شوگون‌سالاری توکوگاوا

پس از دوره سنگوکو (دوره جنگ‌های داخلی)، دولت مرکزی تا حد زیادی توسط اودا نوبوناگا در طول دوره آزوچی-مومویاما دوباره تأسیس شد.^[۱۶] پس از نبرد سکیگاهارا در سال ۱۶۰۰، قدرت مرکزی به دست توکوگاوا ایه‌یاسو افتاد. 'دایمیوها' و 'هان' (دامنه‌ها) به عنوان اجزای تحت شوگون‌سالاری جدید او.^[۱۷] دایمیوها که در کنار ایه‌یاسو بودند پاداش دریافت کردند و برخی از ملازمان سابق ایه‌یاسو به عنوان دایمیو ساخته شدند و به صورت استراتژیک در سراسر کشور قرار داشتند.^[۱۷] سیاست سانکین کوتای، در تلاش برای محدود کردن شورش‌های دایمیوها، اسکان همسران و فرزندان «دایمیوها» در پایتخت را به عنوان گروگان اجباری کرد.^[۱۸]

یک دوره طولانی صلح بین محاصره اوساکا در سال ۱۶۱۵ و حادثه کی‌آن در سال ۱۶۵۱ رخ داد. در این دوره، باکوفوها مدیریت مدنی را در اولویت قرار دادند، در حالی که جامعه مدنی شاهد افزایش فعالیت‌های تجاری و صنعتی بود. تجارت تحت سلطنت ایه‌یاسو شاهد ثروت جدیدی بود که توسط معدن و تولید کالا ایجاد شد، که منجر به جریان جمعیت روستایی به مناطق شهری شد. بیلی^[۱۹] توسط گنروکو (۱۶۸۸–۱۷۰۴) ژاپن دوره‌ای از شکوفایی مادی و شکوفایی هنرها را دید، مانند توسعه اولیه «اوکی‌یو-ئه» توسط هیساکاوا مورونوبو. سلطنت توکوگاوا یوشیمونه (۱۷۱۶–۱۷۴۵) شاهد برداشت ضعیف و کاهش درآمد مالیاتی در اوایل دهه ۱۷۲۰ بود، در نتیجه او برای ترمیم امور مالی باکوفو به اصلاحات کیوهو فشار آورد. معتقد بود که اشراف نظامی در حال از دست دادن قدرت خود در برابر تجار و زمین داران ثروتمند است.^[۱۹]

جامعه ادو، برخلاف شوگون‌سالاری‌های قبلی، ظاهراً مبتنی بر سلسله مراتب طبقاتی سختگیرانه بود که در ابتدا توسط تویوتومی هیده‌یوشی ایجاد شد. دایمیو (اربابان) در صدر قرار داشتند و پس از آن کاست جنگجوی سامورایی با کشاورزان، صنعتگران و بازرگانان در رتبه‌های پایین‌تر قرار داشتند. در برخی از بخش‌های کشور، به‌ویژه مناطق کوچک‌تر، «دایمیو» و سامورایی‌ها کم و بیش یکسان بودند، زیرا «دایمیو» ممکن است به عنوان سامورایی آموزش ببینند و سامورایی‌ها ممکن است به عنوان حاکمان محلی عمل کنند.

ماهیت تا حد زیادی انعطاف‌ناپذیر این سیستم قشربندی اجتماعی نیروهای مخرب را در طول زمان آزاد کرد. مالیات بر دهقانان در مقادیر ثابتی تعیین شد که تورم یا سایر دگرگونی در ارزش پولی را به حساب نمی‌آورد. در نتیجه، درآمدهای مالیاتی جمع‌آوری‌شده توسط زمین‌داران سامورایی در طول زمان به‌طور فزاینده‌ای کاهش یافت. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۷ نشان داد که شورش‌های دهقانی و فرار از خدمت، نرخ‌های مالیات را کاهش داد و از رشد دولت در شوگون‌سالاری توکوگاوا جلوگیری کرد.^[۱۸] تا اواسط قرن هجدهم، هر دو «شوگون» و «دایمیو» به دلیل مشکلات مالی با مشکل مواجه شدند، در حالی که ثروت بیشتری به طبقه بازرگان سرازیر شد. قیام دهقانان و نارضایتی سامورایی‌ها به‌طور فزاینده ای رایج شد. برخی اصلاحات برای پرداختن به این مسائل مانند امپراتور کوکاکو (۱۷۸۷–۱۷۹۳) توسط ماتسودایرا سادانوبو انجام شد.^[۲۰] او ذخایر برنج باکوفو را تقویت کرد و «دایمیوها» را موظف کرد که از این روش پیروی کنند. . او مخارج شهری را کاهش داد، ذخایری را برای قحطی‌های احتمالی اختصاص داد و از دهقانان شهرنشین خواست به مناطق روستایی بازگردند.^[۲۱]

