Druída
Os druídas eran unha elevada clase social dentro das tribos celtas, desempeñaban funcións relixiosas, médicas e de ensino. Os privilexios dos que gozaban (non tomaban parte nas guerras e estaban exentos do pagamento dos impostos) atraían moitos rapaces da nobreza gala para tomaren o ensino necesario e convertérense en druídas. Os coñecementos transmitíanse oralmente durante unha aprendizaxe de vinte anos na que estudaban a natureza e os rituais celtas.
Historia
Xulio César é a principal fonte primaria sobre os druídas, na súa obra Comentarios sobre a guerra das Galias, pero pode ser que recibise o algúns datos do filósofo estoico Posidonio, cuxo relato se confirma coas sagas irlandesas medievais temperás. A descrición de César da asemblea anual dos druidas e a elección dun archidruida ou arquidruída tamén está confirmada por unha saga irlandesa.[1]
A romanización e posteriormente o cristianismo perseguiron os druídas até que acabaron por disolver a relixión celta, da cal os druídas eran os principais depositarios.
Romanización
Coa conquista romana das rexións celtas da Europa continental e das Illas Británicas, iniciouse un proceso de romanización que implicou cambios políticos, militares, culturais e relixiosos. A administración romana tendía a integrar as elites locais coa poboación indíxena procurando unha gobernanza máis efectiva, o que levou a unha certa asimilación cultural e relixiosa. Os druídas, como líderes espirituais e culturais, atopáronse en crecente desacordo coa novo orde, e foron reprimidos na Galia polos romanos baixo Tiberio (emperador entre o ano 14 e o 37) e probabelmente en Britania un pouco máis tarde.[1][2]
Impacto do cristianismo
Coa chegada do cristianismo, aumentou aínda máis a presión sobre a estrutura relixiosa celta. Os druídas, cuxas prácticas e crenzas diferían substancialmente das cristiás, foron vistas como pagás e incompatíbeis coa nova fe. Isto levou a unha persecución e ao declive da súa influencia e prácticas.[3][4]
Herdanza e legado
A pesar da súa desaparición como unha clase influente, a herdanza dos druídas sobrevive na cultura celta a través da mitoloxía, da literatura e das tradicións orais. En Irlanda perdieron as súas funcións sacerdotais após a chegada do cristianismo e sobreviviron como poetas, historiadores e xuíces (filid, senchaidi e brithemain). Algúns eruditos cren que os brahmanas hindús en Oriente e os druídas celtas en Occidente foron supervivencias laterais dun antigo sacerdocio indoeuropeo.[1]
Na cultura popular, os druídas son frecuentemente retratados como sabios místicos ou magos, especialmente en personaxes de bandas deseñadas como Panoramix de Asterix, e en videoxogos e literatura de fantasía, onde son asociados coa natureza, a maxia e a curación.
Etimoloxía
Descoñécese a etimoloxía da palabra "druída", mais Plinio o Vello relacionábaa co termo grego drus (aciñeira); non obstante, actualmente os historiadores cren que o máis probable é que proceda do termo celta dru-uid-es, que significa "os moi sabios".
Notas
Véxase tamén
Ligazóns externas
- Druidas - Celtiberia.net (en castelán)