Talde immunitate

"Immunitate kolektiboa" edo talde immunitatea terminoa 1923an sortu zen. Immunitate kolektiboa fenomeno natural gisa lehen aldiz 1930eko hamarkadan onartu zenean, Aw Hedrichek Baltimoreko elgorriaren epidemiologiari buruzko ikerketa bat argitaratu zuenean izan zen. Izan ere, konturatu zen haur askok elgorria igaro ondoren gaixotasunarekiko immunitate bihurtu zirela, infekzio edo kutsatu berrien kopurua murriztu egin zelarik aldi baterako, hala ere, talde immunitate hori ez zain nahikoa izan elgorriaren hedapena gelditzeko. Ondoren, txertaketa masiboak edo masa txertaketak, gaixotasunen desagerrarazteari buruzko eztabaidek eta txertaketaren kostu-onuraren analisiek immunitate kolektiboa terminoa orokorkiago erabiltzea ekarri zuten.

1970eko hamarkadan, gaixotasun baten immunitate kolektiboaren atalasea kalkulatzeko erabilitako teorema garatu zen. 1960ko eta 1970eko hamarkadetan baztanga desagerrarazteko kanpainan, txertaketa kolektibo bat egin zen, immunitate integralaren bidez, eta horren inguruan hasi zen txertaketa. ^{[9] [10]}

Txertaketa masiboak martxan jarri zirenetik, konplexutasunak eta erronkak sortu dira immunitate kolektiborako. Gaixotasun infekziosoen hedapenaren eredu gisa, jatorrian suposizio batzuk egin zituen, hau da, populazio osoak direla sentikorrak eta ondo nahastuta daudela, eta hori ez da kasua errealitatean, eta, beraz, ekuazio zehatzagoak garatu dira.

Azken hamarkadetan, onartu egin da mikroimmunitate-talde batek immunitate-talde bati eragin diezaiokeela. Txertaketaren inguruan sortzen ari diren edo abian diren beldur eta eztabaidek immunitate kolektiboa murriztu edo ezabatu dute zenbait komunitatetan, eta prebenitu daitezkeen gaixotasunek komunitate horietara itzultzea edo irautea ahalbidetu dute. ^[11][12]

Pertsona batzuek ezin dute immunitaterik garatu txertoa jarri ondoren, edo, arrazoi medikoengatik, ezin dute txertorik hartu. Haur jaioberriak txikiegiak dira txerto asko hartzeko, segurtasun-arrazoiengatik edo immunitate pasiboaren ondorioz txertoa ez delako eraginkorra. Pertsona immunoeskasak GIB/HIESaren, linfomaren, leuzemiaren, hezur-muineko minbiziaren, edozein immunitate ez izateko moduko immunitate-gutxiegitasuna zuten, eta edozein txerto-terapia izan zezaketen.

Litekeena da txertatuen zati batek immunitaterik ez garatzea epe luzera. Gainera, txertoaren kontraindikazioek pertsona jakin batzuei txertoa jartzea eragotz dezakete. Immuneak ez izateaz gain, talde horietako banakoek infekzio-konplikazioak garatzeko arrisku handiagoa izan ditzakete, beren egoera medikoagatik, baina oraindik babestuta egon daitezke populazioaren ehuneko handi bat immunea bada. ^{[13] [14]}

Adin-talde batean immunitate-maila handia izateak immunitate kolektiboa sor dezake beste adin-talde batzuentzat. Helduek kukutxeztularen aurkako txertoa jartzeak kukutxeztularen intzidentzia murrizten du txertoa hartzeko txikiegiak diren haurtxoetan, gaixotasunaren ondorioz konplikazioak izateko arrisku handiena dutenetan. Hori bereziki garrantzitsua da hurbileko senideentzat, haur txikiei egindako transmisio gehienak baitira. ^{[15][16] [17]}

Sexu-transmisiozko infekzioei dagokienez, sexu bateko immunitate-maila handiek bi sexuentzako immunitate kolektiboa eragiten dute orokorrean. Sexu bati zuzendutako STIen aurkako txertoek sexu bietan STIak nabarmen murriztea eragiten dute, baldin eta txertoaren xurgapena sexu objektiboan handia bada. Hala ere, emakumeen txertaketaren immunitate kolektiboa ez da zabaltzen gizon homosexualengana. Horregatik, txertoaren onarpen objektiboa behar bezain objektiboa izan dadin, komenigarriena txertua populazioan zabaltzea da eta ez sexu bati bakarrik jartzea. Arrisku handiko portaerek STIak desagerraraztea zailtzen dute; izan ere, infekzio gehienak arrisku ertaineko pertsonen artean gertatzen badira ere, transmisio gehienak arrisku handiko portaeretan inplikatzen diren gizabanakoengatik gertatzen dira. Horregatik, populazio jakin batzuetan beharrezkoa izan daiteke arrisku handiko pertsonak edo bi sexuetako pertsonak immunizatzea immunitate kolektiboa ezartzeko. ^[18]