تا سال ۱۸۰۰، ژاپن شامل شهرهایی با بیش از ۱۰۰۰۰۰ ساکن و سه شهر در بین ۲۰ شهر جهان که بیش از ۳۰۰۰۰۰ نفر جمعیت داشتند. ادو احتمالاً عنوان پرجمعیت‌ترین شهر جهان را به خود اختصاص داده است که بیش از یک میلیون نفر را در خود جای داده است.^[۲۲]

اواخر دوره شوگون‌سالاری توکوگاوا که باکوماتسو نامیده می‌شود. دوره ای بین ۱۸۵۳ و ۱۸۶۷ بود که ژاپن به سیاست خارجی انزواطلبانه را به نام «ساکوکو» پایان داد و از یک سیستم ارباب‌رعیتی در شوگون‌سالاری به دولت میجی مدرن تغییر کرد. در دهه ۱۸۵۰، پس از ورود ناوگان نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا به فرماندهی متیو سی. پری، نارضایتی فزاینده ای از سوی دایمیوهای توزاما و احساسات غرب‌ستیزی بروز پیدا کرد. (که منجر به گشایش اجباری ژاپن شد). جناح‌های عمده ایدئولوژیک و سیاسی در این دوره به دو دسته شیشی (تشکیلات) (ملی‌گرایی و میهن‌پرستی) و نیروهای شوگون تقسیم شدند. جدای از دو گروه مسلط، جناح‌های دیگر سعی کردند از هرج و مرج دوران باکوماتسو برای به دست گرفتن قدرت شخصی استفاده کنند.^[۲۳]

اتحاد دایمیوها و امپراتور موفق به سرنگونی حکومت شوگون شد که در سال ۱۸۶۸ با استعفای پانزدهمین شوگون توکوگاوا حکمرانی آن به پایان رسید و به احیای سلطنت (王政復古 Ōsei fukko) قدرت گرفتن امپراتور منتهی شد. برخی از ملازمان وفادار شوگون در طول جنگ بوشین که بعداً ادامه پیدا کرد شد به مبارزه ادامه دادند، اما در نهایت در نبرد توبا-فوشیمی شکست قابل توجهی خوردند.^[۲۴]

در طول دوره ادو (۱۸۶۷–۱۶۰۳) به‌طور متوسط تمامی ژاپن به ۲۷۰ تیول یا هان که هرکدام توسط یک ارباب فئودال به نام دایمیو اداره می‌شد، تقسیم شده بود؛ اگرچه اربابان فئودال در حوزه تیولی خویش از استقلال داخلی فراوانی برخوردار بودند، ولی به‌طور کلی قدرت اقتصادی – سیاسی کشور، در دست دولت مرکزی بود که در رأس آن شخص شوگون که در ادو، پایتخت امروز ژاپن توکیو مستقر بوده است، قرار داشت. رابطه و مکانیسمی که حکومت مرکزی ضمن حفظ استقلال داخلی هان‌ها، بر سراسر کشور حکمرانی می‌کردند از طرف تاریخ نگاران سیستم باکوهان نامگذاری شده است.^[۲۵]

