طریقت صفویه
طریقت صفویه طریقتی در تصوف بود[۱][۲] که توسط صفی‌الدین اردبیلی[۳][۴][۵] تأسیس شد. این طریقت تأثیرات زیادی بر اجتماع و سیاست شمال‌غرب ایران در سده چهاردهم و پانزدهم داشت اما امروزه به خاطر قدرت دادنش به حکومت صفویان شناخته می‌شود. اگرچه در ابتدا از زیرشاخه‌های سنی شافعی محسوب می‌شد اما با اضافه شدن گفتمان شیعی به ویژه امامت توسط فرزندان و نوادگان صفی باعث شد که این طریقت مطلقاً در ارتباط با شیعه دوازده‌امامی مطرح شود.
بنیان‌گذاری
صفی‌الدین اردبیلی در اردبیل بزرگ شد، اما به دلایل سیاسی و مذهبی و برای جمع کردن پیروان برای محقق کردن آنچه که در افکار خود داشت، آنجا را ترک کرد و به شیراز و سپس به گیلان سفر کرد. در گیلان، شاگرد زاهد گیلانی، رهبر صوفیان زاهدیه شد. وی سرانجام شاگرد اصلی زاهد شد و با دخترش ازدواج کرد. پس از مرگ زاهد گیلانی، طریقت زاهدیه تحت رهبری صفی الدین درآمد و به طریقت صفویه تغییر نام داد.
جستارهای وابسته
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Safavid order». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۴ فوریه ۲۰۱۹.