Julian Alaphilippe

Dende os seis anos viviu en Désertines, no departamento de Allier^[1] e logo de realizar os estudos primarios continuou na formación profesional, logrando o certificado de aptitude profesional en mecánica ^[2].

Comezou no ciclismo con 7 ou 8 anos no equipo de Montmarault-Montluçon^[3], adestrado dende cadete polo seu primo Franck Alaphilippe^[4]. O seu irmán Bryan tamén se converterá nun ciclista profesional^[2].

Nesta primeira etapa salientou no ciclocrós, foi medalla de prata no campionato do mundo júnior de 2010 tras o local Tomáš Paprstka^[5]. Entrou a formar parte do equipo Armée de terre, logrando os seus primeiros resultados en ruta en 2011 ao quedar primeiro na carreira de La Gainsbarre, e dous anos máis tarde quedou entre os cinco primeiros nunha tirada do Tour da Bretaña^[6]. Foi campión de Francia de ciclocrós en 2012 e 2013^[5].

En 2013 converteuse en corredor profesional no equipo continental Etixx-iHNed, e reserva do equipo World Tour Omega Pharma-Quick Step^[7]. Non obstante, decidiu consagrarse por enteiro ao ciclismo en ruta^[5], gañou a cuarta tirada do Tour da Bretaña, o Gran Premio Südkärnten e a terceira tirada da Volta a Turinxia^[8]. Para alén destes tres éxitos para o seu equipo, gañou unha tirada do Tour de l'Avenir^[9]. Seleccionado para o campionato de ciclismo en ruta sub 23 de 2013 en Florencia quedou noveno tras liderado en solitario durante algún tempo a carreira.

Na tempada 2014 xuntouse ao Omega Pharma-Quick Step e co novo equipo foi terceiro na primeira tirada da Volta a Cataluña^[10] e segundo na quinta ^[11], logrando así os seus primeiros puntos para o World Tour, o máis alto nivel do ciclismo profesional^[12]. Rematou cuarto no Tour de l'Ain gañando a cuarta tirada e liderando a clasificación ao mellor novo e mais ao mellor velocista^[13].

Comezou a se facer coñecido ao público nas Clásicas das Ardenas ao quedar en sétimo lugar na Amstel Gold Race o 19 de abril que gañou o seu compañeiro de equipo Michał Kwiatkowski nesta sesión de clásicos^[5]. Tres días despois na súa primeira participación na La Flèche Wallonne quedou mellor colocado que o seu compañeiro Kwiatkowski na ascensión final do Mur de Huy e seguindo as indicacións do seu director deportivo Tom Steels disputou a vitoria ^[14], rematando en segundo lugar tras Alejandro Valverde^[15]. O 26 de abril, para a súa primeira Liexa-Bastogne-Liexa formou parte do grupo de corredores que disputou a vitoria e de novo logrou a segunda posición tras Valverde, converténdose na mellor actuación dun francés tras Laurent Jalabert na edición de 1998^[16]. Pouco despois participou no Tour de Romandía, logrando dous podios nas súas tiradas. O 4 de maio de 2015 o equipo Etixx-Quick Step anunciou a prolongación do seu contrato ata 2017^[17]. No Tour de California foi terceiro na contra o reloxo^[18], e gañou a tirada raíña con remate no monte Baldy, superando a grandes escaladores como Sergio Henao ou Robert Gesink poñéndose á cabeza da clasificación xeral ^[19] para rematar ao finalizar o Tour de California segundo a tres segundos de Peter Sagan^[20].

Seleccionado para a ruta elite do campionato do mundo de Richmond, foi un dos xefes de fila franceses con Tony Gallopin, Arnaud Démare e Nacer Bouhanni^[21] mais, abandonou a carreira afectado por mononucleose^[22] poñendo fin á tempada^[23].