سیستم باکوهان ("bakuhan taisei" 幕藩体制) سیستم سیاسی ارباب‌رعیتی در دوره ادو ژاپن بود.^[۲۶] از زمان انتصاب ایه‌یاسو به عنوان شوگون در سال ۱۶۰۳، اما به ویژه پس از توکوگاوا محاصره اوساکا در سال ۱۶۱۵، شروع شد. سیاست‌های مختلفی برای اعمال کنترل شوگون‌سالاری اجرا شد که استقلال دایمیوها را به شدت کاهش داد.^[۱۷] تعداد دایمیوها متفاوت بود اما در حدود ۲۷۰ نفر تثبیت شد.^[۱۷] =":۳" />

سیستم «باکوهان» قدرت فئودالی را بین شوگون‌سالاری در ادو و «دایمیوها» با دامنه‌هایی در سراسر ژاپن تقسیم کرد.^[۲۷] شوگون و ارباب‌ها همگی «دایمیو» بودند: اربابان فئودال با بوروکراسی‌ها، سیاست‌ها و قلمروهای خاص خود. هان در ازای وفاداری به شوگون که مسئول روابط خارجی، امنیت ملی،^[۲۷] ضرب سکه، وزن، اندازه‌گیری و حمل و نقل بود.^[۱۷]

«شوگون» همچنین قدرتمندترین «هان» را اداره می‌کرد، فیف موروثی خاندان توکوگاوا، که شامل بسیاری از معادن طلا و نقره نیز می‌شد.^[۲۷] در اواخر قرن بیستم خاندان شوگون، خاندان توکوگاوا حدود ۷ میلیون «ککو» زمین (天領 tenryō)، از جمله ۲٫۶ تا ۲٫۷ میلیون «ککو» که توسط دست نشاندگان مستقیم، از ۳۰ میلیون موجود در کشور، در اختیار داشت.^[۲۸]

۲۳ میلیون ککودیگر در اختیار دایمیوهای دیگر بود.^[۲۸] تعداد «هان» (تقریباً ۲۷۰) در طول دوره ادو در نوسان بود.^[۲۹] آنها بر اساس اندازه رتبه‌بندی شدند که به عنوان تعداد «ککو» برنج اندازه‌گیری شد. دامنه تولید هر سال.^[۲۸] یک «ککو» مقدار برنجی بود که برای تغذیه یک مرد بالغ برای یک سال لازم بود. حداقل عدد برای یک «دایمیو» ده هزار «ککو» بود؛^[۲۹] بزرگ‌ترین آنها، به غیر از «شوگون»، بیش از یک میلیون «ککو» بود.^[۲۸]

سیاست‌های اصلی شوگون‌سالاری در مورد دایمیوها عبارت بودند از:

• اصل این بود که هر «دایمیو» (از جمله کسانی که قبلاً مستقل از خانواده توکوگاوا بودند) به شوگون‌سالاری تسلیم و تابع شدند، و هر «هان» مستلزم شناسایی شوگون‌سالاری بود و مشمول توزیع مجدد زمین آن بود.^{[۱۷]: 192–93} «دایمیوها» با هر شوگون بیعت می‌کرد و قوانین خاندان‌های جنگجو یا «بوکه شوتتو» را پذیرفت.^[۲۸]
• سیستم سانکین کوتای (حضور متناوب)، دایمیوها را ملزم می‌کرد که هر سال در میان به ادو سفر کنند و در ادو اقامت داشته باشند، و خانواده‌هایشان در طول غیبتشان در ادو بمانند.
• فرمان یک ملک اربابی یک قلعه، طبق این فرمان دایمیوی یک ولایت (بعدها نام آن به هان) تغییر پیدا کرد، فقط حق سکونت در یک قلعه ژاپنی را دارد و دیگر قلعه‌های متعلق به او باید متروک شوند.^{[۱۷]: 194}
• بوکه شوهاتو، که اولین مورد آن در سال ۱۶۱۵ است، ساختن استحکام‌های جدید یا تعمیر استحکامات موجود را بدون تأیید «باکوفو» و پذیرش فراریان شوگون‌سالاری و پیوند ازدواج خانواده دایمیوها را بدون مجوز رسمی ممنوع کرد.^[۱۷] قوانین اضافی در مورد سامورایی‌ها در طول سال‌های بعدی صادر شد.^[۲۸]

