Herbert E. Ives

Herbert E. Ives naceu o 31 de xullo de 1882 en Filadelfia, Pensilvania, fillo de Mary Olmstead (1853-1904)^[6] e de Frederic Eugene Ives (1856-1937),^[7] un distinguido científico que inventara técnicas para a fotografía en cor e o proceso de semitón que fixo posible a reimpresión de fotografías en revistas e xornais. Cursou os seus estudos superiores na Universidade de Pensilvania, onde se graduou en 1905, e logo acadou o seu doutoramento, en 1908, na Universidade Johns Hopkins,^[8][9] cunha tese titulada An Experimental Study of the Lippmann Color Photograpy ("Estudo experimental da fotografía en cor de Lippmann").^[10]

Logo da súa etapa formativa, Ives ocupou diversos postos na investigación industrial, aínda que os seus maiores éxitos chegaron durante a súa estadía nos Laboratorios Bell, aos que se incorporou en 1919, tras servir no corpo de sinais do Exército dos Estados Unidos durante a primeira guerra mundial, onde realizou os primeiros traballos de aerofotografía.^[9] En 1920, chegou a publicar un libro sobre fotografía aérea, cando era xa reservista do exército.^[11]

Do mesmo xeito que o seu pai, Herbert era un experto en fotografía en cor. En 1924, transmitiu e reconstruíu o primeiro fax en cor, unha fotografía en cor natural da estrela do cinema mudo Rodolfo Valentino en traxe de época, utilizando separacións de cor vermella, verde e azul, que fotografou no estudio do filme de Valentino Monsieur Beaucaire.^[12]

Foi presidente da Optical Society of America —despois simplemente Optica— de 1924 a 1925.^[13] Nos Laboratorios Bell chegou a ser o seu director de investigación electro-óptica.^[14]

O 7 de abril de 1927, Ives fixo unha demostración de televisión de longa distancia con 185 liñas, transmitindo imaxes de vídeo en directo do daquela secretario de Comercio Herbert Hoover, a través da estación experimental 3XN de AT&T en Whippany, Nova Jersey, o que permitiu aos xornalistas ver a Hoover e comunicarse con el.^[15][16]

En 1930, o seu sistema de teléfono-televisión bidireccional —chamado ikonófono; en grego: "imaxe-son"— xa se utilizaba de xeito experimental.^[17][18] O gran centro de investigación dos Laboratorios Bell en Nova York dedicou anos de investigación e desenvolvemento ao longo da década de 1930, baixo a dirección de Ives e o seu equipo de máis de 200 científicos, enxeñeiros e técnicos. Os Laboratorios Bell pretendían desenvolver a videotelefonía e a televisión tanto para as telecomunicacións como para o entretemento.^[19] A investigación en curso sobre teléfonos combinados de son e vídeo prolongouse nos Laboratorios Bell moito máis alá do mandato de Ives, cun custo de máis de 500 millóns de dólares, e finalmente deu como resultado o seu despregamento pola compañía AT&T, coa denominación de "picturephone".^[20]

Tamén como o seu pai, Ives interesouse polos métodos de visualización de imaxes 3D autoestereoscópicas. A finais da década de 1920 e a principios da de 1930, durante a súa estadía nos Laboratorios Bell, traballou no desenvolvemento de procedementos e aparellos para producir o que el chamaba "panoramagramas de paralaxe", o tipo de imaxes 3D que hoxe se coñece polas impresións lenticulares 3D e outras novidades similares que se fixeron populares a mediados da década de 1960 e que aínda se fabrican. Publicou varios artigos sobre os seus traballos neste campo no Journal of the Optical Society of America e acadou numerosas patentes polos seus inventos. Cando se xubilou dos Laboratorios Bell en 1947, Ives tiña publicados máis de 200 artigos e obtivera máis de 100 patentes.^[9]

Seguindo a tendencia de Hendrik Lorentz, intentou demostrar a realidade física dos efectos relativistas mediante argumentos lóxicos e experimentos. É particularmente coñecido polo experimento Ives-Stilwell, que confirmou directamente a dilatación temporal da relatividade especial. O propio Ives consideraba o seu experimento como unha proba da existencia do éter e, xa que logo, como el suxería, unha refutación da teoría da relatividade.^[22] Porén, críase que este experimento era o mellor apoio para a relatividade.^[23] El sentiuse desalentado pola reacción da comunidade científica, que interpretaba o seu experimento de xeito oposto ás súas expectativas, mais insistiu na súa opinión de que o experimento amosaba que a variación da velocidade do reloxo co movemento indicaba a existencia do éter.^[24]

Despois dedicouse á teoría e publicou unha serie de artigos,^{[25][26][27][28]} nos que describía os fenómenos relativistas en termos dun único sistema de coordenadas, o que pensaba erroneamente que refutaría a relatividade.^[29] Este aspecto paradoxal do traballo de Ives foi descrito polo seu amigo, o célebre físico H. P. Robertson, que achegou o seguinte resumo da actitude de Ives cara á relatividade especial nunha biografía del:

En 1917 foi elixido membro da American Philosophical Society.^[30]

Paralelamente á súa actividade como científico, Ives era destacado coleccionista de moedas.^[31]

A súa carreira numismática transcorreu moi vinculada á American Numismatic Society (ANS). Ives ingresou nesta entidade como membro asociado en abril de 1924. En 1934 entrou na súa xunta directiva, na que se mantivo ata o seu falecemento; dentro dela ocupou o cargo de 14º presidente da entidade, entre o 10 de xaneiro de 1942 e o 11 de xaneiro de 1947.^[32]

En 1937 foi nomeado ademais padrón da ANS en recoñecemento á súa doazón a esta sociedade de vinte e dúas medallas que lle foran concedidas ao seu pai polos seus logros científicos.^[9] Ademais, Ives aparece no anverso dunha das medallas emitidas pola ANS.^[8]

A súa colección de moedas foi vendida en poxa pública por Edward Gans o 4 de maio de 1955.^[8][33]

Herbert E. Ives casou con Mabel Agnes Lorenz o 14 de novembro de 1908, con quen tivo dous fillos e unha filla.^[8]

Ives faleceu o 13 de novembro de 1953 en Upper Montclair, Nova Jersey,^[2][34] e foi soterrado no Cemiterio do Leste, en Litcfield, Connecticut.^[35]

En 1996, o Servizo Postal dos Estados Unidos honrou a memoria de Herbert E. Ives coa emisión cun selo de 32 centavos co seu busto e a súa sinatura.^[36]

• 1907, 1915 e 1919: Medalla Edward Longstreth, do Frankling Institute.^[37]
• 1912 e 1951: Premio Rumford, da American Academy of Arts and Sciences.^[38]
• 1937: Medalla Frederic Ives, da Optical Society of America.^[39][40][41]
• 1948: Medalla ao Mérito, polo servizo na segunda guerra mundial, outorgada por Harry Truman.^[42]

• Buckley, O. E.; Darrow, K. K. (1956). Herbert Eugene Ives 1882-1953. A Biographical Memoir. National Academy of Sciences, Washington.
• Smith, P. (2012). "Ives, Herbert Eugene". En American Numismatic Biographies. Páxina 222.