Alaphilippe volveu adestrar co seu equipo en xaneiro e en febreiro participou no Tour da Provenza^[23], sen chegar a rematalo. Malia a súa preparación truncada pola enfermidade, chegou en forma para as Clásicas das Ardenas, terminando sexto na Amstel Gold Race e segundo na Flèche wallonne tras Alejandro Valverde. Volveu gañar a tirada raíña do Tour de California e mesmo finalmente encabezou a competición norteamericana, converténdose no primeiro francés en gañala^[24].

Quedou en quinta posición no prólogo do Critérium du Dauphiné que se disputa en montaña^[25] e segundo a segunda tirada, quedando ao rematar a competición sexto na clasificación xeral a 51 segundos do vencedor Christopher Froome, liderando a clasificación dos novos e demostrando as súas boas aptitudes en alta montaña^[26]. Decontado participou no campionato de Francia en ruta en Vesoul, partindo como favorito^[27] e malia participar en varios ataques non logrou estar na escapada decisiva constituída por Arthur Vichot, Tony Gallopin e Alexis Vuillermoz, quedando Alaphilippe en quinto lugar^[28].

Na súa primeira participación no Tour de Francia levou dende a segunda ata a sétima tirada o maillot branco, que indica o mellor novo^[29]. Canda Romain Bardet e Warren Barguil formou a selección francesa de carreira en ruta nos Xogos Olímpicos de 2016^[30] e tamén participou no contra o reloxo^[31]. Quedou cuarto na proba en ruta e trixésimo segundo na contra o reloxo ^[32]. No Campionato Europeo de Ciclismo en Ruta foi xefe de filas do equipo francés na carreira en estrada^[33] clasificándose en segundo lugar tras Peter Sagan.

Alaphilippe comezou a súa preparación para as carreiras de primavera no Tour de Abu Dhabi e na París-Niza. Logo destas dúas carreiras do World Tour quedou en quinta posición, liderando a clasificación ao mellor novo. Na París-Niza logrou o maillot verde da clasificación por puntos e gañou a cuarta tirada, unha escalada contra o reloxo. A súa primeira vitoria profesional na disciplina e asemade a súa primeira vitoria no circuíto do World Tour. Na Milán-Sanremo terminou terceiro tras Kwiatkowski e Sagan. Na Volta ao País Vasco mancouse nun xeonllo e non puido participar nas Clásicas das Ardenas, o seu primeiro grande obxectivo da tempada^[34]. nin no Tour de Francia^[35]. Volveu á competición no GP Pino Cerami en xullo e logo participou na Volta a Burgos para preparar a Volta a España. Canda Fernando Gaviria e Maximiliano Richeze prolongou en agosto o seu contrato co equipo Quick-Step Floorst^[36].

Na Volta a España fíxose coa vitoria na oitava tirada nunha contenda con Rafal Majka e formou parte da selección francesa na carreira en estrada do Campionato do Mundo de Ciclismo en Ruta que se celebrou en Bergen^[37]. Foi xefe de fila e rematou na décima posición. No Giro da Lombardía acabou segundo tras Vincenzo Nibali.

Principiou a tempada 2018 en América do Sur competindo na primeira edición da Colombia Oro y Paz, gañou a cuarta tirada e quedou sétimo na clasificación xeral, a 50 segundos do vencedor Egan Bernal. E unhas semanas despois logrou a terceira posición na tirada raíña do Tour de Abu Dhabi para rematar tamén cuarto na proba. En Europa debutou en marzo na París-Niza como o líder do seu equipo ^[38] pero ao acabar a carreira quedou no posto dezaoito.Quedou fóra da batalla entre favoritos na Milán-Sanremo pero preparou as Clásicas das Ardenas na Volta ao País Vasco conseguindo a vitoria nas dúas primeiras tiradas e vestiu o maillot amarelo de líder ao longo de tres días.

Tras un sétimo lugar na Amstel Gold Race, o 18 de abril gañou a súa primeira gran clásica, a Flèche Wallonne^[39], superando a Alejandro Valverde. Foi cuarto na Liexa-Bastogne-Liexa que gañou o seu compañeiro de equipo Bob Jungels. En xuño participou no Critérium du Dauphiné e gañou a cuarta tirada por diante de Daniel Martin, Geraint Thomas e Romain Bardet finalizando no posto vixésimo primeiro na xeral ^[40].

