Louella Parsons

Parsons naceu como Louella Rose Oettinger en Freeport, filla de Joshua Oettinger e Helen Stein, ambos os dous xudeus. Tivo dous irmáns, Edwin e Fred e unha irmá, Rae. En 1890, a súa nai, viúva, contraeu matrimonio con John H. Edwards e marcharon vivir a Dixon, Illinois. Mentres estaba na escola secundaria, Parsons obtivo o seu primeiro traballo nun xornal como editora de drama para o Dixon Morning Star.

Ela e o seu primeiro marido, John Parsons mudáronse a Burlington, Iowa. Nesta cidade Parsons viu o seu primeiro filme, The Great Train Robbery, de 1903.

Cando o seu matrimonio finalizou, Parsons mudouse a Chicago, onde comezou a escribir guión para filmes para Essanay Studios. Tamén escribiu o libro How to Write for the Movies.

En 1924 Parsons comezou a escribir a primeira columna de rumores nos Estados Unidos para Chicago Record Herald. William Randolph Hearst mercou o xornal en 1918 e Parsons foi despedida do seu emprego, xa que Hearst non descubrira aínda que os filmes e as personalidades deles eran noticia. Parsons mudouse a Nova York e comezou a traballar para o New York Morning Telegraph escribindo unha columna semellante, que atraeu a atención de Hearst en 1922; despois dunha negociación sagaz por ambas as partes ela asinou un contrato e uniuse ao xornal de Hearst New York American.

En 1925 Parsons contraeu tuberculose e comunicáronlle que lle quedaban seis meses de vida. Mudouse a Arizona polo clima seco e despois aos Ánxeles, California, onde decidiu permanecer; coa doenza en remisión volveu traballar converténdose en columnista sindicada de Hollywood para Hearst. Mentres ela e o magnate das publicacións desenvolveron unha relación forte e a súa columna en Los Angeles Examiner chegou a aparecer en máis de seiscentos xornais de todo o mundo, cun público de máis de vinte millóns de lectores e Parsons foise convertendo nunha das voces máis poderosas da industria do cinema coa súa asignación diaria de rumores. Segundo a amante e protexida de Hearst, Marion Davies, nas súas memorias publicadas postumamente The Times We Had, Parsons animou os seus lectores a “dar unha oportunidade a esta rapaza”, mentres que a maioría dos críticos desprezaban a Davies. Por este motivo, Hearst contratou a Parsons.

Iniciado 1928, ela conducía un programa semanal de radio con entrevistas a estrelas cinematográficas patrocinado por SunKist. Un programa similar foi patrocinado en 1931 por Charis Foundation Garment. En 1934 asinou un contrato con Campbell Soup Company e comezou a presentar un programa titulado Hollywood Hotel que mostraba as estrelas nas escenas dos seus próximos filmes.

Parsons foi especialmente coñecida pola súa asombrosa habilidade de publicar antes que os seus competidores as exclusivas máis saborosas e coñecer moitos dos segredos das celebridades. Estivo asociada a varias empresas de Hearst durante o resto da súa carreira. Parsons viuse como o árbitro social e moral de Hollywood. Os seus xuízos foron considerados a última palabra en moitos casos, e o seu desfavor era temido por moitos máis que o dos críticos de cinema. O seu formidable poder permaneceu intacto ata 1937, cando Hedda Hopper, unha actriz de carácter dende os tempos do cinema mudo, con quen Parsons fora amabale e mencionaba de cando en vez na súa columna, e que devolvera o favor ao darlle informacións, foi contratada para ser columnista de rumores dun dos xornais rivais de Hearst. Parsons e Hopper convertéronse entón en inimigas.

Parsons tamén realizou numerosas aparicións como ela mesma en filmes como Hollywood Hotel (1937), Without Reservations (1946) e Starlift (1951).

Trala súa retirada, Parsons viviu nunha residencia, onde morreu de arteriosclerose o 9 de decembro de 1972, con 91 anos. Convertida ao catolicismo,^[3][4] á misa do seu funeral asistiron personaxes da industria do cinema cos que mantiña unha amizade real. Foi enterrado no Holy Cross Cemetery en Culver City, California.^[5]

Parsons ten dúas estrelas no Paseo da Fama de Hollywood de Hollywood, un polo cinema no 6418 Hollywood Boulevard e un pola radio no 6300 Hollywood Boulevard.

