تأمین و تصفیه آب در فلسطین

منطقه اسرائیل/فلسطین مانند بسیاری از کشورهای دیگر در منطقه تحت فشار آب قرار دارد و تحلیلگران کلان بررسی نحوه اشتراک منابع آبی را تنها مهم‌ترین مشکل برای مردم خاورمیانه می‌دانند. یک سوم کل آب مصرف شده در اسرائیل تا دهه ۱۹۹۰ از آب‌های زیرزمینی که به نوبه خود از باران‌های کرانه باختری ناشی می‌شد، استخراج می‌شد و مبارزه بر سر این منبع به عنوان یک بازی حاصل جمع صفر توصیف شده است. ^[۵]

طبق گفته دیده‌بان حقوق بشر، مصادره آب توسط اسرائیل نقض مقررات لاهه ۱۹۰۷ است که یک قدرت اشغالگر را از سلب مالکیت منابع سرزمین‌های اشغالی به نفع خود منع می‌کند.^[۶]در پی سال ۱۹۶۷، اسرائیل حقوق آب فلسطینیان در کرانه باختری را لغو کرد،^[۷]و با فرمان نظامی ۹۲ اوت همان سال تمام قدرت مدیریت آب را در اختیار مقامات نظامی قرار داد،^[۸]اگرچه طبق قوانین بین‌المللی فلسطینیان حق داشتند. به یک سهم.^[۹]هر دو سفره آب خود اسرائیل از کرانه باختری سرچشمه می‌گیرند و شهرهای شمالی آن بدون آنها خشک می‌شوند. به گفته جان کولی، چاه‌های کشاورزان فلسطینی کرانه باختری، که در قوانین عثمانی، بریتانیا، اردن و مصر منابع خصوصی متعلق به روستاها بود^[۱۰]عنصر کلیدی پشت استراتژی اسرائیل پس از سال ۱۹۶۷ برای حفظ منطقه و نظم بخشیدن به آن منطقه بود. برای محافظت از «ذخایر آب یهودیان» از آنچه «تجاوز» تلقی می‌شد^[۱۱]

بسیاری از چاه‌های موجود مسدود یا مهر و موم شدند، فلسطینی‌ها از حفر چاه‌های جدید بدون مجوز نظامی که تقریباً غیرممکن بود، منع شدند و سهمیه‌های محدودکننده برای استفاده از آب فلسطین تحمیل شد.^[۱۲][۱۳]تعداد ۵۲۷ چشمه شناخته شده در کرانه باختری، فلسطینیان را با نیمی از مصرف داخلی خود (۲۰۱۰) تأمین می‌کند.^[۱۴]چاه‌های تاریخی که روستاهای فلسطینی را تجهیز می‌کنند اغلب برای استفاده انحصاری از شهرک‌ها سلب مالکیت شده‌اند: به این ترتیب چاه اصلی العیزاریه در دهه ۱۹۸۰ توسط معال ادومیم تصرف شد، در حالی که بیشتر زمین‌های آن از آنها سلب شد و روستاییان را با آنها مواجه کرد. ۲۹۷۹ از ۱۱۱۷۹ دونوم اصلی آنها.^[۱۵]بیشتر حفاری‌های حامل آب اسرائیلی مکوروت در کرانه باختری در دره اردن واقع شده است، جایی که فلسطینی‌ها در نهایت تا سال ۲۰۰۸ حدود ۴۴ درصد کمتر از آنچه قبل از توافق موقت ۱۹۹۵ به آن دسترسی داشتند، آب برداشت کردند.^[۱۶]بر اساس آن قراردادهای اسلو، اسرائیل ۸۰ درصد از آبهای کرانه باختری و ۲۰ درصد باقیمانده فلسطینی را به دست آورد، درصدی که با این حال، هیچ «حق مالکیت» را برای فلسطینیان قائل نشد.^[۱۷]از مجموع ۱۳۸/۵ میلیون متر مکعب در سال ۲۰۱۱، فلسطینی‌ها توانستند تنها ۸۷ میلیون متر مکعب استخراج کنند، با توجه به مشکلاتی که در دریافت مجوزهای اسرائیل وجود داشت و کمبود ناشی از خشک شدن نیمی از چاه‌های فلسطینی باید تا حدی با خرید آب از اسرائیل جبران شود. با این اثر خالص که مصرف سرانه آب فلسطین ۲۰ درصد کاهش یافته است.^[۱۸]حداقل مصرف سرانه آب سازمان جهانی بهداشت ۱۰۰ لیتر در روز است.^[۱۹]توسعه‌های شهری نمونه فلسطینی، مانند شهر روابی، به دلیل محدودیت‌های دسترسی به آب به شدت با مشکل مواجه شده است.^[۲۰]

از زمان جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۴۸، موضوع توسعه منابع آبی منطقه، موضوعی حیاتی در درگیری‌ها و مذاکرات منطقه‌ای بوده است که در ابتدا شامل سوریه، اردن و اسرائیل می‌شد.^[۲۱]پس از جنگ شش روزه، زمانی که اسرائیل سرزمین‌های فلسطینی را اشغال کرد، استفاده از آب و سرویس بهداشتی ارتباط نزدیکی با تحولات درگیری اسرائیل و فلسطین داشت. منابع آب و زمین در کرانه باختری به‌طور خاص مانع اصلی حل مناقشه در این منطقه است.^[۲۲]فلسطینی‌ها ادعا می‌کنند که حق قانونی مالکیت دارند یا ادعای استفاده از سه منبع آبی در این منطقه دارند: (الف) مخزن آب زیرزمینی آبخوان کوه، آبخوان ساحلی نوار غزه و رودخانه اردن به میزان ۷۰۰ میلیون متر مکعب در سال. بیش از ۵۰ درصد از منابع آب طبیعی بین دریای مدیترانه و رود اردن.^[۲۳]

در سال ۱۹۹۵، سازمان آب فلسطین (Palestinian Water Authority (PWA)) با فرمان ریاست جمهوری تأسیس شد. یک سال بعد، وظایف، اهداف و مسئولیت‌های آن از طریق آیین‌نامه‌ای تعریف شد که به سازمان آب مأموریت مدیریت منابع آب و اجرای سیاست آب را داد.^[۲۴]

پیمان اسلو ۲ در سال ۱۹۹۵ به فلسطینیان در کرانه باختری اجازه می‌دهد تا از ۱۱۸ میلیون متر مکعب (میلی‌متر مکعب) آب در سال استفاده کنند. قرار بود ۸۰ میلیون متر مکعب از چاه‌های تازه حفر شده تأمین شود. با این حال، سازمان آب فلسطین قادر به حفاری چاه‌های جدید تنها ۳۰ میلیون متر مکعب با هزینه چشمه‌ها و چاه‌های موجود بود.^[۲۵][۲۶]در توافقنامه اسلو دوم، اسرائیلی‌ها چهار برابر سهم فلسطین یا ۸۰ درصد از منابع آبخوان مشترک را به خود اختصاص داده‌اند.^{[۲۷][۲۸][۲۹][۳۰]}با این حال، ۹۴ درصد (۳۴۰ میکرومتر متر) از آبخوان غربی برای استفاده در داخل اسرائیل به اسرائیلی‌ها اختصاص داده شد.^[۲۶]

مقادیر مجاز پس از پایان دوره موقت پنج ساله مورد نظر تطبیق داده نشده است. طرفین کمیته مشترک آب را برای اجرای مفاد ماده ۴۰ پیوست III ایجاد کردند.

