پزشکی نظامی

پرسنل پزشکی نظامی بشردوستانه کار می‌کنند و طبق حقوق بین‌الملل بشردوستانه افراد تحت حمایت مطابق با اولین کنوانسیون ژنو هستند و کنوانسیون دوم ژنو و پروتکل‌های الحاقی آن‌ها، که قوانین الزام‌آور قانونی را برای تضمین بی‌طرفی و حفاظت از سربازان مجروح، پرسنل پزشکی صحرایی یا کشتی، و مؤسسات بشردوستانه خاص در درگیری‌های مسلحانه وضع کردند. حقوق بشردوستانه بین‌المللی هیچ تمایزی بین پرسنل پزشکی که اعضای نیروهای مسلح هستند (و دارای رتبه‌های نظامی) و افرادی که داوطلب غیرنظامی هستند قائل نمی‌شود. تمامی پرسنل پزشکی به دلیل وظایف بشردوستانه خود، تحت قوانین بشردوستانه بین المللی غیر جنگنده محسوب می شوند و نباید مورد حمله قرار گیرند و به عنوان اسیران جنگی گرفته شوند. بیمارستان‌ها و سایر تأسیسات پزشکی و وسایل حمل‌ونقل شناسایی شده، چه نظامی یا غیرنظامی، ممکن است مورد حمله قرار نگیرند. حلال احمر، کریستال سرخ، صلیب سرخ و علامت‌های حفاظتی شناخته‌شده‌ای تحت قوانین بشردوستانه بین‌المللی هستند و توسط پرسنل و تجهیزات پزشکی نظامی استفاده می‌شوند. به این منظور، حمله به پرسنل پزشکی نظامی، بیماران تحت مراقبت، یا تأسیسات پزشکی یا وسایل نقلیه ای که به طور قانونی علامت گذاری شده اند، جنایت جنگی است. به همین ترتیب، استفاده نادرست از این علائم حفاظتی برای پنهان کردن عملیات نظامی جنایت جنگی خیانت است. پرسنل پزشکی نظامی ممکن است به منظور دفاع از خود یا دفاع از بیماران، معمولاً به تپانچه سازمانی مسلح شوند.

اهمیت پزشکی نظامی برای قدرت رزمی بسیار فراتر از درمان جراحات میدان جنگ است. در هر جنگ بزرگی که تا اواخر قرن نوزدهم درگرفت، بیماری تلفات سربازان بیشتری نسبت به اقدامات دشمن داشت. به عنوان مثال، در طول جنگ داخلی آمریکا (1860-1865)، تقریباً دو برابر تعداد سربازانی که در نبرد کشته یا مجروح شدند بر اثر بیماری جان خود را از دست دادند.^[۱] جنگ فرانسه و پروس (1870-1871) به عنوان اولین درگیری در نظر گرفته می‌شود که در آن جراحت جنگی بیش از بیماری بود، حداقل در ارتش ائتلاف آلمان که 3.47 درصد از میانگین تعداد سربازان خود را در مبارزه از دست داد فقط 1.82% به دست بیماری ها کشته شدند.^[۲] در کشورهای جهان جدید، مانند استرالیا، نیوزیلند، ایالات متحده و کانادا، پزشکان و جراحان نظامی سهم قابل توجهی در توسعه مراقبت های بهداشتی غیرنظامی داشتند.^[۳][۴]

بهبود در پزشکی نظامی به دلیل بهبود در تخلیه پزشکی، پزشکی میدان جنگ و مراقبت از تروما، میزان بقا را در جنگ‌های متوالی افزایش داده است.^{[۵] [۶]} پیشرفت های مشابهی در شیوه های تروما در طول جنگ عراق دیده شده است.^[۷][۸] یکی از این روش ها جایی است که بیماران ترومایی بزرگ در اسرع وقت به اتاق عمل منتقل می شوند تا خونریزی داخلی متوقف شود و میزان بقا افزایش یابد. در ایالات متحده، میزان بقای زخم‌های ناشی از گلوله افزایش یافته است، که منجر به کاهش آشکار نرخ مرگ و میر ناشی از اسلحه در ایالت‌هایی می‌شود که نرخ ثابت بستری شدن در بیمارستان با گلوله دارند.^[۹]

• 
  دو جراح نظامی فرانسوی در حال مداوای دشمنان مجروح پس از نبرد اینکرمن . 5 نوامبر 1854.
• 
  فردی یک بیمارستان صحرایی دوران جنگ جهانی دوم را در چادر عملیاتی را با استفاده از عروسک‌ها بازسازی کرد. موزه نظامی دیکیرش، لوکزامبورگ
• 
  یک بیمارستان پشتیبانی رزمی ایالات متحده (CSH). نوعی بیمارستان صحرایی سیار که در جنگ یا بلایا استفاده می شود. جانشین بیمارستان سیار جراحی ارتش (MASH).
• 
  پرسنل نورماش نروژی در طول جنگ کره
• 
  کارکنان پزشکی در کشتی بیمارستان آمریکایی.(USNS Mercy)
• 
  کشتی بیمارستانی ایالات متحده USNS Mercy با علامت صلیب قرمز، علامت حفاظتی بین المللی مشخص شده است
• 
  ایالات متحده پرسنل پزشکی ارتش در حمایت از عملیات ارائه امید به ارائه دهندگان بیهوشی محلی ازبکستان در مرکز اورژانس فرغانه آموزش می دهند.
• 
  حمل و نقل پزشکی زرهی نیروهای آلمانی در کوزوو که با علامت محافظ مشخص شده است
• 
  آمبولانس هوایی نیروی هوایی سلطنتی استرالیا در سال 1943، با علامت محافظ مشخص شده است