Emilio de Villota

De Villota chegou por primeira vez á escena deportiva internacional en 1972, cando correu cun SEAT 124 SC, nas 4 Horas do Jarama, unha rolda do European Touring Car Championship [ETCC]. Nun coche presentado pola Scuderia Filipinetti, foi co-pilotado por H. Hengstenberg ao 15º lugar da xeral. De Villota non volvería ao deporte motor internacional ata 1975, cando volveu a correr no ETCC, esta vez nun Ford Capri RS 2600, esta vez axudado por Jorge de Bagration. O dúo non terminou no Trofeo de Zandvoort, disputado no Circuíto Park Zandvoort. Con todo, cando a parella española uniuse a Nicha Cabral, para a súa carreira en casa, nas 4 Horas do Jarama, terminaron en segundo lugar, aínda que a cinco voltas do gañador.^[3][4]

Valéndose dunha regulamentación que por entón permitía a participación de pilotos privados que puidesen adquirir un monopraza regulamentario e competindo á marxe das escuderías oficiais e do campionato de construtores, Emilio debutou na F1 aos mandos dun Brabham con motor Ford, comprado ao efecto de poder participar no Gran Premio de España de 1976. O regulamento obrigaba a superar unha precualificación con carácter eliminatorio e unha cualificación o sábado, tamén con carácter eliminatorio e que á súa vez definía a orde na grella de saída. De Villota non conseguiu clasificarse.

De Villota volveu a Inglaterra para o comezo da seguinte tempada, unha vez máis competindo para Lyncar que agora presentábase baixo o nome de Iberia Airlines, gañando a carreira de abertura das 1977 Shellsport G8 International Series, en Mallory Park. Con todo, logo de apenas catro carreiras, De Villota abandonou a serie pola F1.^[5][6]

En 1977 o piloto desenvolveu un proxecto máis ambicioso que o convertería no quinto español en participar na Fórmula 1, logo de Alfonso de Portago Alex Soler-Roig Antonio Creus e Paco Godia. Baixo patrocinio principal de Iberia, Emilio liderou a estrutura dun modesto equipo privado que con licenza de "concursante internacional" e baixo a denominación de Iberia Airlines F1 disputou 7 grandes premios da tempada europea. Tratábase dunha escudería privada que non competía no campionato de construtores, tan só competía no de pilotos, e contaba con medios bastante escasos; un camión para desprazar o monopraza e os recambios e un Ford prestado por Ford España no que se desprazaban os membros do persoal, conformada por seis persoas, incluíndo ao propio Emilio. Para o proxecto Iberia, adquiriu un McLaren M23 con motor Ford-Cosworth DFV, pintado coas cores dos patrocinadores do equipo. Aos mandos dese monopraza logrou clasificarse para o Gran Premio de España de 1977, acabando 13º,^[7] e para o Gran Premio de Austria de 1977 no que un accidente na última volta privoulle de cruzar a meta, clasificándose pese a iso en 17ª posición.^[8][9][10]

De novo como privado intentou disputar o Gran Premio de España de 1978, fallando de novo na clasificación. Tras este fracaso afastouse momentaneamente da Fórmula 1 pasando a disputar o campionato Aurora F1, competición orientada a equipos e participantes privados que se disputaba en paralelo á Fórmula 1 con monoprazas de Fórmula 1 e Fórmula 2. No Aurora, un campionato máis económico e que polo tanto facía depender menos aos pilotos de importantes patrocinios ou estruturas deportivas para ser competitivos, Emilio destacou, acabando 3º nos certames de 1978 e 1979, e proclamándose campión en 1980 cun Williams FW07 de RAM Racing. Durante este período, gañou nove carreiras, incluíndo o infame Gran Premio Lotteria di Monza.^[11][12][13]