اگرچه شوگون قوانین خاصی مانند «بوکه شوهاتو» در مورد دایمیوها و بقیه طبقه سامورایی صادر می‌کرد، اما هر هان سیستم مستقل قوانین و مالیات خود را اداره می‌کرد.^[۲۷] "شوگون" در حکومت "هان" مداخله نکرد مگر اینکه ناتوانی عمده (مانند شورش‌های بزرگ) نشان داده شود، و همچنین مالیات‌های مرکزی صادر نشد.^[۲۷] در عوض، هر «هان» وظایف فئودالی مانند نگهداری جاده‌ها و ایستگاه‌های پست رسمی، ساخت کانال‌ها و بندرها، تأمین نیرو و رفع قحطی را انجام می‌داد.^[۲۷]دایمیوها به صورت استراتژیک یکدیگر را تحت نظر داشتند و کنترل می‌کردند، و سیستم سانکین کوتای تضمین می‌کرد که دایمیوهاً یا خانواده آنها همیشه در ادو هستند و توسط شوگون مشاهده می‌شود.^[۲۷]

شوگون‌سالاری قدرت ضبط و مصادره، الحاق و تغییر دامنه‌ها را داشت، اگرچه پس از سال‌های اولیه شوگون‌سالاری به ندرت و با دقت اعمال می‌شد تا از به هم پیوستن دایمیوها جلوگیری شود.^[۲۷] سیستم اقامت جایگزین «سانکین کوتای» هر «دایمیو» را ملزم می‌کرد که در سال‌های متناوب بین «هان» و دادگاه در ادو اقامت کند.^[۲۷] در طول غیبت خود. از ادو، همچنین لازم بود که خانواده خود را تا زمان بازگشت به عنوان گروگان ترک کنند. گروگان‌ها و هزینه‌های هنگفت «سانکین کوتای» که بر هر هان تحمیل شد، به تضمین وفاداری به شوگون کمک کرد.^[۲۷] در دهه ۱۶۹۰، اکثریت قریب به اتفاق دایمیوها در ادو به دنیا می‌آیند و بیشتر آن‌ها را خانه خود می‌دانند.^[۱۷] برخی از دایمیوها علاقه چندانی به حوزه‌های خود نداشتند و باید از آنها درخواست می‌شد که به ولایت خود بازگردند.^[۱۷]

در ازای تمرکز، صلح در میان دایمیوها حفظ شد. برخلاف دوره سنگوکو، دایمیوها دیگر نگران درگیری با یکدیگر نبودند. ref name=":3" />

خاندان توکوگاوا با حفظ اصرار جزمی بر وفاداری به «شوگون» وفاداری را بیشتر تضمین کرد. دایمیوها به سه دسته اصلی طبقه‌بندی شدند:^[۲۸]

• "شینپان (دایمیو)" (بستگان) شش خاندان بودند که توسط پسران ایه‌یاسو و همچنین پسران شوگون هشتم و نهم تأسیس شده بودند که دایمیو ساخته می‌شدند.^[۲۸] اگر شوگون وارث نداشت برای شوگون وارث می‌دادند.^[۲۸]
• دایمیوهای فودای (ارثی) عمدتاً زیردستان ایه‌یاسو و خاندان توکوگاوا قبل از نبرد سکیگاهارا بودند.^[۲۸] آنها بر خود حکومت می‌کردند. هان (املاک) و به عنوان مقام‌ها عالی در حکومت شوگون خدمت می‌کردند، اگرچه «هان» آنها در مقایسه با دامنه‌های «توزاما» کوچکتر بود.^[۲۸]
• دایمیوهای توزاما (غیرخودی) حدود ۱۰۰ دایمیو بودند، که اکثر آنها پس از نبرد سکیگاهارا، تابع خاندان توکوگاوا شدند. برخی علیه نیروهای توکوگاوا جنگیدند، اگرچه برخی بی‌طرف بودند یا حتی در کنار خاندان توکوگاوا جنگیدند، به‌عنوان متحد و نه دست نشانده. هان، با ۱۱ تا از ۱۶ دایمیو بزرگ در این دسته.^[۲۸]

