Josiane Balasko
- Artikulua
- Eztabaida
Tresnak
Orokorra
Inprimatu/esportatu
Beste proiektuetan
Josiane Balasko | |
---|---|
![]() (2014) | |
Bizitza | |
Jaiotzako izen-deiturak | Balašković, Josiane Balaskovic |
Jaiotza | Paris, 1950eko apirilaren 15a (74 urte) |
Herrialdea | ![]() |
Lehen hizkuntza | frantsesa |
Familia | |
Ezkontidea(k) | Bruno Moynot (1974 - 1981) Philippe Berry (en) ![]() George Aguilar (2003 - |
Bikotekidea(k) | ikusi
|
Seme-alabak | ikusi |
Hezkuntza | |
Hizkuntzak | frantsesa |
Jarduerak | |
Jarduerak | aktorea, film-zuzendaria, gidoilaria, idazlea, zinema aktorea eta errealizadorea |
Lantokia(k) | Frantzia |
Jasotako sariak | ikusi
|
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Josiane Balašković, Josiane Balasko bezala ezaguna (Paris, 9. barrutia, 1950eko apirilaren 15a) aktore eta zuzendari frantsesa da, gidoilaria, eleberrigilea, dialogista eta jantzizaina ere bai.
Splendid konpainiako kideetako bat da. Bere ibilbidean hiru César sari jaso ditu: 1996an, Gazon maudit filmeko gidoi original edo egokitzapen onena, eta, 2000 eta 2021ean, ohorezko bi César.
Aktore onenaren Césarretarako ere izendatu zuten: Trop belle pour toi (1989) eta Tout le monde n'a pas eu la chance d'avoir des parents communistes (1993), eta, gero, Cette femme-là (2003) film poliziakoarentzat.[1]
Gurasoak Ivan Balašković (Tordinci, Kroazia, orduko Austria-Hungaria; 1903-1964), ) eta Fernande Gattechaut (Niza, 1911/06/16-1999/03/20) zituen. Josiane Balasko Nizan jaio zen,[2] ingurune apal batean handitu zen.[3] Gurasoekin, anaia zaharrenarekin eta aitona-amonekin bizi izan zen, komuna kanpoan zuten hiru neskame-gela bereizitan.[4] Aita gaueko zaindaria zen. 1952ko apirilaren[5] 27an bataiatu zuten katoliko.
1954ko maiatzean, gurasoek Paris utzi zuten Saint-Quentinen[6] langileentzako jatetxe bat atxikitzeko. 1956an, Parisera itzuli ziren, 10. barrutian, jatetxe handiagoa atxikitzeko.[7]
Zortzi urte zituela, erreumatismo artikularra izan zuen, eta, egunero kortisonaz egindako bi ziztada hartu beharraz gain, sei hilabetez ohean egotera eta urtebetez etxetik ez irtetera behartuta egon zen.[8]
Aita biriketako minbiziz hil zen, Josianek hamalau urte zituela. Orduan, amak eta amonak Neuilly-en-Thellen hazi zuten. Oiseko[9] hiri txiki horretan, amak aterpetxe bat erosi zuen.[10] Aita hil baino lehentxeago, Jugoslavian anaia-erdi bat zuela jakin zuen. Ordutik, familiako oporrak herrialde hartan pasa zituen, eta istorio horretatik atera zuen Demi-sœur (Ahizpa-erdia) filmaren inspirazioa.[11]
Lehenik, marrazketa-eskolak hartzen zituen Arte Grafikoen Eskolan, baina Dekorazio Arteen Goi Eskola Nazionalean sartzeko azterketan huts egin zuen.[12] Bere bokazioa deskubritu zuen lagun batek Tania Balachovaren antzerki-ikastaro batera eraman zuenean. Berak ere antzerkian hastea erabaki zuen, eta leihatilan lanean hasi zen Théâtre de Poche antzokian.[13][14] Amona hil ondoren eta amarekin hotzean zela, hogei urteko gazteak Douchka komediantearenean aurkitu zuen babesa.
Probintzian haurrentzako antzerki-talde batekin biran zebilela eta gauez hoteleko gelan aspertzen zen bitartean, Josiane Balaskok bere lehen gidoia idatzi zuen, hogeita bi urterekin, Quand je serai grande, je serai paranoïaque (Handitan, paranoikoa izango naiz), eta Maryse izeneko beste aktore batekin interpretatu zuen Odeongo antzokian.[15]
1976an, Splendid konpainiarekin bat egin zuen, eta Valérie Mairesse ordezkatu zuen Le pot de terre contre le pot de vin filmean (Lurrezko potoa ardo-potearen aurka), eta, gero, Ginette Lacazen lan egin zuen. Gaztaroan, sex-symbolaren aurkako rolak egiten zituen batez ere. Splendid konpainian, Gérard Jugnot, Marie-Anne Chazel, Thierry Lhermitte, Christian Clavier, Bruno Moynot eta Michel Blanc lagun zituela ibili zen. Askotan, arazoak zituen lagun onaren roletara edo konplexudun emakume gaztearen roletara mugarazten zuten.