En 1944, escribiu as súas memorias, The Gay Illiterate, publicada por Doubleday, Doran and Company, que se converteu nun bestseller. Seguiuno outro volume en 1961, Tell It to Louella, publicado por G.P. Putnam's Sons.

Nas súas historias persoais, eliminou elementos significativos para aliñar a súa vida co catolicismo que comezou a practicar na mediana idade. Dicía que o seu primeiro marido falecera nun barco de transporte de volta á casa da primeira guerra mundial, deixándoa viúva en lugar de ser unha nai solteira divorciada. O seu segundo matrimonio e divorcio de Jack McCaffrey é omitido.^[6]

Parsons casou tres veces. Primeiro co axente da propiedade e corretor John Dement Parsons, con que casou en 1905. Desta unión, tiveron unha filla chamada Harriet que naceu o 23 de agosto de 1906 e que se converteu en escritora para unha revista californiana. Tamén foi unha das poucas mulleres produtoras no sistema de estudios, aínda que tivo que loitar polo seu lugar a pesar da influencia da súa nai.

Parsons divorciouse de John en 1914. Un ano despois casou con John McCaffrey Jr. A parella divorciouse posteriormente.

O seu terceiro matrimonio foi co cirurxián dos Ánxeles Harry Martin (a quen chamaba "Docky") en 1930; Martin serviu no corpo médico do exército durante a primeira e a segunda guerras mundiais. A súa especialidade eran as enfermidades venéreas e chegou ao posto de oficial xefe médico da Twentieth Century Fox. Continuaron casados ata a morte de Martin o 24 de xuño de 1951.^[7]

Trala morte de Martin, foi parella do escritor de cancións Jimmy McHugh, que a presentou a moitas das sensacións musicais adolescentes da época, incluído Elvis Presley. A parella era habitual en festas, estreas e locais nocturnos como Dino’s Lodge en Sunset Strip.^[6]

• Parsons foi caricaturizada na curtametraxe animada de Frank Tashlin The Woods Are Full of Cuckoos (1937) como "Louella Possums".
• É mencionada na versión de Noël Coward de "Let's Do It, Let's Fall in Love" (1955).
• O 8 de marzo de 1956, a vida de Parsons foi presentada nun capítulo da serie antolóxia de televisión Climax!. Teresa Wright interpretou a Parsons no programa.^[8]
• Foi representada brevemente no filme biográfico de 1982 Frances.
• Elizabeth Taylor interpretou a Parsons no telefilme Malice in Wonderland (1985), con Jane Alexander como Hedda Hopper.
• Holland Taylor interpretou a Letitia DeVine, unha versión velada de Parsons, en The Lot, miniserie cómica de 1999 sobre o Hollywood dourado.
• Brenda Blethyn interpretou a Parsons en RKO 281, filme de 2000 sobre a realización de Citizen Kane e as relacións entre Orson Welles, William Randolph Hearst e Marion Davies.
• Jennifer Tilly interpretou a Parsons en The Cat's Meow (2001), inspirado pola misteriosa morte do magnate do cinema Thomas H. Ince en 1924.
• Aparece como personaxe na obra teatral de Ken Ludwig Shakespeare in Hollywood (2004).
• Natalie Pinot interpretou a Parsons no monólogo Louella Persons (2013) escrito por Secun de la Rosa e dirixido por Benjamin de la Rosa.^[9]
• No capítulo "The Gossip" de I Love Lucy, Lucy refírese a Ricky e Fred como Hedda e Lolly, alcume de Parsons.
• En Singin' in the Rain (1952), a personaxe de columnista de rumores Dora Bailey, interpretada por Madge Blake é unha caricatura de Parsons.

• Wagner, Rob Leicester (2000). Red Ink White Lies: The Rise and Fall of Los Angeles Newspapers 1920-1962. Dragonflyer Press. ISBN 0-944933-80-7. 
• Parsons, Louella (1944). The Gay Illiterate. Doubleday, Doran and Company. 
• Eells, George (1973). Hedda and Louella: A Dual Biography of Hedda Hopper & Louella Parsons. Warner Paperback Library. ISBN 0-491009-73-9. 
• Barbas, Samantha (2005). The First Lady of Hollywood: A Biography of Louella Parsons. University of California Press. ISBN 0-520249-85-2. 

• Louella Parsons and Harriet Parsons Arquivado 24 de decembro de 2017 en Wayback Machine. at the Women Film Pioneers Project
• Interviews conducted by Louella Parsons with silent film Actors, Actresses, and Directors, reprinted in Taylorology
• Virtual History.com: Louella Parson