دارایی دایمیوهای توزاما که در نبرد سکیگاهارا علیه خاندان توکوگاوا جنگیدند، به میزان قابل توجهی کاهش یافت.^[۲۸] آنها اغلب در مناطق کوهستانی یا دور قرار داشتند، یا بین دایمیوهای مورد اعتماد قرار داده می‌شدند. daimyos.^[۲۸] در اوایل دوره ادو، شوگون‌نشین‌ها «توزاما» را دارای کمترین احتمال وفاداری می‌دانستند. با گذشت زمان، ازدواج‌های استراتژیک و استقرار نظام باعث شد تا در قلمروهای «توزاما» شورش کمتری رخ دهد. با این حال، در نهایت، همچنان «توزاماهای» بزرگ قلمرو ساتسوما، قلمرو چوشو و قلمرو توسا و تا حدی قلمرو هیزن بود. که شوگون‌سالاری را از قدرت سرنگون کرد. این چهار قلمرو چهار خاندان غربی یا به اختصار ساتچودوهی نامیده می‌شوند.^[۲۹]

صرف نظر از عنوان سیاسی امپراتور، شوگون خانواده توکوگاوا ژاپن را تحت کنترل داشتند.^[۳۰] شوگون‌سالاری کمک مالی اسمی administration (体制, taisei^؟) توسط دربار امپراتوری در کیوتو را به خانواده توکوگاوا تضمین کرد.^[۲۹] در حالی که امپراتور رسماً حق انتصاب شوگون را داشت و یارانه‌های سخاوتمندانه دریافت می‌کرد. امپراتور عملاً هیچ دخالتی در امور دولتی نداشت.^[۲۷] شوگون‌سالاری کینچو نارابینی کوگه شوهاتو را صادر کرد. رابطه خود را با دودمان یاماتو و کوگه (مقام‌ها دربار امپراتوری) نشان داد و تصریح کرد که امپراتور باید وقت خود را به دانش و شعر اختصاص دهد.^[۳۱] شوگون‌سالاری همچنین یک رابط به نام «کیوتو شوشیدای» (نماینده شوگون در کیوتو) را برای رابط با امپراتور منصوب کرد.

با این حال، در اواخر دوره شوگون‌سالاری پس از قرن‌ها که امپراتور در امور دولتی اظهار نظر بسیار کمی داشت و در کاخ امپراتوری کیوتو خود منزوی و پیرو شوگون حاکم بود، در سال ۱۸۶۲، توکوگاوا ایه‌موچی، با خواهر امپراتور کومی (ر. ۱۸۶۷–۱۸۴۶) ازدواج کرد و دربار امپراتوری در کیوتو از نفوذ سیاسی فزاینده‌ای برخوردار شد.^[۳۲] پس از آن گاهی با امپراتور در مورد سیاست‌های مختلف مشورت می‌شد و شوگون حتی برای دیدار با امپراتور در دوران بازسازی می‌جی در سال ۱۸۶۸م به کیوتو سفر می‌کرد.

امور خارجی و تجارت در انحصار شوگون‌سالاری بود و سود زیادی به همراه داشت. تجارت خارجی نیز به قلمرو ساتسوما و قلمرو تسوشیماها مجاز بود. برنج محصول تجاری اصلی ژاپن در این زمان بود. انزواطلبی سیاست خارجی ژاپن بود و تجارت به شدت تحت کنترل بود. بازرگانان خارج از قشربندی ژاپن بودند و تصور می‌شد که حریص هستند.

بازدید کشتی‌های دوره تجاری نانبان از پرتغال در ابتدا عامل اصلی مبادله‌های تجاری بود و به دنبال آن کشتی‌های هلندی، انگلیسی و گاهی اسپانیایی اضافه شدند.

