Ferreiriño de cara negra
| Ferreiriño de cara negra | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg) | |||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||
 Pouco preocupante[1] | |||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||
| Remiz pendulinus (Linnaeus, 1758) | |||||||||||||||
O ferreiriño de cara negra[2] ou ferreiriño careto[3] (Remiz pendulinus) é unha especie de ave paseriforme da familia Remizidae, que vive principalmente en Eurasia.
Descrición
É un paxaro moi pequeno: mide aproximadamente 10 cm de lonxitude e pesa arredor de 10 g.
Ten cabeza gris con anchas franxas negras, na fronte e ollos, en forma de anteface. O dorso e a cola son marróns. As partes inferiores teñen tons castaños e cremas. O bico é curto e moi bicudo.
As femias teñen o dorso e o peito dun ton máis claro.
Taxonomía e etimoloxía
O nome do xénero, Remiz, é o nome polaco deste paxaro, e pendulinus en latín significa 'colgante', que fai referencia ao seu niño.[4]
A especie foi descrita como Motacilla pendulinus por Linnaeus na súa obra Systema naturae en 1758.[5]
Distribución
O ferreiriño de cara negra europeo é unha ave principalmente migratoria, que cría en Europa central e oriental e o oeste de Asia, ademais das montañas do sur de Europa e Turquía, e desprázase ás rexións mediterráneas e do suroeste de Asia para pasar o inverno.
A área reprodutora desta especie no oeste de Europa experimentou unha expansión durante as décadas de 1980 e 1990.[6] Isto foi acompañado da expansión da área de invernada, chegando ata Marrocos.[7]
Comportamento
Emite un balbuciente e característico zii-ii e un breve trilo.
Alimentación
Aliméntase principalmente de insectos e arañas, aínda que na súa dieta tamén entran algunhas sementes.
Reprodución
Cría en árbores caducifolias, xeralmente nas beiraas de ríos e lagos con moita vexetación, xa que necesita árbores axeitados para construír os seus niños colgantes en forma de ovo ou bolsa, cun túnel de entrada. Para a construción destes usa poliñas finas, fibras (xa sexan animais ou vexetais), arañeiras, sementes plumosas etc.[8]
Pon de 5 a 8 ovos, durante o mes de abril. Os ovos son de cor branca mate. Soamente a femia incuba os ovos. A incubación dura uns 14 días.
Conservación
A especie ten unha ampla área de distribución, estimada en de 1 a 10 millóns de km2, e unha poboación estimada entre 420 000 e 840 000 individuos só en Europa, e hai evidencias de que a poboación está a aumentar. Xa que logo, está avaliada como especie non preocupante pola IUCN.[9]
Debuxo dun niño de ferreiriño de cara negra.
Fotografía dun niño de ferreiriño de cara negra en Madrid (España).
Ovos da especie na colección do Museo de Wiesbaden
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- ARAGUÉS, A. Información sobre R. pendulinus en el V. del Ebro. Ardeola (1964).
- ARAGUÉS, A. & J. LUCIENTES. Fauna de Aragón: aves. Guara edit. Zaragoza (1980).
- ARAÚJO, J. Más datos sobre la nidificación de R. pendulinus en el V. del Tajo. Ardeola (1973).
- CEBALLOS, P. & F. PURROY. Pájaros de nuestros campos y bosques.ICONA. Madrid (1977).
- DELIBES, M. Sobre la expansión reciente del pájaro moscón en la P. Ibérica. Ardeola (1978).
- ELÓSEGUI, J. Navarra: Atlas de aves nidificantes. Caja de Ahorros de Navarra. Pamplona (1985).
- ROMAN, J., F. ROMÁN, L.M. ANSOLÁ, C. PALMA & R. VENTOSA. Atlas de las aves nidificantes de la provincia de Burgos. Caja de Ahorros del Círculo Católico. Burgos (1996).
- SEO (ed.). Atlas de las aves nidificantes en Madrid. Agencia de Medio Ambiente. Madrid (1994).