Nese ano (1980) e de novo como privado volveu intentar a clasificación para o Gran Premio de España de 1980 de Fórmula 1 aos mandos dun Williams e con patrocinio do Banco Occidental. Con todo durante os días previos ao mesmo estalaba unha loita de poder largamente xestada entre a FISA (federación internacional) presidida por Jean-Maríe Balestre e a FOCA (asociación de equipos) liderada por Bernie Ecclestone que conducía finalmente á disputa da proba coa ausencia dos equipos partidarios da FISA e á invalidación dos resultados. Nestas condicións de Villota obtivo a ansiada cualificación podendo disputar a carreira, durante a cal protagonizó un incidente, sacando de pista a Carlos Reutemann e a Jacques Laffite cando trataban de dobralo na loita polo liderado.^[14] Con todo ao quedar invalidados os resultados da proba por parte da FISA a participación neste gran premio non conta a efectos oficiais.^[15]

en 1981, De Villota fixo o cambio á World Endurance Championship of Drivers. Logo de asinar con Having Team Lola, para competir no Grupo 6 cun Lola T600 con motor Cosworth DFV, xunto a Guy Edwards. Fixeron un mal comezo da tempada, non puideron terminar as súas dúas primeiras carreiras. Logo dun oitavo lugar nos ADAC 1000 km Rennen Nürburgring, ao dúo únese Juan Fernández, na que sería a primeira carreira de Villota no Circuíto de Sarthe. O trío finalizou no 15º lugar, e terceiro na súa clase. O gran resultado nas 24 Horas de Le Mans de 1981 inspirou a de Villota e Edwards para gañar a súa seguinte carreira, a Coppa Florio, 6 ore Enna-Pergusa de 1981 por dúas voltas. O dúo gañaría unha vez máis en 1981, esta vez ao final da tempada de 1981 na Flying Tiger 1000. Baixo a choiva intermitente en Brands Hatch, que gañarían por unha marxe de oito voltas.^{[3][16][17][18]}

En 1982 realizou o seu último intento na Fórmula 1. Como piloto privado unha vez máis (co Equipo LBT March) aos mandos esta vez dun March 821, con motor Ford Cosworth, buscou a clasificación, sen éxito, durante cinco grandes premios sendo a primeira vez na súa carreira como piloto de Fórmula 1 que cruzaba o Atlántico para competir fóra de Europa. Tras esta tempada o piloto reorientou a súa carreira cara a outras disciplinas mentres os cambios na regulamentación da Fórmula 1 acababan por facer desaparecer a figura do piloto privado.

En 1988, de Villota retirouse das carreiras internacionais, aínda que aínda gañou tres campionatos españois da Porsche Carrera Cup en catro anos (1993, 1995 e 1996) a nivel nacional. Con todo, en 1996 compite cun Porsche 911 Bi-Turbo no Gran Premio Repsol de Resistencia del Jarama, unha rolda da BRP Global GT series, xunto a Pablo de Villota e Fulvio Ballabio. Sería cinco anos máis antes de que reapareza, esta vez no Autódromo do Estoril, correndo nun Porsche 911 GT2, nunha carreira de GT española. De Villota continuou nas carreiras, aínda que principalmente en España.^{[19][20][21][22][23]}

Actualmente dirixe o equipo e a escola de carreiras, Emilio de Villota Motorsport. O seu fillo Emilio de Villota correu en Fórmula 3 e Fórmula 3000. A súa filla María de Villota foi piloto de probas de Marussia F1. Un grande accidente durante nunha proba en xullo de 2012 deixouna con lesións graves, o que finalmente lle provocou á morte en outubro de 2013.

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

(clave) (nota: resultados en bgrosa indican pole position; resultados en cursiva indican volta rápida)

(clave) (nota: resultados en grosa indican pole position; resultados en cursiva indican volta rápida)

Ano	Equipo	Co-Pilotos	Coche	Clase	voltas	Pos.	Clase Pos.
1981	Team Lola	Guy Edwards Juan Fernández	Lola T600	S +2.0	287	15º	3º
1982	Grid Racing	Desiré Wilson Alain de Cadenet	Grid Plaza S1	C	7	Ret	Ret
1986	John Fitzpatrick Racing	Fermín Velez George Fouché	Porsche 956B	C1	349	4º	4º

(clave) (Carreiras en grosa indican pole position; carreiras en cursiva indican volta rápida)

• Páxina oficial (en castelán)