Johnny Cash

Cash stie as bern bekend ûnder syn inisjalen J.R. Syn namme folút wie John Ray: syn mem woe him John neame, wylst syn heit de foarkar joech oan Ray, dat doe kaam as kompromis J.R. út 'e bus. Mar yn 'e Amerikaanske Loftmacht wie it net tastien om inisjalen as foarnamme te brûken. Dêrom begûn Cash yn syn tsjinsttiid as jongfolwoeksene de namme John R. Cash te brûken. Doe't er noch wer letter úteinsette mei in wurkpaad as muzikant, feroare er syn namme op oanrieden fan syn platemaatskippij yn Johnny Cash, om't dat sympatiker klonk.

Johnny Cash waard op 26 febrewaris 1932 berne yn Kingsland, op it plattelân fan 'e Súdlike Amerikaanske steat Arkansas, as de soan fan Ray Cash en dy syn frou Carrie Cloveree Rivers. Hy wie de middelste yn in húshâlding fan sân bern, mei twa âldere bruorren, Roy en Jack, in âldere suster, Margaret Louise, twa jongere susters, Reba en Joanne, en ien jongere broer, Tommy (dy't letter ek in súksesfol country-artyst wurde soe). Cash wie fan Ingelsk en Skotsk etnysk komôf. Syn beppe oan heitekant woe hawwe, hja hie ek Yndiaansk bloed, fan 'e Sjeroky (Cherokee), mar út in DNA-test dy't yn 2021 ferrjochte waard by Cash syn dochter Rosanne die bliken dat sy gjin Yndiaanske genetyske markers hat. De famylje Cash kaam oarspronklik út 'e krite Fife, oan 'e eastkust fan Skotlân boppe de Firth fan Forth, dêr't Johnny Cash syn stambeam oant de alfde iuw tebekfolgje koe. In mar dêre, Cash Loch, en ferskate oare geografyske plakken drage syn famyljenamme.

Cash waard grutbrocht as lid fan 'e Súdlike Baptistekonvinsje en bleau syn hiele libben in fromme, mar trûblearre kristen. Yn maart 1935, doe't Cash trije jier wie, setten syn âlden har mei de bern nei wenjen yn it plak Dyess, in koloanje dy't yn it ramt fan 'e New Deal fan presidint Franklin D. Roosevelt fêstige wie om behoeftige gesinnen de mooglikheid te jaan grûn te bewurkjen dy't se letter yn eigendom krije koene. It hûs dêr't Cash yn opgroeide waard yn 2018 opnommen yn it Amerikaanske Nasjonaal Register fan Histoaryske Plakken (NRHP) ûnder de namme fan Farm No. 266, Johnny Cash Boyhood Home.

Fan 1937 ôf, doe't er fiif jier wie, wurke Cash yn 'e katoenfjilden mei syn âlden en bruorren en susters. Datselde jiers strûpten harren ikkers en wente der by in oerstreaming ûnder, in foarfal dêr't er letter it liet Five Feet High and Rising oer skriuwe soe. De swierrichheden dy't syn famylje ûnder de Grutte Depresje fan 'e 1930-er jierren trochmakke, joegen Cash in libbenslange sympaty foar de earmen en de arbeidersklasse, en foarmen de ynspiraasje foar frijwat fan syn lieten. Yn 1944 waard Cash syn âldere broer Jack, dy't him tige nei wie, mei fjirtjin jier op syn wurk suver midstwa snien troch in ûnbefeilige tafelseage. Hy ferstoar in wike letter nei in lange lijenswei. Cash wie de deis dat it barde oan it angelfiskjen en hold oan it traumatisearjende foarfal in libbenslang skuldgefoel oer.

Cash wie muzikaal oanlein en syn ierste oantinkens waarden dominearre troch de gospelmuzyk dy't hy, syn mem en syn bruorren en susters songen as se yn 'e fjilden oan it wurk wiene, en dêr't se jûns thús nei harken op 'e radio. Hy learde as bern gitaarspyljen fan syn mem en in freon en sette mei tolve jier útein mei it skriuwen fan ferskes. As bern hied er in hege tenoarstim, mar nei't er it burd yn 'e kiel krige, sakke dy nei in djippe bas-bariton. Doe't er op 'e middelbere skoalle siet, song Cash foar it pleatslike radiostasjon. Jierren en jierren letter soed er in (postúm útbrocht) album opnimme mei as titel My Mother's Hymn Book ("Us Memme Sangboek"), mei de gospelferskes en hymnen dy't er fan syn mem leard hie. In oare iere ynfloed op syn muzikale ûntjouwing wie de tradisjonele Keltyske muzyk fan Ierlân, dy't er ienris yn 'e wike hearde fan Dennis Day yn it radioprogramma fan Jack Benny.

Op 7 july 1950, doe't er achttjin jier wie, naam Cash tsjinst by de Amerikaanske Loftmacht. Nei't er in trainingsprogramma trochrûn hie op 'e Loftmachtbasis Lackland en in oanfoljende technyske training op 'e Lofmachtbasis Brooks, beide by San Antonio, yn Teksas, waard er tafoege oan it 12e Radio Squadron Mobile fan 'e Feilichheidstsjinst fan 'e Amerikaanske Loftmacht, dat legere wie yn Landsberg am Lech, yn West-Dútslân. Hy wurke dêre as Morsekoade-spesjalist dy't Morseberjochten fan it Reade Leger opheine moast. Nei eigen sizzen wie Cash sadwaande de earste Amerikaan dy't yn 1953 it nijs fan it ferstjerren fan Sovjet-lieder Josef Stalin hearde. Wylst er yn Landsberg lei, gied er yn syn frije tiid troch mei it skriuwen fan ferskes, en teffens rjochte er mei inkele oare soldaten in bandsje op, de Landsberg Barbarians. Op 3 july 1954 waard Cash earfol ûntslein út 'e Amerikaanske Striidkrêften mei de rang fan sersjant 1e klasse.

