Óscar Ferro
Óscar Julio Ferro Gándara, nado en Montevideo o 2 de marzo de 1967, é un exfutbolista uruguaio. Xogaba de porteiro e desenvolveu gran parte da súa carreira deportiva en Peñarol, co que gañou 6 campionatos na Primeira División do Uruguai e a Copa Libertadores de 1987. Foi internacional coa selección uruguaia e conquistou a Copa América de 1995.
| Óscar Ferro | |||
|---|---|---|---|
| Información persoal | |||
| Nome | Óscar Julio Ferro Gándara | ||
| Nacemento | 2 de marzo de 1967 | ||
| Lugar de nacemento | Montevideo | ||
| Altura | 1,84 m. | ||
| Posición | Porteiro | ||
| Carreira xuvenil | |||
| Peñarol | |||
| Carreira sénior | |||
| Anos | Equipos | Aprs | (Gls) |
| 1984–1995 | Peñarol | ||
| 1995–1998 | Ferro Carril Oeste | 72 | (0) |
| 1998–1999 | Sporting Cristal | 55 | (0) |
| 2000 | Compostela | 2 | (0) |
| 2000 | Atlético Tucumán | 29 | (0) |
| 2001 | Defensor | 3 | (0) |
| 2001 | Guaraní | ||
| 2002–2003 | Peñarol | ||
| Selección nacional | |||
| 1988–1995 | Uruguai | 9 | (0) |
| Partidos e goles só en liga doméstica. [ editar datos en Wikidata ] | |||
Traxectoria
Naceu en Montevideo nunha familia de orixe galega, polo que foi alcumado polos afeccionados como "El gallego Ferro".[1] Formouse nas categorías inferiores de Peñarol e debutou co primeiro equipo en 1984. Foi suplente de Eduardo Pereira nos primeiros anos, facéndose coa titularidade trala marcha deste. Militou unha década no equipo negro e amarelo, co que conquistou seis campionatos uruguaios e a Copa Libertadores de 1987.
En 1995 fichou polo Ferro Carril Oeste, da Primeira División da Arxentina, onde xogou ata 1998, cando pasou ao Sporting Cristal do Perú.
En xaneiro do ano 2000 chegou a terras galegas para asinar coa SD Compostela, na Segunda División. Aínda que fixo un gran debut contra o Recreativo de Huelva na mesma semana da súa chegada,[2] finalmente disputou só un total de tres partidos durante a tempada, sendo Ponk e Rafa Gómez os gardametas máis utilizados nas aliñacións de David Vidal e dos seus sucesores no banco, Pichi Lucas e Carlos Ballesta.
Deixou o equipo compostelán trala penúltima xornada de liga e volveu á Arxentina, onde fichou polo Atlético Tucumán, da Primera B, segunda categoría do fútbol arxentino. A continuación pasou polo Defensor uruguaio e o Guaraní paraguaio, antes de pechar a súa carreira no mesmo club no que a comezara, o Peñarol.
Trala súa retirada continuou traballando en Peñarol, como adestrador de porteiros.[3]
Selección nacional
Foi nove veces internacional coa selección uruguaia, coa que debutou o 9 de novembro de 1988, nun partido amigable contra Chile no Estadio Centenario. Formou parte do equipo que conquistou a Copa América de 1995, aínda que non disputou ningún minuto, sendo o gardameta titular Fernando Álvez.[4]
Notas
Véxase tamén
Ligazóns externas
- Perfil nas seleccións de fútbol nacionais
- Datos do xogador en BDFutbol (en castelán).
- Datos do xogador en national-football-teams.com (en inglés).
- Datos do xogador no sitio web da Asociación Uruguaia de Fútbol (en castelán).