منصور علیمرادی

منصور علیمرادی سال ۱۳۵۶ در روستای کغارکی در جنوب استان کرمان به دنیا آمد.^{[۳][۴][۱۴]} او از سنین نوجوانی به سرودن شعر و نوشتن داستان پرداخت و پس از آن، به فعالیت در حوزهٔ فرهنگ و ادب شفاهی جنوب استان کرمان روی آورد.

پژوهش فرهنگ عامه

ادبیات داستانی

شعر

• رمان تاریک ماه برگزیده چهارمین دوره هفت اقلیم شده‌است.^[۵][۶]
• رمان شب جاهلان نامزد رقابت ادبی بوشهر شده‌است.^[۸]
• مجموعه داستان زیبای هلیل نامزد دومین دوره هفت اقلیم شد.^[۳۴]
• نامزد نخستین دوره جایزه ادبی چهل شد.^[۵۲]
• برگزیده چهارمین دوره جشنواره ادبی ماه و مهر شده‌است.^[۵۳]
• برگزیده دومین جشنواره خارستان - رقابت طنز- شد.^[۵۴]
• کتاب اشعار و ترانه‌های شفاهی مردمان حوزه هلیل‌رود برگزیده بخش فرهنگ شفاهی جایزه باستانی پاریزی شد.^{[۱۰][۵۵][۵۶]}
• او با رمان اوراد نیمروز به عنوان برنده جایزه ادبی جلال آل احمد در سال ۱۳۹۹ معرفی شده‌است.^{[۱۱][۱۲][۱۳]}

• سیروس نفیسی منتقد ادبی دربارهٔ رمان تاریک ماه گفته‌است: «از برجسته‌ترین شاخصه‌هایی رمان تاریک ماه زبان و لحن آن است. همچنین مسئله اقلیم و فرهنگ جنوب کرمان در این روایت مهم و پررنگ است. نویسنده توانسته از آداب و رسوم، سنن و فرهنگ عامیانه مردم جنوب برای خلق روایت بهره خوبی ببرد.»^[۵۷]
• بلقیس سلیمانی نیز دربارهٔ این نویسنده نوشت: «علیمرادی از غنای فرهنگی زادگاهش جنوب کرمان برای تولید آثارش به خوبی بهره گرفته‌است و به غنای زبانی داستان معاصر ایران کمک کرده‌است. همچنین او با روایت‌هایش شخصیت‌ها و آدم‌هایی را به سرزمین ادبیات داستانی ایران ارائه کرده که تاکنون اصلاً نشانی از این شخصیت‌ها و فرهنگ‌ها در داستان فارسی نبود. اقلیم شگفت داستان‌های منصور علیمرادی نیز هدیه ویژه او به خوانندگان ایرانی است.»^[۵۸]
• رسول آبادیان روزنامه‌نگار و منتقد ادبی در بررسی سیاق نویسندگی، منصور علیمرادی نوشت: «نویسنده‌ای جستجوگر که موفق شده با تلفیق باورهای بومی و زندگی شهری، شیوه‌ای نو از نوشتن را تجربه کند.»^[۵۹][۶۰]
• حسن زعفرانی دربارهٔ داستان‌نویسی منصور علیمرادی در روزنامه اعتماد نوشت: «علیمرادی با تجربه زیستی متفاوت و خلق فضای متنوع و بکر جنوب کرمان، آدم‌هایی را به عرصه داستان می‌آورد که یکسره، رنگ و بوی دیگر دارند؛ با پیشه و پوشاک و زبان و رفتار غریب، گویی از جهانی دیگر آمده‌اند. صدایی تازه از حنجره ای زخمی که آوازشان در برهوتی خوفناک با ساز علیمرادی، به درستی کوک شده‌است. به اختصار به دو ویژگی عمده در آثار علیمرادی اشاره می‌کنم: ۱- مکان و فضا در داستان‌های علیمرادی جایگاه ویژه دارد. این مکان که در بیشتر آثار بیابان‌ها و کوهستان‌های جنوب کرمان است، چنان در سرشت و رفتار شخصیت‌های داستان تنیده می‌شود که خود به کاراکتری مستقل و باهویت تبدیل می‌شود و ساختار داستان‌ها را بی آنکه به چشم بیاید به اثری مدرن مبدل می‌کند. در واقع مکان نه تنها بستری برای رویدادهای داستان، که خود عنصری کنش مند است و در شکل‌گیری حوادث نقش اثرگذار دارد.»^[۶۱][۶۲]
• سروش مظفر مقدم نیز در روزنامه شرق نوشت: «مجموعه داستان نام دیگرش باد است سینیور اثری متفاوت است. غنای زبانی، استحکام نثر و ریتم تند و قابل توجه داستان‌ها، این کتاب را خواندنی می‌کند.»^[۶۳][۶۴]
• همچنین در یادداشتی منتشر شده در روزنامه شرق آمده‌است: «داستان‌ها اغلب حال و هوایی وهم گونه دارند و به لحاظ جغرافیایی و تا حدودی به لحاظ زبانی به داستان‌های موسوم به داستان اقلیمی شبیه هستند. هراس، خشونت، فضاهای وهمناک و تاریک، روایت ذهنی و ابهام آفرینی و ایجاد تعلیق از راه شیوه روایت و شیوه دادن اطلاعات به خواننده، ازجمله ویژگی‌های بسیاری از قصه‌های منصور علیمرادی در مجموعه نام دیگرش باد است؛ سینیور هستند.»^[۶۵][۶۶]
• علی عبداللهی شاعر و مترجم در روزنامه اعتماد نوشت: «شخصیت داستان‌های منصور علیمرادی خاکستری اند و در مرز خودآگاهی و ناخودآگاهی، در مرز میان جبر و اختیار مدام به این سو و آن سو می‌غلتند ولی همیشه و در همه احوال خودشان هستند و همین ویژگی است که آنها را باورپذیر و ملموس می‌کند. اتخاذ همه این تمهیدات از سوی نویسنده باعث نمی‌شود که تعلیق داستان از میان برود.»^[۶۷][۶۸]
• در بررسی آثار منصور علیمرادی گفتگوهایی با او در روزنامه جام جم^[۶۹][۷۰] اعتماد، پیام ما، تجربه، ابتکار و… انجام شده‌است.^[۹] همچنین نقدهایی بر آثار او در رسانه‌های مختلف نوشته شده‌است.^{[۳۳][۷۱][۳۷][۷۲][۷۳][۷۴][۷۵][۷۶]}

منصور علیمرادی در رقابت‌های متعدد ادبی شعر و داستان و طنز نیز به عنوان داور فعالیت داشته‌است. از آن جمله به داوری در رقابت لیراو^[۷۷] جشنواره داستان‌های بومی کنام^[۷۸] جایزه ادبی خیام^[۷۹][۸۰] جشنوارهٔ داستان مکران^[۸۱] جایزه ادبی مازنداران^[۸۲] و… می‌توان اشاره کرد.