هنرمند میم
برای دیگر کاربردها پانتومیم (ابهامزدایی) را ببینید.
هنرمند میم یا فقط میم یا اداباز (از یونانی: μῖμος، میموس، به معنی: «مقلد، بازیگر»)[۱] فردی است که از میم (ادا یا تقلید) به عنوان رسانهٔ نمایشی یا به عنوان هنر اجرا استفاده میکند. تقلید شامل نمایش یک داستان از طریق حرکات بدن، بدون استفاده از گفتار است. در زمانهای قبل، در زبان انگلیسی، معمولاً به چنین مجری به عنوان مامر (Mummer) گفته میشد. ادابازی از کمدی صامت که در آن هنرمند شخصیتی را در یک فیلم یا نمایش هجو کوتاه، بدون صدا بازی میکند، متمایز میشود.
ژاک کوپو که به شدت تحت تأثیر کمدیا دلآرته و تئاتر نو ژاپنی قرار گرفته بود، در آموزش بازیگران خود از ماسک استفاده میکرد. شاگرد او اتین دکرو بسیار تحت تأثیر این موضوع قرار گرفت، شروع به کاوش و توسعهٔ امکانات میم کرد و میم بدنی را به شکلی بسیار تندیسوار تبدیل کرد و آن را خارج از قلمرو طبیعتگرایی قرار داد. ژاک لکوک با روشهای آموزشی خود کمک قابل توجهی به توسعهٔ میم و تئاتر فیزیکال کرد.[۲] در نتیجه، تمرین میم از سال ۲۰۱۷ میلادی در فهرست میراث فرهنگی ناملموس در فرانسه گنجانده شدهاست.[۳]
![مارسل مارسو در سال ۱۹۷۱ میلادی](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2f/Marcel_Marceau_-_1971.jpg/173px-Marcel_Marceau_-_1971.jpg)
تاریخچه
یونان و روم باستان
نوشتارهای اصلی: کمدی یونان باستان و تئاتر روم باستان، کمدی رومی
اجرای میم در ابتداییترین زمان خود در یونان باستان آغاز شد. این نام از یک رقصندهٔ نقابدار به نام پانتومیموس گرفته شدهاست، اگرچه اجراها لزوماً بیصدا نبودند.
اولین میم ثبت شده تلستِس (Telestēs) در نمایشنامهٔ مخالفان هفتگانهٔ تِب اثر آیسخولوس بود. میم تراژیک توسط پولادِس (Puladēs) از کیلیکا ساخته شد. میم کمیک توسط باتولوس (Bathullos) از اسکندریه ساخته شد.[۴]
میم (میموس) جنبهای از تئاتر رومی از زمانهای اولیهٔ آن بود،[۵] که در بداههپردازیاش (اگر بدون شخصیتهای کلیشهای بود) به موازات لودهگری آتلان بود.[۶] این امر به تدریج شروع به جایگزینی آتلانائه به عنوان میانپردهها [امبولیوم] یا پینوشتها [اکسودیوم] در صحنههای اصلی تئاتر کرد؛[۷] و تنها رویداد دراماتیک در جشن فلورالیا در قرن دوم پیش از میلاد شد؛ و در قرن بعد پیشرفتهای فنی را به دست پوبلیوس سیروس و دسیموس لابریوس دریافت کرد.[۶]
میم تحت امپراتوری با ثروتهای مختلط در زمان امپراطوران مختلف به درام غالب رومی تبدیل شد،[۶] تراژان هنرمندان میم را تبعید کرد؛ کالیگولا از آنها حمایت میکرد؛ مارکوس آئورلیوس آنها را کاهن آپولون کرد. خود نرون یک بازیگر میم بود.[۸]
میم به دلیل نداشتن نقاب و حضور بازیگران زن و مرد از دیگر درامها متمایز شد.[۹] شخصیتهای کلیشهای شامل نقش راهبر (یا آرشیمیموس[آ])، دلقک یا احمقها،[۶] و ژیگول، یا عابد زناکار بودند.[۱۰]
منابع
پیوند به بیرون
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4a/Commons-logo.svg/30px-Commons-logo.svg.png)