Complexo inmune
Un complexo inmune, inmunocomplexo ou complexo antíxeno-anticorpo está formado pola unión dun anticorpo a un antíxeno soluble. Unha vez unidos, o complexo antíxeno-anticorpo actúa como un epitopo específico, e dise que é un complexo inmune. Despois da reacción antíxeno-anticorpo, o complexo inmune pode estar suxeito a varias respostas, como a deposición do complemento, opsonización, fagocitose, ou o procesamento por proteases. Os glóbulos vermellos que levan receptores CR1 nas súas superficies poden unirse a complexos inmunes que levan unido o C3b e transportalos aos fagocitos, principalmente no fígado e bazo, e volven despois á circulación xeral.
Os propios inmunocomplexos poden causar doenzas cando se depositan nos órganos do corpo[1][2], por exemplo, en certas formas de vasculite (nas que se inflaman e destrúen os vasos sanguíneos). Esta é a terceira forma de hipersensibilidade na clasificación de Gell-Coombs, chamada hipersensibilidade de tipo III.
A deposición de complexos inmunes é unha característica importante de varias enfermidades autoinmunes [3], como o lupus eritematoso sistémico, crioglobulinemia[4], artrite reumatoide, escleroderma e a síndrome de Sjögren.
Fisiopatoloxía
Os complexos inmunes poden causar doenzas, en particular os circulantes. A formación de complexos inmunes circulantes é normal nas reaccións inmunitarias, pero a amplificación deste fenómeno normal pode producir certas patoloxías. Estes complexos inmunes únense a compoñentes do complemento. Despois os inmunocomplexos son eliminados polas células fagocíticas.
Disfuncións orixinadas polos inmunocomplexos
O descrito é o funcionamento normal, pero na realidade, o complexo inmune pode encontrarse en tres situacións diferentes, o que dá lugar a diferentes consecuencias.
Estes tres casos posibles son:
- O antíxeno e o anticorpo neutralízanse normalmente sen ningún tipo de complicación.
- O anticorpo está en exceso e nese caso fórmanse complexos insolubles que van ser rapidamente destruídos polo organismo. Os complexos precipitan ou son fagocitados rapidamente e tampouco hai complicacións.
- O antíxeno está en exceso e nese caso os complexos son solubles no soro sanguíneo e permanecen en circulación, e poden orixinar doenzas. Estas complicacións poden ser menores se o antíxeno posúe un peso molecular baixo, porque nese caso os complexos tardan en se depositar e fano fragmentados, polo que poden ser destruídos polos glóbulos brancos por fagocitose. Noutros casos os antíxenos teñen un peso molecular e tamaño considerables, polo que se produce unha precipitación rápida (depósito) e unha activación rápida do complemento, o que supón unha alteración das paredes dos vasos sanguíneos pequenos en certos órganos como os riles. Este tipo de fenómeno constitúe a hipersensibilidade de tipo III. En certos pacientes este fenómeno queda descontrolado e produce lesións en órganos como a pel e as arterias. Isto é o que ocorre na vasculite alérxica. O complemento é un factor que actúa en cascada activando a reacción inmunitaria.
Lista das principais patoloxías ligadas a disfuncións causadas por complexos inmunes
- Glomerulonefrite aguda
- Glomerulonefrite crónica
- Lupus eritematoso sistémico
- Síndrome de Gougerot
- Esclerodermia
- Artrite reumatoide
- Certas cirroses
- Hepatite crónica activa
- Fibrose pulmonar
- Policondrite atrofiante crónica
- Enfermidade do soro
- Pulmón eosinofílico
- Púrpura trombopénica
- Enfermidade intersticial difusa
- Fenómeno de Arthus
- Síndrome de Dressler
- Vasculite
Os inmunocomplexos poden estar asociados tamén a procesos autoinmunes [5].
Notas
Véxase tamén
Outros artigos
Ligazóns externas
- www.immune-complex.ch Arquivado 23 de maio de 2013 en Wayback Machine.
- Immune-complex test Arquivado 05 de maio de 2012 en Wayback Machine.