بر اساس گزارش بانک جهانی، اسرائیل ۸۰ درصد بیشتر از آنچه در توافق اسلو توافق شده بود، از کرانه باختری آب استخراج کرد، در حالی که برداشت‌های فلسطینی در محدوده مورد توافق بود.^[۳۱]

برخلاف انتظارات در اسلو ۲، آب استخراج شده توسط فلسطینی‌ها در کرانه باختری بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۷ کاهش یافته است. به دلیل برداشت بیش از حد اسرائیل، سطح آبخوان‌ها نزدیک به «نقطه‌ای است که آسیب‌های جبران‌ناپذیری به آبخوان وارد می‌شود». چاه‌های کرانه باختری، چاه‌ها و چشمه‌های محلی فلسطین را خشک کرده‌اند.^[۳۱]

رودخانه اردن علیا به سمت جنوب به دریای جلیل می‌ریزد که بزرگ‌ترین ظرفیت ذخیره آب شیرین را در امتداد رود اردن فراهم می‌کند. دریاچه طبریه به رود اردن سفلی می‌ریزد که از طریق دره اردن به سمت جنوب می‌پیچد و به انتهای آن در دریای مرده می‌رسد. فلسطینی‌ها از هرگونه دسترسی به این آب محروم هستند. حدود یک چهارم از ۴۲۰ میلیون مترمکعب پمپاژ اسرائیل از دریای جلیل به جوامع محلی اسرائیل و اردن می‌رود. مابقی قبل از رسیدن به کرانه باختری از طریق حامل آب ملی (NWC) به اسرائیل منحرف می‌شود. تقریباً تمام آب رودخانه یرموک در شمال کرانه باختری توسط اسرائیل، سوریه و اردن منحرف می‌شود. آب نهر تیرزا، بزرگ‌ترین نهر دره اردن مرکزی، که از آب باران تغذیه می‌شود، توسط اسرائیل به مخزن تیرزا هدایت می‌شود و توسط شهرک‌های این منطقه برای آبیاری محصولات و پرورش ماهی استفاده می‌شود.^[۳۲]

در غزه، تنها منبع آب‌های سطحی وادی غزه بوده است. ادعاهایی وجود دارد که اسرائیل قبل از ورود به غزه بخشی از آب خود را برای اهداف کشاورزی در داخل اسرائیل منحرف می‌کند.^[۳۳][۳۴]

در کرانه باختری، منبع اصلی آب زیرزمینی، آبخوان کوهستانی است که از سه سفره زیرزمینی تشکیل شده است:^{[۳۱][۳۵][۳۶]}قبل از اشغال کرانه باختری توسط اسرائیل، اسرائیل ۶۰ درصد از آب استخراج شده از سفره‌های زیرزمینی مرزی را برداشت می‌کرد. بین آن و کرانه باختری رود اردن. در حال حاضر ۸۰ درصد طول می‌کشد که به‌طور کلی به این معنی است که ۴۰ درصد از آب اسرائیل از سفره‌های کرانه باختری تأمین می‌شود.^[۳۷]

آبخوان غربی که در اسرائیل «آبخوان یارکون-تانینیم» نامیده می‌شود،^[۳۸]بزرگ‌ترین آبخوان است که بر اساس میانگین تخمین سالیانه، ۳۶۲ میلیون متر مکعب (میلی‌متر مکعب) تولید می‌کند (که ۴۰ میلیون مترمکعب آن شور است). ۸۰ درصد از منطقه تغذیه این حوضه در کرانه باختری و ۸۰ درصد از فضای ذخیره‌سازی در داخل مرزهای اسرائیل قرار دارد. اسرائیلی‌ها از سفره‌های زیرزمینی این حوضه با استفاده از ۳۰۰ چاه عمیق آب زیرزمینی در غرب خط سبز و همچنین با چاه‌های عمیق در مرز کرانه باختری بهره‌برداری می‌کنند. فلسطینی‌هایی که به چاه‌ها و چشمه‌های از قبل موجود دسترسی دارند، ممکن است از آنها استفاده کنند، اما برخلاف شهرک‌های اسرائیلی، حفر چاه‌های جدید ممنوع است.^[۳۷]

آبخوان شمال شرقی، که در اسرائیل «آبخوان گیلبوآ-بت شیان» یا «آبخوان Schhem-Gilboa» نامیده می‌شود،^[۳۸]دارای بازده سالیانه ایمن ۱۴۵ میلی‌متر سانتی‌متر است (که ۷۰ میلیون مترمکعب آن شور است). تقریباً صد در صد آب آن از نزولات جوی در منطقه کرانه باختری تأمین می‌شود، اما سپس در جهت شمال به زیر زمین به دره بیسان (بت شیان) و جزریل می‌ریزد.

آبخوان شرقی، به‌طور کامل در کرانه باختری، دارای عملکرد ایمن سالانه ۱۷۲ میلیون مترمکعب است (که ۷۰ تا ۸۰ میکرومتر آن شور است). این آبخوان عمدتاً توسط چشمه‌ها تخلیه می‌شود. به گفته Hiniker، در یک نرخ پایدار متوسط، مقدار آب شیرین مشترک قابل تجدید موجود در سراسر دره اردن تقریباً ۲۷۰۰ میلیون متر مکعب در سال است که از ۱۴۰۰ میلیون متر مکعب آب زیرزمینی و ۱۳۰۰ میلیون متر مکعب آب سطحی تشکیل شده است.^[۳۹]با این حال، تنها کسری از این می‌تواند توسط فلسطینیان در کرانه باختری استفاده شود. اسرائیل از سال ۱۹۶۷ دسترسی فلسطینیان به کل رود اردن سفلی را ممنوع کرده است. پس از آغاز اشغال نظامی اسرائیل در سال ۱۹۶۷، اسرائیل اراضی کرانه باختری در مجاورت رود اردن را به عنوان منطقه نظامی بسته اعلام کرد که تنها کشاورزان شهرک نشین اسرائیلی اجازه دسترسی به آن را دارند.^[۴۰]

در سال ۱۹۸۲، زیرساخت‌های آبی کرانه باختری تحت کنترل ارتش اسرائیل به شرکت ملی آب اسرائیلی مکوروت واگذار شد. از سال ۲۰۰۹، مکوروت (شرکت آب اسرائیلی) حدود ۴۲ حلقه چاه در کرانه باختری، عمدتاً در منطقه دره اردن، که عمدتاً شهرک‌های اسرائیلی را تأمین می‌کنند، بهره‌برداری می‌کند. میزان آبی که مکوروت می‌تواند به فلسطینی‌ها بفروشد منوط به تأیید مقامات اسرائیلی است.^[۳۴]

