Mundial de Fútbol de 1994

Tres países presetaron a súa candidatura para organizar o torneo: o Brasil, os Estados Unidos e Marrocos. Varios factores fixeron que a candidatura norteamericana fose a favorita para ser nomeada organizadora do torneo. O primeiro foi a rápida preparación que amosou o país para organizar a edición de 1986 tras a renuncia de Colombia, aínda que finalmente se escollera como sede México. O segundo foi que a FIFA tiña a esperanza de que a elección aumentase a popularidade do fútbol no país. Finalmente, a inspección dos estadios do Brasil demostrou que estes eran deficientes para a celebración do torneo, mentres que a candidatura de Marrocos baseábase na construción de nove novos estadios.^[1] A votación para a elección da sede foi celebrada en Zúric o 4 de xullo de 1988. A votación tan só foi dunha rolda debido a que a candidatura dos Estados Unidos recibiu finalmente máis da metade dos votos.^[2] Chile tamén presentara candidatura, mais retirouse antes da celebración da votación.

Resultados da votación
País	Votos
Estados Unidos	10
Marrocos	7
Brasil	2

O Mundial de 1994 tivo récord, naquela altura, de equipos participantes con 144 inscritos, entre os cales destacaban o ingreso dos novos estados formados a partir da desintegración de países como Checoslovaquia, Iugoslavia, e a Unión Soviética. Esta edición foi a primeira vez desde 1938 na que non participou ningunha das asociacións do Reino Unido (Escocia, Gales, Inglaterra e Irlanda do Norte). Cómpre destacar tamén que esta edición supuxo o regreso a un Mundial de Alemaña como selección única, após a disolución da República Democrática Alemá tras a caída do Muro de Berlín o 9 de novembro de 1989.

As seguintes foron as vinte e catro seleccións clasificadas para a fase final da Copa do Mundo. Entre paréntese figura a clasificación mundial da FIFA de cada equipo antes da celebración do campionato.^[3]

Para o campionato estabelecéronse nove sedes ao longo do país, ocupando estadios utilizados principalmente para a práctica do fútbol americano. Isto foi debido á inexistencia de grandes estadios especializados en fútbol. A maioría destes estadios estaban situados nas proximidades das grandes cidades. Debido a que a nivel internacional estas áreas era pouco coñecidas, o Comité Organizador chamou ás co nome da área metropolitana que os contiña. Así, as sedes elixidas foron Boston, Chicago, Dallas, Detroit, Nova York, Orlando, Os Ánxeles, San Francisco e a capital Washington.

No proceso foron descartadas outras sedes en grandes cidades como Atlanta, Denver, Filadelfia, Kansas City, Las Vegas, Miami, Minneapolis, Nova Orleáns, Seattle e Tampa. Dentro das sedes escollidas, tamén se tiveron que descartar varios estadios modernos como o Joe Robbie Stadium de Miami e o Candlestick Park de San Francisco por conflitos de calendario coa Major League Baseball. O estadio máis utilizado foi o Rose Bowl de Pasadena (Os Ánxeles), o cal albergou oito encontros, incluída unha semifinal, o xogo polo terceiro lugar e a final. O Giants Stadium cerca de Nova York albergou sete, incluíndo a outra semifinal; Boston, San Francisco e Dallas seis; Chicago, Washington e Orlando cinco e, finalmente, Detroit catro. A sede de Detroit foi a única que non acolleu ningún encontro da fase de eliminatorias.

Os Ánxeles	San Francisco	Detroit	Nova York
Rose Bowl	Stanford Stadium	Pontiac Silverdome	Giants Stadium
Capacidade: 94.194	Capacidade: 84.147	Capacidade: 77.557	Capacidade: 76.322
Dallas	Os Ánxeles Detroit San Francisco Nova York Orlando Chicago Dallas Boston Washington, D.C.
Cotton Bowl
Capacidade: 64.000
Chicago	Orlando	Boston	Washington, D.C.
Soldier Field	Citrus Bowl	Foxboro Stadium	Robert F. Kennedy Memorial Stadium
Capacidade: 63.160	Capacidade: 62.387	Capacidade: 54.456	Capacidade: 53.121

Hristo Stoichkov e Oleg Salenko recibiron a Bota de Ouro ao anotar seis goles.^[4] En total, foron marcados 141 goles por 81 xogadores, sendo tan só un deles considerado en propia meta.

3 goles

2 goles

1 gol

Autogol

• Andrés Escobar (contra Estados Unidos)

• Bota de Ouro ao máximo goleador: Hristo Stoichkov e Oleg Salenko
• Balón de Ouro ao mellor xogador: Romário
• Premio Yashin ao mellor porteiro: Michel Preud'homme
• Mellor xogador novo: Marc Overmars
• Premio ao xogo limpo:  Brasil
• Premio ao equipo máis entretido:  Brasil

A FIFA divulgou o equipo ideal do torneo, o cal foi escollido polos membros do Grupo de Estudos Técnicos da FIFA.

Despois do torneo, a FIFA publicou unha clasificación de todos os equipos que competiron na fase final do mundial baseada no progreso da competición, os resultados golbais e a calidade do opoñente.^[5]

P	Selección	G	X	V	E	D	GF	GC	DF	Pts.
1	Brasil	B	7	5	2	0	11	3	+8	17
2	Italia	E	7	4	2	1	8	5	+3	14
3	Suecia	B	7	3	3	1	15	8	+7	12
4	Bulgaria	D	7	3	1	3	10	11	−1	10
Eliminados en cuartos de final
5	Alemaña	C	5	3	1	1	9	7	+2	10
6	Romanía	A	5	3	1	1	10	9	+1	10
7	Países Baixos	F	5	3	0	2	8	6	+2	9
8	España	C	5	2	2	1	10	6	+4	8
Eliminados en oitavos de final
9	Nixeria	D	4	2	0	2	7	4	+3	6
10	Arxentina	D	4	2	0	2	8	6	+2	6
11	Bélxica	F	4	2	0	2	4	4	0	6
12	Arabia Saudita	F	4	2	0	2	5	6	−1	6
13	México	E	4	1	2	1	4	4	0	5
14	Estados Unidos	A	4	1	1	2	3	4	−1	4
15	Suíza	A	4	1	1	2	5	7	−2	4
16	Irlanda	E	4	1	1	2	2	4	−2	4
Eliminados na fase de grupos
17	Noruega	E	3	1	1	1	1	1	0	4
18	Rusia	B	3	1	0	2	7	6	+1	3
19	Colombia	A	3	1	0	2	4	5	−1	3
20	Corea do Sur	C	3	0	2	1	4	5	−1	2
21	Bolivia	C	3	0	1	2	1	4	−3	1
22	Camerún	B	3	0	1	2	3	11	−8	1
23	Marrocos	F	3	0	0	3	2	5	−3	0
24	Grecia	D	3	0	0	3	0	10	−10	0

• Copa do Mundo de Fútbol
• Dólar de prata do Mundial de Fútbol de 1994

• Páxina web sobre o mundial en da FIFA.com Arquivado 22 de xuño de 2020 en Wayback Machine.