از سال ۱۶۰۳ به بعد، ژاپن شروع به مشارکت فعال در تجارت خارجی کرد. در سال ۱۶۱۵، یک سفارت و مأموریت تجاری تحت هاسه‌کورا تسونه‌ناگا در سراسر اقیانوس آرام به اسپانیای نو (اسپانیای جدید) در گالون ساخته شده توسط ژاپنی کشتی سان خوان باتیستا فرستاده شد. تا سال ۱۶۳۵، شوگون مجوزهای متعددی را برای به اصطلاح «شوئین سن» که برای تجارت آسیایی بود صادر کرد.

پس از سال ۱۶۳۵ و آغاز ساکوکو (کشور منزوی با درهای بسته)، کشتی‌های ورودی فقط از دودمان چینگ، پادشاهی چوسان و هلند مجاز بودند.

پیروان مسیحیت اولین بار در قرن شانزدهم در ژاپن ظاهر شدند. اودا نوبوناگا مسیحیت و فناوری غربی را که با آن وارد شده بود، مانند مشک، پذیرفت. او همچنین آن را ابزاری می‌دانست که می‌توانست برای سرکوب نیروهای بودایی از آن استفاده کند.^[۳۳]

اگرچه مسیحیت تا دهه ۱۶۱۰ اجازه رشد یافت، توکوگاوا ایه‌یاسو به زودی آن را به عنوان تهدیدی فزاینده برای ثبات حکومت شوگون تلقی کرد. به عنوان اوگوشو^[۳۴] او بر اجرای قوانینی که اعمال مسیحیت را ممنوع می‌کرد، تأثیر گذاشت. جانشینان او از این روش پیروی کردند و بر قوانین آیه یاسو نیز افزودند. ممنوعیت مسیحیت اغلب با ایجاد قوانین انزوا یا ساکوکو در دهه ۱۶۳۰ مرتبط است.^[۳۵]

منبع اصلی درآمد شوگون‌سالاری از طریق مالیات بود (حدود ۴۰٪) که از برداشت در دامنه اربابی شخصی خاندان توکوگاوا تنریو (tenryō) [۱] اخذ می‌شد.^[۲۸] به جز این هیچ مالیاتی بر دامنه‌های دایمیوها وضع نمی‌شد. وظیفه نظامی، کارهای عمومی و سخره.^[۲۸] شوگون‌سالاری وام‌هایی از بازرگانان دریافت می‌کردند که گاهی به عنوان کمک‌های مالی اجباری تلقی می‌شد، اگرچه اغلب از تجارت مالیاتی اخذ نمی‌شد.^[۲۸] عوارض ویژه نیز برای زیرساخت‌سازی وضع شد.^[۲۸]

اولین ساختار سازمان شوگون‌سالاری توکوگاوا «بوکه شیتسویاکو» را به عنوان بالاترین رتبه دارد. اولین اعضای این دفتر ای نائوماسا، ساکاکی‌بارا یاسوماسا، و هوندا تاداکاتسو بودند.^[۳۶][۳۷]

دست‌نشاندگان شخصی شوگون‌های توکوگاوا به دو گروه طبقه‌بندی شدند:

• هاتاموتو (hatamoto 旗本) این امتیاز را داشت که مستقیماً به شوگون نزدیک شود؛^[۲۸]
• گوکه‌نین ("gokenin" 御家人) امتیاز مخاطب شوگون را نداشت.^[۲۸]

در اوایل قرن هجدهم، از حدود ۲۲۰۰۰ رعیت شخصی، بیشتر آنها به جای دامنه، کمک هزینه دریافت می‌کردند.^[۲۸]

روجو (老中) معمولاً ارشدترین اعضای دولت شوگون‌سالاری بودند. و یکی از آنها به مدت یک ماه به صورت چرخشی در حال انجام وظیفه بود. بوگیو (کمیسیون وظایف اداری و قضایی در شهرهای بزرگ، به ویژه ادو)، آنگوکو بوگیو (کمیسیونرهای سایر شهرهای بزرگ و حوزه‌های شوگونی) و سایر مقام‌ها، بر روابط با دربار امپراتوری در کیوتو، کوگه (اعضای اشراف)، دایمیوها، معابد بودایی در ژاپن و معبد شینتوییها نظارت داشتند و به اموری مانند تقسیمات تیول (اروپا)ها رسیدگی می‌کردند. سایر بوگیوها (کمیسیون‌ها) مسئول امور مالی، صومعه‌ها و زیارتگاه‌ها نیز به روجو گزارش می‌دادند. در اصلاحات اداری ۱۸۶۷ (اصلاحات کیئو)، این دفتر به نفع یک سیستم بوروکراتیک با وزرای کشور، دارایی، روابط خارجی، ارتش و نیروی دریایی حذف شد.