Participou no Tour de Francia co obxectivo de lograr gañar unha das tiradas e de axudar a Bob Jungels na clasificación xeral; o seu primeiro obxectivo logrouno o 17 de xullo ao gañar a décima tirada nos Alpes, e asemade fíxose co maillot do gran premio da montaña. Venceu unha segunda tirada, a décimo sexta, desta volta nos Pireneos. Unha semana despois do remate do Tour, adxudicouse a súa segunda clásica da tempada, nun sprint a dous venceu a Bauke Mollema na Clásica de San Sebastián^[41]. Gañou logo a Volta a Gran Bretaña e mais a Volta a Eslovaquia, e quedou oitavo no Campionato do Mundo de ruta.

Ao comezo da tempada gañou dúas tiradas da Volta a San Juan e terminou segundo na clasificación xeral tras Winner Anacona. Logo segue a competir no Tour Colombia, gañando cuarta tirada e quedando sétimo na xeral. O 9 de marzo gañou a trixésima edición da Strade Bianche ao superar nos hectómetros finais os seus dous compañeiros de escapada, o belga Wout Van Aert e o danés Jakob Fuglsang, converténdose así no primeiro francés en gañar esta clásica italiana e logrando para o seu equipo a súa quinta vitoria da tempada. A semana seguinte, adxudicouse ao sprint a segunda e terceira tirada da Tirreno-Adriático e concluíu finalmente na sexta praza.

Parte o 23 de marzo como un dos grandes favoritos da Milán-Sanremo e no Poggio realizou un ataque que permitiu que se adintara un fato de corredores, arredor dunha ducia, adiantarse na cabeza da carreira e malia os ataques de Oliver Naesen, Matteo Trentin e Matej Mohoric nos tres últimos quilómetros, a vitoria xogouse ao sprint. Julian Alaphilippe logrou seguir o arrinque de Matej Mohoric, superouno e resistiu fronte a outros corredores ata a liña de meta polo que logrou así o seu primeiro Monumento^[42], poñéndose tamén na cabeza da clasificación mundial da UCI^[43] por diante do español Alejandro Valverde e do esloveno Primož Roglič^[44].

Na Volta ao País Vasco de abril, logrou a cuarta praza na contra o reloxo inicial e gañou a segunda tirada mais unha caída na terceira así como as malas condicións climáticas fixeron que se retirase^[45]. O 24 de abril gañou por segundo ano consecutivo a Flèche Wallonne por diante de Jakob Fuglsang e Diego Ulissi. Na Liexa Bastogne Liexa non logrou máis que praza dezaseis e tras un descanso volveu á competición no Critérium du Dauphiné, logrando facerse coa sexta tirada, a súa décima vitoria da tempada, e asemade pomou posesión do maillot ao mellor escalador que conservou ata o remate da proba.

No Tour de Francia, acadou por mor dunha escapada en solitario a terceira tirada en Épernay e mais apañou o maillot amarelo tirándollo a Mike Teunissen^[46]. Tres días despois, na sexta tirada perdeu o maillot amarelo fronte a Giulio Ciccone para recuperalo na oitava grazas a unha persecución con Thibaut Pinot do vencedor da xornada Thomas De Gendt^[47]. Obtivo unha nova vitoria na tirada trece, o contra o reloxo de Pau, o 19 de xullo^[48]. Non obstante, na décimo novena tirada perdeu o maillot amarelo en beneficio de Egan Bernal, e aínda que tentou conservar a súa segunda praza na tirada seguinte, a ascensión ao Val Thorens mais non fon quen, e case non puido seguir ao seu compañeiro Enric Mas na ascensión, o que supuxo que na clasificación xeral superárano Geraint Thomas, Steven Kruijswijk e Emanuel Buchmann, rematando o Toru na quinta posición, a catro minutos e cinco segundos do vencedor, Egan Bernal. Non obstante, logrou por unanimidade do xurado o premio á combatividade^[49].