جوان جدا-افتاده

این اصطلاح در سال‌های اخیر در میان طرفداران سیاست و محققان علوم اجتماعی، به‌ویژه پس از رکود بزرگ، کاربرد بیشتری پیدا کرده‌است. پس از یک دهه ثبات نسبتاً بدون تغییر، تعداد افراد جدا-افتاده شده به بیش از ۸۰۰۰۰۰ جوان بین سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۱۰ افزایش یافت.^[۴] آخرین داده‌ها نیز نشان می‌دهد که میزان جدا-افتادگی جوانان به ۱۲٫۳ درصد کاهش یافته‌است که کاهش قابل توجهی نسبت به بالاترین سطح آن، پس از رکود در سال ۲۰۱۰ که ۱۴٫۷ درصد یا ۵٫۸ میلیون جوان بوده، رسیده‌است.^[۱]

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۲ توسط بنیاد آنی ای کیسی نشان داد که «داده‌ها آشکار می‌سازند که جمعیتی که امروزه بیشترین تلاش را برای ورود به باز کار و ماندن در مدرسه دارند، جوانانی هستند که تحصیلات کمتری دارند، از خانواده‌های کم درآمد و متعلق به نژاد یا اقلیت‌های قومی هستند."^[۵]

وزارت آموزش و پرورش ایالات متحده، جوانان جدا-افتاده را به عنوان افراد ۱۴ تا ۲۴ ساله تعریف می‌کند، اما بر محاسبات انجام شده توسط Measure of America رنج سنی آن بین ۱۶–۲۴ است.^[۶] برخی از محققان تعریف قطع ارتباط جوانان را محدود کرده‌اند تا افرادی که بالاتر از آستانه درآمد و تحصیلات هستند،^[۷] و یا در کنار یک شریک زندگی والدین می‌شوند، کنار گذاشته شوند.^[۸][۹]

دو نظرسنجی که معمولاً برای محاسبه قطع ارتباط جوانان مورد استفاده قرار می‌گیرند، نظرسنجی جامعه آمریکا (ACS) و نظرسنجی جمعیت فعلی (CPS) هستند. هر نظرسنجی مزایای خود را دارد. ACS از افراد در «محله‌های گروهی» نظرسنجی می‌کند و حجم نمونه بزرگ‌تری دارد که امکان تفکیک جمعیتی و جغرافیایی داده‌ها را فراهم می‌کند، در حالی که CPS یک نظرسنجی قدیمی‌تر است، شامل داده‌های مربوط به سال ۱۹۴۰ به بعد.^[۹]

در زیر فهرستی از کلان‌شهرهای ایالات متحده آمده‌است که بر اساس نرخ جوانان جدا-افتاده، و همچنین نرخ‌های قطع ارتباط جوانان بر اساس نژاد و قومیت در مناطق کلان‌شهر طبقه‌بندی شده‌است.^[۱۰]