ذَمّی یا اهل ذمه یعنی کسی از اهل کتاب که در زینهار و امان اسلام درآمده و شرایط ذمه را پذیرفته است.[۱] بعد ها در زمان عمر خطاب طبق اجتهاد، پیروان همۀ ادیان از جمله هندوها و غیره از اهل ذمه به حساب آمدند.
ذمّه
ذمّه از ماده «ذَمَمَ» به معنی عهد، کفالت، امان، حرمت، حق و ضمان میباشد.[۲]
در اصطلاح، اهل ذمه به غیرمسلمانان اهل کتاب (یهودیان، مسیحیان، زرتشتیان و صابئین) میگویند که با مسلمانان عهد و پیمان بستهاند تا در کشور اسلامی و در پناه دولت اسلام در امان باشند و از میان سه گزینه "پذیرش اسلام، جنگ یا التزام به شرایط ذمه" راه سوم را انتخاب کرده، شرایطی را که دولت اسلامی برای آنها تعیین میکند، میپذیرند.[۳]
منابع
عبدالحسین، زرینکوب، دو قرن سکوت، چاپ بیست و سوم. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۸۹. شابک ۶-۳۳-۵۹۸۳-۹۶۴-۹۷۸
یادداشت: ترتیب نامها بر اساس حروف الفباست. آنچه در پرانتز جلوی هر نام آمده است، اکثراً نامها یا صفات دیگری است که در قرآن برای آن نام ذکر شده است؛ یا نسبت آن شخص.