خویشتناندیشی
خویشتناندیشی (به انگلیسی Self-reflection)، توانایی مشاهده و ارزیابی فرآیندهای شناختی، عاطفی و رفتاری خودمان است. در روانشناسی، سایر اصطلاحات مورد استفاده برای این خویشتنآگاهی عبارتند از «آگاهی اندیشی» (به انگلیسی 'reflective awareness') و «هوشیاری اندیشی» (به انگلیسی 'reflective awareness') که از کار ویلیام جیمز سرچشمه میگیرد.[۲][۳]
![A lady seated by herself](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/19/Admonitions_Scroll_Scene_11.jpg/300px-Admonitions_Scroll_Scene_11.jpg)
خویشتن اندیشی به طیفی از کارکردها از جمله دروننگری و فراشناخت بستگی دارد که از دوران کودکی تا نوجوانی رشد میکند و بر نحوه تعامل افراد با دیگران و تصمیمگیری تأثیر میگذارد.[۴]
خویشتن اندیشی با فلسفه هوشیاری، موضوع آگاهی، خودآگاهی بهطور کلی و فلسفه ذهن مرتبط است.[نیازمند منبع]
مفهوم خویشتن اندیشی قدیمی است. به عنوان مثال، بیش از ۳۰۰۰ سال پیش، " خودت را بشناس "، یک قاعده اوراکل دلفی، در پیتیا معبد آپولو بود که بر روی یکی از قدیمیترین مکانهای مذهبی شناخته شده در یونان باستان حک شده بود.[نیازمند منبع]