Op 18 july 1951, doe't er syn begjintraining foar de Amerikaanske Loftmacht folge, mette Cash by in besyk oan in rolredensbaan yn San Antonio de doe santjinjierrige Vivian Liberto. Hja wie in tige tsjep famke mei in heit dy't fan Sisyljaansk komôf wie, wylst har mem Dútsk, Iersk en Afro-Amerikaansk bloed hie. Cash en Vivian giene trije wiken mei-inoar om, oant er foar trije jier útstjoerd waard nei West-Dútslân. Hoewol't it net maklik wie om 'e ferkearing oer sa'n lange ôfstân geande te hâlden, wiene Cash en Vivian sa smoarfereale, dat se it oprêden. Yn dy jierren wikselen se hûnderten leafdesbrieven út. Nei't er út militêre tsjinst ûntslein wie, kearde Cash fuortendaliks werom nei Teksas om by Vivian te wêzen. Ien moanne en fjouwer dagen nei't er út 'e tsjinst kommen wie, op 7 augustus 1954, trouden se yn 'e roomske Sint-Annatsjerke yn San Antonio. Cash en Vivian krigen fjouwer dochters: Rosanne, berne op 22 maaie 1955; Kathy, berne op 16 april 1956; Cindy, berne op 19 july 1959; en Tara, berne op 24 augustus 1961.

Nei harren houlik setten Cash en syn frou Vivian harren nei wenjen yn Memphis (Tennessee), dêr't Cash syn al rillegau úttynjende húshâlding besocht te ûnderhâlden as kolporteur yn húshâldlike apparaten wylst er foar radiokommentator learde. Jûns, yn syn frije tiid, spile er muzyk en song er mei gitarist Luther Perkins en kontrabassist Marshall Grant, dy't letter bekend kamen te stean as The Tennessee Two. Op in stuit yn 1955 skrabe Cash al syn moed gear en stapte er nei de opnamestudio fan platemaatskippij Sun Records, dêr't er audysje die foar muzykprodusint Sam Phillips. Dêrby song er gospellieten, mar Phillips fertelde him dat er gjin gospel mear opnaam om't dêr gjin hannel yn siet. Neffens in faak opdist mar mooglik apokryf ferhaal soed er tsjin Cash sein hawwe: "Gean nei hûs en sûndigje, en kom dan werom mei in liet dat ik ferkeapje kin." (Yn in fraachpetear yn 2002 ûntstried Cash dat it sa gien wie.) Dêrop brocht Cash guon fan syn eigen ferskes te'n gehoare, dy't mear ta it rockabillysjenre hearden, en dêrmei wist er de belangstelling fan Phillips te wekjen.

De earste plaat dy't Cash foar Sun Records opnaam, Cry! Cry! Cry!, mei as B-kant Hey Porter, waard ein juny 1955 útbrocht en wie in súkses yn hitlisten foar countrymuzyk. Mei syn twadde plaat, Folsom Prison Blues, helle er de top 5. In oare iere hit wie I Walk the Line, út 1956, wêrmei't Cash syn earste nûmer 1-hit skoarde. Yn 1957 waard er de earste artyst fan Sun Records dêr't in LP fan útbrocht waard. Yn 'e opnamestudio fan Sun Records kaam Cash al ier yn 'e kunde mei oare rizende stjerren fan 'e Amerikaanske muzykyndustry yn 'e 1950-er jierren, ûnder wa Carl Perkins, Jerry Lee Lewis en Elvis Presley. Mei dy trije ymprovisearre er yn desimber 1956 sels in kear wat muzyk, wêrby't Phillips de opname-apparatuer rinne liet. Sadwaande is it resultaat bewarre bleaun en letter útbrocht ûnder de namme Million Dollar Quartet.

Hoewol't er de bêst ferkeapjende en produktyfste artyst fan Sun Records wie, fielde Cash him yn syn dwaan en litten beheind by it lytse platelabel. Phillips wegere noch altyd om gospelferskes op te nimmen, en Cash krige mar 3% royaltys betelle ynstee fan it gongbere taryf fan 5%. Dat, yn 1958 gied er by Sun wei en sleat er in platekontrakt mei Columbia Records. De earste grutte hit dy't Cash by Columbia hie, wie syn single Don't Take Your Guns to Town. Syn karriêre wie by it nije label op 'e noed fan Saul Holiff, in Kanadeeske ympressario, waans soan oer harren relaasje letter de biografyske film My Father and the Man in Black makke. Cash krige no mear frijheid, en it twadde album dat er by Columbia útbrocht, Hymns by Johnny Cash, wie in gospelalbum. Underwilens gie Sun Records lykwols ek gewoan troch mei it útbringen fan muzyk fan Cash. Hy hie dêr nammentlik sa'n grutte fûnskatalogus fan opnommen wurk efterlitten, dat it oant 1964 duorre ear't dy útput wie. Sa wie Cash dus yn 'e ûngebrûklike omstannichheid dat der nije singles en albums fan útbrocht waarden by twa ferskillende platemaatskippijen.

Frijwol fan it begjin fan syn karriêre ôf gie Cash op toernee troch de Feriene Steaten, mei The Tennessee Two (Luther Perkins en Marshall Grant) as syn band. Letter joech drummer W.S. "Fluke" Holland him dêrby en waarden se The Tennessee Three. Yn 'e earste jierren dielden Cash-en-dy gauris optredens mei oare artysten. Trochdat se mei-inoar op toernee giene, wiene hy, Elvis Presley en Jerry Lee Lewis gjin dizenige kunde, mar koene se inoar troch ende wer troch. Sa kaam er fan 1955 ôf ek goed yn 'e kunde mei June Carter, in jonge countrysjongster fan likernôch syn eigen jierren. Sy wie in lid fan 'e ferneamde Carter Family, in muzikale famylje dy't (anno 2023) trije generaasjes fan sjongers fuortbrocht hat. Cash en June rekken al rillegau smoarfereale opinoar, mar se wiene allebeide mei oaren troud, dat it koe ynearsten tusken harren neat wurde. It wie yn dyselde snuorje dat Cash himsels konsekwint hielendal yn it swart begûn te klaaien. Syn kollega-artysten neamden him dêrom yn 't earstoan "the Undertaker" ("de Begraffenisûndernimmer"). Sels woed er hawwe dat er it die om't swarte klean op toernee langer skjin (lykjend) te hâlden wiene, al kaam er letter, yn it liet Man in Black, mei in oare útlis, ntl. dat it in maatskiplik-polityk statement wie.

