Maria Alice Vergueiro

Descendente da familia Campos Vergueiro, que forma parte da elite paulista descendente dos fundadores da cidade. Seu pai foi Nicolau Pereira de Campos Vergueiro Neto e súa nai Maria Antônia Borges, entre os seus antepasados figuran o senador Vergueiro, un dos máis influentes políticos da época do Imperio (1822-1889), o barón de Vergueiro, o de Antonina ou o de Ibicuí. Seu tío paterno foi o actor Carlos Vergueiro, un dos fundadores do Teatro Brasileiro de Comedia. Maria Alice estudou pedagoxía na Universidade de São Paulo.

Debutou no teatro en 1962 no espectáculo A Mandrágora, so a dirección de Augusto Boal. Pasou logo ao elenco de actores do Teatro Oficina, onde actuou en 1967 na histórica montaxe O Rei da Vela de Oswald de Andrade, so a dirección de José Celso Martinez Corrêa.

Seguindo as experiencias do teatro experimental norteamericano do Living Theatre, da obra de Bertolt Brecht e do gusto polo grotesco^[2] fundou en 1977 con Luiz Roberto Galízia e Cacá Rosset, o Teatro do Ornitorrinco, compañía coa que tamén actuou en diversos espectáculos.

En 1992, actuou e dirixiu o espectáculo O Amor de Dom Perlimplim com Belisa en seu Jardím de Federico García Lorca, inaugurando o segundo grupo da compañía que contou coa colaboración de varios profesionais do elenco principal da compañía como Ricardo Castro, Luciano Chirolli, Gerson Steves; ademais de Rosana Seligman e Wanderley Piras. En 1995 dirixiu a peza Quíntuplos, tamén do segundo grupo, con Christiane Tricerri e Luciano Chirolli entre outros. En 2002, xa afastada do Ornitorrinco, adaptou Mãe Coragem, na que tamén actuou so a dirección de Sérgio Ferrara ao lado de Rubens Caribé e José Rubens Chachá.

Na curtametraxe Tapa na Pantera, dirixida por Esmir Filho, Mariana Bastos e Rafael Gomes interpretou unha dama fumadora marihuana dende hai trinta anos que fala sobre as súas experiencias coa droga. A personaxe creouno a propia actriz. A curta foi un dos primeiros^[3] vídeos virais da Internet brasileira tras subirse a YouTube. En 2016 protagonizou a curta Rosinha, dirixida por Gui Campos e que recibiu máis de 40 premios nacionais e internacionais, entre eles o Premio Especial do Xurado no 44º Festival de Gramado.

Foi profesora de teatro na Facultade de Educación e mais na Escola de Comunicacións e Artes da Universidade de São Paulo. En 2003 detectáronlle párkinson^[4], e morreu no Hospital das Clínicas de São Paulo, aos 85 anos vítima de pneumonía^[4].