اصولاً شرایط انتصاب در دفتر روجو این بود که شخصی از دایمیوهای فودای باشد و یک قلمرو به ارزش ۷۰۰۴۵۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰♠۵۰۰۰۰ ککو یا بیشتر داشته باشد.^[۲۸] با این حال، استثناهایی برای هر دو معیار وجود داشت. بسیاری از منصوبان از دفاتر نزدیک به شوگون، مانند سوبایونین، کیوتو شوشیدای و اوساکا جودای می‌آمدند.

به‌طور نامنظم شوگون یک روجو را به سمت تایرو (ژاپن) (پیر بزرگ) منصوب می‌کرد.^[۲۸] این سمت محدود به اعضای خاندان ای، خاندان ساکای، دویی و خاندان هوتتا بود، اما یاناگیساوا یوشی‌یاسو وضعیت تایرو به عنوان خوب. از مشهورترین آنها ای نائوسوکه بود که در سال ۱۸۶۰ در خارج از دروازه ساکورادامون قلعه ادو ترور شد (حادثه ساکورادامون (۱۸۶۰)).

سه تا پنج مرد با عنوان واکادوشی یوری (若年寄) در جایگاه بعدی زیر روجو قرار گرفتند.^[۲۸] نتیجه ای از شش نفر اولیه روکونین شو (۱۶۳۳–۱۶۴۹)، این دفتر نام و شکل نهایی خود را در سال ۱۶۶۲ به خود گرفت. مسئولیت اصلی آنها مدیریت امور هاتاموتو و گوکه‌نین، دست‌نشاندگان مستقیم بود. شوگون.^[۲۸] زیر واکادوشیوری، متسوکه قرار داشت.

برخی از شوگون‌ها یک سوبا یونین را منصوب کردند. این شخص به عنوان رابط بین شوگون و روجو عمل می‌کرد. اهمیت سوبا یونین در زمان شوگون پنجم توکوگاوا تسونایوشی، زمانی که واکادوشیوری، اینابا ماسایاسو، هوتتا ماساتوشی را ترور کرد، تایرو افزایش یافت. سونایوشی از ترس امنیت شخصی خود، «روجو» را به قسمت دورتری از قلعه منتقل کرد. برخی از معروف‌ترین سوبا یونین‌ها یاناگیساوا یوشی‌یاسو و تانوما اوکیتسوگو بودند.

«اومه‌تسوکه» و متسوکه مقام‌هلیی بودند که به «روجو» و واکادوشی یوری گزارش می‌دادند.^[۲۸] پنج اومه‌تسوگه مسئول نظارت بر امور دایمیوها، کوگه و دربار امپراتوری بودند. آنها مسئول کشف هرگونه تهدید شورش بودند. در اوایل دوره ادو، "دایمیوهاً مانند یاگیو مونه‌فویو این دفتر را بر عهده داشتند. با این حال، به زودی با رتبه‌بندی ۵۰۰۰ ککو یا بیشتر به «هاتاموتو» سقوط کرد. برای اینکه آنها را در برخورد با «دایمیوها» اختیار داشته باشند، اغلب در رتبه ۱۰۰۰۰ «ککو» قرار می‌گرفتند و عنوان «کوکوشی» (عنوان باستانی، معمولاً به معنای فرماندار یک ولایت‌های ژاپن) مانند «بیزن-نو-کامی».

