باز باران با ترانه

حمیدرضا شعیری، عصمت اسماعیلی و ابراهیم کنعانی در مقاله‌ای به تحلیل نشانه-معناشناختی این شعر پرداخته‌اند و معتقدند این شعر به‌عنوان نشانهٔ واسطه‌ای از طریق رابطهٔ حسی-ادراکی و زیبایی‌شناختی، باعث ایجاد فرایندی می‌شود که «منِ» شخصی شاعر را در گسست با خود قرار می‌دهد. حاصل این جدایی، فراتر رفتن از مرزهای منِ شخصی و ارتباط با منِ استعلایی و رسیدن به راز جاودانگی و هستی آرمانی است.^[۳]

این شعر به ابتکار حسن انوری وارد کتاب‌های درسی شد. وقتی وزیرِ وقت از درج این شعر در کتاب‌های درسی مطلع می‌شود، وحشت می‌کند و می‌گوید که «فردا مطبوعات ما را هو می‌کنند». انوری می‌گوید «آیا در میان ادبا کسی را قبول دارید؟» و وزیر می‌گوید که پرویز ناتل خانلری و ذبیح‌الله صفا را قبول دارد. سپس انوری از او می‌خواهد که شعر را به این دو نفر نشان دهد و اگر نپسندیدند، شعر را حذف کند. هر دو نفر شعر را تأیید می‌کنند و این شعر به‌عنوان اولین شعر نو به کتاب‌های درسی راه می‌یابد.^[۴]

این شعر در مقاطع مختلف توسط خوانندگان متفاوت، دکلمه یا با آواز خوانده شده‌است. از جمله معروف‌ترین این اجراها، اجرای خسرو شکیبایی در فیلم خواهران غریب است.^[۵]

شعر «تا خدا» (۱۳۶۴) اثر بیوک ملکی اقتباسی از شعر باز باران است.^[۶]