Doe't er yn 'e twadde helte fan 'e 1950-er jierren in sjonger fan namme waard, rekke Cash oan 'e drank. Teffens rekke er ferslave oan drugs, te witten: amfetamine en barbituraten. In koart skoftke dielde er in appartemint yn Nashville mei in oare ferneamde countrysjonger, Waylon Jennings, dy't ek swier ferslave wie oan amfetaminen. Cash brûkte de drugs yn 'e earstoan om wekker te bliuwen op toernees wêrby't er troch lette optredens en nachtlike reizen nei oare lokaasjes fierstente min sliep krige. Yn in fraachpetear út 1997, seid er oer syn ferslaving: "Ik naam de pillen in skoftke, en doe begûnen de pillen my te nimmen." Syn freonen besloegen syn "senuweftigens" en syn ûnfoarsisber hâlden en dragen mei de gek, net beseffend dat it warskôgingstekens wiene fan in oanboazjende drugsferslaving.

Yn 1960 krige Cash syn eigen stjer op 'e Hollywood Walk of Fame op Hollywood Boulevard yn Los Angeles. Yn 1961 ferhuze er mei Vivian en de bern nei it plakje Casitas Springs, yn Súdlik Kalifornje. Hy helle ek syn âldelju dêrhinne en besoarge syn heit in baan as behearder fan in lyts trailerpark mei steancaravans, dat it Johnny Cash Trailer Park kaam te hjitten. Njonken syn wurkpaad as sjonger wie Cash ek aktyf as akteur. Dat begûn yn 1961 doe't er in rol hie yn 'e film Five Minutes to Live, letter werútbrocht ûnder de titel Door-to-Door Maniac. Dêrfoar skreau en song er ek de titelmuzyk. Teffens hie Cash yn dy perioade gastrollen yn ferskate klassike westernsearjes, lykas Shotgun Slade, Wagon Train en The Deputy.

Hoewol't er yn in protte opsichten yn in delgeande spiraal siet, wie Cash troch syn hyperaktive kreätiviteit likegoed noch by steat om nije súksessen te beheljen. Sa hied er yn 1963 in gigantyske hit mei it liet Ring of Fire, dat troch June Carter skreaun wie. It berikte net inkeld it earste plak yn 'e countryhitlist Hot Country Singles, mar wie ek súksesfol yn 'e pophitlist Billboard Hot 100, dêr't it de top 20 helle. Mids 1960-er jierren brocht Cash in stikmannich konseptalbums út, wêrûnder Bitter Tears: Ballads of the American Indian (1964) en Sings the Ballads of the True West (1965), wêryn't er foardrachten (spoken word) fermong mei lieten. Hoewol't dêr krityk op kaam, wist Cash it troch syn ynset ta in súkses te meitsjen. Yn 1967 hied er in nije hit mei Jackson, in duët mei June Carter dat in Grammy Award wûn.

Yn juny 1965 fleach Cash syn camper yn 'e brân doe't er yn it Kalifornyske Nasjonaal Wâld Los Padres út te angelfiskjen wie mei syn omkesizzer Damon Fielder. Dêrtroch ûntstie in boskbrân dêr't er op in hier nei by omkaam en dy't 206 ha beskerme natoergebiet yn 'e jiske lei. Trije bergen waarden kealbaarnd en 49 fan 'e 53 swier bedrige Kalifornyske kondors waarden út harren wengebiet ferdreaun. In dwerse Cash wie ûnberoufol en sei "Dy ferdomde leffe gieren fan jimme kinne my neat ferrekke." Hy bewearde dat de brân begûn wie troch fûnken út 'e stikkene útlaat fan 'e camper, mar Fielder sei letter dat Cash neffens him in fjurke stookt hie om waarm te bliuwen en ûnder ynfloed fan drank en drugs net murken hie dat it mei syn kampfjoer út 'e klauwen rûn. Cash waard oanklage troch it Amerikaanske regear, mar de saak waard úteinlik bûten de rjochter om skikt, wêrby't Cash in boete fan $82.000 betelje moast.

Hoewol't Cash in imago kultivearre fan 'e romantyske rebel, siet er eins nea yn it tichthûs. Nettsjinsteande dat er ferskate kearen arrestearre waard foar oertrêdings, brocht er dêrby nea mear as ien nacht yn 'e sel troch. Op 11 maaie 1965 waard er yn Starksville (Mississippy) oppakt foar ûnrjochtlike betrêding fan ferbean terrein, doe't er him te neare nacht ûnder ynfloed op priveegrûn bejoech om blommen te plôkjen. (Dêroer skreau er neitiid it liet Starkville City Jail.) Datselde jiers, wylst er op toernee wie, stiek er de Meksikaanske grins oer om in nije lading drugs op te heljen. By weromkomst yn 'e Feriene Steaten waard er op 4 oktober yn El Paso opwachte troch de narkotikabrigade fan 'e pleatslike plysje, dy't fermoede dat er heroïne smokkele. Dat bliek lykwol net sa te wêzen. Wol waarden der 688 kapsules Dexedrine (amfetamine) en 475 kapsules Equanil© (downers) yn syn gitaar oantroffen, mar om't er dêr in doktersresept foar produsearje koe, krige er inkeld in straf ûnder betingst oplein om't er it spul net by de dûane oanjûn hie.

Mids 1960-er jierren berikte Cash syn drank- en drugsferslaving in djiptepunt, wat in wichtige faktor wie by it stikkenrinnen fan syn houlik mei Vivian. Oare dingen dy't tusken harren spilen, wie dat Cash op toernee in stikmannich kearen oerhoer bedreaun hie mei froulike fans, en teffens syn nauwe relaasje mei June Carter, mei wa't er sûnt 1961 ferskate kearen op toernee gien wie. Yn 1966 barste de bom en gie Vivian by him wei. Se naam harren fjouwer dochters mei, dy't neitiid troch har allinne grutbrocht waarden.

