Punta Langosteira
8°29′36″O / 43.3561, -8.49333
Punta Lagosteira, frecuentemente grafado Langosteira[3], é un promontorio localizado no concello de Arteixo, 7 km ao suroeste da cidade da Coruña. A morfoloxía do cabo, caracterizado pola súa costa esgrevia, viuse alterada recentemente pola construción do porto exterior da Coruña, iniciada en 2005.
| Porto da Coruña | |
|---|---|
.jpg) | |
| Localización | |
| País |  Galicia |
| Cidade | Arteixo |
| Detalles | |
| Dirixido por | Autoridade Portuaria da Coruña |
| Propietario | Portos do Estado |
| Tipo | Marítimo |
| Tamaño | 250 hectáreas[1] |
| Embarcadoiros | 900 metros (22-24 metros de calado) |
| Presidente | Enrique Losada Rodriguez |
| Estatísticas | |
| Tonelaxe | 800 000 toneladas, en 2015[2] |
| Volume de contedores | (Sen carga) |
| Tráfico de pasaxeiros | (Sen servizo) |
| Principais importacións | graneis |
| Tráfico ferroviario | (Sen conexión, en proxecto) |
| http://www.puertocoruna.com | |
Na parte occidental do cabo, onde se está a construír o porto, estaba situado o castro costeiro do Cociñadoiro[4], que foi escavado antes da súa destrución. O xacemento funcionara como factoría fortificada especializada na metalurxia do bronce[5]. A Autoridade Portuaria da Coruña comprometeuse a expoñer os achados unha vez acabadas as obras. En xuño de 2012 a Autoridade Portuaria e o Concello de Arteixo escolleron o parque de Monticaño como localización do centro de interpretación do castro de Cociñadoiro, aínda pendente de construír[6].
Historia
En 1964 inaugurouse a refinaría de Repsol entre os vales de Bens e Nostián, e o porto da Coruña, situado na ría, pasou a ser un porto petroleiro. Para a descarga dos buques petroleiros e carga dos produtos refinados construíuse un oleoduto que cruza o sur a cidade. A Coruña é a única cidade de Europa de máis de 50.000 habitantes atravesada por un oleoduto. A situación dunha terminal petroleira na ría da Coruña entraña un risco para a cidade e a navegación na zona.
En 1976 o Urquiola tocaba fondo provocando unha marea negra e en 1992 era o Aegean Sea o que encallaba e ardía preto da Torre de Hércules. En 2002 produciuse o accidente e afundimento do Prestige, que causou unha marea negra que afectou a toda a costa galega. O Prestige sufriu unha avaría que facía necesario un porto refuxio onde transvasar a carga e facer as reparacións que evitasen a perda do buque.
O accidente puxo de relevo a necesidade dun novo porto para afastar o tráfico petroleiro da cidade da Coruña e da canle de entrada ao porto. O lugar elixido foi o litoral entre punta Lagosteira e o encoro do Rexedoiro. O custo de obra sería pagado ao 40% pola Unión Europea, o 30% polo Ministerio de Fomento e o restante 30% pola Autoridade Portuaria da Coruña. A liberación de superficie no porto permitiría a venda de terreos que serían recualificados para un uso urbanístico.
As obras en punta Lagosteira iniciáronse en 2005[7]. O primeiro buque en empregar punta Lagosteira como porto foi o Blue Marlin durante as operacións de carga do HMAS Canberra en 2012. As actividades de estiba portuaria comezaron en setembro de 2012 coa carga do buque Hammonia Korsika con 35.000 toneladas de clínker[8] e outro cargueiro con pezas metálicas fabricadas por Horta Coslada en Sabón[9].
A obra do porto exterior está a ser feita pola UTE (Unión Temporal de Empresas) Langosteira, formada por DRAGADOS, SATO, FPS e COPASA.
Accidentes na construción
En novembro de 2010, 200 metros de dique foron danados por ondas de ata 17 metros[10]. En 2011 morreran cinco traballadores nas obras do porto exterior[11]. En 2012 a Fiscalía solicitou dous anos e dez meses de prisión para cada un dos nove procesados como responsables do accidente en que morreu un traballador o 19 de xullo de 2005[12].
Operadores
Dende a súa inauguración o porto exterior foise ocupando dando servizo a diversos operadores e para cargas.
Galería de imaxes
Primeiro buque en punta Lagosteira (Blue Marlin cargando o HMAS Canberra) Arteixo.
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- "Lagosteira". Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada (DVD). El Progreso. 2005. ISBN 84-87804-88-8.