Immunitate kolektiboak, berez, patogenoen gaineko presio ebolutibo gisa jokatzen du, eta eboluzio biralean eragiten du, andui berrien ekoizpena estimulatzen baitu, ihes-mutante izenekoak, immunitate kolektiboa saihestu dezaketenak eta aldez aurretik immuneak diren gizabanakoak infektatu ditzaketenak. Andui berrien eboluzioa serotipo-ordezkapen gisa edo serotipo-aldaketa gisa ezagutzen da; izan ere, serotipoaren prebalentziak beste serotipo espezifiko batzuk onartzen ditu, eta serotipo espezifiko batzuk. ^[19]

Maila molekularrean, birusek immunitate kolektibotik ihes egiten dute deriba antigenikoaren bidez, eta orduan metatzen dira mutazioak birusaren gainazaleko antigenoa kodetzen duen genoma biralaren zatian, birusaren kapsideko proteina bat tipikoki, eta aldaketa bat eragiten du epitopo biralean. Beste aukera bat da serotipoaren segmentu bereiziak birusen genoman gehiago zirkulatzea, edo genoma birikoaren aldaketa ohikoagoa izatea. ^[20][21]

Streptococcus pneumoniae-ren aurkako hasierako txertoek nabarmen murriztu zuten txertoen serotipoen garraio nasofaringeoa, antibiotikoekiko erresistenteak diren tipoak barne, txertoak ez diren serotipoen garraio handiagoarekin erabat konpentsatzeko soilik. Hala ere, horrek ez zuen gaixotasunaren intzidentziaren igoera proportzionalik eragin. Etorkizunean aldaketak egiteko aukerak bere horretan dirau, eta, beraz, horri heltzeko beste estrategia batzuk dira txertoen garapena, gainazaleko antigeno gehiago dituztenak, edo serotipo anitzetan dauden proteinak.

Populazio batean immunitate kolektiboa behar beste denboraz ezarri eta mantendu bada, gaixotasuna ezabatu eta desagertu egiten da ezinbestean: ez da transmisio endemiko gehiagorik gertatzen. Mundu osoan deuseztatzea lortzen bada eta kasuen kopurua etengabe zerora murrizten bada, orduan gaixotasun bat desagerrarazi egin daitekeela adieraz daiteke. Beraz, gaixotasun infekziosoen hedapena kontrolatzeko osasun publikoko ekimenen azken ondorioa edo azken emaitza izan daiteke desagerraraztea. ^[22]

Gaixotasunak errotik desagerraraztearen onurak hauek dira: gaixotasunak eragindako erikortasun eta hilkortasun guztia amaitzea, pertsonentzako, arreta medikoaren hornitzaileentzako eta gobernuentzako finantza-aurrezpenak, eta gaixotasuna kontrolatzeko erabilitako baliabideak beste leku batzuetan erabil daitezen ahalbidetzea. Orain arte, bi gaixotasun errotik kendu dira immunitate kolektiboaren eta txertaketaren bidez: behi-izurria eta baztanga. Gaur egun, polioimmunitate modernoa desagerrarazteko ahaleginak egiten ari dira, baina desimmunitate kolektiboa desimmunizatu egin dute. ^[23]

Orokorrean gaixotasun baten bilakaera ulertzeko formula batzuk erabiltzen dira. Hauen bidez hobeto ulertu daiteke infekzio batek duen zabaltzea, infekzio maila, besteak beste.

Infekzio edo gaixotasun batean garapenean balio kritikoa, biztanleria jakin batean, gaixotasuna egoera finko endemikora iristen den puntua da, eta horrek esan nahi du infekzio-maila ez dela ez hazten, ez jaisten, esponentzialki. Atal hau R_e zenbaki erreprodukzio eraginkorretik kalkula daiteke, oinarrizko R₀ zenbakiaren emaitza hartuz lortzen dena, eta S kutsatzeko gai den populazioaren proportzioa izanik, kasu bakoitzak eragindako infekzio berrien batez besteko kopurua, erabat homogeneoa edo nahasia den populazio batean, alegia, pertsona bakoitza beste edozein pertsona sentsibilizatzailerekin kontaktuan jar daitekeela biztanlerian, hau da, kutsatzeko gai den populazioaren proportzioa.^[24][25] Horren ondorioa 1-ekoa denean, ari gara balio kritikoaz.