By in optreden yn London, yn 'e Kanadeeske provinsje Ontario, op 22 febrewaris 1968, die Cash op it poadium in houliksoansiik oan June Carter. Se joech him tawurd en it pear troude in wike letter, op 1 maart, yn Franklin (Kentucky). Dat wie trettjin jier nei't se foar it earst mei-inoar yn 'e kunde kommen wiene yn 'e kûlissen fan 'e Grand Ole Opry yn Nashville. Cash waard troch syn houlik mei June de styfheit fan Carlene en Rosie, June har dochters út har earste beide houliken mei countrysjonger Carl Smith en autokoereur Edwin "Rip" Nix. Hy en June krigen tegearre ien bern, in soan, John Carter Cash, dy't berne waard op 3 maart 1970.

De lêste kear dat Cash arrestearre waard, wie yn 1967 yn LaFayette, yn Georgia, dêr't de pleatslike plysje in pûdfol pillen yn syn auto oantrof nei't er in ferkearsûngemak feroarsake hie. Cash besocht in plysje om te keapjen om him gean te litten, mar waard ynstee in nacht yn 'e sel set. Nei't er syn roes útsliept hie, prate sheriff Ralph Jones in hiel skoft op him yn, wêrby't er him wiisde op it gefaar fan syn hâlden en dragen en it fergriemen fan syn talint. Cash woe letter hawwe dat dat petear gâns bydroech oan in ommekear yn syn bestean en it rêden fan syn libben. Letter kearde er dêrom werom nei LaFayette, dêr't er in benefytkonsert joech foar in publyk fan 12.000 minsken (wylst it plak mar 9.000 ynwenners hie), en op dy wize $75.000 byinoar brocht foar de nijbou fan 'e pleatslike middelbere skoalle. Werom yn 'e filla yn Hendersonville trokken June en har âldelju Ezra en Maybelle Carter in moanne by Cash yn en holpen him om ôf te kicken fan 'e drugs en de alkohol.

Cash syn ôfwenning fan drank en drugs omfieme ek in werûntdekking fan syn kristlik leauwe, eat dat er symboalysk besegelje liet yn in tsjerketsjinst yn Nashville mei as foargonger Jimmie Rodgers Snow, de soan fan countryleginde Hank Snow. Neffens syn kontrabassist Marshall Grant hold Cash lykwols pas yn 1970 folslein op mei it brûken fan amfetaminen. Hy soe dêrta doe troch de berte fan syn soan ynspirearre wêze. Neitiid bleau Cash sân jier clean, mar yn 1977 begûn er wer amfetaminen te brûken en yn 1983 rekke er wer swier ferslave nei't er pinestillers tatsjinne krigen hie doe't er op syn pleats ferwûne rekke by in oanfal troch in strúsfûgel. Dat jiers liet er himsels opnimme yn 'e Betty Ford Klinyk yn Rancho Mirage (Kalifornje) om ôf te kicken. Yn 1988 ûndergie Cash in dûbele bypassoperaasje oan syn hert, mar by it opbetterjen neitiid wegere er pinestillers om't er benaud wie foar in nije ferslaving. Hy bewearde letter dat er ûnder de operaasje in beneidea-ûnderfining hân hie. Yn 1989 krige er nije tebekfal en liet er him foar in nije ôfkickproseduere opnimme yn it Cumberland Heights Alcohol and Drug Treatment Center yn Nashville. Yn 1992 moast er foar de lêste kear ôfkicke, diskear yn it Loma Linda Behavioral Medicine Center yn Loma Linda (Kalifornje).

Cash brûkte syn stjerrestatus en maatskiplike ynfloed om 'e Amerikaanske befolking bewust te meitsjen fan 'e ûnderdrukking fan 'e Yndianen. Dat died er troch ferskes te skriuwen en te sjongen oer Yndiaanske trageedzjes en it grouwélich geweld dat tsjin harren brûkt waard troch blanke kolonisten, yn in tiid dat de measte blanke Amerikaanske sjongers har net oan sa'n kontroversjele saak brâne woene. It gie rjocht yn tsjin 'e mainstream fan 'e countrymuzyk út 'e 1950-er en 1960-er jierren. Dy waard ntl. dominearre troch it byld fan 'e rjochtfeardige cowboy dy't de barbaarske wylden ferdriuwt fan fruchtbere mar net brûkte grûn, sadat dy ûntgûn wurde kin, sa't God it bedoeld hat.

De earste fan 'e lieten wêryn't Cash de minne behanneling fan 'e Yndianen oan 'e kaak stelde, wie Old Apache Squaw, út 1957. Yn 1964 brocht er in hiel album út dat oan 'e kwestje wijd wie: Bitter Tears: Ballads of the American Indian. Dat omfette protestlieten oer in ferskaat oan Yndiaanske folken, wêryn't harren ûnderdrukking troch de Amerikaanske oerheid en boargers besongen waard. Sa gie The Ballad of Ira Hayes oer de Pima, Navajo oer de Navaho, Apache Tears oer de Apachen, Big Foot oer de Lakota, As Long as the Grass Shall Grow oer de Seneka en Talking Leaves oer de Sjeroky. Cash skreau trije fan 'e lieten sels en ien mei help fan Johnny Horton, mar it meastepart kaam út 'e koker fan Peter La Farge (de soan fan aktivist en Pulitzerpriiswinner Oliver La Farge), mei wa't Cash yn 'e iere 1960-er jierren yn New York yn 'e kunde kommen wie.

Columbia Records, de platemaatskippij dêr't Cash ûnder kontrakt stie, wie tsjin op it útbringen fan 'e plaat, en moast alhiel neat hawwe fan ien fan 'e wichtichste lieten, The Ballad of Ira Hayes. Dat gie oer Ira Hayes, in Pima-Yndiaan dy't ien fan 'e seis Amerikaanske mariniers wie dy't de Amerikaanske flagge oprjochten op it heechste punt fan it Japanske eilân Iwo Jima nei de Amerikaanske oerwinning yn 'e tige bloedige Slach om Iwo Jima, yn 1945. Doe't Cash dochs trochsette, wegere Columbia om op lykfol hokker manear ek The Ballad of Ira Hayes te promoatsjen. De measte radiostasjons negearren it liet en Cash krige wjerstân út 'e fêstige oarder fan 'e countrymuzyk. Ien redakteur fan in countrytydskrift fûn sels dat it tiid waard dat Cash syn lidmaatskip fan 'e Country Music Association mar opsizze moast: "Jo en oaren lykas jo binne gewoan te yntelligint om om te gean mei ienfâldige countrylju, country-artysten en country-discjockeys."