حفر چاه در آبخوان‌های کوهستانی توسط فلسطینی‌ها محدود شده است؛ بنابراین، بیشتر آب آن از زیر زمین به سمت دامنه‌های تپه‌ها و به قلمرو اسرائیل می‌ریزد.^[۴۱]بر اساس برآوردهای مختلف، بین ۸۰۸۰ تا ۸۵ درصد از آب‌های زیرزمینی کرانه باختری یا توسط شهرک نشینان اسرائیلی استفاده می‌شود یا به اسرائیل سرازیر می‌شود.^[۴۲]

آبخوان ساحلی تنها منبع آب زیرزمینی نوار غزه است. در زیر سواحل اسرائیل، با غزه در پایین دست در انتهای حوضه قرار دارد. از آنجایی که آب عمدتاً از شرق به غرب در زیر زمین جریان دارد، با این حال، برداشت‌های فلسطینی از آبخوان هیچ تأثیری بر طرف اسرائیلی ندارد.^[۳۸]برعکس، اسرائیل حلقه‌ای از چاه‌های عمیق متعدد در امتداد مرز غزه نصب کرده است و به این ترتیب بسیاری از آب‌های زیرزمینی را قبل از رسیدن به غزه استخراج می‌کند.^[۳۳][۳۴]اسرائیل بخش محدودی از آب را به فلسطینی‌های غزه می‌فروشد.^[۴۳]در حالی که اسرائیل آب را از شمال قلمرو خود به جنوب منتقل می‌کند، فلسطینی‌ها اجازه ندارند آب را از کرانه باختری به غزه منتقل کنند. به همین دلیل است که این آبخوان به شدت مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد و منجر به نفوذ آب دریا می‌شود. آبخوان توسط نمک و همچنین نیترات ناشی از نفوذ فاضلاب و کودها آلوده می‌شود. تنها ۵ تا ۱۰ درصد از آبخوان کیفیت آب آشامیدنی را تولید می‌کند.^[۴۴]در سال ۲۰۰۰، به دلیل شوری زیاد ناشی از نفوذ آب دریا و آلودگی بالای نیترات ناشی از فعالیت‌های کشاورزی، آب سفره‌های ساحلی در منطقه غزه دیگر قابل شرب نبود.^[۴۵]در سال ۲۰۱۳، تجزیه و تحلیل ۹ چاه آب زیرزمینی شهری، TDS را از ۶۸۰٫۴ میلی‌گرم در لیتر تا ۳۱۰۶٫۶ میلی‌گرم در لیتر، با میانگین ۱۹۹۶٫۵ میلی‌گرم در لیتر گزارش کرد، که بیشتر از سطح قابل قبول سازمان بهداشت جهانی ۱۰۰۰ میلی‌گرم در لیتر است، عمدتاً به دلیل کلرید و سدیم بالا.^[۴۶]

بر اساس قرارداد اسلو دوم (ضمیمه سوم، ماده ۴۰٫۷)، اسرائیل متعهد شد که ۵ میلیون متر مکعب در سال به نوار غزه بفروشد. در سال ۲۰۱۵، اسرائیل این مقدار را دو برابر کرده و به ۱۰ میلیون متر مکعب در سال رسانده بود.^[۴۷]غزه همچنین آب وارد می‌کند یا آب آشامیدنی را از طریق دستگاه‌های نمک‌زدایی تولید می‌کند.^[۴۴]

در غزه، آب‌های زیرزمینی شور نمک زدایی شده به منبع مهم آب آشامیدنی تبدیل شده است. بیش از ۲۰۰۰۰ مصرف‌کننده در بیش از ۵۰ درصد از خانوارهای غزه، واحدهای اسمز معکوس خانگی را برای نمک زدایی آب برای مقاصد آشامیدنی نصب کرده‌اند. کیفیت آب بالا است، اگرچه آب فاقد مواد معدنی اولیه است. از ژانویه ۲۰۱۴، ۱۸ کارخانه نمک‌زدایی محله‌ای در نوار غزه وجود داشت که آب آشامیدنی سالم را به صورت رایگان برای ۹۵۰۰۰ نفری که برای پر کردن قوطی‌های خود به این نیروگاه‌ها می‌آیند، فراهم می‌کردند. ۱۳ مورد از این نیروگاه‌ها توسط یونیسف اداره می‌شوند.^[۴۸]

در سال ۲۰۰۹، تقریباً ۱۰۰ کارخانه آب شیرین کن صنعتی به بهره‌برداری رسید. به دلیل محاصره نوار غزه توسط اسرائیل، واردات قطعات یدکی - ضروری برای راه اندازی کارخانه‌های نمک زدایی صنعت، جوامع و خانوارها - و همچنین مواد شیمیایی ضروری، مشکل ساز است.^[۴۵]

از سال ۲۰۰۷، یک کارخانه شیرین سازی آب دریا در دیرالبالح در نوار غزه وجود داشت که در سال‌های ۱۹۹۹–۱۹۹۷ با بودجه دولت اتریش ساخته شد. ظرفیت ۶۰۰ متر مکعب (۲۱۰۰۰ فوت مکعب) در روز دارد و متعلق به شرکت آب شهرداری‌های ساحلی است. حداقل در ابتدا، هزینه‌های عملیاتی توسط دولت اتریش یارانه پرداخت می‌شد. آب شیرین شده به ۱۳ کیوسک آب توزیع می‌شود.^[۴۹][۵۰]

انتظار می‌رود که نمک‌زدایی از آب دریا در آینده از طریق یک کارخانه نمک‌زدایی منطقه‌ای که مدت‌ها برنامه‌ریزی شده است، اهمیت بیشتری پیدا کند تا آب شیرین‌سازی شده را با استفاده از شبکه آب لوله‌کشی در سراسر نوار غزه فراهم کند. بیشتر از ۲۰ سال است که احداث یک کارخانه بزرگ نمک زدایی در غزه مورد بحث است. سازمان آب فلسطین تسهیلات ۵۰۰ میلیون دلاری را تصویب کرده است. اسرائیل از آن حمایت می‌کند و بی سر و صدا شروع به ارائه آموزش نمک زدایی به فلسطینی‌ها کرده است.^[۵۱]در سال ۲۰۱۲ دولت فرانسه ۱۰ میلیون یورو کمک مالی برای این کارخانه متعهد شد. کشورهای عربی، با هماهنگی بانک توسعه اسلامی، متعهد شدند که نیمی از بودجه لازم را که مطابق با تعهد مالی مورد انتظار اروپا باشد، تأمین کنند. بانک سرمایه‌گذاری اروپا کمک‌های فنی ارائه می‌کند.^[۵۲]