1985ean, lehen aldiz, zuzentzera igaro zen Sac de nœuds (Korapilo-zakua) komedia azidoa sinatuta; Isabelle Huppertekin partekatu zuen afixa. 1987an bigarren filma zuzendu zuen, Les Keufs polizia-komedia; inspektore-tandema osatu zuen Boli Kostako Isaac de Bankolé aktorearekin.
Aktore gisa, 1989an, Bertrand Blierri esker, aktore nagusia nabarmentzeko balio zuten bigarren mailako rolak utzi zituen emaztetzat emakume eder bat –Carole Bouquet– zuen agente komertzial aberats baten –Gérard Depardieu– amorante-papera egiteko, Trop belle pour toi (Ederregia zuretzat) filmean. Bere interpretazioarekin emakume aktore onena izendatua izan zen lehen aldiz César sarietan.
1991n, komedia beltzera itzuli zen, zuzendari gisa, Ma vie est un enfer (Nire bizitza infernu bat da) filmarekin. Hogeita hamar urteko emakume depresibo baten papera egin zuen, Daniel Auteuilen ondoan. Baina 1993an lortu zuen emakume aktore onenaren bigarren izendapena Césarretan, Jacques Zilbermannen Tout le monde n'a pas eu la chance d'avoir des parents communistes (Mundu guztiak ez du guraso komunistak izateko zortea izan) komediako rol nagusiari esker.
Beste arrakasta batekin segitu zuen, 1995ean, ordukoan aktore, gidoilari eta zinemagile gisa. Emakumeen homosexualitatearen gaiaren parez pare jarri zen, 1995ean Alain Chabaten Gazon maudit komedian lesbiana baten paperean sartu baitzen. 1996an, agertoki onenaren César saria jaso zuen (Telsche Boorman eta Patrick Aubréerekin partekatua). Film onenaren, aktore onenaren eta bigarren mailako aktore onenaren kategorietan ere izendatua izan zen filma.
Orduan, komedia leialetako lehen paperak hartzen zituen: 1997an, Arlette komediaren rol nagusia izan zuen, Claude Zidiren zuzendaritzapean. Hurrengo urtean, bere bosgarren zuzendari-lana egin zuen: Un grand cri d'amour komedia, Richard Berryren ondoan. 1999an, Gérard Lauzier-en Le Fils du Français abentura-komedian parte hartu zuen. 2001ean, Jean Beckerren Un crime au paradisen (fr) kartela partekatu zuen Jacques Villeretekin. Urte hartan, ordea, porrot kritiko eta komertzial bat izan zen Absolument fabuleux (Absolutely Fabuous telesail ingelesaren egokitzapena), Nathalie Bayerekin batera.
2000ko hamarkadak erregistro komikotik ateratzeko aukera eman zion.
2000n, ohorezko César bat eman zioten, bere ibilbide osoarengatik.[16]
2003an, Guillaume Niclouxek zuzendutako Cette femme-là (Emakume hau bera) polarraren kartelburu izan zen. Ikertzaile baten paperean egin zuen lanarengatik, emakume aktore onenaren hirugarren izendapena jaso zuen Césarretan.
Bi urte geroago, bere antzezlana zinemara egokitu zuen: L'Ex-femme de ma vie (Nire bizitzako emakume ohia), Thierry Lhermitte eta Karin Viardekin batera jokatu zuen. Urte hartan, erregistro dramatikoan jarraitu zuen Marguerite Duras izanez Charles Berlingek zuzendutako J'ai vu tuer Ben Barka (Ben Barka hiltzen ikusi nuen) drama historikoan. Baina, batez ere, Les Bronzés 3: Amis pour la vie egiteko (trilogiaren azken atala, Beltzaranduak 3: Lagunak betirako) Splendid konpainiarekin elkartu zen berriz, betiere Patrice Leconteren zuzendaritzapean.
2008an, draman murgildu zen zuzendari gisa: bere zazpigarren filmarekin, Cliente, Nathalie Baye zuzendu zuen, eta zineman oso gutxitan lantzen den gai bati aurre egin zion: gizonezkoen prostituzioari. Hurrengo urtean, Mona Achachek egindako Le Hérisson komedia dramatikoko paper nagusia egin zuen.
2010eko hamarkadatik aurrera, komedietan bigarren paperak eman zaizkio batez ere, batzuetan dramatikoak: 2011n, Djamel Bensalah-ren Beur sur la ville (Beur hirian) komedian, eta, ondoren, Remi Bezançonen Un heureux événement (Gertakari zoriontsu bat). 2012an, Mathilde Seigner eta Marina Foïsen ama zakarraren papera egin zuen Alexandra Leclère-ren Maman (Amatxo) filman. Gero, 2013an, Mona Achacheren Les Gazelles(Gazelak) filman agertu zen.