Cash liet syn ein net slûpe. Ynstee skreau er in iepen brief dat op 22 augustus 1964 as in advertinsje yn it toanoanjaande Amerikaanske muzyktydskrift Billboard publisearre waard. Dêryn fage er de flier oan mei syn tsjinstanners en rôp er discjockeys en eigners en bedriuwslieders fan radiostasjons op om wat moed te toanen. Hy hold oan mei it promoatsjen fan The Ballad of Ira Hayes en Bitter Tears, en brûkte syn ynfloed as grutte stjer om discjockeys ûnder druk te setten. Uteinlik klom it liet op oant it trêde plak yn 'e hitlist Hot Country Singles, wylst it album it twadde plak berikte yn 'e albumlist Hot Country Albums. Ek letter, doe't er mei The Johnny Cash Show in eigen tillefyzjeprogramma krige, gie Cash troch mei it fertellen fan ferhalen oer it lot fan 'e Yndianen, itsij yn 'e foarm fan lieten, itsij as koarte films, sa't er bgl. de skiednis fan it Paad fan Triennen ûnder de oandacht fan it Amerikaanske publyk brocht, de deportaasje fan 'e Sjeroky út harren heitelân yn it súdeasten fan 'e Feriene Steaten.

Yn 1966 waard Cash as blyk fan wurdearring foar syn aktivisme adoptearre troch de Skylpodclan fan 'e Seneka Naasje fan Yndianen fan New York. Yn 1968 hold er inkele benefytkonserten yn it Rosebud Yndianereservaat yn Súd-Dakota, om jild yn te sammeljen foar in nije skoalle.

In oare groep ferdrukten dêr't Cash in spesjale bân mei ûntjoech, wiene finzenen. Hy hie in protte fans dy't yn Amerikaanske tichthuzen harren selstraf útsieten. Al ier yn syn karriêre fielde er him roppen om dêrom optredens te organisearjen yn tichthuzen foar finzenen, wat úteinlik benefytkonserten wiene om't de finzenen der neat foar betelje koene. Syn earste tichthûskonsert hold Cash op Nijjiersdei 1958 yn 'e Steatsfinzenis San Quentin yn Kalifornje. Yn 'e 1960-er jierren naam er inkele live-albums op fan sokke konserten, te witten: At Folsom Prison (1968) yn 'e Steatsfinzenis Folsom (ek yn Kalifornje) en At San Quentin (1969), op 'e nij yn 'e Steatsfinzenis San Quentin. Beide albums wiene tige populêr en berikten it earste plak fan 'e Hot Country Albums-list. At San Quentin helle ek de top fan 'e popalbumlist Billboard Top LP's.

At San Quentin omfette de earste útbrocht opname fan it humoristyske liet A Boy Named Sue, oer in jonge dy't fan syn heit in famkesnamme kriget en syn libbenslange syktocht nei syn heit om wraak te nimmen. It liet wie tige súksesfol en berikte it earste plak yn 'e Hot Country Singles-countryhitlist en it twadde plak yn 'e Billboard Hot 100-pophitlist. (It waard yn 'e 1990-er jierren troch Doede Veeman yn it Frysk oerset as In Jonge Neamd Tryn.) Yn 1969 groeide Cash út ta in ynternasjonale sensaasje doe't er mei 6¹/₂ miljoen ferkochte albums sels The Beatles yn syn skaad stelde. Yn 1972 fersoarge Cash in optreden yn 'e Österåkerfinzenis, in tichthûs yn Sweden; fan dat konsert waard yn 1973 in live-album útbrocht mei as titel På Österåker ("Yn Österåker"). Yn 1976 waard in optreden yn 'e Steatsfinzenis fan Tennessee yn Nashville opnommen foar útstjoering op 'e tillefyzje. Krapoan tritich jier letter soe dêr postúm noch in cd fan ferskine.

Fan juny 1969 oant en mei maart 1971 hie Johnny Cash syn eigen muzykprogramma op 'e Amerikaanske tillefyzje, The Johnny Cash Show. Dy waard produsearre troch tillefyzjestudio Screen Gems en útstjoerd troch it tillefyzjenetwurk ABC. The Statler Brothers, de Carter Family en rockabillyleginde Carl Perkins wiene fêste dielnimmers, en fierders wiene der in protte country-artysten te sjen en te hearren, lykas Merle Haggard, Kris Kristofferson, Tammy Wynette, en Kenny Rogers en The First Edition, dy't fjouwer kear meidiene. Mar Cash mocht ek graach muzikanten útnûgje út oare muzyksjenres, lykas Neil Young, Ray Charles, Louis Armstrong, James Taylor, Roy Orbison, Joni Mitchell, Bob Dylan en in jonge Linda Rondstadt yn har debút op 'e tillefyzje. Yn 'e lêste ôflevering hie Cash û.o. gospelsjongster Mahalia Jackson en tillefyzjepredikant Billy Graham te gast.

Tsjin 'e iere 1970-er jierren hie Cash syn publike imago as de 'Man in Black' ("Man yn 't Swart") fêstige. Hy trede op klaaid yn in swart pak, mei in swart oerhimd en in swarte strik, faak mei in knibbellange swarte oerjas deroerhinne. Op dat mêd stied er sadwaande yn skril kontrast mei de measte oare countrystjerren fan syn tiid, dy't har klaaiden yn cowboylearzens, in stetson en westernkledaazje dy't fersierd wie mei in protte nepfûnkelstiennen (rhinestones). Swarte klean rekken sà mei Cash ferbûn, dat it (no net mear droegen) winterblauwe militêr unifoarm fan 'e Amerikaanske Marine (mei in swart oerhimd en in swarte strik en broek) doedestiden mank matroazen bekend kaam te stean as "Johnny Cashes".