مشکل عمده دیگر این است که نمک زدایی بسیار انرژی بر است، در حالی که واردات سوخت برای تولید برق مورد نیاز توسط اسرائیل و مصر محدود شده است. علاوه بر این، درآمدهای حاصل از تعرفه‌های آب آشامیدنی برای پوشش هزینه‌های عملیاتی کارخانه پیش‌بینی شده در سطح تعرفه فعلی کافی نیست.^[۵۳]

در کرانه باختری، جمع‌آوری آب باران علاوه بر آب کامیون‌های تانکری، منبع بسیار محدودی برای فلسطینی‌هایی است که به شبکه آب، به ویژه در مناطق روستایی، ارتباط ندارند. با این حال، مقامات اسرائیل حتی جمع‌آوری مقادیر کمی از آب باران را کنترل می‌کنند. طبق گزارش سال ۲۰۰۹ سازمان عفو بین‌الملل به نام «آب‌های ناآرام»، حدود ۱۸۰ تا ۲۰۰ هزار فلسطینی که در جوامع روستایی زندگی می‌کنند، به آب روان دسترسی ندارند و ارتش اسرائیل اغلب حتی از جمع‌آوری آب باران جلوگیری می‌کند. ارتش اسرائیل به‌طور مکرر آب انبارهای کوچک جمع‌آوری آب را که توسط جوامع فلسطینی که به آب جاری دسترسی ندارند، ساخته شده از بین می‌برد یا از ساخت آنها جلوگیری می‌کند.^[۵۴][۵۵]

با توجه به محدودیت منابع آب، استفاده مجدد از آب به عنوان یک منبع مهم در نظر گرفته می‌شود. در کرانه باختری، اسرائیل فاضلاب را در دو تأسیسات در دره اردن جمع‌آوری می‌کند. نه تنها فاضلاب اسرائیلی‌ها در اورشلیم و شهرک‌ها، بلکه از فلسطینی‌ها نیز جمع‌آوری می‌شود. تمام آب بازیافتی برای آبیاری در شهرک‌های دره اردن و شمال دریای مرده استفاده می‌شود.^[۵۶]

از سال ۲۰۰۷، میانگین سرانه برآورد شده عرضه آب در کرانه باختری به حدود ۹۸ لیتر در روز (lpcd) افزایش یافته است. برآورد مصرف خانوارها ۵۰ لیتر در روز بود و بسیاری از خانوارها حتی اگر به شبکه متصل باشند، کمتر از ۲۰ لیتر در روز مصرف می‌کردند. به دلیل استقرار مناطق در کرانه باختری و تکه‌تکه شدن در نتیجه آن، حرکت آب از مناطق پرآب به جوامع فلسطینی با کمبود آب متوقف شده است.^[۵۷][۵۸]بنابراین، تفاوت‌های زیادی در مصرف آب در شرق و جنوب کرانه باختری وجود دارد. در حالی که مصرف روزانه در منطقه جریکو در سال ۲۰۰۹ برابر ۱۶۱ لیتر بود، در شهر جریکو حتی ۲۲۵ لیتر، در سایر مناطق کمتر از ۱۰۰ لیتر بود. در دره اردن مرکزی حدود ۶۰ لیتر بود. ساکنان النعیمه در شرق اریحا تنها ۲۴ لیتر آب داشتند. ساکنان روستاهایی که آب آنها قطع شده است باید از تانکر آب بخرند.^[۵۷]تمام شرق کرانه باختری، به جز شهرک‌های اسرائیل و اریحا، به‌عنوان یک منطقه نظامی بسته یا منطقه‌ای که به دلایل دیگر محدودیت‌هایی برای دسترسی فلسطینی‌ها دارد، تعیین شده است. در سال ۲۰۱۲، ۹۰ درصد از جوامع کوچک فلسطینی ساکن در آنجا کمتر از ۶۰ لیتر در روز آب داشتند. بیش از نیمی از آنها، عمدتاً جوامع بادیه‌نشین یا گله‌داری، که اغلب از چاه‌های سنتی خود جدا شده‌اند، حتی کمتر از ۳۰ لیتر برای هر نفر در روز مصرف می‌کنند.^[۵۹]

از سال ۲۰۰۹، سازمان آب فلسطین یا شهرداری‌ها حدود ۷۰ لیتر در غزه فراهم کردند، اما نتوانستند به همه خانوارها دسترسی پیدا کنند.^[۴۵]

برای سال ۲۰۱۲، دفتر مرکزی آمار فلسطین (PCBS) ارقام زیر را ارائه کرد (کاربرد داخلی):^[۶۰]

* MCM=million cubic meters per year
** lpcd=liter per capita per day
¹⁾ excl. East Jerusalem
²⁾ including commercial and industrial uses; hence, the actual supply and consumption rates per capita are less than the indicated numbers; 93.9 MCM=105.6 lpcd and 67.9 MCM=76.4 lpcd (for given population over 365 days)

در سال ۲۰۱۲، حدود ۴۴ درصد از آب‌های زیرزمینی برای استفاده در کشاورزی بود.^[۶۱]استفاده صنعتی در سال ۲۰۰۵ تنها ۳ درصد بود.^[۳۵]

مصارف خانگی کمتر از عرضه است که شامل مصارف صنعتی، تجاری و عمومی و همچنین هدررفت می‌شود.^[۶۲]برای مثال، در نوار غزه، میانگین سرانه برآورد شده در سال ۲۰۰۵، ۱۵۲ لیتر در لیتر بود، اما به دلیل تلفات زیاد شبکه، مصرف واقعی آب تنها ۶۰ درصد آن بود که حدود ۹۱ لیتر خواهد بود.^[۶۲]حداقل مقدار برای استفاده خانگی، توصیه شده توسط سازمان بهداشت جهانی ۱۰۰ لیتر در روز است.^[۶۳]

در سال ۲۰۰۸، ۴۴٫۸ میلیون مترمکعب (MCM) آب به شهرک‌های دره اردن و شمال دریای مرده اختصاص یافت که ۹۷٫۵ درصد آن (۴۳٫۷ میلیون مترمکعب) برای مصارف کشاورزی بود. هفتاد درصد آن توسط مکوروت تأمین شد. بر اساس ارقام اسرائیل، مصرف خانوار شهرک نشینان در دره اردن ۴۸۷ لیتر در روز (lpcd) و در منطقه شمال دریای مرده حتی ۷۲۷ لیتر در روز بود؛ یعنی سه تا چهار برابر مصرف ۱۶۵ لیتر در اسرائیل.^[۵۷]

از آنجایی که شهرک نشینان در شرق کرانه باختری تقریباً از تمام مصرف آب برای کشاورزی استفاده می‌کنند، در واقع آب را از سرزمین‌های فلسطین صادر می‌کنند.

