Benjamín Santos

Chegou a Rosario Central en 1944, procedente da súa Cafferata natal e despois de ter xogado no Círculo Social y Deportivo General Belgrano de Santa Isabel, na provincia de Santa Fe.​

Na súa primeira tempada en Rosario xogou 15 encontros e converteu 6 goles. Foi no campionato de 1946 no que se consolidou como un dos mellores dianteiros do país, marcando 19 goles, cinco menos que o máximo anotador do torneo, Mario Boyé, de Boca Juniors. Colleu así a remuda de Waldino Aguirre como referencia no ataque do equipo, e durante os seguintes anos formou dianteira entre outros con Rubén Bravo, Bernardo Vilariño e Alejandro Mur. En 1948 foi o máximo goleador do torneo, ao marcar 21 goles en 20 partidos.​

En total disputou con Rosario Central 111 partidos e marcou 66 goles, atopándose na actualidade entre os dez máximos goleadores da historia do club no profesionalismo, además de ser o primeiro xogador do club en proclamarse como máximo goleador dun torneo de Primeira División

As súas boas actuacións chamaron a atención do Torino de Italia. O traspaso contou coa oposición da AFA, que consideraba ao xogador como un bo valor para a selección arxentina de cara ao Mundial de 1950, e ao emigrar non podería ser convocado. Finalmente a súa venda foi decidida a través dunha votación entre os socios, e completouse por un prezo de 275.000 pesos arxentinos.

Chegou ao equipo italiano en 1949, cando o club se recuperaba da Traxedia de Superga, o accidente aéreo no que faleceron 18 xogadores do equipo. Tocoulle substituír o capitán Valentino Mazzola. Debutou cun gol fronte ao Venezia na primeira xornada e pechou a súa primeira tempada no Torino con 27 goles na Serie A, o que o converte no quinto futbolista con máis goles no seu debut na liga italiana.​ Quedou como cuarto máximo anotador da liga esa tempada, a oito goles do dianteiro sueco do Milan Gunnar Nordahl.

Na tempada 1950/51 marcou 14 tantos en 27 partidos, pero o equipo protagonizou unha frouxa campaña, rematando na 17ª posición e salvando por pouco a categoría.

En 1951, fichou polo Pro Patria de Busto Arsizio, onde atrasou a súa posición no campo. Marcou catro goles nesa tempada, mentres que na seguinte sufriu unha grave lesión de xeonllo, que o afastou dos terreos de xogo durante un tempo.

En 1956 chegou á Coruña, onde foi posto a proba polo Deportivo da Coruña no Trofeo Concepción Arenal. A súa boa actuación convenceu ao club coruñés, que o acabou fichando xa comezada a tempada 1956/57.^[1] Debutou na Primeira División na xornada 5 contra o FC Barcelona en Les Corts, formando dianteira xunto con Polo, Arsenio e Tino. Disputou un total de 13 partidos, marcando un gol contra o Jaén, e ao rematar a campaña colgou as botas.

Trala súa retirada instalouse en Busto Arzisio, onde comezou a adestrar na canteira do Pro Patria. En 1960 colleu as rendas do Torino, no que actuara anos atrás como futbolista, e ao que adestrou durante dúas tempadas e media na Serie A. Na súa primeira campaña á fronte do club piemontés dirixiu a xogadores como Bearzot, Ferrario, Ferrini ou Vieri, acabando a liga no posto 12º. Na Copa Italia chegou ás semifinais, onde foi eliminado pola Lazio na quenda de penaltis, despois de empatar a un gol.

Na tempada 1961/62 o equipo reforzouse con xogadores como Rosato, Baker e o escocés Denis Law, e completou a tempada na sétima posición. Disputou ademais a Copa da Amizade, chegando ata a final, onde perdeu contra o Lens francés. Adestrou o Torino ata decembro de 1962.

En 1963 pasou ao Genoa, tamén da Serie A, co que acabou a tempada 1963/64 na oitava praza.

O 21 de xullo de 1964 saíu dende A Coruña acompañado pola súa muller, Liliana Milani, e as súas dúas fillas, Matilde e Nicoletta, con dirección a Madrid, de onde pensaban dirixirse a Italia. Pero nas inmediacións de Medina del Campo, o Fiat 1300 no que viaxaban sufriu un accidente, no que Benjamín perdeu a vida, con 40 anos de idade, mentres que elas resultaron feridas.^[2]

• Datos do xogador en BDFutbol (en castelán).