Haldan Keffer Hartline
Haldan Keffer Hartline, nado o 22 de decembro de 1903 en Bloomsburg (Pensilvania) e finado o 17 de marzo de 1983 en Fallston (Maryland), foi un fisiólogo estadounidense, cogañador canda George Wald e Ragnar Granit, en 1967 do Premio Nobel de Fisioloxía ou Medicina polo seu traballo de análise dos mecanismos neurofisiolóxicos da visión.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 22 de decembro de 1903 Bloomsburg, Estados Unidos de América (pt)  |
| Morte | 17 de marzo de 1983 (79 anos) Fallston, Estados Unidos de América (pt) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Educación | Lafayette College (en) Johns Hopkins School of Medicine (en) Universidade Johns Hopkins |
| Director de tese | August Herman Pfund (pt) |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Fisioloxía, Neurobioloxía, bioloxía, neurociencia, medicina e neuroloxía |
| Ocupación | fisiólogo , neurólogo , médico , neurocientífico , biólogo |
| Empregador | Universidade Cornell Universidade Rockefeller Universidade Johns Hopkins Johns Hopkins School of Medicine (en) |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua inglesa |
| Obra | |
| Doutorando | Charles F. Stevens (pt) |
| Familia | |
| Cónxuxe | Elizabeth K. Hartline |
Premios
| |
Traxectoria
Hartline empezou os seus estudos sobre electrofisioloxía da retina como un bolseiro do "National Research Council Fellow" na Universidade Johns Hopkins de Baltimore. Despois de asistir ás universidades de Leipzig e de Múnic como investigador estudante de Eldridge Johnson, alcanzou o cargo de profesor de biofísica e presidente do Departamento de Johns Hopkins en 1949. Un dos estudantes graduados de Hartline na Johns Hopkins, Paul Greengard, tamén gañaría despois o Premio Nobel. Hartline uniuse ao staff da Universidade Rockefeller de Nova York en 1953, como profesor de neurofisioloxía.
Hartline investigou as respostas eléctricas da retina de certos artrópodos, vertebrados, e moluscos, debido a que os seus sistemas visuais son moito máis simples que os dos humanos e é máis fácil estudalos. Concentrou os seus estudos no ollo do cangarexo ferradura (Limulus polyphemus). Usando eléctrodos de minute nos seus experimentos, obtivo o primeiro rexistro dos impulsos eléctricos enviados por unha simple fibra de nervio óptico cando os receptores conectados a esta son estimulados por luz.
Véxase tamén
Ligazóns externas
- Biografía Arquivado 09 de xullo de 2008 en Wayback Machine. (en inglés)