در سال ۲۰۰۹، ساکنان در Pnei Hever، منطقه Hebron حدود ۱۹۴ لیتر در روز مصرف کردند. کسانی که در عفرات در شرق بیت لحم هستند، ۲۱۷ لیتر.^[۶۴]

بر اساس گزارش سازمان آب فلسطین، میانگین مصرف اسرائیلی‌ها برای هر نفر ۳۰۰ لیتر آب در روز است که بیش از ۴ برابر مصرف ۷۲ لیتری فلسطینی‌ها در روز است. برخی از جوامع روستایی فلسطین حتی با آب کمتری نسبت به میانگین مصرف فلسطینی‌ها زندگی می‌کنند، در برخی موارد بیش از ۲۰ لیتر برای هر نفر در روز نیست.^[۶۵]بر اساس گزارش بانک جهانی، سرانه برداشت آب برای فلسطینیان کرانه باختری حدود یک چهارم میزان برداشت برای اسرائیلی‌ها است و در دهه گذشته کاهش یافته است. در سال ۱۹۹۹، فلسطینیان در کرانه باختری تنها ۱۹۰ لیتر در روز از منابع کرانه باختری، شهرک نشینان ۸۷۰ لیتر در روز و اسرائیلی‌ها حتی ۱۰۰۰ لیتر در روز را مصرف کردند؛ بنابراین، شهرک نشینان اسرائیلی در کرانه باختری حدود ۴٫۵ برابر میزان آب موجود در اختیار فلسطینیان استفاده کردند.^[۶۶]

در سال ۲۰۰۸، شهرک نشینان در شهرک نیران، در شمال اریحا، بیش از ۵ برابر روستای فلسطینی نزدیک العوجا استفاده کردند. سکونتگاه ارگامان در دره اردن مرکزی بیش از ۵ برابر روستای فلسطینی الزبیدات مجاور آن استفاده می‌کرد. مصرف خانوار در شهرک روئی، در شمال دره اردن، سرانه ۲۱ برابر جامعه بدویان مجاور الحدیدیه بود، که به منبع آب معمولی متصل نیست.^[۵۷]

در سال ۲۰۰۹، شهرک نشینان در عفرات، با ۲۱۷ لیتر، سه برابر میزان مصرف سرانه ۷۱ لیتر در استان بیت لحم فلسطین در نزدیکی آن، مصرف کردند.^[۶۴]

در حالی که بسیاری از فلسطینی‌های ساکن در جوامع روستایی به آب روان دسترسی ندارند، شهرک نشینان اسرائیلی که محصولات خود را صادر می‌کنند مزارع، باغ‌های سرسبز و استخرهای شنا را آبیاری می‌کنند. ۴۵۰۰۰۰ شهرک نشین به اندازه یا حتی بیشتر از ۲٫۳ میلیون فلسطینی با هم آب مصرف می‌کنند.^[۶۷]بسیاری از فلسطینی‌ها مجبورند آب را از اسرائیل بخرند که اغلب با کیفیتی مشکوک همراه با کامیون‌های تانکر با قیمت‌های بسیار بالا تحویل می‌شود. تانکرهای آب مجبور به انحراف طولانی مدت برای جلوگیری از ایست بازرسی نظامی اسرائیل و جاده‌هایی هستند که خارج از محدوده فلسطینی‌ها هستند، که منجر به افزایش شدید قیمت آب می‌شود.^[۶۷]

بر اساس برنامه نظارت مشترک سازمان بهداشت جهانی و یونیسف (Joint Monitoring Program (JMP))، حدود ۹۰ درصد از فلسطینیان در سرزمین‌ها به یک منبع آب بهبود یافته دسترسی داشتند.^[۶۸]

یک نظرسنجی که توسط اداره مرکزی آمار فلسطین انجام شد نشان داد که در سال ۲۰۱۱ تعداد خانوارهای متصل به شبکه آب در سرزمین‌های فلسطینی ۹۱٫۸ درصد بود. در کرانه باختری، ۸۹٫۴ درصد از خانوارها در حین اتصال وصل بودند. سهم نوار غزه ۹۶٫۳ درصد بود.^[۶۹]

بر اساس مطالعه ای در سال ۲۰۰۴ توسط Karen Assaf انجام شده است، سطح خدمات پایین به خصوص در روستاهای کوچک و کمپ‌های پناهندگان وجود دارد. شکاف بین مناطق شهری و روستایی در مورد اتصالات خانه‌های آبرسانی ممکن است به این دلیل باشد که منابع آبی موجود در بسیاری از موارد برای طرف فلسطینی قابل دسترسی نیست. در ۴۲ درصد از محلات، آبرسانی بدون وقفه بوده است. ۱۹ درصد آن را حداقل تا حدی دریافت کردند. علاوه بر این، حدود ۴۰ درصد از تمام مناطق خدمات رسانی شده از کمبود آب رنج می‌برند.^[۴]

سیستم اطلاعات آب اروپا مدیترانه ای (Euro-Mediterranean Water Information System (EMWIS)) بیان می‌کند که پایداری آب در سرزمین‌های فلسطین ۶۲٫۸ درصد است.^[۷۰]

به دلیل تحویل نامطمئن آب، تقریباً هر خانه فلسطینی حداقل یک مخزن آب دارد. اکثر خانه‌ها چندین مخزن برای ذخیره آب دارد. در کرانه باختری، مدیریت منابع آب به دلیل مقررات نظامی مورد بحث است.^[۷۱]

داده‌های یک بررسی انجام شده در سال ۲۰۱۱ نشان داد که ۴۷٫۲ درصد از خانوارهای سرزمین‌های فلسطینی کیفیت آب را خوب می‌دانند. این سهم در کرانه باختری (۷۰٫۹ درصد) به‌طور قابل توجهی بیشتر از نوار غزه (۵٫۳ درصد) است.^[۶۹]

در مقایسه با مطالعه قبلی، نتایج نشان می‌دهد که درصد خانوارهایی که کیفیت آب را خوب می‌دانند از ۶۷٫۵ درصد در سال ۱۹۹۹ کاهش یافته است.^[۷۲]یک مطالعه تجزیه و تحلیل آب در سال ۲۰۱۳ که در منطقه مرکزی غزه انجام شد نشان داد که ۷۴ درصد از نمونه‌های آب از نقاط توزیع دارای درجات مختلفی از آلودگی میکروبیولوژیکی بودند. به‌طور خاص، ۲۶ درصد از نمونه‌ها دارای سطح آلودگی متوسط، بین ۱۱ تا ۱۰۰ کلنی در ۱۰۰ میلی‌لیتر، و ۱۳ درصد دارای سطوح بالایی از آلودگی بودند که بیش از ۱۰۰ کلنی کلیفرم در هر ۱۰۰ میلی‌لیتر بود.^[۴۶]

در سال ۲۰۱۲، تلفات آب در شبکه حدود ۲۸ درصد در کرانه باختری و حتی نیمی از مقدار عرضه شده در غزه برآورد شد.^[۶۰]

در کرانه باختری، ساخت و نگهداری زیرساخت‌های آب و فاضلاب مشکل ساز است. مناطق فلسطینی در منطقه ج تحت کنترل اسرائیل محصور شده‌اند؛ بنابراین، همه پروژه‌ها منوط به تأیید کمیته مشترک آب و ارتش اسرائیل است. در غزه، زیرساخت‌ها در معرض تخریب دوره‌ای در مقیاس بزرگ توسط حملات اسرائیل است، مانند حمله به بیت حانون در سال ۲۰۰۴،^[۷۳] یا عملیات سرب ۲۰۰۸/۲۰۰۹.^[۷۴][۷۵]آب‌های زیرزمینی غزه به شدت آلوده به نشت فاضلاب است.

