فهرست فینالهای لیگ قهرمانان اروپا
لیگ قهرمانان اروپا مسابقاتی است که به صورت سالانه و فصلی توسط یوفا از سال ۱۹۵۵ تاکنون برگزار میشود.[۱] تمامی لیگهای کشورهایی که عضو یوفا هستند میتوانند باشگاههای برتر خود را به این مسابقات بفرستند (غیر از لیختناشتاین که لیگ داخلی ندارد).[۲] پیش از فصل ۹۳–۱۹۹۲ این مسابقات با نام جام باشگاههای اروپا شناخته میشد.[۱] در ابتدا تنها قهرمانان لیگهای باشگاهی و مدافع عنوان قهرمانی این مسابقات میتوانستند به آن راه پیدا کنند، اما این قانون در سال ۱۹۹۷ تغییر کرد و نایبقهرمانان لیگهای معتبر نیز میتوانستند در این رقابتها شرکت کنند.[۳] در دورهٔ لیگ قهرمانان اروپا، مدافع عنوان قهرمانی بهصورت خودکار به این مسابقات صعود نمیکرد، تا این که در سال ۲۰۰۵ با تغییر قانون، لیورپول توانست بهعنوان مدافع عنوان قهرمانی به لیگ سال بعد راه پیدا کند.[۴]
سال بنیانگذاری | ۱۹۵۵ |
---|---|
منطقه | اروپا (یوفا) |
شمار تیمهای حاضر | ۳۲ (مرحلهٔ گروهی) ۲ (فینالیستها) |
قهرمان کنونی | رئال مادرید (۱۵مین بار) |
موفقترین باشگاه | رئال مادرید (۱۵ عنوان) |
لیگ قهرمانان اروپا ۲۴–۲۰۲۳ |
تیمهایی که برندهٔ لیگ قهرمانان اروپا در ۳ بار متوالی، یا ۵ بار نامتوالی شوند، یک نشانِ چندبرنده دریافت میکنند.[۵] شش تیم تاکنون مفتخر به دریافت این نشان شدهاند عبارتند از رئال مادرید، آژاکس، بایرن مونیخ، آ.ث. میلان، لیورپول، و بارسلونا.[۶] تا سال ۲۰۰۹، باشگاههایی که این نشان را بهدست میآوردند، اجازه داشتند تا جام لیگ قهرمانان اروپا را در اختیار خود نگه دارند و یک جام جدید تهیه میشد؛[۷] اما از سال ۲۰۰۹، باشگاه برندهٔ جام یک کپی دقیق از جام را دریافت میکند و جام اصلی در نزد یوفا باقی میماند.[۸]
در مجموع، ۲۲ باشگاه برندهٔ جام باشگاههای اروپا/لیگ قهرمانان اروپا شدهاند. رئال مادرید با رکورد ۱۵ قهرمانی، بیشترین تعداد قهرمانی را دارد که شامل نخستین دورهٔ این بازیها نیز میشود. این باشگاه همچنین رکورددار بیشترین قهرمانی متوالی (۵ سال) از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ نیز هست. یوونتوس بیشترین تعداد نایبقهرمانی را دارد و در ۷ فینال شکست خوردهاست. اتلتیکو مادرید تنها تیمی است که بدون کسب عنوان قهرمانی، به سه فینال رسیدهاست، در حالی که استاد رنس و والنسیا نیز دو بار نایبقهرمان شدهاند ولی هیچگاه به مقام قهرمانی دست نیافتند. اسپانیا با ۲۰ قهرمانی از دو باشگاه، بیشترین قهرمانی را داشتهاست.[۹] انگلستان از ۵ باشگاه ۱۴ قهرمان داشته و ایتالیا نیز ۱۲ قهرمانی با سه باشگاه داشتهاست. تیمهای انگلیسی پس از فاجعه ورزشگاه هیسل در سال ۱۹۸۵، بهمدت ۵ سال از حضور در این رقابتها منع شدند.[۱۰]
قهرمانان
برنده در وقت اضافه | |
* | برنده در پنالتی |
& | برنده در بازی تکراری |
فینالها
عملکردها
بر پایهٔ تیم
بر پایهٔ کشور
تیمهایی از ۱۳ کشور مختلف توانستهاند به فینال لیگ قهرمانان اروپا راه یابند که از این بین، نمایندگان ۱۰ کشور مختلف توانستهاند عنوان قهرمانی این رقابتها را به دست آورند. قهرمان این رقابتها از فصل ۹۶–۱۹۹۵، بهجز فصل ۰۴–۲۰۰۳ که تیم پورتو قهرمان شد، همواره از چهار کشور اسپانیا (۱۱)، انگلیس (۶)، ایتالیا (۴) و آلمان (۴) بودهاست. همچنین نایبقهرمانها نیز همگی از این چهار لیگ بودهاند، به استثنای فصل ۰۴–۲۰۰۳ و ۲۰–۲۰۱۹ که به ترتیب موناکو و پاریسنژرمن نایبقهرمان شدند.
