Fórmula 2

Aínda que a Fórmula 1 considerouse xeralmente como o cumio das carreiras de automóbiles de rodas abertas, a natureza de alto rendemento dos coches e o gasto que supón a serie sempre supuxeron a necesidade dun camiño para chegar a este pico. Durante gran parte da historia da Fórmula Un, a Fórmula Dous representou o penúltimo chanzo na escaleira do motor.

Antes da Segunda Guerra Mundial, normalmente existía unha división de carreiras para coches máis pequenos e menos potentes que os corredores de Gran Premio. Esta categoría chamábase normalmente voiturette ("coche pequeno") de carreiras e proporcionaba un medio para que os pilotos afeccionados ou menos experimentados e as marcas máis pequenas probasen a súa valía. Co estalido da guerra, as regras para as carreiras de voiturette permitían motores sobrealimentados de 1,5 L. Os coches de Gran Premio permitían motores de 3,0 L sobrealimentados ou 4,5 L de de aspiración natural.

En 1946, abandornáronse as regras dos sobrealimentados de 3,0 L e introducíronse as Fórmulas A e B (máis tarde 1 e 2), a partir do 1 de xaneiro de 1947. A Fórmula A permitía os antigos coches de 4,5 L de aspiración natural, pero como os coches sobrealimentados de 3,0 L eran máis que rivais para estes (e os coches alemáns e italianos de antes da guerra xa non estaban dispoñibles), a antiga fórmula voiturette de 1,5 L substituíu aos coches sobrealimentados de 3,0 L nun intento de igualar o rendemento.

Isto non deixou ningunha categoría por debaixo da Fórmula A/Fórmula Un, polo que a Fórmula Dous (orixinalmente coñecida como Fórmula B) codificouse formalmente por primeira vez pola FIA como un complemento máis pequeno e barato para os coches de Gran Premio da época para ser efectivo desde 1 de xaneiro de 1948. Entre as carreiras celebradas neste primeiro ano de Fórmula Dous estivo o Gran Premio de Estocolmo de 1948.

En 1948 a Scuderia Ferrari construíu o Ferrari 166 F2, que fixo o seu debut nas carreiras no Gran Premio de Florencia o 26 de setembro de 1948.

As regras limitaban os motores a dous litros de aspiración natural ou 500 cc sobrealimentados (unha opción moi raramente utilizada). Como resultado, os coches eran máis pequenos, máis lixeiros e máis baratos que os usados ​​na Fórmula Un. Isto animou a novas marcas como Cooper a pasar á Fórmula Dous, antes de competir contra grandes fabricantes como Alfa Romeo e Maserati.

De feito, a Fórmula Un nos seus primeiros anos atraeu tan poucos participantes que en 1952 e 1953 todas as carreiras de Gran Premio do Campionato do Mundo, excepto a única Indianapolis 500, disputáronse co regulamento da Fórmula Dous ( houbo, con todo, eventos de Fórmula Un fora de campionato).

A F2 entrou en declive coa chegada do motor de 2.5 L F1 en 1954 (e as carreiras de coches deportivos de pequena capacidade volvéronse particularmente populares), pero en 1957 presentouse unha nova Fórmula Dous, para coches de 1.5 L. Ista pasou a ser dominada polos Coopers con motor traseiro baseados na Fórmula 3 e no seu coche deportivo "Bobtail", mentres os Porsches baseados nos seus deportivos RSK gozaron de certo éxito. Ferrari desenvolveu orixinalmente o seu "Sharknose" Dino 156 como un coche de Fórmula Dous, mentres seguía correndo con coches de Gran Premio con motor dianteiro. O motor dominante desta fórmula foi o Coventry Climax FPF de catro cilindros, coa rara unidade de dezaseis válvulas Borgward gozando de certo éxito.

Unha versión lixeiramente ampliada do Cooper F2 gañou os dous primeiros Grandes Premios de Fórmula Un en 1958, marcando o inicio da era do motor traseiro na Fórmula Un. A fórmula de 1,5 L durou pouco, e a Formula Junior substituíu, de feito, primeiro á Fórmula Tres e despois á Fórmula Dous ata 1963, pero a Fórmula Un de 1,5 L de 1961 foi efectivamente unha continuación desta Fórmula Dous. Para 1960, en preparación para a nova Fórmula Un, celebráronse dous campionatos internacionais, o Campionato de Construtores de Fórmula Dous e o Campionato de Pilotos de Fórmula Dous. O Campionato de Pilotos gañouno Jack Brabham, mentres que o Campionato de Fabricantes acabou nun empate entre Porsche e Cooper.^[1]