ضریب تلفات بالای آب به اتصالات غیرقانونی، سیستم‌های فرسوده لوله در شبکه‌ها و اختلال در کارکرد تأسیسات نسبت داده می‌شود. به خصوص در نوار غزه، تلفات زیادی به دلیل اتصالات غیرقانونی ایجاد می‌شود. استفاده غیرقانونی از آب اغلب نتیجه کمبود آب و تأمین ناکافی است. علاوه بر این، شرایط تأسیسات آبرسانی از کمبودهای شدیدی رنج می‌برد که باعث نشت‌های بالا و نبض ضعیف آب در سیستم می‌شود، که هم به ضعف نهادی و هم به محدودیت‌های ناشی از اشغال در توسعه بخش‌های آب و فاضلاب، از جمله محاصره غزه نسبت داده می‌شود.^[۷۶]

پس از درگیری ۲۰۰۹–۲۰۰۸ اسرائیل و غزه، بانک جهانی خسارات شدیدی به زیرساخت‌های آب و فاضلاب در نوار غزه گزارش کرد. تقریباً تمام پمپ‌های فاضلاب و آب به دلیل کمبود برق و سوخت از کار افتاده بود. قطعات یدکی و سایر لوازم تعمیر و نگهداری نیاز فوری داشتند که دوباره جایگزین شوند. این وضعیت منجر به کمبود جدی آب و سرریز فاضلاب در مناطق شهری شد که سلامت عمومی را به خطر انداخت.^[۲]

محاصره نوار غزه توسط اسرائیل مانع از تأمین قطعات یدکی و در نتیجه تشدید مشکل می‌شود. از این رو چندین آژانس امدادرسان و مقام ارشد بشردوستانه سازمان ملل متحد در سرزمین‌های فلسطینی خواستار باز شدن فوری گذرگاه‌ها شدند. بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، حدود ۶۰ درصد از جمعیت نوار غزه در سال ۲۰۰۹ به منابع پایدار آب دسترسی نداشتند.^[۱]

در سال ۲۰۰۸ حدود ۹۰ درصد از فلسطینیان در قلمروها به سرویس بهداشتی بهبود یافته دسترسی داشتند.^[۶۸] حدود ۳۹ درصد از خانوارها از لوله‌های فاضلاب استفاده می‌کردند، در حالی که دسترسی به شبکه فاضلاب از ۳۹ درصد در سال ۱۹۹۹ به ۵۵ درصد در سال ۲۰۱۱ افزایش یافت.^[۶۹]

در نوار غزه، از ۱۱۰۰۰۰ مترمکعب فاضلاب در روز که در نوار غزه تولید می‌شود، ۶۸۰۰۰ مترمکعب، بر اساس مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۱، تصفیه شد. ۲۰ درصد از فاضلاب تصفیه‌شده مجدداً استفاده شد^[۳] بانک جهانی در سال ۲۰۰۹ گزارش داد که سه تصفیه خانه فاضلاب موجود به‌طور ناپیوسته کار می‌کنند.^[۷۷]زیرساخت‌های فاضلاب آسیب دیده اغلب به دلیل محاصره مداوم اسرائیل قابل تعمیر نیستند. این امر منجر به تأخیر در تعمیرات و کمبود برق و سوخت می‌شود که برای بهره‌برداری از تأسیسات تصفیه فاضلاب ضروری است. سازمان ملل تخمین می‌زند که از ژانویه ۲۰۰۸ روزانه ۵۰۰۰۰ تا ۸۰۰۰۰ متر مکعب فاضلاب تصفیه نشده و نیمه تصفیه شده به دریای مدیترانه ریخته می‌شود که محیط زیست منطقه را تهدید می‌کند.^[۱]

در کرانه باختری، تنها ۱۳۰۰۰ از ۸۵۰۰۰ متر مربع فاضلاب در پنج تصفیه خانه فاضلاب شهری در الخلیل، جنین، رام‌الله، طولکرم و البیره تصفیه شد.^[۳]کارخانه البیره در سال ۲۰۰۰ با بودجه آژانس کمک رسانی آلمانی KfW ساخته شد.^[۷۸]

طبق گزارش بانک جهانی، چهار نیروگاه دیگر از نظر کارایی و کیفیت ضعیف عمل می‌کنند.^[۷۹]

قانون بخش فعلی که پس از توافقنامه اسلو در سال ۱۹۹۵ شکل گرفت با آیین‌نامه‌ای مبنی بر تأسیس اداره آب فلسطین در سال ۱۹۹۶، منجر به یک استراتژی مدیریت منابع آب در سال ۱۹۹۸ و قانون آب در سال ۲۰۰۲ ایجاد شد.^[۸۰]

قانون آب در سال ۲۰۰۲ مسئولیت‌های سازمان آب فلسطین را روشن می‌کند و شورای ملی آب را با وظیفه تعیین سیاست‌های ملی آب ایجاد می‌کند. همچنین «شرکت‌های آب ملی» را تأسیس می‌کند.^[۸۱]

سیاست‌های کلی بخش آب توسط کابینه وزارتخانه‌های فلسطین و شورای ملی آب (NWC) تعیین می‌شود. شورا صلاحیت تعلیق یا انحلال خدمات هیئت مدیره شرکت‌های ارائه دهنده خدمات آب و فاضلاب منطقه ای را دارد. اعضای شورا شامل وزارتخانه‌های اصلی فلسطین می‌باشد.^[۸۱]سازمان آب فلسطین (PWA) به عنوان مرجع تنظیم کننده،^[۴] مسئول قانون گذاری، نظارت و توسعه منابع انسانی در این بخش عمل می‌کند. PWA همچنین مدیریت منابع آب را بر عهده دارد. این سازمان مأموریت دارد که بازرسی‌های منظم را انجام دهد و ثبت تمام داده‌ها و اطلاعات مربوط به آب را نگه دارد.^[۸۱] این نهاد مسئولیت آبیاری را با وزارت زراعت (MoA) و برای حفاظت از محیط زیست با سازمان کیفیت محیط زیست (EQA) به صورت مشترک بر عهده دارند.^[۸۰]

به عنوان بخشی از موافقتنامه موقت ۱۹۹۵، کمیته مشترک آب بین اسرائیل و سرزمین‌های فلسطینی ایجاد شده است. انتظار می‌رفت این کمیته مقررات ماده ۴۰ موافقتنامه را که مربوط به آب و فاضلاب است را اجرا کند.^[۲۶]