Earder hie Cash syn kleankar ferklearre troch te sizzen dat swarte klean langer skjin (lykjend) bleaune op in lang toernee, mar no kaam er mei in oare ferklearring, dy't er yn 1971 fêstlei yn 'e liettekst fan syn súksesfolle nûmer Man in Black, dat it trêde plak fan 'e countryhistlist berikte. Dêrneffens soed er de kleur swart droegen hawwe as foarm fan rou foar alle earmen, fertrapen en hongerigen; foar de finzene "dy't al lang en breed foar syn misdie betelle hat mar it slachtoffer fan syn tiid is"; foar deselden dy't it kristendom net kenne; foar de sike en iensume âlden fan dagen; foar drugsbrûkers dy't ferret binne troch harren ferslaving; en foar de slachtoffers fan 'e Fjetnamoarloch en oare konflikten. Doe't er dêroer ûnderstien waard yn in fraachpetear, sei Cash: "Utsein dat de Fjetnamoarloch oer is, sjoch net folle reden om op dit stik te feroarjen. […] De âlden fan dagen wurde noch altyd ferwaarleazge, de earmen binne noch altyd earm, de jongerein stjert noch altyd foar syn tiid, en wy dogge der net folle oan om dat te ferhelpen."

Geandewei de 1970-er jierren boete Johnny Cash oan populariteit yn. Dat waard fral yn 'e midden fan it desennium merkber, doe't er reklamespotsjes opnaam foar ierdoaljemaatskippij Amoco en motoroaljeprodusint STP. Yn 'e tiid fan 'e Oaljekrisis makke er dêr gjin freonen mei. Fan syn earste autobiografy, Man in Black, dy't útkaam yn 1975, giene lykwols 1,3 miljoen eksimplaren oer de toanbank.

Yn dyselde snuorje hie Cash njonken syn muzyk ek in protte oare dingen by de ein. Sa song er yn 1971 de foar in Golden Globe nominearre titelsong (skreaun troch Carl Perkins) foar de film Little Fauss and Big Halsy, mei yn 'e haadrollen Robert Redford, Michael J. Pollard en Lauren Hutton. Ek droech er noch trije eigenskreaune ferskes oan dyselde film by. Cash syn freonskip mei tillefyzjepredikant Billy Graham late yn 1973 ta syn belutsenens as mei-senarist en ferteller by in biografyske film oer Jezus Kristus, Gospel Road: A Story of Jesus. Mei syn frou June song Cash fierders ferskate kearen yn tillefyzjespecials dy't makke waarden fan tsjerketsjinsten fan Graham. Syn platelabel Columbia betanke derfoar om in dêrút fuortfloeiende gospeldûbel-LP, A Believer Sings the Truth, út te bringen. Fan gefolgen liet Cash dy plaat publisearje troch in lyts ûnôfhinklik label wylst er noch by Columbia ûnder kontrakt stie.

Cash gie freonskiplik om mei eltse presidint fan 'e Feriene Steaten fan Richard Nixon ôf. It neist wied er ta Jimmy Carter, dy't in fiere efterneef wie fan syn frou June en mei wa't er goede freonen waard. Doe't er yn 1970, ûnder it regear fan Nixon, foar it earst útnûge waard op it Wite Hûs, waard him troch de presidint frege om by dy gelegenheid Okie from Muskogee, Welfare Cadillac en A Boy Named Sue te sjongen. Okie from Muskogee is in satirysk ferske fan Merle Haggard oer lju dy't in hekel hawwe oan hippys, drugsbrûkers en anty-oarlochsdemonstranten, mar it waard troch Nixon blykber letterlik opfet. Welfare Cadillac is in liet fan Guy Drake wêryn't fraachtekens pleatst wurde by de morele yntegriteit fan útkearingsberjochtigen. Cash fielde der neat foar om dy beide lieten te sjongen, en song ynstee The Ballad of Ira Hayes, What Is Truth en Man in Black. Hy sei dat it te koart dei wie foar him om 'e oanfrege ferskes út 'e holle te learen, mar heakke dêroan ta dat er dy sels net songen hie as er dêr wol de tiid foar hân hie. Doe't er Cash yntrodusearre makke Nixon de grap dat er de sjonger noch net goed koe, mar ien ding wied er al oer him oan 'e weet kommen: hy liet him troch oaren net foarskriuwe hokker ferskes oft er sjonge moast.

Underwilens hold Cash oan mei op 'e tillefyzje te ferskinen. Sa presintearre er ein santiger en begjin tachtiger jierren foar it tillefyzjenetwurk CBS elts jier in krystspecial. Yn 1974 hied er in gastrol yn 'e ôflevering Swan Song fan 'e plysjesearje Columbo, en mei syn frou June hied er yn 1976 in gastrol yn 'e ôflevering The Collection fan 'e westernsearje Little House on the Prairie. Cash wie yn 1980 te gast yn The Muppet Show en fertolke in jier letter de titelrol yn 'e tillefyzjefilm The Pride of Jesse Hallam. Yn 1982 wied er te gast yn it komyske sketcheprogramma Saturday Night Live.

Cash spile yn 1985 de radikale abolisjonist John Brown yn 'e histoaryske dramasearje North and South, nei de romansearje mei deselde namme fan John Jakes oer de Amerikaanske Boargeroarloch. Yn 1986 hied er in rol yn in tillefyzjeremake fan 'e klassike westernfilm Stagecoach út 1939. Datselde jiers fertolke er de rol fan 'e bandyt Frank James yn 'e tillefyzjefilm The Last Days of Frank and Jesse James. Hy spile in âldere Davy Crockett yn in ôflevering fan The Magical World of Disney, en yn 'e 1990-er jierren hiene hy en June weromkearende rollen yn fjouwer ôfleverings fan 'e westernsearje Dr. Quinn, Medicine Woman. Fierders wurke Cash yn 1997 as stimakteur mei oan 'e ôflevering El Viaje Misterioso de Nuestro Jomer (The Mysterious Voyage of Homer) fan 'e tekenfilmsearje The Simpsons, wêryn't er de 'Romtecoyote' spile, dy't as gids fungearret by de spirituele reis fan haadpersoan Homer Simpson.