کشور | قهرمان | نایبقهرمان |
---|---|---|
اسپانیا | ۲۰ | ۱۱ |
انگلستان | ۱۴ | ۱۱ |
ایتالیا | ۱۲ | ۱۶ |
آلمان | ۸ | ۱۱ |
هلند | ۶ | ۲ |
پرتغال | ۴ | ۵ |
فرانسه | ۱ | ۶ |
اسکاتلند | ۱ | ۱ |
رومانی | ۱ | ۱ |
یوگسلاوی | ۱ | ۱ |
یونان | ۰ | ۱ |
بلژیک | ۰ | ۱ |
سوئد | ۰ | ۱ |
محلهای برگزاری
مکان | میزبانی(ها) | سال(ها) |
---|---|---|
ورزشگاه ومبلی (قدیم)، لندن | ۶ | ۱۹۶۳، ۱۹۶۸، ۱۹۷۱، ۱۹۷۸، ۱۹۹۲ |
ورزشگاه سانتیاگو برنابئو، مادرید | ۴ | ۱۹۵۷، ۱۹۶۹، ۱۹۸۰، ۲۰۱۰ |
ورزشگاه کینگ بودوئن، بروکسل | ۴ | ۱۹۵۸، ۱۹۶۶، ۱۹۷۴، ۱۹۸۵ |
ورزشگاه ارنست هاپل، وین | ۴ | ۱۹۶۴، ۱۹۸۷، ۱۹۹۰، ۱۹۹۵ |
ورزشگاه سن سیرو، میلان | ۴ | ۱۹۶۵، ۱۹۷۰، ۲۰۰۱، ۲۰۱۶ |
ورزشگاه المپیک رم، رم | ۴ | ۱۹۷۷، ۱۹۸۴، ۱۹۹۶، ۲۰۰۹ |
ورزشگاه پارک ده پرنس، پاریس | ۳ | ۱۹۵۶، ۱۹۷۵، ۱۹۸۱ |
ورزشگاه همپدن پارک، گلاسکو | ۳ | ۱۹۶۰، ۱۹۷۶، ۲۰۰۲ |
ورزشگاه المپیک مونیخ، مونیخ | ۳ | ۱۹۷۹، ۱۹۹۳، ۱۹۹۷ |
ورزشگاه المپیک آتن، آتن | ۳ | ۱۹۸۳، ۱۹۹۴، ۲۰۰۷ |
ورزشگاه استاد دو فرانس، سن دنی | ۳ | ۲۰۰۰، ۲۰۰۶، ۲۰۲۲ |
ورزشگاه ومبلی (جدید)، لندن | ۳ | ۲۰۱۱، ۲۰۱۳، ۲۰۲۴ |
ورزشگاه مرسدس بنز آرنا، اشتوتگارت | ۲ | ۱۹۵۹، ۱۹۸۸ |
ورزشگاه دکویپ، روتردام | ۲ | ۱۹۷۲، ۱۹۸۲ |
ورزشگاه نیوکمپ، بارسلونا | ۲ | ۱۹۸۹، ۱۹۹۹ |
ورزشگاه استادیو دا لوز، لیسبون | ۲ | ۲۰۱۴، ۲۰۲۰ |
ورزشگاه المپیک آتاترک، استانبول | ۲ | ۲۰۰۵، ۲۰۲۳ |
ورزشگاه آلیانتس آرنا، مونیخ | ۲ | ۲۰۱۲، ۲۰۲۵ |
ورزشگاه وانکدورف، برن | ۱ | ۱۹۶۱ |
ورزشگاه المپیک آمستردام، آمستردام | ۱ | ۱۹۶۲ |
ورزشگاه ملی لیسبون، لیسبون | ۱ | ۱۹۶۷ |
ورزشگاه ستاره سرخ، بلگراد | ۱ | ۱۹۷۳ |
ورزشگاه رامون سانچز پیسخوان، سویل | ۱ | ۱۹۸۶ |
ورزشگاه سن نیکولا، باری | ۱ | ۱۹۹۱ |
ورزشگاه یوهان کرایف آرنا، آمستردام | ۱ | ۱۹۹۸ |
ورزشگاه الدترافورد، منچستر | ۱ | ۲۰۰۳ |
ورزشگاه فلتینس آرنا، گلزنکیرشن | ۱ | ۲۰۰۴ |