با گذشت زمان، کارکرد «اومه‌تسوکه» به انتقال فرمان‌ها از شوگون‌سالاری به دایمیوها و اجرای مراسم در قلعه ادو تبدیل شد. آنها همچنین مسئولیت‌های اضافی مانند نظارت بر امور مذهبی و کنترل سلاح گرم را بر عهده گرفتند. «اومه‌تسوکه» که به واکادوشیوری گزارش می‌داد، بر امور دست نشاندگان شوگون نظارت داشت.^[۲۸] آنها نیروی امنیتی هزاران هاتاموتو بودند. و گوکه‌نین که در ادو متمرکز بودند. هر فرد "هان" "اومه‌تسوکه" خود را داشت که به‌طور مشابه سامورایی‌های خود را اداره می‌کرد.

سان-بوگیو (三奉行 «سه مدیر») جیشا-بوگیو، کانجو-بوگیو و ماچی-بوگیو بودند که به ترتیب بر معابد بودایی در ژاپن و معبد شینتویی، حسابداری و امور شهرها نظارت می‌کردند. جیشا-بوگیو بالاترین جایگاه را در بین این سه نفر داشت. آنها بر اداره معابد بودایی («جی») و زیارتگاه‌های شینتو («شا») نظارت می‌کردند که بسیاری از آنها دارای دامنه فئودالی بودند. همچنین، آنها به دعاوی چندین زمین در خارج از هشت استان منطقه کانتو رسیدگی می‌کردند.

کانجو-بوگیو در وضعیت بعدی قرار گرفتند. چهار دارنده این مقام به روجو گزارش می‌دادند. آنها مسئول امور مالی شوگون‌سالاری بودند.^[۳۸]

ماچی-بوگیو مدیران ارشد شهری ادو و سایر شهرها بود. نقش‌های آن‌ها شامل شهردار، رئیس نیروی انتظامی (و بعداً آتش‌نشانی) و قاضی در امور جنایی و مدنی بود که سامورایی‌ها را شامل نمی‌شد. دو (به‌طور خلاصه، سه) مرد، معمولاً هاتاموتو، این دفتر را بر عهده داشتند، و هر ماه به‌طور متناوب با یکدیگر عوض می‌شدند.^[۳۹]

سه ادو ماچی-بوگیو معروف که از طریق جیدایگکی (فیلم‌های دوره تاریخی) معرفی شدند عبارتند از: اوئوکا تاداسوکه و تویاما کاگه‌موتو (کین‌شیرو) به عنوان قهرمان و توریئی یوزو

«سان بوگیو» با هم در شورایی به نام هوجوشو‏ نشستند. در این مقام، آنها مسئول اداره تنریو (املاک شوگون)، نظارت بر گوندای، دایکان، کورا-بوگیو و همچنین رسیدگی به پرونده‌های مربوط به سامورایی‌ها بودند. گوندای دامنه‌های توکوگاوا با درآمد بیش از ۱۰۰۰۰ ککو را مدیریت می‌کرد در حالی که دایکان مناطقی با درآمد بین ۵۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ ککو را مدیریت می‌کرد.

شوگون مستقیماً در مناطق مختلف ژاپن زمین‌ها را در اختیار داشت. اینها به نام تنریو (شی‌هایشو) شناخته می‌شدند. از دوره میجی، اصطلاح تنریو، (به معنای واقعی کلمه سرزمین امپراتور) مترادف شده است، زیرا زمین‌های شوگون به امپراتور بازگردانده شد.^[۴۰] علاوه بر قلمرویی که ایه‌یاسو قبل از نبرد سکیگاهارا در اختیار داشت، شامل زمین‌هایی بود که در آن نبرد و همچنین زمین‌هایی که در نتیجه محاصره اوساکا به دست آورد. شهرهای بزرگی مانند ناگاساکی و اوساکا و معدنها، از جمله ولایت سادو استخراج طلا نیز در این دسته قرار می‌گیرند.

«گایکوکو بوگیو» مدیرانی بودند که بین سال‌های ۱۸۵۸ و ۱۸۶۸ منصوب شدند. آنها مسئول نظارت بر روابط تجاری و دیپلماتیک با کشورهای خارجی بودند و در بندر پیمانی ناگاساکی و کاناگاوا (یوکوهاما) مستقر بودند.^{[نیازمند منبع]}

• میدای‌دوکوروهای شوگون‌سالاری توکوگاوا‏