A Formula Junior presentouse en 1959, nun intento de englobar as categorías inferiores (tanto unha fórmula de adestramento que substituía á Fórmula 3 como unha categoría internacional de alto nivel por debaixo da Fórmula Un que substituía á Fórmula 2), e pronto se decatouse de que era necesario dividila en dúas novas fórmulas. A Fórmula 2 e a Fórmula 3 reintroducíronse na tempada de 1964, onde a Fórmula 3 requiría motores de produción dun litro, que eran similares á Fórmula Junior cun axuste moi restrinxido, e a Fórmula 2 tamén tiña un tamaño de motor de 1,0 L, pero permitindo motores de carreiras de pura raza. A Fórmula 2 era en gran parte dominio das estrelas da Fórmula 1 nos seus días libres. Os motores eran principalmente de Cosworth (baseado en bloques Ford) e Honda, aínda que apareceron algunhas outras unidades, incluíndo varias unidades baseadas en Fiat e motores de carreiras de BMC e BRM.

Para 1967, a FIA aumentou a capacidade máxima do motor a 1600cc.^[2] Co "retorno á potencia" da Fórmula 1, a fenda entre a Fórmula 1 e a Fórmula 2 considerouse demasiado ampla, e a introdución de novos regulamentos de motores de produción de 1600 cc para a Fórmula 2 devolveu a categoría ao seu papel previsto como serie alimentadora para la Fórmula 1. A FIA tamén presentou o Campionato Europeo de Fórmula 2 en 1967. Ickx, pilotando un Matra MS5, gañou o campionato inaugural por 11 puntos sobre o australiano, Frank Gardner

O motor máis popular de 1600 cc foi o Cosworth FVA, de dezaseis válvulas en cabeza nun bloque Cortina de catro cilindros que era efectivamente a "proba de concepto" para o lendario DFV. O FVA de 1967 daba 220 bhp (160 kW; 220 PS) a 9000 rpm. Tamén apareceron outras unidades, incluíndo un BMW de catro cilindros e un Ferrari Dino V6.

Non obstante, moitos pilotos de Fórmula 1 continuaron pilotando os coches máis pequenos e lixeiros nos fins de semana que non había carreira de campionato, e algunhas grellas de Gran Premio (sobre todo en Alemaña, onde o longo circuíto de Nürburgring podería facer fronte a grandes inscricións) serían unha mestura de coches de Fórmula 1 e Fórmula 2. Jacky Ickx debutou no Gran Premio en Nürburgring nun coche de Fórmula 2 en 1966. Ao ano seguinte Ickx clasificouse co terceiro mellor tempo na xeral pero viuse obrigado a comezar detrás dos coches de Fórmula 1 máis lentos. Ickx logrou rapidamente volver a unha posición de puntos, só para verse obrigado a retirarse coa suspensión rota. Jim Clark, considerado como un dos mellores pilotos de carreiras de todos os tempos, morreu nunha carreira de Fórmula 2 a principios de 1968, en Hockenheimring. Un ano despois Gerhard Mitter morreu en Nürburgring mentres practicaba para o Gran Premio de Alemaña de 1969 nun coche de Fórmula 2.

A "invasión" de pilotos de Fórmula 1 nas filas da Fórmula 2 (unha situación similar á de buschwhacker na NASCAR moderna) permitiuse debido ao sistema usado de clasificación única. Non se lle permitiu a ningún piloto cunha nota "A" anotar puntos no campionato. Un piloto obtiña unha clasificación A a través de varios medios que cambiaron algo ao longo dos anos, como rematar nos puntos en dous eventos de Gran Premio ou entre os tres primeiros en dous eventos do World Sports Car. O campión anual de Fórmula 2 tamén recibía unha cualificación "A" durante un ano, e un campión do mundo de Fórmula Un foi cualificado como "A" durante cinco. Este sistema permitiu aos pilotos menos experimentados traballar cara ao campionato e avanzar nas súas carreiras, ao tempo que permitía aos pilotos maiores manter a man durante os longos descansos entre os Grandes Premios da época.

Nos primeiros anos da fórmula de 1600 cc, Brabham e Lotus foron os construtores máis numerosos, aínda que Ferrari entrou de forma intermitente cun equipo de fabrica, do mesmo xeito que BMW (con chasis construídos por Lola e Dornier). Varios construtores máis pequenos como Matra e Tecno tiveron éxito. Chevron tamén proporcionou coches. A firma francesa Matra gañou as tres primeiras edicións do campionato de Europa, e Tecno a cuarta.

