آئدس

اولین بار توسط یوهان ویلهلم مایگن (Johann Wilhelm Meigen)، حشره‌شناس آلمانی در سال ۱۸۱۸ توصیف و نامگذاری شد، نام عمومی از یونانی باستان "ἀηδής، aēdēs"، به معنای "ناخوشایند" یا "نفرت‌انگیز" گرفته شده‌است.^[۳]

همان‌طور که از نظر تاریخی تعریف شده‌است، این جنس شامل بیش از ۷۰۰ گونه است (لیست گونه‌های آئدس را ببینید). این جنس به چندین زیرسرده (Aedes, Diceromyia, Finlaya, Stegomyia و غیره) تقسیم شده‌است، که اکثر آنها اخیراً توسط برخی مقامات به‌عنوان جنس کامل تلقی شده‌اند.^[۴] طبقه‌بندی در سال ۲۰۰۹ تجدید نظر شد.^[۵]

پشه‌های آئدس از نظر ظاهری متمایز هستند زیرا علائم سیاه و سفید قابل توجهی روی بدن و پاهای خود دارند. برخلاف اکثر پشه‌های دیگر، آنها فعال هستند و فقط در طول روز نیش می‌زنند. اوج گزش در اوایل صبح و عصر قبل از غروب است.^[۶][۷]

این جنس شامل ۲۸ گونه است که در زیر جنس دیگری قرار نمی‌گیرند:^[۸]

• Aedes daliensis (Taylor, 1916)
• Aedes mallochi Taylor, 1944
• Aedes alticola Bonne Wepster, 1948
• Aedes auronitens Edwards, 1922
• Aedes australiensis (Theobald, 1910)
• Aedes biocellatus (Taylor, 1914)
• Aedes britteni Marks and Hodgkin, 1958
• Aedes candidoscutellum Marks, 1947
• Aedes crossi Lien, 1967
• Aedes eatoni (Edwards, 1916)
• Aedes gracilelineatus Bonne-Wepster, 1937
• Aedes keefei King and Hoogstraal, 1946
• Aedes peipingensis Feng, 1938
• Aedes koreicoides Sasa, Kano and Hayashi, 1950
• Aedes lauriei King and Hoogstraal, 1946
• Aedes monocellatus Marks, 1948
• Aedes oreophilus (Edwards, 1916)
• Aedes plagosus Marks, 1959
• Aedes quasirubithorax (Theobald, 1910)
• Aedes roai Belkin, 1962
• Aedes rubiginosus Belkin, 1962
• Aedes sintoni (Barraud, 1924)
• Aedes stanleyi Peters, 1963
• Aedes subauridorsum Marks, 1948
• Aedes toxopeusi Bonne-Wepster, 1948
• Aedes tsiliensis King and Hoogstraal, 1946
• Aedes versicolor (Barraud, 1924)
• Aedes wasselli Marks, 1947

اعضای جنس آئدس ناقلان بسیاری از عفونت‌های ویروسی، از جمله تب دنگی، تب زرد، ویروس زیکا،^[۱۰] و چیکونگونیا هستند که توسط گونه‌های زیرجنس (Stegomyia) و توسط پشه تب زرد و پشه ببری منتقل می‌شوند.^[۱۱] عفونت با این ویروس‌ها معمولاً با تب و در برخی موارد آنسفالیت همراه است که می‌تواند منجر به مرگ شود. واکسنی برای محافظت در برابر تب زرد وجود دارد، و اقداماتی برای جلوگیری از نیش پشه شامل حشره‌کش‌هایی مانند ددت، تله پشه، دافع حشرات، پشه‌بند، و کنترل آفات با استفاده از حشرات اصلاح شده ژنتیکی است.^[۱۲] گونه آئدس پولینزی (Aedes polynesiensis) در پلینزی مسئول انتقال پیل‌پایی انسان است.

آئدس را می‌توان توسط تله‌تخم (Ovitrap) شناسایی و کنترل کرد.

ژنوم پشه تب زرد توسط مؤسسه Broad Institute و مؤسسه J. Craig Venter Institute، تعیین توالی شد. گزارش اولیه در اوت ۲۰۰۵ منتشر شد. پیش‌نویس توالی ژنوم و آنالیز اولیه در ژوئن ۲۰۰۷ منتشر شد.^[۱۳] ژنوم مشروح شده در VectorBase موجود است.^[۱۴]

نسخه به روز شده و بهبود یافته ژنوم پشه تب زرد در سال ۲۰۱۸ منتشر شد.^[۱۵]