Necturus maculosus

Poden serde cor marrón óxido con algo de gris e negro e adoitan ter pintas azuis anegradas, pero en Arkansas atopáronse algúns adultos albinos.^[5] En augas claras iluminadas a súa pel faise máis escura, e inversamente, en augas escuras a pel fáiselles máis clara.^[4] Na madurez sexual poden ter 20 cm de longo e continúa crecendo ata unha lonxitude media de 33 cm, aínda que se informou de individuos de ata 43,5 cm.^[6] As súas branquias externas lembran plumas de avestruz e o tamaño que teñan depende dos niveis de oxíxeno presentes na auga. En augas encoradas, teñen branquias meirandes, e nas augas correntes moi oxixenadas téñenas máis pequenas.^[3] As porcións distais das branquias son moi filamentosas e conteñen moitos capilares.^[6] Teñen tamén extremidades pequenas e aplanadas que poden usar para camiñar lentamente sobre os fondos de ríos e lagoas, ou poden estar aplanadas contra o corpo durante os curtos aceleróns natatorios.^[6] Na pel teñen glándulas mucosas, que lles proporcionan unha cuberta protectora mucosa, e glándulas granulares, que segregan veleno usado como defensa contra os depredadores.^[3]

Son unha das moitas especies de píntegas que non chegan a sufrir metamorfose. A maioría das hipóteses sobre a orixe da falta de metamorfose en Necturus teñen que ver coa efectividade da glándula tiroide. A glándula tiroide dalgunhas píntegas, como o Ambystoma mexicanum (axolote), producen hormonas tiroides normais, pero as células do organismo que as teñen que captar expresan receptores de hormonas tiroides que están mutados, e non se unen correctamente coas hormonas, o que fai que algunhas píntegas permanezan nun estado de perpetua mocidade.^[8] No N. maculosus estas hormonas exprésanse normalmente a diferenza do axolote. Porén, crese que en vez de ter tecidos insensibles a elas con receptores defectuosos que bloquean os seus efectos, algúns tecidos do animal, como as branquias externas, perderon co tempo a capacidade de ser reguladas polas hormonas tiroides.^[9] Esta insensibilidade selectiva ás hormonas tiroides suxire un nivel normal de actividade no eixe hipotalámico-hipofisario-tiroide durante o desenvolvemento desta especie, a diferenza doutras especies de píntegas.

N. maculosus tampouco ten glándula paratiroide.^[10] A maioría das píntegas con glándulas paratiroides dependen delas para a regulación da hipercalcemia; esta regulación en N. maculosus faina no seu lugar principalmente a glándula pituitaria (hipófise).^[10] Nesta especie o propósito da ausencia de glándula paratiroide non se comprende ben. Unha razón para a ausencia podería ser a falta de variabilidade climática onde viven, xa que as glándulas paratiroides das píntegas varían grandemente dependendo dos cambios estacionais ou de se o organismo hiberna.^[11]

N. maculosus vive en ríos, lagos e lagoas da parte occidental de Norteamérica.^[3] Aparece desde o sur do Canadá ao sur de Xeorxia, e desde o mediooeste dos Estados Unidos a Carolina do Norte.^[7] Esta píntega permanece a cuberto baixo rochas e troncos durante o día e faise mái activa durante a noite.^[6] Porén, en augas avoltas, é máis activo de día.^[2] Poden incluso vivir baixo o xeo cando os lagos se conxelan.^[2]

N. maculosus ten filas de dentes que usa para comer as súas presas.^[4] As píntegas teñen tres conxuntos diferentes de dentes: dentes dentarios, premaxilares e vomerinos, que se denominan así polo seu lugar de inserción na boca.^[12] Todos os dentes, malia as súas diferentes localizacións, son pequenos, cónicos e moi similares (dentición homodonta).^[13][14] O animal nunca abandona o seu ambiente acuático e non sofre morfoxénese, pero moitas píntegas fano e desenvolven dentes diferenciados.^[15] Os dentes das píntegas acuáticas utilízanse para dificultar o escape das presas, pero non teñen a misión de esmagar.^[16] Cando a píntega usa o estilo de alimentación de "absorber e abrir a boca", a presa é impulsada cara a dentro da boca e a función dos dentes é agarrar a presa dentro da boca e impedir que escape.^[12] A ambos os lados da boca, os beizos encaixan permitíndolle usar a alimentación por succión.^[6] Son criaturas carnívoras e comen case calquera cousa que poidan atrapar na boca. Normalmente comen insectos, moluscos, anélidos, pequenos peixes, anfibios, miñocas e arañas. A mandíbula tamén desempeña un papel significativo na súa dieta. É unha mandíbula metaautostila, como a da maioría dos anfibios, o que significa que é máis estable, e as píntegas teñen un dentario.^[13] Isto afecta a súa dieta ao limitar a flexibilidade da mandíbula para comer grandes presas. N. maculosusu ten poucos depredadores, pero entre eles están peixes, cangrexos, tartariugas e serpes acuáticas. Como os pescadores frecuentemente os capturan e despois os tiran mortos, os humanos considéranse un dos seus principais depredadores.^[5] Tamén teñen parasitos. As larvas (gloquidios) do molusco bivalvo Simpsonaias ambigua parasitan as branquias das píntegas Necturus durante unha fase do seu desenvolvemento.^[17]

Tardan seis días en chegar á madurez sexual.^[6] O apareamento ten lugar normalmente en outono, aínda que non poñen os ovos ata moito máis tarde.^[3] Cando os machos están listos para a reprodución, as súas cloacas están inchadas. Os machos depositan os seus espermatóforos no substrato ambiental. A femia recólleos despois coa súa cloaca e almacénaos nunha pequena glándula ou bolsa especializada, a espermateca, ata que os ovos sexan fertilizados.^[5] As femias almacenan o esperma ata a ovulación e a fecundación é interna e ten lugar, xeralmente xusto antes da posta, en primavera.^[6] Antes de que os ovos sexan depositados, os machos abandonan o niño.^[5] Cando está lista, a femia deposita os ovos nun lugar seguro, xeralmente baixo nunha rocha ou tronco.^[6] Pode poñer de 20 a 200 ovos,^[3] normalmente unha media de 60.^[5] Os ovos non están pigmentados e teñen uns 5 ou 6 mm de diámetro. A femia permanece cos ovos durante o período de incubación (arredor de 40 días). As crías son de 2,5 cm de longo e crecen ata os 3,6 cm antes de que consuman completamente a xema pegada aos seus corpos.^[6]

• N. m. louisianensis Viosca, 1937
• N. m. maculosus (Rafinesque, 1818)
• N. m. stictus Bishop, 1941

• Mudpuppy (Necturus maculosus), Natural Resources Canada