R_{0 •} S = 1

Formula honen beste aldaera bat S aldagaia erabili beharrean (1-p) aldagaia erabiltzea da, kasu horretan p izanik dagoeneko immunizatua dagoen biztanleriaren proportzioa. Hori dela eta aldera hauek har ditzake aurretik jarritako formulak:

R_{0 •} (1-p)= 1

1-p= 1/ R₀

p_c = 1- 1/R₀

P bakarrik ekuazioaren ezkerraldean dagoenean, p_c bezala berrizendatu daiteke, biztanleriaren proportzio kritikoa behar delarik gaixotasunaren transmisioa geldiarazteko, hau da, "Talde immunitatearen atalasea" deritzona.

Gaixotasun kutsakor batean, eraginkortasunez murrizten ari dela edo kutsatzea mantentzen ari dela esan dezakegu R_e = 1 baino gutxiagora murrizten eta mantentzen denean. Gainera, zabaltze horretan erabakigarriena da biztanleriaren zenbatekoa dagoen immunizatua. Izan ere, gaixotasunaren kutsatzea etenez doa, kopurua murriztuz.^{[26] [27]}

Kalkulu hauek egiterakoan, onartzen den suposizio bat da populazioa homogeneoa dena, hau da, gizabanako bakoitza beste gizabanako bakoitzarekin harremanetan jartzen dela. Baina errealitatea ez da horrelakoa, eta transmisioa errealki geografikoki edo fisikoki elkarrengandik hurbil daudenen artean ematen da. Hala ere, eman daitezke gizabanakoen arteko harremantze horietan bat-bateko intzidentzia gorakadak. Horregatik horrelako formulek tendentziak adierazten dituzte (gorakorrak edo beherakorrak), ez dira errealitatearen adierazle osoak.^[28]

Taula honen bidez gaixotasun ezberdinen kasuetan, R₀ zenbakia eta bere talde immunitatearen atalasea adierazten da.

*Covid-19aren kasuan aldagarria izan daiteke, pandemiaren garapenaren arabera.

Gaixotasun baten ondorioz kutsatzen diren pertsonen proportzio kumulatiboak aurreikusitako mugakgainditu ditzake. Izan ere, mugak ez du adierazten zein puntutan hedatzen den gaixotasuna, baizik eta kutsatutako pertsona bakoitzak batez beste kutsatzen duen puntua. Mugara iristen denean, infekzio gehiagoren kopurua ez da berehala zero bihurtzen. Kutsatutako pertsonek muga teorikoaren gainean duten proportzio kumulatiboaren gehiegikeria ezaguna da.

Biztanleriaren immunitate maila areagotzeko modu nagusia txertaketa da ^[12]. Gainera, immunitatea emateko modu seguruena da, gaixotasunaz kutsatzen diren pertsonek baino modu seguruan eskuratuko dute txertatutako pertsonek gaixotasun batekiko immunitatea eta babesa.^[32][33]

Sistema immunologikoak ez du infekzio natural eta txertaketaren arteko ezberdintasunik egiten, bien aurrean eratzen du erantzun aktibo bat. Horrela txertaketaren bidez eta gaixotasunetik berreskuratuz gertatuko litzatekeenaren efektu antzekoa ematen da. ^{[34] [35][36]}

Txertaketa bidez immunitatea lortzeko porrot tasa baxuko txertoak sortzea da helburua, eta berauen erabilera bultzatzea.

Biztanleriaren proportzio geroz eta handiagoa txertatuta egotean immunitatea areagotzen du proportzionalki, baita txertatuta ez daudenen edo immunitatea lortu ezin dutenen infekzio aukerak jeistea.

Immunitate indibiduala ere pasiboki irabaz daiteke, antigorputzak pertsona batetik bestera aldatzen direnean. Hau modu naturalean gerta daiteke, nagusiki antigorputzak (immunoglobulina G antigorputzak) plazenta eta kolostrum bidez fetuei eta jaioberriei transferitzen zaizkielarik ^{[37] [38]}.

Immunitate pasibotik sortutako babesa berehalakoa da, baina asteak eta hilabeteak pasatzen dira, eta, beraz, talde-immunitateari egiten zaion edozein ekarpen aldi baterakoa da^{[6] [39]}. Izan ere, fetuen eta jaioberrien artean bereziki larriak diren gaixotasunengatik, hala nola tetanoa, haurdun dauden emakumeak immunizatu egin daitezke, antigorputzak umeari transferitzeko ^[6][40].

• Txertoa
• Gaixotasuna
• Covid-19
• Covid-19 pandemia
• Immunitatea
• Immunitate sistema