این کمیته از تعداد مساوی شرکت کننده توسط دو طرف تشکیل شده است و همه تصمیمات نیاز به اجماع دارند، به این معنی که هر طرف حق وتو دارد. این کمیته مستقل از اسرائیل و تشکیلات خودگردان نیست. در عوض، تصمیمات را می‌توان به یک سطح سیاسی بالاتر منتقل کرد. Jägerskog چندین تأخیر را در مورد اجرای طرح‌های پیشنهادی فلسطین در کمیته گزارش می‌دهد که تا حدی به دلیل کمبود بودجه فلسطین، روش‌های وقت گیر تأیید، دلایل هیدرولوژیکی و سیاسی است.^[۸۲]

قانون شماره ۳ آب، زمینه قانونی تأسیس «شرکت آبفای ملی» را فراهم کرد. هدف سازمان آب فلسطین ایجاد چهار تأسیسات منطقه ای، یکی در غزه و سه تأسیسات در کرانه باختری (شمال، مرکز و جنوب) است. با این حال، در واقعیت از سال ۲۰۱۱، تنها خدمات منطقه ای برای غزه ایجاد شده است.

کرانه باختری خدمات آب در کرانه باختری همچنان توسط شهرداری‌ها، دو شرکت چند شهری و شوراهای روستا ارائه می‌شود.^[۸۳]بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین شرکت چند شهری در کرانه باختری، شرکت آب اورشلیم (JWU) در منطقه رام‌الله و البیره است. JWU که در سال ۱۹۶۶ تأسیس شد، زمانی که کرانه باختری هنوز بخشی از اردن بود، به این دو شهر و همچنین ۱۰ شهر کوچکتر، بیش از ۴۳ روستا و ۵ کمپ پناهندگان خدمات ارائه می‌دهد.^[۸۴]

دومین شرکت بسیار کوچکتر چند شهری، سازمان آب و فاضلاب (WSSA) است که به بیت لحم و شهرهای همسایه بیت جالا و بیت سحور خدمات می‌دهد.^[۸۵]در شهرهای دیگر مانند تولکرم، قلقیلیا، نابلس، جنین، جریکو و الخلیل و همچنین در شهرهای کوچک، شهرداری‌ها خدمات آب و - در صورت وجود - فاضلاب را ارائه می‌دهند. هم شرکت‌ها و هم شهرداری‌ها به میزان متفاوتی به تأمین آب عمده توسط شرکت آب اسرائیلی مکوروت وابسته هستند، که حدود ۸۰ درصد از آب مصرفی JWU را تحویل می‌دهد.^[۸۶]

در مناطق روستایی، آب توسط ادارات آب شورای روستا تأمین می‌شود. در منطقه شمال شرقی جنین، یک شورای خدمات مشترک (JSC) که توسط شش روستا تشکیل شده است، آب را تأمین می‌کند.^[۸۷]

نوار غزه: در تمام ۲۵ شهرداری نوار غزه، تأمین آب بر عهده شرکت آب شهرداری‌های ساحلی (CMWU) است. با این حال، این شرکت هنوز در مرحله راه اندازی و انجام وظایف قانونی خود است. رویه در نظر گرفته شده این است که شهرداری‌ها از کمک فنی CMWU برخوردار می‌شوند و به تدریج کارکنان و دارایی‌های خود را به آن منتقل می‌کنند. به گفته بانک جهانی، این مدل منجر به بهبودهایی مانند تعمیر سریعتر نشت و صرفه جویی در مقیاس شد. با این حال، این طرح تا اجرای کامل فاصله دارد. این مدل مشکلات جدی را تجربه کرد که عمدتاً ناشی از شرایط سیاسی ناپایدار در نوار غزه از سال ۲۰۰۸ بود، از جمله اختلافات بین شهرداری‌های تحت حکومت حماس و فتح، به طوری که برخی از شهرداری‌ها از انتقال دارایی‌ها و کارکنان خود به CMWU خودداری کردند.^[۸۸]

سازمان‌های مردم نهاد (NGO) در زمینه تصفیه و استفاده مجدد آب و فاضلاب بسیار فعال هستند. یکی از شبکه‌های غیردولتی، شبکه سازمان‌های غیردولتی محیط زیست فلسطین (PENGON) است که پس از انتفاضه دوم در سال ۲۰۰۰ راه‌اندازی شد. این انجمن بیش از ۲۰ عضو از جمله سازمان‌های غیردولتی، دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی دارد.^[۸۹]

دو قرارداد مدیریت برای غزه در سال ۱۹۹۶ و برای منطقه بیت لحم در سال ۱۹۹۹ منعقد شد. در سال ۲۰۰۲، بلافاصله پس از وقوع انتفاضه دوم، قرارداد بیت لحم فسخ شد و قرارداد غزه منقضی شد.در غزه، در سال ۱۹۹۶، یک قرارداد مدیریتی چهار ساله با سرمایه‌گذاری مشترک Lyonnaise des Eaux (سوئز اس.ای کنونی) و شرکت خطیب و علمی در سال ۱۹۹۶ منعقد شد. این قرارداد کاملاً با اعتبار ۲۵ میلیون دلاری بانک جهانی تأمین شد. طبق یک مقاله بانک جهانی در سال ۱۹۹۸، کیفیت آب از زمان فعال شدن قرارداد بهبود یافت. علاوه بر این، تلفات آب کاهش یافت و مصرف و درآمد آب افزایش یافت. با این حال، مسئولیت واقعی ارائه خدمات بر عهده شهرداری‌ها بود.^[۹۰]

زمانی که قرارداد در سال ۲۰۰۰ به پایان رسید، دو بار به مدت یک سال تا سال ۲۰۰۲ تمدید شد.^[۹۱]

بانک جهانی گزارش می‌دهد که از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۲، ۱۶۰۰۰ اتصال غیرقانونی شناسایی شده و بیش از ۱۹۰۰ کیلومتر لوله برای نشت مشاهده شده است. همچنین ۲۲۰۰۰ اتصال تعویض، بیش از ۲۰ کیلومتر لوله تعمیر و بیش از ۳۰۰۰۰ کنتور آب تعویض شده است. مقدار آب بدون درآمد (NRW) به حدود ۳۰ درصد کاهش یافت.^[۹۲]

پس از پایان قرارداد، شرکت آب شهری ساحلی (CMWU) برای مدیریت آب و فاضلاب در نوار غزه تأسیس شده است.^[۲۴]

قرارداد مدیریت دیگری در سال ۱۹۹۹ منعقد شد که تأمین آب حدود ۶۰۰۰۰۰ نفر در استان‌های بیت لحم و الخلیل را با تمرکز بر روی اولی (بیت لحم) پوشش می‌داد. این قرارداد به شرکت ویوندی فرانسوی و شرکت لبنانی فلسطینی خطیب و علمی واگذار شد. این قرارداد مواردی از جمله بهبود زیرساخت‌ها و رویه‌های صورتحساب را شامل می‌شد.^[۹۳]

