que nutren o seu hóspede. É moito máis barato que as proteínas de orixe vexetal, e malia consumir calorías para converter a urea en proteína, resulta máis rendíbel. Pódense empregar outras fontes de azoto non proteico, coma o amoníaco ou nitratos, porén a urea é máis segura: as vacas eliminan polo cuspe a urea producida polo seu metabolismo e deste xeito poden aproveitala. O leite de vaca tamén contén urea.
Na dermatoloxía a urea emprégase como humectante natural polas súas excelentes propiedades hidratantes.