Fulmar

O fulmar boreal consta de tres subespecies:^[14]

• F. g. glacialis – (Linnaeus, 1761): a subespecie nomeada, que se reproduce nas rexións do alto Ártico do Atlántico norte.
• F. g. auduboni – Bonaparte, 1857: reprodúcese no baixo Ártico e rexións boreais do Atlántico norte.
• F. g. rodgersii – Cassin, 1862: reprodúcese na costa leste de Siberia e a Península de Alasca

Fulmarus glacialis procede das palabras do nórdico antigo full, que significa 'fedorento', e mar, que significa 'gaivota'. Este nome de "gaivota fedorenta" fai referencia ao cheirento aceite do seu estómago e tamén á súa semellanza superficial coas gaivotas. Finalmente, glacialis é unha palabra latina que indica a súa área vital no xélido extremo norte.^[15]

O fulmar boreal ten unha envergadura de ás de 102 a 112 cm^[13] e unha lonxitude de 46 cm.^[16][17][18] A masa corporal pode oscilar entre 450 e 1 000 g.^[19] Esta especie é gris e branca cun bico amarelo claro delgado e patas azuladas;^[20] porén, existe un morfo claro e outro escuro ou 'azul'. No océano Pacífico hai ademais un morfo intermedio. Todos os morfos teñen certas semellanzas, pero só o morfo escuro ten máis que bordos escuros na parte inferior, e todos teñen plumas primarias interiores claras na parte superior das ás. O morfo do Pacífico ten unha cola máis escura que o morfo do Atlántico.^{[13][16][17][20][21][22][23]}

Igual que outros proceláridos, a súa capacidade de camiñar é limitada, pero teñen un voo potente, e a súa acción para poñer ríxida a á bastante distinta da que realizan as gaivotas. O seu pescozo ten un aspecto máis forte que o das gaivotas, e ten bicos curtos e gordechos.^[20] Teñen unha vida longa, e non é raro que cheguen aos 31 anos.^[24]

Este fulmar aliméntase de gambas, peixes, luras, plancto, medusas e prea (e refugallos).^{[12][13][21][22]} Cando comen peixes, mergúllanse a varios metros de profundidade para conseguir as presas.^[18]

O fulmar boreal empeza a reproducirse cando ten entre seis e doce anos de vida. É monógamo e establece lazos de parella a longo prazo. Volve ao mesmo sitio de nidación ano tras ano.^[12] A tempada reprodutora empeza en maio;^[13] non obstante, a femia pode almacenar o esperma, de tal xeito que pode deixar pasar varias semanas entre a copulación e a fertilización e posta dos ovos.^[12] O seu niño é unha escavación no chan nun saínte rochoso con herba ou nunha mancha de vexetación no chan, que forra con algún material brando. Esta ave aniña en grandes colonias.^{[12][13][18][21][22]} Recentemente, empezaron a aniñar en tellados de casas e edificios nalgunhas zonas.^[13] Ambos os sexos interveñen na construción do niño.^[12] Poñen un só ovo branco de 74x51 mm,^[12] que é incubado durante un período de 50 a 54 días por ambos os sexos. As crías son altriciais e son coidadas durante dúas semanas^[26] e están completamente emplumadas aos 70 a 75 días. De novo, ambos os sexos contribúen aos coidados da proxenie.^[12][13] Durante este período, os proxenitores son nocturnos e non son activos de día e nin sequera en noites ben iluminadas.^[12]

O ritual de cortexo deste fulmar consiste en que a femia repousa sobre un saínte e o macho aterra onda ela e permanece co bico aberto e a cabeza cara a atrás e seguidamente comeza a mover a cabeza de lado a lado e de arriba a abaixo mentres emite chamadas.^[12]

Poden facer sons similares a gruñidos e risos mentres comen e chamadas guturais durante a estación de apareamento.^[21][22]

Estímase que o fulmar boreal ten unha poboación global de entre 15 e 30 millóns de individuos maduros, que se espallan por unha área de distribución duns 28 400 000 km² e nalgunhas zonas, como Norteamérica e illas Británicas^[21] e zonas de Escandinavia, a súa poboación vai en aumento, polo que na lista da IUCN considérase como en estado "pouco preocupante".^[25] A área de distribución desta especie estivo incrementándose notablemente no último século debido á dispoñibilidade de refugallos de peixe procedente das frotas pesqueiras comerciais, pero podería contraerse debido á diminución do seu alimento e ao cambio climático.^[13]

Os fulmares foron explotados polos humanos durante séculos para obter aimento. Un exemplo foi o seu aproveitamento na illa escocesa de San Kilda. O gravador Thomas Bewick escribiu en 1804 que «Pennant, falando daqueles [paxaros] que se reproducen ou habitan na illa de San Kilda, di: "Ningunha ave é tan útil para os habitantes da illa coma esta: O Fulmar fornéceos de aceite para as súas lámpadas, penuxe para as súas camas, un manxar para as súas mesas, un bálsamo para as súas feridas, e unha medicina para os seus trastornos."»^[27] Unha fotografía de George Washington Wilson tomada en 1886 mostra unha "vista dos homes e mulleres de San Kilda na praia repartindo a súa captura de fulmares".^[28] James Fisher, autor de The Fulmar (1952)^[29] calculou que cada persoa de San Kilda consumía uns 100 fulmares cada ano; a súa carne era unha comida habitual, e capturaban unhas 12 000 destas aves anualmente. Porén, cando a poboación humana deixou San Kilda en 1930, a poboación de fulmares non aumentou rapidamente.^[30]