Yn 1980 waard Johnny Cash mei 48 jier as jongste countrymuzikant ea ynhuldige as lid fan 'e Country Music Hall of Fame. Mar hoewol't er yn 'e 1980-er jierren trochgie mei it útbringen fan nije singles en albums, hiene dy gjin ynfloed op 'e hitlisten en albumlisten. Oan 'e oare kant wiene de konserten fan syn toernees altyd folslein útferkocht. Mids jierren tachtich foarme Cash mei trije oare countryleginden, Waylon Jennings, Willie Nelson en Kris Kristofferson, in supergroep mei as namme The Highwaymen ("De Strûkrôvers"). Se namen mei-inoar trije albums op: Highwayman (1985), dat sawol yn 'e Feriene Steaten as yn Austraalje in platina plaat waard, Highwayman 2 (1990), dat nominearre waard foar in Grammy, en The Road Goes On Forever (1995). De grutste hit fan dy trije albums wie it mei ferskate prizen bekroande liet Highwayman (1985), dat gie oer reynkarnaasje.

Yn 1984 brocht Cash in parody op himsels út mei as titel The Chicken in Black ("De Hin yn 't Swart"). Dat wie in humoristysk ferske wêryn't ferhelle waard hoe't Cash syn harsens transplantearre waarden yn in hin, wylst de harsens fan in bankrôver yn syn eigen holle stoppe waarden. It sizzen wie dat Cash mei opsetsin in min ferske opnimme woe by wize fan protest tsjin 'e minne behanneling dy't er fan syn platelabel Columbia Records krige, mar Cash syn biograaf Robert Hilburn stelde dat ferhaal yn 'e kiif yn syn boek Johnny Cash: The Life (2013). Neffens him kaam Columbia sels mei it idee foar it ferske. Cash, dy't earder oare humoristyske (en dochs tige súksesfolle) ferskes opnommen hie, lykas A Boy Named Sue en One Piece at a Time, soe der yn 't earstoan tige entûsjast oer west hawwe. Hy spile The Chicken in Black live by optredens en naam der in fideoclip foar op wêrfoar't er him ferklaaide yn in superheld-eftich bankrôverskostúm. Pas doe't Waylon Jennings tsjin him sei dat er himsels foar gek sette, begûn it ferske Cash tsjin te stean. Dêrop easke er fan Columbia dat single en fideoclip weromlutsen wurde soene. Hy kwalifisearre de hiele boel as "in fiasko", mar eins dwerseide er himsels by wat ûnderweis wie syn earste bona fide hit yn jierren te wurden.

Tusken 1981 en 1984 makke Cash ferskate opnamen fan ferskes mei de ferneamde muzykprodusint Billy Sherrill, deselde dy't ek The Chicken in Black produsearre. Dy opnamen bedarren op 'e planke en soene pas yn 2014 útbrocht wurde troch Legacy Recordings, in susterlabel fan Columbia, ûnder de titel Out Among the Stars. Cash brocht yn dy snuorje ek wer in gospelalbum út, Believe in Him (1986), by in oar platelabel. Dat kaam om't Columbia syn difyzje Priority Records opdoekte, dêr't it album oarspronklik ferskine soe. Yn 1986 kaam ek Cash syn iennichste roman út, Man in White, oer de bekearing fan 'e apostel Paulus ta it kristendom. Datselde jiers makke Cash mei Roy Orbison, Jerry Lee Lewis en Carl Perkins it album Class of '55 by Sun Records. Om't er op dat stuit noch by Columbia ûnder kontrakt stie, moast dêr spesjale tastimming foar komme. Net folle letter beëinige Cash nei 29 jier syn hieltyd stroefer ferrinnende gearwurking mei Columbia Records.

Nei syn ôfskie fan Columbia Records joech Cash him fan 1987 oant 1991 by Mercury Records, mar dat wie gjin grut súkses. Yn dy tiid naam er Classic Cash op, in album mei nije ferzjes fan syn âlde hits, en ek Water from the Wells of Home, in album mei duëtten mei oare sjongers, ûnder wa Paul McCartney en syn eigen bern Rosanne Cash en John Carter Cash. Nei't syn kontrakt by Mercury ôfrûn wie, makke er yn 1991 in krystalbum (Country Christmas) foar Delta Records.

Hoewol't Cash fan dat stuit ôf oan syn dea ta nea wer in liet yn 'e hitlisten hawwe soe, waard syn karriêre yn 'e 1990-er jierren ferjonge troch populariteit by in publyk dat eins tradisjoneel gjin belangstelling foar countrymuzyk hie. Dat begûn yn 1988, doe't de Britske punkmuzikanten Marc Riley (earder fan 'e band The Fall) en Jon Langford (fan The Mekons) in tribute-album foar Cash gearstalden ûnder de titel ’Till Things Are Brighter, mei foar it meastepart rockynterpretaasjes yn 'e Britske styl fan Cash syn wurk. Cash wie tige entûsjast oer dat projekt en sei tsjin Langford dat it foar him "in opkikker" wie. Yn 1991 song er in ferzje fan Man in Black foar it album I Scream Sunday, fan 'e kristlike punkband One Bad Pig. Yn 1993 song er The Wanderer, it einnûmer fan it album Zooropa fan 'e band U2, dat spesjaal foar him skreaun wie troch leadsjonger Bono.

No't der langer gjin grutte platemaatskippijen mear efter him oan sieten, naam Cash in kontrakt oan dat him oanbean waard troch it lytse platelabel American Recordings, fan produsint Rick Rubin. Dat wie doe krekt omneamd fan Def American en stie eins mear bekend om rap en hardrock. Under tafersjoch fan Rubin naam Cash yn syn eigen wenkeamer yn 1994 it album American Recordings op. Dêrop song er covers fan nûmers fan doetiidske artysten, mei inkeld syn gitaar as begelieding. It album wie in grut kritysk en kommersjeel súkses en wûn in Grammy Award, de wichtichste Amerikaanske muzykpriis, yn 'e kategory bêste album mei hjoeddeistige folksmuzyk. Ek yn 1994 spile Cash foar it earst op it Glastonbury Festival, it grutste en bekendste muzykfestival yn Ingelân. It ûnthaal dat er dêre fan it publyk krige, beskreau er neitiid as ien fan 'e hichtepunten fan syn karriêre. Itselde jiers droech er mei it countryduo Brooks & Dunn in útfiering fan Folsom Prison Blues by oan it benefytalbum Red Hot + Country, wêrmei't jild ophelle waard foar ûndersyk nei en behanneling fan AIDS. Op itselde album song Cash ek it liet Forever Young fan Bob Dylan.