ورزشگاه لوژنیکی، مسکو | ۱ | ۲۰۰۸ |
ورزشگاه المپیک برلین، برلین | ۱ | ۲۰۱۵ |
ورزشگاه میلنیوم، کاردیف | ۱ | ۲۰۱۷ |
ورزشگاه المپیسکی، کییف | ۱ | ۲۰۱۸ |
ورزشگاه متروپولیتانو، مادرید | ۱ | ۲۰۱۹ |
ورزشگاه دراگو، پورتو | ۱ | ۲۰۲۱ |
جستارهای وابسته
یادداشتها
۱. ^ اولین بازی که دو روز زودتر برگزار شده بود با نتیجهٔ ۱–۱ به پایان رسیده بود.[۱۲]
۲. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۱–۱ به پایان رسید. لیورپول در پنالتی ۴–۲ برنده شد.[۱۳]
۳. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۰–۰ به پایان رسید. استوا بخارست در پنالتی ۲–۰ برنده شد.[۱۴]
۴. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۰–۰ به پایان رسید. پیاسوی در پنالتی ۶–۵ برنده شد.[۱۵]
۵. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۰–۰ به پایان رسید. ستاره سرخ بلگراد در پنالتی ۵–۳ برنده شد.[۱۶]
۶. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۱–۱ به پایان رسید. یوونتوس در پنالتی ۴–۲ برنده شد.[۱۷]
۷. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۱–۱ به پایان رسید. بایرن مونیخ در پنالتی ۵–۴ برنده شد.[۱۸]
۸. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۰–۰ به پایان رسید. میلان در پنالتی ۳–۲ برنده شد.[۱۹]
۹. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۳–۳ به پایان رسید. لیورپول در پنالتی ۳–۲ برنده شد.[۲۰]
۱۰. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۱–۱ به پایان رسید. منچستر یونایتد در پنالتی ۶–۵ برنده شد.[۲۱]
۱۱. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۱–۱ به پایان رسید. چلسی در پنالتی ۴–۳ برنده شد.[۲۲]
۱۲. ^ بازی در ۹۰ دقیقه و وقتهای اضافه با نتیجهٔ ۱–۱ به پایان رسید. رئال مادرید در پنالتی ۵–۳ برنده شد.[۲۳]
۱۳. ^ به دلیل دنیاگیری کووید-۱۹ در اروپا بازی نهایی پشت دربهای بسته برگزار شد.