• Aberdeen (2005). Fowlsheugh Ecology. Lumina Press. 
• BirdLife International (2004). "Fulmarus glacialis Northern Fulmar" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 3 January 2009. Consultado o 17 July 2009. 
• BirdLife International (2009a). "Northern Fulmar". BirdLife Species Factsheet. Arquivado dende o orixinal o 04 de xaneiro de 2009. Consultado o 17 July 2009. 
• BirdLife International (2009b). The BirdLife checklist of the birds of the world, with conservation status and taxonomic sources. 
• Brands, Sheila (14 August 2008). "Systema Naturae 2000 / Classification - Fulmarus glacialis". Project: The Taxonomicon. Arquivado dende o orixinal o 27 de maio de 2015. Consultado o 18 July 2009. 
• Bull, John; Farrand, John Jr. (June 1993) [1977]. "Open Ocean". En Opper, Jane. The Audubon Society Field Guide to North American Birds. The Audubon Society Field Guide Series. Birds (Eastern Region) (1st ed.). New York, NY: Alfred A. Knopf. p. 314. ISBN 0-394-41405-5. 
• Clements, James (2007). The Clements Checklist of the Birds of the World (6th ed.). Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4501-9. 
• del Hoyo, Joseph (ed.). Handbook of the Birds of the World 1. ISBN 84-87334-10-5. 
• Double, M.C. (2003). "Procellariiformes (Tubenosed Seabirds)". En Hutchins, Michael; Jackson, Jerome A.; Bock, Walter J.; Olendorf, Donna. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8 Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins (2nd ed.). Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 107–111. ISBN 0-7876-5784-0. 
• Dunn, Jon L.; Alderfer, Jonathan (2006). "Shearwaters, Petrels (Family Procellariidae)". En Levitt, Barbara. National Geographic Field Guide to the Birds of North America (fifth ed.). Washington D.C.: National Geographic Society. p. 82. ISBN 978-1426208287. 
• Ehrlich, Paul R.; Dobkin, David, S.; Wheye, Darryl (1988). The Birders Handbook (First ed.). New York, NY: Simon & Schuster. pp. 14, 29–31. ISBN 0-671-65989-8. 
• Floyd, Ted (2008). "Tubenoses: Albatrosses, Shearwaters & Petrels, and Storm-petrels". En Hess, Paul; Scott, George. Smithsonian Field Guide to the Birds of North America (First ed.). New York, NY: HarperCollins Publishers. p. 82. ISBN 978-0-06-112040-4. 
• Gotch, A.F. (1995) [1979]. "Albatrosses, Fulmars, Shearwaters, and Petrels". Latin Names Explained A Guide to the Scientific Classifications of Reptiles, Birds & Mammals. New York, NY: Facts on File. pp. 191–192. ISBN 0-8160-3377-3. 
• Harrison, P. (1983). Seabirds: an Identification Guide. Beckenham, U.K.: Croom Helm. ISBN 0-7470-1410-8. 
• Harrison, C.; Greensmith, A. (1993). "Non-passerines". En Bunting, E. Birds of the World. New York, NY: Dorling Kindersley. p. 50. ISBN 1-56458-295-7. 
• Maynard, B.J. (2003). "Shearwaters, petrels, and fulmars (Procellariidae)". En Hutchins, Michael; Jackson, Jerome A.; Bock, Walter J.; Olendorf, Donna. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8 Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins (2nd ed.). Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 123–133. ISBN 0-7876-5784-0. 
• Peterson, Roger T. (1961) [1941]. "Shearwaters, Fulmars, Large Petrels: Procellariidae". A Field Guide to Western Birds. Peterson Field Guide 2 (Second ed.). Boston, MA: Houghton Mifflin. ISBN 0-395-13692-X. 
• Sibley, David A. (2000). "Albatrosses, Petrels and Shearwaters Families: Diomedeidae, Procellariidae". The Sibley Guide to Birds (First ed.). New York, NY: Alfred A. Knopf. p. 32. ISBN 0-679-45122-6. 
• Strøm, Hallvard (2011). "Northern Fulmar". Norwegian Polar Institute. Arquivado dende o orixinal o 14 de setembro de 2012. Consultado o 15 de agosto de 2018. 
• Udvarty, Miklos D.F.; Farrand, John Jr. (1994) [1977]. Locke, Edie, ed. National Audubon Society Field Guide to North American Birds. National Audubon Field Guide Series. Birds (Western Region) (First ed.). New York, NY: Alfred A. Knopf. pp. 358–359. ISBN 0-679-42851-8. 

• Vídeos, fotos, e sons de Fulmar na Internet Bird Collection
• Galería de fotos de Fulmar en VIREO (Universidade de Drexel)
• Fulmarus-glacialis - Gravacións de sons de Northern fulmar en Xeno-canto.