Yn jannewaris 1996 droech Cash, yn 'e mande mei gitarist Kim Thayil fan Soundgarden, basgitarist Krist Novoselic fan Nirvana en drummer Sean Kinney fan Alice in Chains, in cover fan it liet Time of the Preacher fan Willie Nelson by oan Twisted Willie, in tribute-album foar Nelson. Letter dat jier wurke Cash gear mei Tom Petty and the Heartbreakers foar syn eigen album American II: Unchained, dat yn 1998 de Grammy Award foar bêste country-album wûn. Dat album omfette gastoptredens fan Lindsey Buckingham, Mick Fleetwood en Marty Stuart. Mei in ûnbetwingbere oanstriid om himsels oan syn fans út te lizzen, publisearre Cash yn 1997 in twadde autobiografy, diskear mei as titel: Cash: The Autobiography.

Mids 1990-er jierren waard by Cash de sykte fan Parkinson fêststeld, en dêr ferwiisde er sels ek nei yn syn útlis doe't er der by in optreden yn Flint (Michigan) op 25 oktober 1997 suver hinne foel. Koarte tiid letter waard lykwols dúdlik dat syn oandwaning misdiagnostisearre wie: it soe eins it syndroom fan Shy-Drager wêze, in neurodegenerative sykte en in foarm it multysysteematrofy. Der waard Cash doe oansein dat er noch oardel jier te libjen hie. Letter die bliken dat de genêshearen jitris de planke mis slein hiene, en dat er eins autonome neuropaty mei diabetes hie. Yn elts gefal makken syn sûnensswierrichheden fierhinne in ein oan syn toernees. Yn 1998 waard er boppedat yn it sikehûs opnommen mei in swiere longûntstekking, dy't syn longen oantaaste en dêrmei syn fermogen om (lang) te sjongen.

Yn dit einstadium fan syn karriêre brocht Cash de albums American III: Solitary Man (2000) en American IV: The Man Comes Around (2002) út. Dêrop stiene û.m. covers fan 'e rocknûmers Hurt, fan Nine Inch Nails, en Personal Jesus, fan Depeche Mode. Trent Reznor fan Nine Inch Nails sei letter dat er yn 't earstoan skeptysk west hie oer it foarnimmen fan Cash om Hurt te coverjen, mar it resultaat wied er fan ûnder de yndruk en kaam him op it moed. De fideoclip fan Hurt wûn in Grammy Award.

Cash syn frou June Carter ûntfoel him op 15 maaie 2003, doe't se 73 jier wie. Mei't se him oanfitere hie om troch te gean mei syn wurk, hold er ek neitiid oan mei it opnimmen fan nije lieten: 60, om persiis te wêzen, yn 'e lêste fjouwer moannen fan syn libben. Hy hold sels in ferrassingsoptreden yn 'e Carter Family Fold by Bristol (Firginia). Dat barren, op 5 july 2003, wie syn lêste ferskining yn it iepenbier. Foar't er it liet Ring of Fire song, lies er in koarte ferklearring foar dy't begûn mei de wurden: "De geast fan June Carter hinget fan 'e jûn oer my hinne as in skaad mei de leafde dy't hja my tadroech en de leafde dy't ik har tadroech. Wy steane earne tusken hjir en de himel noch mei-inoar yn ferbining." Neffens syn muzykprodusint Rick Rubin wie Cash alhiel stikken fan syn ferlies. Hy sei tsjin Rubin: "Moatst my oan it wurk hâlde, want ik gean dea as ik net wat om hannen haw." Hy siet tsjin dy tiid yn in rolstoel omreden fan oanboazjende sûnensswierrichheden. Syn lêste opnamen makke er op 21 augustus 2003; dêrûnder wiene Like the 309, dat yn 2006 útbrocht waard op it album American V: A Hundred Highways, en Engine 143, dat bedoeld wie foar it plande tribute-album fan syn soan John Carter Cash foar de Carter Family.

Op 12 septimber 2003, minder as fjouwer moannen nei it ferlies fan syn frou, kaam Johnny Cash mei 71 jier te ferstjerren oan komplikaasjes by syn sûkersykte yn it Baptist Hospital yn Nashville (Tennessee). Hy waard njonken June begroeven yn 'e Hendersonville Memory Gardens, yn 'e neite fan syn hûs yn Hendersonville (Tennessee).

• 1975 – Man in Black (autobiografy)
• 1986 – Man in White (roman oer de apostel Paulus)
• 1997 – Cash: The Autobiography (autobiografy, mei help fan Patrick Carr as ghostwriter)
• 2014 – Recollections by Johnny Cash (postume autobiografy; û.red.f. syn dochter Tara Cash)

• 1990 – The Complete New Testamint (Nije Testamint)
• 1995 – Riding for the Brand (roman fan Louis L'Amour)
• 1996 – The Eye of the Prophet (roman fan Kahlil Gibran)
• 1999 – Franklin Bible Sessions

• (in) Offisjele webside fan/oer Johnny Cash
• (in) Johnny Cash yn 'e Internet Movie Database (IMDb)
• (in) Doede Veeman op YouTube mei syn In Jonge Neamd Tryn (fan syn album Frustraasjebloes út 1996), nei it Frysk oerset fan Cash syn A Boy Named Sue

• Walk the Line, in biografyske film oer (de earste helte fan) it libben fan Johnny Cash

Boarnen, noaten en/as referinsjes:

Foar boarnen en oare literatuer, sjoch ûnder: References, op dizze side. Commons  Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory Johnny Cash fan Wikimedia Commons.