2012an itzuli zen lehen roletara, hain zuzen, Éric Besnarden Mes héros (Nire heroiak) komedia dramatikoan, Gérard Jugnotekin batera. Gero, Michel Blancekin landu zuen adimen desgaitasunaren gaia, Demi-sœur draman; bera izan zen zuzendaria.
2015ean, Alexandra Leclèren Le Grand Partage (Partekatze handia) komedia ezagunaren casting koralean parte hartu zuen. Hurrengo urtean, Joséphine s'arrondit (Josefina borobildu egin da) filman, bere alaba Marilou Berryk heroiaren amaren papera egin zuen.
2016an, arrakasta komiko herrikoia izan zuen berriz, Éric Lavaineren Retour chez ma mère (Nire amaren etxera itzulera) filmean, non ama aldi berean hunkigarri eta enerbagarri baten papera egin zuen. Orduko hartan, Alexandra Lamy eta Mathilde Seigner ziren alabak. 2019an, Fabien Ontenienteren All Inclusive komedia ezagunaren castingean agertu zen.
Komedia horiekin batera, drametan ere agertzen da: 2017an, Claire Denisen Un beau soleil intérieur (Barne eguzki eder bat)Juliette Binocheren eskutik; 2018an, Hélène FillièresenVolontaire, baina baita François Ozonen Grâce à Dieu (Jainkoaren grazia) mediatikoa ere, eta, 2019an, L'Intervention Fred Grivoisen thriller historikoa.
Josiane Balasko Enfoirés elkarteko kidea da (Coluchek sortutako ongintzako elkartea). 2015ean, Enfoirés elkartean artisten hartutako konpromiso erosoa salatu zuen, eta honako hau adierazi: “Ez gaude CRSek kargatzeko arriskupean, eta erosoa da hori. Ezin da konparatu. Esaten didatenean: “Restos du Coeur-ekin engaiatzen zara”, hau erantzuten dut: “Ez, atseginez dibertitzen gara”.»[17]
Bestalde, 2006an, Cachango Crousean okupa bat kanporatu ondoren, Cachango 1000 lagunen kausaren alde egin zuen. 2009an, Carole Bouquetekin batera, Parisko Rue de la Banque kaleko familia afrikarrak defendatu zituen, bereziki, eta 2010ean, Rue du Regard kaleko dokumentaziorik gabeko familiak.
2008 eta 2011 bitartean, Droit au logement (Etxebizitza eskubidea) elkartearen lehen lerroan egon zen erregularki.
2012ko lehendakaritza-hauteskundeetan, François Hollande[18] hautagaia sostengatu zuen, eta, 2012ko maiatzaren 6an, Bastilla plazan izan zen, garaipena ospatzeko. 2017an, Frantziako Alderdi Komunistako hautagaiak sostengatu zituen hauteskunde legegileetan.[19]
2018ko irailean, Nicolas Hulotek dimisioa eman ondoren, Juliette Binocherekin batera, beroketa globalaren aurkako tribuna sinatu zuen, “Le plus grand défi de l'histoire de l'humanité" (Gizateriaren historiako erronkarik handiena) izenburuarekin Le Monde egunkariaren azalean argitaratu zuten, L'appel de 200 personalités pour sauver la planète (200 pertsona famaturen deia planeta salbatzeko) izenburupean.[20]
2019ko Europako hauteskundeetan, L'Humanité kazetaren zutabeetan, zerrendaburu Ian Brossat zuen Frantziako Alderdi Komunistaren zerrendari babesa eman ziola iragarri zuen, "Pour l'Europe des gens, contre l'Europe de l'argent" (Pertsonen Europaren alde, diruaren Europaren kontra).[21] Alderdi horretako kideen artean ikusi omen dituen “herri-balioak, inoiz ez populistak” jarrera dela-eta justifikatu zuen bere posizioa.[22][23] Berak eman zion ahotsa kanpainako klipari.[24]
1974tik 1981era, Josiane Balasko Bruno Moynoten bikote-laguna izan zen (Splendid konpainiako kidea, bera bezala).[25]
Philippe Berry eskultorearekin (1956-2019), Richard Berry komediantearen anaiarekin, egon zen gero, eta seme-alabak izan zituzten: Marilou Berry (Paris, 1983ko otsailaren 1a) bera ere aktorea, eta Rudy Berry[26] (1988), seme adoptatua.
Philippe Berryrengadik dibortziatu zen 1999an, eta George Aguilar aktore estatubatuarrarekin ezkondu zen, 2003an. Fils du Français filmaren platoan ezagutu zuen Aguilar, 1999an.[27]