Encoro de Belesar
7°42′45″O / 42.6288888889, -7.7125
O encoro de Belesar é unha presa artificial creada en 1963 no río Miño (a máis grande deste río), situado entre os concellos de Taboada, Chantada, O Saviñao, Paradela, O Páramo, Guntín e Portomarín. A súa capacidade é de 654,5 hm³ e ocupa unha superficie de 2.000 hectáreas e unha cola de 50 quilómetros. Na zona de maior profundidade acada os 135 metros. Ten unha potencia máxima de 227 MW, e produce unha media de 732 GWh ó ano.
| Encoro de Belesar | |
|---|---|
 | |
| Localización administrativa | |
| Estado | España |
| Localización xeográfica | |
| Continente | Europa |
| Cunca | Río Miño |
| Características | |
| Superficie | 2.000 hectáreas |
| Profundiade máxima | 135 m |
| Capacidade | 654,5 hm³ |
| Outros datos | |
| Comunidade autónoma | Galicia |
| Provincia | Lugo |
| Concellos | Taboada, Chantada, O Saviñao, Paradela, O Páramo, Guntín e Portomarín |
| Tipo e uso | pantano artificial central hidroeléctrica |
A presa, construída entre os concellos de Chantada e O Saviñao, toma o seu nome do núcleo onde primeiro se proxectou, o lugar de Belesar (nas parroquias de Belesar e Diomondi), situado a unha distancia de 4,5 quilómetros río abaixo, no Encoro dos Peares.
Construción
Foi creado para abastecer unha central hidroeléctrica, operada na actualidade pola empresa Gas Natural Fenosa. A presa é obra do enxeñeiro Luciano Yordi de Carricarte, e o edificio de control da central eléctrica do arquitecto Juan Castañón de Mena.No encoro traballaron forzados presos políticos, que vivían en condicións moi duras. Polos terreos expropiados para a súa construción pagáronse prezos moi baixos[1] .
A construción do encoro supuxo anegar case 2.000 hectáreas de terreo fértil, ademais da desaparición do Castro Candaz e da vila de Portomarín, que se reedificou preto da súa antiga localización. Outros lugares habitados desapareceron tamén baixo as augas do encoro, como Mourulle, Pincelo, Abeledo ou Portomeñe.
Notas
Galería de imaxes
Encoro de Belesar.
Vista desde San Vitoiro de Ribas de Miño, á altura da desembocadura do río Sardiñeira.
Vista de Castro Candaz
Vista do Miño na desembocadura do río Enviande.
Vista da presa.
Vista da presa.
Véxase tamén
Bibliografía
- Eiré, Afonso (2013). Hércules, ed. Belesar. O orgullo de España. A Coruña. ISBN 978-84-92715-71-8.