En 1972, a fórmula modificouse para aumentar a potencia permitindo motores de produción de 2,0 litros: os motores Cosworth BD e BMW de catro cilindros dominaron os primeiros anos, e os March con motor BMW foron establecendo gradualmente o seu dominio. En 1976, autorizouse a competir os motores desenvolvidos exclusivamente para carreiras, con Renault desenvolvendo un V6 particularmente potente, aliado a un plan de patrocinio da petroleira Elf, a fórmula estivo brevemente dominada por equipos e pilotos franceses. BMW comezou a apoiar un equipo oficial de March e subiu a aposta a finais dos anos setenta. Incluso o motor Ferrari regresou brevemente cun éxito mínimo. O Hart 420R (derivado en última instancia do Cosworth BDA) tivo un breve éxito en March e o Team Surtees gañou o Campionato de Europa de F2 en 1972 con motores Hart, o piloto Mike Hailwood, pero sobre todo no equipo oficial de Toleman. Os chasis dominantes desta época eran xeralmente de March e Ralt, con Chevron, o francés Elf e Martini e o alemán Maurers tivo éxito brevemente.

Honda volveu á Fórmula 2 a principios dos anos 80 cun potente V6, pero este era un motor "de fábrica" e o custo de competir co equipo Ralt-Honda de fábrica fíxose prohibitivo. Como resultado, as grellas diminuíron en tamaño e o declive do interese pola serie ameazou coa extinción.

Despois da tempada de 1984, a FIA substituíu a Fórmula 2 pola recentemente creada categoría Fórmula 3000, que deseñouse para reducir o custo da competición. Os regulamentos iniciais uníanse ao chasis de estilo F2 cos motores Cosworth DFV V8 de 3.000 cc de aspiración natural, que por entón estaban obsoletos na Fórmula 1 totalmente turbocargada. A serie principal foi o Campionato FIA Fórmula 3000 International, aínda que outros campionatos tamén se executaron segundo as regulacións da Fórmula 3000.

Tras unha ausencia de 25 anos, a FIA restableceu un campionato de Fórmula 2 en 2009.^[3] A diferenza da anterior encarnación, o Campionato de Fórmula 2 foi unha serie de monotipos, con todos os competidores usando o mesmo chasis e motor. A empresa MotorSport Vision de Jonathan Palmer xestionou o campionato e tamén operou e mantivo os coches en nome dos pilotos.^[4] Non houbo equipos no campionato: a diferenza doutras series de deportes de motor profesionais, cada piloto traballou con enxeñeiros proporcionados por MotorSport Vision. Os coches deseñounos Williams Grand Prix Engineering, e estaban propulsados ​​por un motor Audi turboalimentado de 1,8 L desenvolvido por Mountune Racing, con 425 brake horsepower (317 kW; 431 PS). Os coches situáronse entre a Fórmula 1 e a Fórmula 3 en rendemento, e custaron a cada piloto 195.000 libras por tempada.^[5]

O campionato de 2009 comprendeu oito eventos en Europa entre os meses de maio e novembro. Había dúas carreiras por fin de semana, cada unha de 110 km de lonxitude (uns 40 minutos). Dúas sesións de adestramentos de 30 minutos e dúas sesións de cualificación de 30 minutos precedían a ambas carreiras.^[6] O campionato inaugural gañouno Andy Soucek aínda que viuse afectado pola morte de Henry Surtees durante a cuarta rolda en Brands Hatch.^[7]

A serie foi descontinuada pola FIA e MSV despois da tempada 2012.^[8] O campionato tiña dificultades para atraer suficientes pilotos no último ano, e o concepto de equipo único demostrou ser impopular en comparación cos campionatos realizados de forma máis convencional. As series GP2 e Fórmula Renault 3.5 tiñan coches significativamente máis potentes,^[9] e ningún piloto de Fórmula 2 conseguiu para pasar a un equipo de Fórmula Un ata Jolyon Palmer en 2016 con Renault Sport F1 Team.

En 2015, a FIA anunciou plans para revisar o sistema Superlicenza, simplificando os criterios de cualificación e ponderando as distintas series alimentadoras para permitir aos pilotos un sistema de progreso máis lineal. Incluíronse os plans para unha reactivación da categoría de Fórmula 2, que tiña prioridade sobre todas as outras categorías de competición. O World Motorsport Council publicou máis detalles, revelando os plans para modelar o novo campionato de Fórmula 2 na mesma liña que o revivido Campionato Europeo de Fórmula 3 e a recentemente introducida categoría de Fórmula 4.^[10] A serie formará parte da FIA Global Pathway.

En lugar de revivir a serie creando unha nova onde non existira ningunha anteriormente, a FIA optou por cambiar a GP2 Series como "Campionato de Fórmula 2 da FIA" a principios de 2017. Desde entón, os pilotos que se graduaron na F1 inclúe a Charles Leclerc, George Russell e Oscar Piastri. Os once equipos manexan o chasis Dallara F2 2018, impulsado por un motor Mecachrome.