این قرارداد با اعتباری بالغ بر ۲۱ میلیون دلار تأمین مالی شد، در حالی که بانک سرمایه‌گذاری اروپا (EIB) ۳۵٫۷ میلیون دلار آمریکا ارائه کرد.^[۹۳][۹۴]

عمدتاً به دلیل تداوم خصومت‌ها و لغو زودهنگام حمایت EIB، بانک جهانی کل نتیجه پروژه را رضایت‌بخش ارزیابی می‌کند.^[۹۵][۹۶]

طبق گزارش بانک جهانی، آب بدون درآمد از حدود ۵۰ درصد به ۲۴ درصد در الخلیل و تنها ۱۰ درصد در بیت لحم در سال ۲۰۰۴ کاهش یافت. اتصالات غیرقانونی در الخلیل حذف شد و در بیت لحم بیش از نصف شد.^[۹۷]

حدود نیمی (۴۴ درصد) از آب تولیدی، آب بدون درآمد (NRW) است، آبی که به دلیل نشت یا سرقت آب صورت‌حساب نمی‌شود. این سهم از ۲۵ درصد در رام‌الله تا ۶۵ درصد در جریکو متفاوت است. در نوار غزه، NRW حدود ۴۵ درصد تخمین زده می‌شود که ۴۰ درصد آن به دلیل تلفات فیزیکی و ۵ درصد به دلیل اتصالات ثبت نشده و تلفات کنتور است.^[۴] برای مقایسه، نشت آب در لوله‌های شهری اسرائیل حدود ۱۰ درصد مصرف آب است.^[۹۸]

سیاست قیمت گذاری آب در دست تهیه است. در حال حاضر افزایش تعرفه‌های بلوکی در سرزمین‌های فلسطین اعمال می‌شود. تفاوت قیمت بر اساس هدف (مسکونی، تجاری، صنعتی) وجود ندارد. میانگین هزینه تأمین آب ۲۲ دلار در ماه (۲۵ دلار در کرانه باختری و ۱۱۰ دلار در غزه) است.^[۷۲]

کارن اساف در سال ۲۰۰۴ میانگین تعرفه ۱٫۲۰ دلار آمریکا در هر متر مکعب را گزارش کرد. در مناطقی که آب لوله‌کشی در دسترس نیست، آب از تانکرهای آب با قیمت پنج تا شش برابر بیشتر از آب لوله‌کشی خریداری می‌شود.^[۴]

هدف بلند مدت بازیابی هزینه‌های تولید آب یا حداقل هزینه‌های بهره‌برداری و نگهداری هنوز محقق نشده است.

جدول زیر یک نمای کلی از توزیع خانوارها در سرزمین‌های فلسطینی بر اساس هزینه آب مصرفی ماهانه در سال ۲۰۰۳ ارائه می‌دهد.^[۹۹]

نرخ جمع‌آوری صورتحساب به‌طور متوسط در کرانه باختری ۵۰ درصد و در غزه تنها ۲۰ درصد است.^[۱۰۰]

PWA گزارش‌های دوره ای شامل اطلاعات پروژه‌ها و کمک‌های اهداکنندگان را صادر می‌کند. در کرانه باختری، مجموع هزینه سرمایه‌گذاری پروژه‌های آب از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۲ حدود ۵۰۰ میلیون دلار آمریکا بوده است که از این میزان ۱۵۰ میلیون در حال حاضر برای پروژه‌های تکمیل شده هزینه شده است. هزینه پروژه‌های در حال انجام ۳۰۰ میلیون دلار آمریکا بود و ۵۰ میلیون دلار باقیمانده به پروژه‌های آتی متعهد شد. از مجموع ۵۰۰ میلیون دلار هزینه، ۲۰۰ میلیون در بخش تأمین آب و ۱۳۰ میلیون در بخش فاضلاب سرمایه‌گذاری شده است. منابع مالی باقیمانده در صرفه جویی در آب (۸۰ م)، ظرفیت سازی نهادی (۳۰ م)، آب طوفانی، منابع آب و سیستم‌های آبیاری هزینه شد.

در عین حال، مجموع هزینه‌های سرمایه‌گذاری پروژه‌های آبی در نوار غزه حدود ۲۳۰ میلیون دلار آمریکا بود که بیشتر آن صرف پروژه‌های در حال انجام (۱۷۰ میلیون دلار) و ۶۰ میلیون مابقی هزینه‌های اجرایی شد. حدود ۹۰ درصد از این سرمایه‌گذاری‌ها از طریق کمک‌های بلاعوض و ۱۰ درصد از طریق وام‌های بانک سرمایه‌گذاری اروپا (EIB) و بانک جهانی تأمین شده است. ۱۰۰ میلیون دلار در بخش آب و ۴۰ میلیون دلار در بخش فاضلاب سرمایه‌گذاری شده است.

تخمین زده می‌شود که سرمایه‌گذاری آتی حدود ۱٫۱ میلیارد دلار برای کرانه باختری و ۰٫۸ میلیارد دلار برای دوره برنامه‌ریزی از ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۵ مورد نیاز است.^[۴]

حدود ۱۵ آژانس کمک کننده دوجانبه و چندجانبه از بخش آب فلسطین حمایت می‌کنند. در سال ۲۰۰۶، PWA اذعان کرد که هماهنگی بین PWA و شرکا «هنوز موفقیت‌آمیز نبود» و برخی از شرکا و سازمان‌های غیردولتی PWA را «دور می‌زنند».^[۸۳]

• Troubled Waters–Palestinians denied fair access to water. Amnesty International, October 2009. On Israel rations Palestinians to trickle of water
• Dispossession and Exploitation: Israel's Policy in the Jordan Valley and Northern Dead Sea. B'Tselem, May 2011. On [۳]
• Assessment of Restrictions on Palestinian Water Sector Development, Report No. 47657-GZ, World Bank, 20 April 2009. On Responses to the Water Restrictions Report
• Water for Life. Water, Sanitation and Hygiene Monitoring Program (WaSH MP) 2007/2008. Palestinian Hydrology Group (PHG) (7,3 MB)
• The Truth Behind the Palestinian Water Libels by Prof. Haim Gvirtzman, Begin–Sadat Center for Strategic Studies, ۲۴ فوریه ۲۰۱۴

• Fergusson, James (2023). In Search of the River Jordan: A Story of Palestine, Israel and the Struggle for Water (به انگلیسی). New Haven, Conn.: Yale University Press. ISBN 978-0-300-26270-4. LCCN 2023930267.
• Pasternak, Dov; Schlissel, Arnold, eds. (2001). "DESERTIFICATION IN THE WEST BANK AND GAZA STRIP Present Status and Future Aspirations by Issam Nofal and Tahseen Barakat". Combating Desertification with Plants (به انگلیسی). Boston, MA: Springer US. doi:10.1007/978-1-4615-1327-8. ISBN 978-1-4613-5499-4.