Mieloperoxidase
A mieloperoxidase (MPO) é un encima peroxidase que en humanos está codificado polo xene MPO situado no cromosoma 17.[1] A MPO exprésase máis abundantemente nos granulocitos neutrófiloss (un tipo de glóbulo branco), e produce ácidos hipohalosos para levar a cabo a súa actividade antimicrobiana.[1][2] É unha proteína lisosómica almacenada en gránulos azurófilos situados no citoplasma do neutrófilo que é liberada no espazo extracelular durante a desgranulación.[3] A mieloperoxidase de neutrófilos contén un grupo hemo, que orixina unha cor verde nas secrecións ricas en neutrófilos, como o pus e algunhas formas de moco. A esta cor verde débese o seu antigo nome, xa en desuso, de verdoperoxidase.
| Mieloperoxidase | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Identificadores | |||||||||
| Número EC | 1.11.2.2 | ||||||||
| Bases de datos | |||||||||
| IntEnz | vista de IntEnz | ||||||||
| BRENDA | entrada de BRENDA | ||||||||
| ExPASy | vista de NiceZyme | ||||||||
| KEGG | entrada de KEGG | ||||||||
| MetaCyc | vía metabólica | ||||||||
| PRIAM | perfil | ||||||||
| Estruturas PDB | RCSB PDB PDBe PDBj PDBsum | ||||||||
| |||||||||
| MPO | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| Estruturas dispoñibles | |||
| PDB | Buscar ortólogos: PDBe, RCSB | ||
| Identificadores | |||
| Nomenclatura | Outros nomes
| ||
| Identificadores externos | |||
| Locus | Cr. 17 q22 | ||
| Ortólogos | |||
| Especies |
| ||
| Entrez |
| ||
| Ensembl |
| ||
| UniProt |
| ||
| RefSeq (ARNm) |
| ||
| RefSeq (proteína) NCBI |
| ||
| Localización (UCSC) |
| ||
| PubMed (Busca) |
| ||
Estrutura
A proteína MPO de 150 kDa é un homodímero catiónico que consta de dúas cadeas lixeiras de 15 kDa e dúas cadeas pesadas glicosiladas de peso molecular variable unidas a un grupo prostético hemo.[4][5][6] As cadeas lixeiras están tamén glicosiladas e conteñen o sitio activo protoporfirina IX de ferro modificado. En conxunto, as cadeas pesadas e lixeiras forman dous monómeros idénticos de 73 kDa conectados por unha ponte de cistina en Cys153. A proteína forma unha profunda fenda que contén o grupo hemo no fondo, e tamén un peto hidrófobo na entrada da cavidade hemo distal que leva a cabo a súa actividade catalítica.[6]
Identificáronse tres isoformas, que difiren só no tamaño das cadeas pesadas.[4]
Un dos ligandos é o grupo carbonilo do Asp96. A unión do calcio é importante para a estrutura do sitio activo debido á estreita proximidade do Asp96 á cadea lateral catalítica de His95.[7]
Función
A MPO é un membro da subfamilia XPO de peroxidases e produce ácido hipocloroso (HOCl) a partir de peróxido de hidróxeno (H2O2) e o anión cloruro (Cl−) (ou ácido hipobromoso se está presente o Br-) durante a explosión respiratoria dos neutrófilos. O grupo hemo cómpre como cofactor. Ademais, oxida a tirosina a radical tirosilo utilizando peróxido de hidróxeno como axente oxidante.[4][8] O ácido hipocloroso e o radical tirosilo son citotóxicos, así que son utilizados polo neutrófilo para matar bacterias e outros patóxenos.[9] Porén, este ácido hipocloroso pode tamén causar un dano oxidativo nos tecidos do hóspede. Ademais, a oxidación pola MPO da apoA-I reduce a inhibición mediada por HDL da apoptose e a inflamación.[10] Ademais, a MPO funciona como mediadora na nitrosilación de proteínas e na formación de enlaces cruzados de 3-clorotirosina e ditirosina.[4]
Importancia clínica
A deficiencia de mieloperoxidase é unha deficiencia hereditaria do encima, que predispón á inmunodeficiencia.[11]
Os anticorpos contra a MPO foron implicados en varios tipos de vasculite, moi especialmente en tres formas recoñecidas clínica e patoloxicamente: granulomatose con polianxiite, polianxite microscópica e granulomatose eosinofílica con polianxite. Os anticorpos son coñecidos tamén como anticorpos citoplásmicos antineutrófilos (ANCAs), aínda que ditos anticorpos tamén se detectaron nas marcaxess da rexión perinuclear.[12]
En estudos recentes atopouse unha asociación entre os niveis elevados de mieloperoxidase e a gravidade da enfermidade arterial coronaria.[13] E Heslop et al. informaron que os niveis elevados de MPO aumentan a máis do dobre o risco de mortalidade cardiovascular nun período de 13 anos.[14] Tamén se suxeriu que a mieloperoxidase xoga un papel significativo no desenvolvemento das lesións ateroscleróticas e converten en inestables as placas.[15][16]
Usos médicos
Un estudo inicial de 2003 suxire que a MPO podería servir como preditor sensible para o infarto de miocardio en pacientes que presentan dor de peito.[17] Desde entón, publicáronse uns 100 estudos que documentan a utilidade de testar a MPO. O estudo de 2010 de Heslop et al. informou que medir tanto a MPO coma a CRP (proteína C reactiva; un marcador de inflamación xeral e relacionado co corazón) proporciona beneficios adicionais para a predición do risco fronte a medir só a CRP.[14]
A marcaxe inmunohistoquímica para a mieloperoxidase adoita administrarse na diagnose da leucemia mieloide aguda para demostrar que as células leucémicas derivan da liñaxe mieloide. A marcaxe da mieloperoxidase aínda é importante na diagnose do sarcoma mieloide, que contrasta coa marcaxe negativa dos linfomas, que doutro modo poderían ter un aspecto similar.[18] No caso de pacientes de cribados para a vasculite, os ensaios de citometría de fluxo demostraron unha sensibilidade comparable aos tests de inmunofluorescencia, co beneficio adicional da detección simultánea de múltiples autoanticorpos relevantes para a vasculite. Non obstante, este método aínda require máis comprobacións.[19]
A mieloperoxidase é o primeiro e ata agora único encima humano que degrada os nanotubos de carbono, o que calma a preocupación dos médicos clínicos de que o uso de nanotubos para a administración de medicinas dirixidas a unha diana orixine unha acumulación insá de nanotubos nos tecidos.[20]
Inhibidores da MPO
A azida foi utilizada tradicionalmente como un inhibidor da MPO, pero a hidrazida do ácido 4-aminobenzoico (4-ABH) é un inhibidor máis específico.[21]
Notas
Véxase tamén
Outros artigos
- Cloroma